വിക്കിപീഡിയ

ഹിന്ദി

ഭാരതത്തിലെ ഭാഷ
(ഹിന്ദി ഭാഷ എന്ന താളിൽ നിന്നും തിരിച്ചുവിട്ടതു പ്രകാരം)

ഇന്ത്യയിൽ പ്രധാനമായും, പ്രത്യേകിച്ച് വടക്കൻ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ സംസാരിക്കുന്ന ഇന്തോ-ആര്യൻ ഭാഷയാണ് ഹിന്ദി. ഹിന്ദുസ്ഥാനി ഭാഷയുടെ കമീകരിച്ച, സംസ്കൃതവൽക്കരിച്ച ഭാഷയുടെ തരമാണത്. ഇത് പ്രധാനമായും ദില്ലിയിലെയും സമീപ പ്രദേശങ്ങളിലെയും ഖരിബോളി ഭാഷയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്. ദേവനാഗരി ലിപിയിലാണ് ഹിന്ദിയെ എഴുതുന്നത്. ഹിന്ദി ഇംഗ്ലീഷിനൊപ്പം ഭാരത സർക്കാരിന്റെ രണ്ട് ഔദ്യോഗിക ഭാഷകളിൽ ഒന്നാണ്[3]. ഇത് 9 സംസ്ഥാനങ്ങളുടെയും 3 കേന്ദ്രഭരണ പ്രദേശങ്ങളുടെയും ഔദ്യോഗിക ഭാഷയും, 3 സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ അധിക ഔദ്യോഗിക ഭാഷയുമാണ്. പൊതുവെ പറയപ്പെടുന്നു എങ്കിലും ഹിന്ദി ഇന്ത്യയുടെ ദേശീയ ഭാഷയല്ല. ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടന ഒരു ഭാഷയ്ക്കും ദേശീയഭാഷ പദവി കല്പിച്ചിട്ടില്ല. തെക്കേ ഇന്ത്യയിൽ ഈ ഭാഷ അധികം ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നില്ല എന്നതും ഒരു വസ്തുതയാണ്. [4][5] ഇന്ത്യയിലെ 22 പട്ടികപ്പെടുത്തിയ ഭാഷകളിൽ ഒന്നാണിത്.

ഹിന്ദി
हिन्दी
ദേവനാഗരി ലിപിയിൽ "ഹിന്ദി" എന്ന വാക്ക്
ഉച്ചാരണം/ˈhɪndi/
ഭൂപ്രദേശംവടക്കൻ, കിഴക്കൻ, പടിഞ്ഞാറൻ, മധ്യ ഇന്ത്യ
മാതൃഭാഷയായി സംസാരിക്കുന്നവർ
32.2 കോടി (2011)[1]
രണ്ടാം ഭാഷയായി: 27 കോടി (2016)
ഇന്തോ-യുറോപ്യൻ
  • ദേവനാഗരി
  • കൈതി (ചരിത്രപരമായ)
  • റോമൻ ലിപി (അനൗദ്യോഗിക)
  • ദേവനാഗരി ബ്രെയ്‌ലി
ഔദ്യോഗിക സ്ഥിതി
ഔദ്യോഗിക പദവി
 ഇന്ത്യ
ഭാഷാ കോഡുകൾ
ISO 639-1hi
ISO 639-2hin
ISO 639-3hin
hin-hin
ഗ്ലോട്ടോലോഗ്hind1269[2]
Linguasphere59-AAF-qf
2011 ലെ സെൻസസ് പ്രകാരം ഇന്ത്യയിൽ ഹിന്ദി സംസാരിക്കുന്ന L1 സ്വയം റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തവരുടെ വിതരണം.
  0%
  100%

ഉത്തരേന്ത്യൻ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ പ്രധാന ഭാഷ ഹിന്ദിയാണ്. ഇന്ത്യയുടെ മറ്റ് ഭാഗങ്ങളിൽ ഇത് ഒരു പരിധിവരെ സംസാരിക്കപ്പെടുന്നു. ലിപിയും ഔപചാരിക പദാവലിയും ഒഴികെ, ഹിന്ദിയും ഉർദുവും പൊതുവായ സംഭാഷണ അടിത്തറ പങ്കിടുന്നതിനാൽ പരസ്പരം മനസ്സിലാക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ. മാൻഡറിൻ, സ്പാനിഷ്, ഇംഗ്ലീഷ് എന്നിവയ്ക്ക് ശേഷം ലോകത്ത് ഏറ്റവുമധികം സംസാരിക്കുന്ന നാലാമത്തെ ഭാഷയാണ് ഹിന്ദി. എന്നാൽ തെക്കേ ഇന്ത്യയിൽ ഹിന്ദിയുടെ സ്വാധീനം കുറവാണ്. ഹിന്ദി വിരുദ്ധവികാരം തമിഴ്നാട് എന്ന ദക്ഷിണ ഇന്ത്യയിലെ സംസ്ഥാനത്തു പ്രബലമാണ്.

പദോൽപ്പത്തി

തിരുത്തുക

ഇന്തോ-ഗംഗാ സമതലത്തിലെ നിവാസികളെ സൂചിപ്പിക്കാൻ ഹിന്ദി എന്ന പദം ആദ്യം ഉപയോഗിച്ചു. പേർഷ്യൻ പദമായ 'ഹെണ്ടി' എന്നതിൽ നിന്നാണ് ഇത് കടമെടുത്തത്, അതായത് "ഹിന്ദുസ്ഥാനിൽ നിന്നുള്ളത്".[6]

'ഹിന്ദാവി'(हिन्दवी) (ഇന്ത്യൻ ജനതയുടേത്) എന്ന മറ്റൊരു പേര് അമീർ ഖുസ്രോ തന്റെ കവിതകളിൽ പലപ്പോഴും ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു.[7][8]

ഹിന്ദി, ഹിന്ദു എന്നീ പദങ്ങൾ പഴയ പേർഷ്യൻ ഭാഷയിലേതാണ്, സിന്ധു നദിയെ സൂചിപ്പിക്കുന്ന സിന്ധു (सिन्धु) എന്ന സംസ്‌കൃത നാമത്തിൽ നിന്നാണ് ഈ പേരുകൾ ലഭിച്ചത്. ഇന്ദുസ് (നദി), ഇന്ത്യ (നദിയുടെ ഭൂമി) എന്നിവയാണ് ഇതേ പദങ്ങളുടെ ഗ്രീക്ക് അറിവുകൾ.[9][10]

ചരിത്രം

തിരുത്തുക

മധ്യ ഇന്തോ-ആര്യൻ മുതൽ ഹിന്ദി വരെ

തിരുത്തുക

മറ്റ് ഇന്തോ-ആര്യൻ ഭാഷകളെപ്പോലെ, എ.ഡി ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഉയർന്നുവന്ന സൗരസേനി പ്രാകൃതത്തിലൂടെയും സൗരസേനി അപഭ്രംശത്തിലൂടെയും വേദ സംസ്കൃതത്തിന്റെ ആദ്യകാല രൂപമാണ് ഹിന്ദി (അപഭ്രംശ എന്നാൽ "കേടായ"). [11]

ഹിന്ദുസ്ഥാനി

തിരുത്തുക

ഉത്തരേന്ത്യയിൽ ഇസ്ലാമിക ഭരണത്തിന്റെ വരവിനുശേഷം, പഴയ ഹിന്ദി പേർഷ്യൻ, അറബി ഭാഷകളിൽ നിന്ന് ധാരാളം വായ്പാ വാക്കുകൾ സ്വന്തമാക്കി, ഇത് ഹിന്ദുസ്ഥാനി ഭാഷയുടെ വികാസത്തിലേക്ക് നയിച്ചു.[12]

പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ പേർഷ്യൻ ഭാഷയിൽ ഹിന്ദുസ്ഥാനിയുടെ തീവ്രമായ ഒരു പതിപ്പ് ഉയർന്നുവന്നു, അത് ഉർദു എന്നറിയപ്പെട്ടു.[13][14][15] കൊളോണിയൽ ഇന്ത്യയിൽ ഹിന്ദുസ്ഥാനിയുടെ വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന പ്രാധാന്യവും മുസ്ലീങ്ങളുമായുള്ള ഉർദു ബന്ധവും ഹിന്ദുസ്ഥാനിയുടെ സംസ്‌കൃതവൽക്കരിച്ച പതിപ്പ് വികസിപ്പിക്കാൻ ഹിന്ദുക്കളെ പ്രേരിപ്പിച്ചു, ഇത് ഉർദു സൃഷ്ടിച്ച് ഒരു നൂറ്റാണ്ടിനുശേഷം ആധുനിക മാനദണ്ഡ ഹിന്ദി രൂപപ്പെടുന്നതിലേക്ക് നയിച്ചു.[16][17]

പ്രാദേശിക ഭാഷകൾ

തിരുത്തുക

ഹിന്ദിയുടെ മാനദണ്ഡീകരണത്തിന് മുമ്പ്, ഹിന്ദി ബെൽറ്റിന്റെ വിവിധ ഭാഷകളായ അവധി, ബ്രജ് ഭാഷ എന്നിവയും സാഹിത്യ മാനദണ്ഡീകരണത്തിലൂടെ പ്രാധാന്യം നേടി. ആദ്യകാല ഹിന്ദി സാഹിത്യം എ.ഡി 12, 13 നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ വന്നു. മാർവാരി ഭാഷയിലെ ധോല മാരുവിന്റെ വിവർത്തനങ്ങൾ,[18] ബ്രജ് ഭാഷയിലെ പൃഥ്വിരാജ് റാസോ, ദില്ലി ഭാഷയിലെ അമീർ ഖുസ്രോയുടെ കൃതികൾ [19][20]തുടങ്ങിയ ആദ്യകാല ഇതിഹാസങ്ങൾ ഈ കൃതിയിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്.

ആധുനിക മാനദണ്ഡ ഹിന്ദി ദില്ലി ഭാഷയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്.[11]അവധി, മൈഥിലി (ചിലപ്പോൾ ഹിന്ദി ഭാഷയിലെ തുടർച്ചയിൽ നിന്ന് വേറിട്ടതായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു), ബ്രജ് തുടങ്ങിയ മുൻ‌കാല അന്തസ്സ് ഭാഷകളെ ഇത് മാറ്റിസ്ഥാപിച്ചു. ഹിന്ദുസ്ഥാനിയുടെ മറ്റൊരു രൂപമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന ഉർദു - മുഗൾ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ അവസാന ഭാഗത്ത് (1800 കളിൽ) അന്തസ്സ് നേടി, പേർഷ്യൻ സ്വാധീനത്തിന് വിധേയമായി. ആധുനിക ഹിന്ദിയും അതിന്റെ സാഹിത്യ പാരമ്പര്യവും പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തോടെ പരിണമിച്ചു.[21] ഹിന്ദുസ്ഥാനി ഭാഷ പഠിച്ചതിനാലാണ് ജോൺ ഗിൽക്രിസ്റ്റ് പ്രധാനമായും അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്. ഒരു ഇംഗ്ലീഷ്-ഹിന്ദുസ്ഥാനി നിഘണ്ടു , ഹിന്ദുസ്ഥാനി ഭാഷയുടെ ഒരു വ്യാകരണം , ഓറിയന്റൽ ഭാഷാശാസ്ത്രജ്ഞൻ , കൂടാതെ മറ്റു പലതും അദ്ദേഹം സമാഹരിച്ച് രചിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഹിന്ദുസ്ഥാനി നിഘണ്ടു പേർസോ-അറബിക് ലിപി, നാഗാര ലിപി, റോമൻ ലിപ്യന്തരണം എന്നിവയിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജ് ലണ്ടൻ സ്ഥാപിച്ചതിലും ഗിൽക്രിസ്റ്റ് എജ്യുക്കേഷണൽ ട്രസ്റ്റിന്റെ സംഭാവനയിലും അദ്ദേഹം അറിയപ്പെടുന്നു. പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തിൽ, ഹിന്ദിയെ ഉർദുവിൽ നിന്ന് വേർതിരിച്ച് ഹിന്ദുസ്ഥാനിയുടെ മാനദണ്ഡ രൂപമായി വികസിപ്പിക്കാനുള്ള പ്രസ്ഥാനം രൂപപ്പെട്ടു.[22] 1881 ൽ ഉർദുവിന് പകരമായി ഹിന്ദി ഏക ഭാഷയായി സ്വീകരിച്ച ആദ്യത്തെ സംസ്ഥാനമായി ബിഹാർ മാറി.[23]

സ്വതന്ത്ര ഇന്ത്യ

തിരുത്തുക

സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരം ഇന്ത്യൻ സർക്കാർ ഇനിപ്പറയുന്ന കൺവെൻഷനുകൾ ഏർപ്പെടുത്തി:[original research?]

  • വ്യാകരണത്തിന്റെ മാനദണ്ഡീകരണം: 1954 ൽ ഹിന്ദി വ്യാകരണം തയ്യാറാക്കാൻ ഇന്ത്യൻ സർക്കാർ ഒരു കമ്മിറ്റി രൂപീകരിച്ചു; സമിതിയുടെ റിപ്പോർട്ട് 1958 ൽ 'ആധുനിക ഹിന്ദിയുടെ അടിസ്ഥാന വ്യാകരണം' എന്ന പേരിൽ പുറത്തിറങ്ങി.
  • ഭാഷാ അക്ഷരവിന്യാസത്തിന്റെ മാനദണ്ഡീകരണം: രേഖാമൂലം ആകർഷകത്വം വരുത്തുക, ചില ദേവനാഗരി അക്ഷരങ്ങളുടെ ആകൃതി മെച്ചപ്പെടുത്തുക, മറ്റ് ഭാഷകളിൽ നിന്നുള്ള ശബ്ദങ്ങൾ പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതിന് ഡയാക്രിറ്റിക്സ് അവതരിപ്പിക്കുക.

1949 സെപ്റ്റംബർ 14 ന് ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനാ അസംബ്ലി ദേവനാഗരി ലിപിയിൽ എഴുതിയ ഹിന്ദി കേന്ദ്രസർക്കാരിന്റെ ഔദ്യോഗിക ഭാഷയായി സ്വീകരിച്ചു, ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയിൽ ഉർദുവിന്റെ മുൻ ഉപയോഗത്തിന് പകരം.[24][25][26] ഇതിനായി നിരവധി ശക്തർ ഹിന്ദിക്ക് അനുകൂലമായി അണിനിരന്നു, പ്രത്യേകിച്ച് ബിയോഹർ രാജേന്ദ്ര സിംഹ, ഹസാരി പ്രസാദ് ദ്വിവേദി, കക കലേക്കർ, മൈഥിലി ശരൺ ഗുപ്ത്, സേത്ത് ഗോവിന്ദ് ദാസ് എന്നിവർ ഈ വിഷയത്തിൽ പാർലമെന്റിൽ ചർച്ച നടത്തി. 1949 സെപ്റ്റംബർ 14 ന് ബിയോഹർ രാജേന്ദ്ര സിംഹയുടെ അമ്പതാം ജന്മദിനത്തിൽ ഹിന്ദി ഔദ്യോഗിക ഭാഷയായി സ്വീകരിച്ചതിനെത്തുടർന്ന് ഈ ശ്രമങ്ങൾ ഫലവത്തായി.[27] ഇപ്പോൾ ഇത് ഹിന്ദി ദിനം ആയി ആഘോഷിക്കപ്പെടുന്നു.[28]

ഔദ്യോഗിക നില

തിരുത്തുക

ഇന്ത്യ

തിരുത്തുക

ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ 17-ാം ഭാഗം ഇന്ത്യൻ കോമൺ‌വെൽത്തിന്റെ ഔദ്യോഗിക ഭാഷയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണ്. ലേഖനം 343 പ്രകാരം, യൂണിയന്റെ ഔദ്യോഗിക ഭാഷകൾ നിർദ്ദേശിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്, അതിൽ ദേവനാഗരി ലിപിയിൽ ഹിന്ദിയും ഇംഗ്ലീഷും ഉൾപ്പെടുന്നു:

(1) യൂണിയന്റെ ഔദ്യോഗിക ഭാഷ ദേവനാഗരി ലിപിയിൽ ഹിന്ദി ആയിരിക്കും. യൂണിയന്റെ ഔദ്യോഗിക ആവശ്യങ്ങൾക്കായി ഉപയോഗിക്കേണ്ട അക്കങ്ങളുടെ രൂപം ഇന്ത്യൻ അക്കങ്ങളുടെ അന്താരാഷ്ട്ര രൂപമായിരിക്കും.[29]
(2) ആദ്യ ഉപവാക്യത്തിലെ എന്തെങ്കിലുമുണ്ടായിട്ടും, ഈ ഭരണഘടന ആരംഭിച്ച് പതിനഞ്ച് വർഷക്കാലം വരെ, ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷ യൂണിയന്റെ എല്ലാ ഔദ്യോഗിക ആവശ്യങ്ങൾക്കും ഉപയോഗിക്കുന്നത് തുടരും: യൂണിയന്റെ ഏതെങ്കിലും ഔദ്യോഗിക ആവശ്യങ്ങൾ‌ക്കായി അന്തർ‌ദ്ദേശീയ രൂപത്തിലുള്ള ഇന്ത്യൻ അക്കങ്ങൾ‌ക്ക് പുറമേ, ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷയ്‌ക്ക് പുറമേ ഹിന്ദി ഭാഷയും ദേവനാഗരി അക്കങ്ങളും ഉപയോഗിക്കുന്നതിന് ഉത്തരവ് പ്രകാരം രാഷ്ട്രപതിക്ക് അനുമതി നൽകാം.[30]

ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ ആർട്ടിക്കിൾ 351 പറയുന്നു:

ഹിന്ദി ഭാഷ പ്രചരിപ്പിക്കുന്നത് പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കേണ്ടത് യൂണിയന്റെ കടമയാണ്. ഹിന്ദി വികസിപ്പിക്കേണ്ടത് യൂണിയന്റെ കടമയാണ്, അതുവഴി ഇന്ത്യയുടെ സംയുക്ത സംസ്കാരത്തിന്റെ എല്ലാ ഘടകങ്ങൾക്കും ആവിഷ്കാര മാധ്യമമായി ഇത് പ്രവർത്തിക്കും. ഹിന്ദുസ്ഥാനിയിലും ഇന്ത്യയിലെ മറ്റ് ഭാഷകളിലും ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്ന രൂപങ്ങൾ, ശൈലി, പദപ്രയോഗങ്ങൾ എന്നിവ അതിന്റെ പ്രതിഭയുമായി ഇടപെടാതെ സ്വാംശീകരിച്ച് പ്രധാനമായും പദാവലിക്ക് സംസ്കൃതത്തെ ആശ്രയിച്ച് ഹിന്ദിയുടെ സമ്പുഷ്ടീകരണം ഉറപ്പാക്കേണ്ടത് യൂണിയന്റെ കടമയാണ്.

1965 ആകുമ്പോഴേക്കും ഹിന്ദി കേന്ദ്രസർക്കാരിന്റെ ഏക പ്രവർത്തന ഭാഷയായി മാറുമെന്ന് വിഭാവനം ചെയ്തു (ആർട്ടിക്കിൾ 344 (2), ആർട്ടിക്കിൾ 351 എന്നിവ അനുസരിച്ച്) സംസ്ഥാന സർക്കാരുകൾക്ക് അവർക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള ഏത് ഭാഷയും ഉപയോഗിക്കാൻ സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ടായിരുന്നു.[31] എന്നിരുന്നാലും, ഹിന്ദി ഇതര സംസാരിക്കുന്നവർക്ക്, പ്രത്യേകിച്ച് ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ (തമിഴ്‌നാട്ടിലെ ഹിന്ദി വിരുദ്ധ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ പോലുള്ളവ) ഹിന്ദി അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്നതിനെതിരെ വ്യാപകമായ ചെറുത്തുനിൽപ്പ് 1963 ലെ ഔദ്യോഗിക ഭാഷാ നിയമം പാസാക്കുന്നതിന് കാരണമായി. എല്ലാ ഔദ്യോഗിക ആവശ്യങ്ങൾക്കും ഇംഗ്ലീഷ് അനിശ്ചിതമായി ഉപയോഗിക്കുന്നതിന് കാരണമായി. എന്നിരുന്നാലും, ഹിന്ദി പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള കേന്ദ്ര സർക്കാരിന്റെ ഭരണഘടനാ നിർദേശം അത് പാലിക്കുകയും അതിന്റെ നയങ്ങളെ ശക്തമായി സ്വാധീനിക്കുകയും ചെയ്തു.[32]

ആർട്ടിക്കിൾ 344 (2 ബി) അനുശാസിക്കുന്നത് ഹിന്ദി ഭാഷയുടെ പുരോഗമനപരമായ ഉപയോഗത്തിനും കേന്ദ്രസർക്കാർ ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷ ഉപയോഗിക്കുന്നതിന് നിയന്ത്രണങ്ങൾ ഏർപ്പെടുത്തുന്നതിനുമുള്ള നടപടികൾ ശുപാർശ ചെയ്യുന്നതിനായി ഓരോ പത്ത് വർഷത്തിലും ഔദ്യോഗിക ഭാഷാ കമ്മീഷൻ രൂപീകരിക്കും. പ്രായോഗികമായി, ഔദ്യോഗിക ഭാഷാ കമ്മീഷനുകൾ ഹിന്ദിയെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിന് നിരന്തരം ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും കേന്ദ്രസർക്കാർ ഔദ്യോഗിക ഉപയോഗത്തിൽ ഇംഗ്ലീഷിന് നിയന്ത്രണങ്ങൾ ഏർപ്പെടുത്തുന്നില്ല.

സംസ്ഥാനതലത്തിൽ, ഹിന്ദി ഇനിപ്പറയുന്ന ഇന്ത്യൻ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ ഔദ്യോഗിക ഭാഷയാണ്: ബിഹാർ, ഛത്തീസ്‌ഗഢ്, ഹരിയാണ, ഹിമാചൽ പ്രദേശ്, ഝാർഖണ്ഡ്, മധ്യപ്രദേശ്, മിസോറം, രാജസ്ഥാൻ, ഉത്തർപ്രദേശ്, ഉത്തരാഖണ്ഡ്.[33] പശ്ചിമ ബംഗാളിൽ, ജനസംഖ്യയുടെ 10% ത്തിലധികം പേർ ഹിന്ദി സംസാരിക്കുന്ന ബ്ലോക്കുകളുടെയും ഉപവിഭാഗങ്ങളുടെയും അധിക ഔദ്യോഗിക ഭാഷയാണ് ഹിന്ദി.[34][35][36] ഓരോരുത്തർക്കും "സഹ-ഔദ്യോഗിക ഭാഷ" നിശ്ചയിക്കാം; ഉദാഹരണത്തിന്, ഉത്തർപ്രദേശിൽ അധികാരത്തിലെ രാഷ്ട്രീയ രൂപവത്കരണത്തെ ആശ്രയിച്ച്, ഈ ഭാഷ പൊതുവെ ഉർദു ആണ്. അതുപോലെ, ഇനിപ്പറയുന്ന കേന്ദ്രഭരണപ്രദേശങ്ങളിൽ ഹിന്ദിക്ക് ഔദ്യോഗിക ഭാഷയുടെ പദവി ലഭിക്കുന്നു: ദേശീയ തലസ്ഥാന പ്രദേശം, ആന്തമാൻ നിക്കോബാർ ദ്വീപുകൾ, ദാദ്ര, നഗർ ഹവേലി, ദമൻ, ഡിയു.

ഹിന്ദിയുടെ ദേശീയ ഭാഷാ നില വളരെക്കാലമായി ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടുന്ന വിഷയമാണ്.[37] ഹിന്ദി ഇന്ത്യയുടെ ദേശീയ ഭാഷയല്ലെന്ന് 2010 ൽ ഗുജറാത്ത് ഹൈക്കോടതി വ്യക്തമാക്കിയിരുന്നു, കാരണം ഭരണഘടന അതിനെ പരാമർശിക്കുന്നില്ല.[38][39][40]

ഫിജി

തിരുത്തുക

ഏഷ്യയ്ക്ക് പുറത്ത്, ഭോജ്പുരി, ബിഹാരി ഭാഷകൾ, ഫിജിയൻ, ഇംഗ്ലീഷ് എന്നിവയിൽ നിന്നുള്ള സ്വാധീനമുള്ള അവധി ഭാഷ ഫിജിയിൽ സംസാരിക്കുന്നു.[41][42] 1997 ലെ ഫിജിയിലെ ഭരണഘടനയനുസരിച്ച് ഇത് ഫിജിയിലെ ഒരു ഔദ്യോഗിക ഭാഷയാണ്, അതിനെ "ഹിന്ദുസ്ഥാനി" എന്ന് വിളിക്കുന്നു, എന്നിരുന്നാലും 2013 ലെ ഫിജി ഭരണഘടനയിൽ ഇതിനെ "ഫിജി ഹിന്ദി" എന്ന് വിളിക്കുന്നു.[43][44] ഫിജിയിൽ 380,000 ആളുകൾ ഇത് സംസാരിക്കുന്നു.[41]

നേപ്പാൾ

തിരുത്തുക

2011 ലെ നേപ്പാൾ സെൻസസ് അനുസരിച്ച് നേപ്പാളിൽ 77,569 പേർ ഹിന്ദി സംസാരിക്കുന്നു, കൂടാതെ 1,225,950 പേർ രണ്ടാം ഭാഷയായി സംസാരിക്കുന്നു.[45]

ദക്ഷിണാഫ്രിക്ക

തിരുത്തുക

ദക്ഷിണാഫ്രിക്കയിലെ ഒരു സംരക്ഷിത ഭാഷയാണ് ഹിന്ദി. ദക്ഷിണാഫ്രിക്കയുടെ ഭരണഘടനയനുസരിച്ച്, പാൻ ദക്ഷിണാഫ്രിക്കൻ ഭാഷാ ബോർഡ് മറ്റ് ഭാഷകളോടൊപ്പം ഹിന്ദിയോടുള്ള ആദരവ് പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും ഉറപ്പാക്കുകയും വേണം.[46]

ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ വിതരണം

തിരുത്തുക
 
ഹിന്ദി കുടുംബ ഭാഷകളിലെ എൽ 1 സ്പീക്കറുകളുടെ വിതരണം (ഇന്ത്യൻ സർക്കാർ നിർവചിച്ചിരിക്കുന്നത് പോലെ; രാജസ്ഥാനി, പടിഞ്ഞാറൻ പഹാരി, കിഴക്കൻ ഹിന്ദി എന്നിവ ഉൾപ്പെടുന്നു).
  0%
  100%

ഹിന്ദി എന്നത് ഉത്തരേന്ത്യയിലെ ഭാഷയാണ് (അതിൽ ഹിന്ദി ബെൽറ്റ് അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു), കൂടാതെ ഇംഗ്ലീഷിനൊപ്പം ഇന്ത്യൻ സർക്കാരിന്റെ ഔദ്യോഗിക ഭാഷയുമാണ്.[30]

വടക്കുകിഴക്കൻ ഇന്ത്യയിൽ മറ്റ് ഭാഷകൾ പ്രാദേശികമായി സംസാരിക്കുന്ന അസമിലെ ഹാഫ്‌ലോങിൽ താമസിക്കുന്നവർക്കായി ഹഫ്‌ലോംഗ് ഹിന്ദി എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഒരു പിഡ്‌ജിൻ ഭാഷാ ഭാഷയായി വികസിപ്പിച്ചെടുത്തിട്ടുണ്ട്.[47] അരുണാചൽ പ്രദേശിൽ 50 ഭാഷകൾ പ്രാദേശികമായി സംസാരിക്കുന്ന നാട്ടുകാർക്കിടയിൽ ഹിന്ദി ഒരു ഭാഷയായി മാറി.[48]

ഉർദു സംസാരിക്കുന്ന നിരവധി പാകിസ്ഥാനികൾക്ക് ഹിന്ദി മനസിലാക്കാൻ വളരെ എളുപ്പമാണ്. ഹിന്ദുസ്ഥാനി ഭാഷയുടെ സ്റ്റാൻഡേർഡ് രജിസ്റ്ററുകളാണ് ഉർദുവും ഹിന്ദിയും; കൂടാതെ, ഇന്ത്യൻ മാദ്ധ്യമങ്ങൾ പാകിസ്ഥാനിൽ വ്യാപകമായി കാണുന്നു.[49]

ബോളിവുഡ് സിനിമകൾ, ഗാനങ്ങൾ, അഭിനേതാക്കൾ എന്നിവരുടെ ജനപ്രീതിയും സ്വാധീനവും കാരണം അഫ്ഗാനിസ്ഥാനിലെ, പ്രത്യേകിച്ച് കാബൂളിൽ, ഹിന്ദി-ഉർദു സംസാരിക്കാനും മനസ്സിലാക്കാനും കഴിയും.[50][51]

നേപ്പാളിലെ മധേശി (വടക്കേ ഇന്ത്യയിൽ വേരുകളുള്ളവരും എന്നാൽ നൂറുകണക്കിനു വർഷങ്ങളായി കുടിയേറിപ്പാർത്തവരുമായ ആളുകൾ) ഹിന്ദി സംസാരിക്കുന്നു. ഇതുകൂടാതെ, ഹിന്ദി ബെൽറ്റിൽ നിന്നുള്ള വലിയ ഇന്ത്യൻ പ്രവാസികളാണ് ഹിന്ദി സംസാരിക്കുന്നത്. അമേരിക്ക, ബ്രിട്ടൻ, യുഎഇ, ട്രിനിഡാഡ്, ടൊബാഗോ, ഗയാന, സുരിനാം, ദക്ഷിണാഫ്രിക്ക, ഫിജി, മൗറീഷ്യസ് തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളിൽ ഗണ്യമായ വലിയ ഉത്തരേന്ത്യൻ പ്രവാസികളാണ് ഹിന്ദി സംസാരിക്കുന്നത്. ഇന്ത്യക്ക് പുറത്ത് ഹിന്ദി സംസാരിക്കുന്നവർ നേപ്പാളിൽ 80 ലക്ഷമാണ്; അമേരിക്കയിൽ 863,077;[52][53] മൗറീഷ്യസിൽ 450,170; ഫിജിയിൽ 380,000;[41]ദക്ഷിണാഫ്രിക്കയിൽ 250,292; സുരിനാമിൽ 150,000;[54] ഉഗാണ്ടയിൽ 100,000; ബ്രിട്ടനിൽ 45,800;[55] ന്യൂസിലാന്റിൽ 20,000; ജർമ്മനിയിൽ 20,000; ട്രിനിഡാഡിലും ടൊബാഗോയിലും 26,000;[54] സിംഗപ്പൂരിൽ 3,000.

ആധുനിക മാനദണ്ഡ ഉർ‌ദുവുമായി താരതമ്യം

തിരുത്തുക

ഭാഷാപരമായി, ഹിന്ദിയും ഉർദുവും ഒരേ ഭാഷയുടെ രണ്ട് രജിസ്റ്ററുകളാണ്, അവ പരസ്പരം മനസ്സിലാക്കാവുന്നവയുമാണ്.[56] ഹിന്ദി ദേവനാഗരി ലിപിയിൽ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്, അതിൽ ഉർദുവിനേക്കാൾ കൂടുതൽ സംസ്കൃത പദങ്ങൾ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു, അതേസമയം ഉർദു പേർസോ-അറബിക് ലിപിയിൽ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്, കൂടാതെ ഹിന്ദിയേക്കാൾ കൂടുതൽ അറബി, പേർഷ്യൻ വായ്പകൾ ഉപയോഗിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, രണ്ടും പ്രാദേശിക പ്രാകൃതിയുടെയും സംസ്കൃതത്തിൽ നിന്നും ഉരുത്തിരിഞ്ഞതുമായ പദങ്ങളുടെ പ്രധാന പദാവലി പങ്കിടുന്നു,[57][58][59] അറബി, പേർ‌ഷ്യൻ‌ ലോൺ‌വേഡുകൾ‌ ധാരാളം ഉണ്ട്.[12] ഇക്കാരണത്താൽ, രണ്ട് രജിസ്റ്ററുകളും സമാനമായ വ്യാകരണം പങ്കിടുന്നു എന്നതിനാൽ,[60][57][58] ഭാഷാ പണ്ഡിതരുടെ അഭിപ്രായത്തിൽ അവ ഒരേ ഭാഷയുടെ രണ്ട് മാനദണ്ഡ രൂപങ്ങളായ ഹിന്ദുസ്ഥാനി ആയി കണക്കാക്കുന്നു.[56][60][57][61] ഇന്ത്യയിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഉപയോഗിക്കുന്ന ഔദ്യോഗിക ഭാഷയാണ് ഹിന്ദി. പാക്കിസ്ഥാന്റെ ദേശീയ ഭാഷയാണ് ഉർദു. ഉത്തർപ്രദേശ്, ജമ്മു കശ്മീർ, ദില്ലി എന്നിവിടങ്ങളിൽ ഔദ്യോഗിക പദവിയുള്ള ഇന്ത്യയിലെ 22 ഔദ്യോഗിക ഭാഷകളിൽ ഒന്നാണിത്.

ഹിന്ദിയും ഉർദുവും തമ്മിലുള്ള താരതമ്യം പ്രധാനമായും നയിക്കുന്നത് രാഷ്ട്രീയമാണ്, അതായത് ഇന്തോ-പാകിസ്ഥാൻ യുദ്ധങ്ങളും സംഘർഷങ്ങളും.[62]

ലിപി

തിരുത്തുക

ദേവാനഗരി ലിപിയിൽ ഹിന്ദി എഴുതിരിക്കുന്നു, (ഒരു അബുഗിഡ). 11 സ്വരാക്ഷരങ്ങളും 33 വ്യഞ്ജനാക്ഷരങ്ങളും അടങ്ങുന്ന ദേവനാഗരി ഇടത്തുനിന്ന് വലത്തോട്ട് എഴുതിയിരിക്കുന്നു. സംസ്‌കൃതത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്‌തമായി, ദേവനാഗരി പൂർണ്ണമായും ഹിന്ദിക്ക് സ്വരസൂചകമല്ല, പ്രത്യേകിച്ചും സംസാരിക്കുന്ന മാനദണ്ഡ ഹിന്ദിയിൽ ഷ്വാ ഡ്രോപ്പ് ചെയ്യുന്നത് അടയാളപ്പെടുത്തുന്നതിൽ പരാജയപ്പെടുന്നു.[63]

റൊമാനൈസേഷൻ

തിരുത്തുക

ലാറ്റിൻ ലിപിയിൽ ഹിന്ദി എഴുതുന്നതിനുള്ള ഔദ്യോഗിക സംവിധാനമായി ഇന്ത്യൻ സർക്കാർ ഹണ്ടേറിയൻ ലിപ്യന്തരണം ഉപയോഗിക്കുന്നു. IAST, ITRANS, ISO 15919 എന്നിങ്ങനെ മറ്റ് പല സംവിധാനങ്ങളും നിലവിലുണ്ട്.

പദാവലി

തിരുത്തുക

പരമ്പരാഗതമായി, ഹിന്ദി പദങ്ങളെ അവയുടെ പദോൽപ്പത്തി അനുസരിച്ച് അഞ്ച് പ്രധാന വിഭാഗങ്ങളായി തിരിച്ചിരിക്കുന്നു:

  • തത്സമ പദങ്ങൾ: സംസ്കൃതത്തിലെന്നപോലെ ഹിന്ദിയിലും ഉച്ചരിക്കുന്ന പദങ്ങളാണിവ. (അന്തിമ കേസുകളുടെ അഭാവം ഒഴികെ).[64] അവയിൽ മാറ്റം വരുത്താതെ നിലനിൽക്കുന്ന (ഉദാ. नाम നാം , "പേര്") സംസ്‌കൃതത്തിൽ നിന്ന് പാരമ്പര്യമായി ലഭിച്ച പദങ്ങളും,[65] കൂടുതൽ ആധുനിക കാലഘട്ടത്തിൽ (ഉദാ. प्रार्थना, "പ്രാർത്ഥന") സംസ്കൃതത്തിൽ നിന്ന് നേരിട്ട് കടമെടുത്ത രൂപങ്ങളും ഉൾപ്പെടുന്നു.[66] എന്നിരുന്നാലും ഉച്ചാരണം ഹിന്ദി മാനദണ്ഡങ്ങളുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്നു, സംസ്‌കൃതത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്‌തമാകാം. നാമവിശേഷണങ്ങളിൽ, തത്സം എന്ന വാക്ക് സംസ്‌കൃതത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്താത്ത പദ-തണ്ട് ആകാം, അല്ലെങ്കിൽ ഇത് സംസ്‌കൃത നാമമാത്രമായ തകർച്ചയിലെ നാമമാത്രമായ ഏകരൂപമായിരിക്കാം.
  • അർധതത്സം(अर्धतत्सम) വാക്കുകൾ: അത്തരം വാക്കുകൾ സാധാരണഗതിയിൽ സംസ്കൃതത്തിൽ നിന്നുള്ള മുൻ‌കാല വായ്പാ പദങ്ങളാണ്, അവ കടമെടുത്തതിനുശേഷം ശബ്ദ മാറ്റങ്ങൾക്ക് വിധേയമായി. (ഉദാ. ഹിന്ദി सूरज സംസ്കൃതത്തിൽ सूर्य നിന്ന്)
  • തദ്ഭവ (तद्भव) വാക്കുകൾ: സ്വരസൂചക നിയമങ്ങൾക്ക് വിധേയമായി സംസ്കൃതത്തിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞ പ്രാദേശിക ഹിന്ദി പദങ്ങളാണിവ. (ഉദാ. സംസ്‌കൃതം कर्म അർത്ഥം പ്രവൃത്തി, സൗരസേനി പ്രാകൃതത്തിൽ कम्म ആയിത്തീരുന്നു, ഒടുവിൽ ഹിന്ദിയിൽ काम, അതായത് ജോലി എന്നർത്ഥം)[64]
  • ദേശജ് (देशज) വാക്കുകൾ: ഇവ ഇന്തോ-ആര്യൻ വാക്കുകളിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞതല്ല. ഈ വിഭാഗത്തിൽ ഒനോമാറ്റോപോയിക് നിബന്ധനകൾ ഉൾപ്പെടുന്നു അല്ലെങ്കിൽ പ്രാദേശിക ഇന്തോ-ആര്യൻ ഇതര ഭാഷകളിൽ നിന്ന് കടമെടുത്തതാണ്.
  • വിദേശി (विदेशी) വാക്കുകൾ: തദ്ദേശീയമല്ലാത്ത ഭാഷകളിൽ നിന്നുള്ള എല്ലാ ലോൺവേഡുകളും ഇതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. പേർഷ്യൻ, അറബി, ഇംഗ്ലീഷ്, പോർച്ചുഗീസ് എന്നിവയാണ് ഈ വിഭാഗത്തിലെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഉറവിട ഭാഷകൾ. ഉദാ. പേർഷ്യനിൽ നിന്നുള്ള क़िला കോട്ട, ഇംഗ്ലീഷിൽ നിന്ന് कमेटी കമ്മിറ്റി, साबुन സോപ്പ് എന്നിവ അറബിയിൽ നിന്ന്.

വായ്പാ വിവർത്തനവും ഇടയ്ക്കിടെ ഇംഗ്ലീഷിന്റെ ഫോണോ-സെമാന്റിക് പൊരുത്തപ്പെടുത്തലും ഹിന്ദി ഉപയോഗിക്കുന്നു.[67]

പ്രാകൃതം

തിരുത്തുക

ഹിന്ദി അതിന്റെ പദാവലിയുടെ വലിയൊരു ഭാഗം സൗരസേനി പ്രാകൃതത്തിൽ നിന്ന് തദ്ഭവ പദങ്ങളുടെ രൂപത്തിൽ സ്വായത്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഈ പ്രക്രിയയിൽ സാധാരണയായി പ്രാകൃതത്തിലെ വ്യഞ്ജനാക്ഷര ക്ലസ്റ്ററുകൾക്ക് മുമ്പുള്ള സ്വരാക്ഷരങ്ങളുടെ നഷ്ടപരിഹാരം വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നത് ഉൾപ്പെടുന്നു, ഉദാ. സംസ്‌കൃതം തീക്ഷ്ണ > പ്രാകൃത് തിക്ഖ > ഹിന്ദി തീഖാ .

സംസ്കൃതം

തിരുത്തുക

ആധുനിക മാനദണ്ഡ ഹിന്ദിയുടെ പദാവലികളിൽ ഭൂരിഭാഗവും, പ്രത്യേകിച്ചും സാങ്കേതിക, അക്കാദമിക് മേഖലകളിൽ സംസ്കൃതത്തിൽ നിന്ന് "തത്സം" വായ്പകളായി കടമെടുത്തിട്ടുണ്ട്. പേർഷ്യൻ, അറബി, ഇംഗ്ലീഷ് പദാവലികളിൽ ഭൂരിഭാഗവും നിയോലജിസങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് മാറ്റിസ്ഥാപിക്കുകയും "തത്സം" പദങ്ങൾ സംയോജിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഔപചാരിക ഹിന്ദി നിലവാരമാണ് ശുദ്ധമായ ഹിന്ദി. ഹിന്ദിയുടെ മറ്റ് സംഭാഷണരൂപങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് ഇതിനെ കൂടുതൽ അഭിമാനകരമായ ഒരു ഭാഷയായിട്ടാണ് കാണുന്നത്.

തത്സം പദങ്ങളുടെ അമിതമായ ഉപയോഗം ചിലപ്പോൾ തദ്ദേശീയരായ സംസാരിക്കുന്നവർക്ക് പ്രശ്നങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നു. തദ്ദേശീയ ഹിന്ദിയിൽ നിലവിലില്ലാത്ത സംസ്‌കൃത വ്യഞ്ജനാക്ഷരങ്ങൾ ഇവയിലുണ്ടാകാം, ഇത് ഉച്ചാരണത്തിൽ ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നു.[68]

സംസ്‌കൃതവൽക്കരണ പ്രക്രിയയുടെ ഭാഗമായി, പുതിയ പദങ്ങൾ സംസ്‌കൃത ഘടകങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് വിദേശ പദാവലിക്ക് പകരമായി ഉപയോഗിക്കും. സാധാരണയായി ഈ പുതിയ പദങ്ങൾ സംസാരിക്കുന്ന ഹിന്ദിയിലേക്ക് സ്വീകരിച്ചിട്ടുള്ള ഇംഗ്ലീഷ് പദങ്ങളുടെ പകരമാണ്. ദൂർഭാഷ് ടെലിഫോൺ, അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ "വിദൂര സംസാരം", ദൂരദർശൻ‌ ടെലിവിഷൻ, അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ "വിദൂരദൃശ്യം" തുടങ്ങിയ ചില പദങ്ങൾ ഇംഗ്ലീഷ് വായ്പകളുടെ സ്ഥാനത്ത് ഔപചാരിക ഹിന്ദിയിൽ ചില ഉപയോഗങ്ങൾ നേടിയിട്ടുണ്ട്.[69]

പേർഷ്യൻ

തിരുത്തുക

സംസാരിക്കുന്ന ഹിന്ദുസ്ഥാനി ഭാഷയിൽ നിന്ന് നിലവാരമുള്ള പേർഷ്യൻ സ്വാധീനവും ഹിന്ദിയിൽ ഉണ്ട്.[12][70][പേജ് ആവശ്യമുണ്ട്] പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ മധ്യത്തിൽ ആരംഭിച്ച ആദ്യകാല വായ്പകൾ ഇസ്‌ലാമിന് മാത്രമുള്ളതായിരുന്നു, അതിനാൽ പേർഷ്യൻ അറബിക്ക് ഇടനിലക്കാരനായിരുന്നു. പിന്നീട്, ദില്ലി സുൽത്താനേറ്റിന്റെയും മുഗൾ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെയും കീഴിൽ പേർഷ്യൻ ഹിന്ദി ഹൃദയഭൂമിയിലെ പ്രാഥമിക ഭരണ ഭാഷയായി. പേർഷ്യൻ വായ്പകൾ പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ജീവിതത്തിന്റെ എല്ലാ തലങ്ങളിലും വ്യാപിച്ചു. വ്യാകരണ നിർമാണങ്ങൾ, അതായത് ഇസാഫത്ത്, ഹിന്ദിയിലേക്ക് സ്വാംശീകരിച്ചു.[71]

വിഭജനത്തിനു ശേഷമുള്ള ഇന്ത്യൻ സർക്കാർ സംസ്കൃതവൽക്കരണ നയത്തിന് വേണ്ടി വാദിച്ചു, ഇത് ഹിന്ദിയിൽ പേർഷ്യൻ മൂലകത്തെ പാർശ്വവൽക്കരിക്കുന്നതിന് കാരണമായി. എന്നിരുന്നാലും, നിരവധി പേർഷ്യൻ പദങ്ങൾ (ഉദാ. മുശ്കിൽ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ളത്, ബസ് മതി, ഹവാ വായു, ഖായൽ ചിന്ത) , ഒരു വലിയ തുക ഇപ്പോഴും ദേവനാഗരി ലിപിയിൽ എഴുതിയ ഉർദു കവിതകളിൽ ഉപയോഗിക്കുന്നു.

അറബി

തിരുത്തുക

പേർഷ്യൻ വഴിയും ചിലപ്പോൾ നേരിട്ടും അറബി ഹിന്ദിയിൽ സ്വാധീനം കാണിക്കുന്നു.[72]

മാദ്ധമം

തിരുത്തുക

സാഹിത്യം

തിരുത്തുക

ഹിന്ദി സാഹിത്യത്തെ വിശാലമായി നാല് പ്രധാന രൂപങ്ങളായി അല്ലെങ്കിൽ ശൈലികളായി തിരിച്ചിരിക്കുന്നു, അതായത് ഭക്തി (കബീർദാസ്, റസ്ഖാൻ ); ശൃൻഗാര ​​(കേശവ്, ബിഹാരി); വിഗാഥ; ആധുനിക്.

ഭക്തി പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ സ്വാധീനവും നീളമേറിയ ഇതിഹാസകാവ്യങ്ങളുടെ ഘടനയും മധ്യകാല ഹിന്ദി സാഹിത്യത്തെ അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു . ഇത് പ്രാഥമികമായി മറ്റ് ഇനം ഹിന്ദികളിലാണ് എഴുതിയത്, പ്രത്യേകിച്ച് അവധി, ബ്രജ് ഭാഷ, മാത്രമല്ല ആധുനിക മാനദണ്ഡ ഹിന്ദിയുടെ അടിസ്ഥാനമായ ഡെൽഹവിയിലും. ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണകാലത്ത് ഹിന്ദുസ്ഥാനി അഭിമാന ഭാഷയായി മാറി.

1888 ൽ ദേവകീനന്ദൻ ഖത്രി എഴുതിയ ചന്ദ്രകാന്ത ആധുനിക ഹിന്ദിയിലെ ഗദ്യത്തിന്റെ ആദ്യത്തെ ആധികാരിക കൃതിയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.[73] ഹിന്ദി ഗദ്യസാഹിത്യത്തിൽ യാഥാര്ഥത കൊണ്ടുവന്ന വ്യക്തി മുൻഷി പ്രേംചന്ദ് ആയിരുന്നു, ഹിന്ദി ആഖായികയിലും പുരോഗമന പ്രസ്ഥാനത്തിലും ഏറ്റവും ആദരണീയനായ വ്യക്തിയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. സ്വാമി ദയാനന്ദ സരസ്വതി, ഭാരതേന്ദു ഹരിശ്ചന്ദ്ര തുടങ്ങിയവരുടെ രചനകളാണ് സാഹിത്യ ഹിന്ദി ജനപ്രിയമാക്കിയത്. വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന പത്രങ്ങളുടെയും മാസികകളുടെയും എണ്ണം ഹിന്ദുസ്ഥാനിയെ വിദ്യാസമ്പന്നരിൽ ജനപ്രിയമാക്കി.

ഹിന്ദി സാഹിത്യത്തിലെ ദ്വിവേദിയുടെ യുഗം 1900 മുതൽ 1918 വരെ നീണ്ടുനിന്നു. മഹാവീർ പ്രസാദ് ദ്വിവേദിയുടെ പേരാണ് ഇതിന് നൽകിയിരിക്കുന്നത്. കവിതയിൽ ആധുനിക മാനദണ്ഡ ഹിന്ദി സ്ഥാപിക്കുന്നതിലും പരമ്പരാഗതമായ മതം, പ്രേമം എന്നിവയിൽ നിന്ന് ഹിന്ദി കവിതയുടെ സ്വീകാര്യമായ വിഷയങ്ങൾ വിശാലമാക്കുന്നതിലും അദ്ദേഹം ഒരു പ്രധാന പങ്ക് വഹിച്ചിട്ടുണ്ട്.

ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഹിന്ദി സാഹിത്യം ഒരു കാല്പനികമായ ഉയർച്ച കണ്ടു. ഇതിനെ ഛായാവാദ് ( നിഴൽ വാദി ) എന്നും ഈ വിഭാഗത്തിലെ സാഹിത്യകാരന്മാരെ ഛായാവാദി എന്നും വിളിക്കുന്നു. ജയ്‌ശങ്കർ പ്രസാദ്, സൂര്യകാന്ത് ത്രിപാഠി 'നിരാല', മഹാദേവി വർമ്മ, സുമിത്രാനന്ദൻ പന്ത് എന്നിവരാണ് ഛായാവാദിയിലെ നാല് പ്രധാന കവികൾ.

ഹിന്ദി സാഹിത്യത്തിന്റെ ആധുനികാനന്തര കാലഘട്ടമാണ് ഉത്തർ ആധുനിക്, പാശ്ചാത്യരെ പകർത്തിയ ആദ്യകാല പ്രവണതകളെയും ഛായാവാദി പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ അമിതമായ അലങ്കാരത്തെയും ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതിലൂടെയും ലളിതമായ ഭാഷയിലേക്കും സ്വാഭാവിക തീമുകളിലേക്കും മടങ്ങിവരുന്നതിലൂടെയും അടയാളപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.

ഇന്റർനെറ്റ്

തിരുത്തുക

ഹിന്ദി സാഹിത്യം, സംഗീതം, സിനിമ എന്നിവയെല്ലാം ഇന്റർനെറ്റ് വഴി പ്രചരിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. 2015 ൽ, ഗൂഗിൾ വർഷം തോറും ഹിന്ദി-ഉള്ളടക്ക ഉപഭോഗത്തിൽ 94% വർദ്ധനവ് രേഖപ്പെടുത്തി, ഇന്ത്യയിലെ 21% ഉപയോക്താക്കൾ ഹിന്ദിയിലെ ഉള്ളടക്കമാണ് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നതെന്ന് കൂട്ടിച്ചേർത്തു.[74] പല ഹിന്ദി പത്രങ്ങളും ഡിജിറ്റൽ പതിപ്പുകൾ വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നു.

അവലംബം

തിരുത്തുക
  1. ↑ "Scheduled Languages in descending order of speaker's strength - 2011" (PDF). Registrar General and Census Commissioner of India. 29 June 2018.
  2. ↑ Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2017). "Hindi". Glottolog 3.0. Jena, Germany: Max Planck Institute for the Science of Human History. {{cite book}}: External link in |chapterurl= (help); Unknown parameter |chapterurl= ignored (|chapter-url= suggested) (help)
  3. ↑ http://india.gov.in/knowindia/official_language.php
  4. ↑ Khan, Saeed (25 January 2010). "There's no national language in India: Gujarat High Court". The Times of India. Retrieved 5 May 2014.
  5. ↑ Press Trust of India (25 January 2010). "Hindi, not a national language: Court". The Hindu. Ahmedabad. Retrieved 23 December 2014.
  6. ↑ Steingass, Francis Joseph (1892). A comprehensive Persian-English dictionary. London: Routledge & K. Paul. p. 1514. Archived from the original on 2020-06-21. Retrieved 13 February 2018.
  7. ↑ Khan, Rajak. "Indo-Persian Literature and Amir Khusro". University of Delhi. Retrieved 17 February 2018.[പ്രവർത്തിക്കാത്ത കണ്ണി]
  8. ↑ Losensky, Paul E. (15 July 2013). In the Bazaar of Love: The Selected Poetry of Amir Khusrau. Penguin UK. ISBN 9788184755220 – via Google Books.
  9. ↑ Mihir Bose (18 April 2006). The Magic of Indian Cricket: Cricket and Society in India. Routledge. pp. 1–3. ISBN 978-1-134-24924-4.
  10. ↑ "India". Online Etymology Dictionary.
  11. ↑ 11.0 11.1 "Brief History of Hindi". Central Hindi Directorate. Archived from the original on 6 March 2014. Retrieved 21 March 2012.
  12. ↑ 12.0 12.1 12.2 Jain, Danesh; Cardona, George (2007). The Indo-Aryan Languages (in English). Routledge. ISBN 978-1-135-79711-9. The primary sources of non-IA loans into MSH are Arabic, Persian, Portuguese, Turkic and English. Conversational registers of Hindi/Urdu (not to mentioned formal registers of Urdu) employ large numbers of Persian and Arabic loanwords, although in Sanskritized registers many of these words are replaced by tatsama forms from Sanskrit. The Persian and Arabic lexical elements in Hindi result from the effects of centuries of Islamic administrative rule over much of north India in the centuries before the establishment of British rule in India. Although it is conventional to differentiate among Persian and Arabic loan elements into Hindi/Urdu, in practice it is often difficult to separate these strands from one another. The Arabic (and also Turkic) lexemes borrowed into Hindi frequently were mediated through Persian, as a result of which a thorough intertwining of Persian and Arabic elements took place, as manifest by such phenomena as hybrid compounds and compound words. Moreover, although the dominant trajectory of lexical borrowing was from Arabic into Persian, and thence into Hindi/Urdu, examples can be found of words that in origin are actually Persian loanwords into both Arabic and Hindi/Urdu.{{cite book}}: CS1 maint: unrecognized language (link)
  13. ↑ The Formation of Modern Hindi as Demonstrated in Early 'Hindi' Dictionaries. Royal Netherlands Academy of Arts and Sciences. 2001. p. 28. ISBN 9789069843216.
  14. ↑ First Encyclopaedia of Islam: 1913-1936 (in English). Brill Academic Publishers. 1993. p. 1024. ISBN 9789004097964. Whilst the Muhammadan rulers of India spoke Persian, which enjoyed the prestige of being their court language, the common language of the country continued to be Hindi, derived through Prakrit from Sanskrit. On this dialect of the common people was grafted the Persian language, which brought a new language, Urdu, into existence. Sir George Grierson, in the Linguistic Survey of India, assigns no distinct place to Urdu, but treats it as an offshoot of Western Hindi.{{cite book}}: CS1 maint: unrecognized language (link)
  15. ↑ Mody, Sujata Sudhakar (2008). Literature, Language, and Nation Formation: The Story of a Modern Hindi Journal 1900-1920 (in English). University of California, Berkeley. p. 7. ...Hindustani, Rekhta, and Urdu as later names of the old Hindi (a.k.a. Hindavi).{{cite book}}: CS1 maint: unrecognized language (link)
  16. ↑ John Joseph Gumperz (1971). Language in Social Groups. Stanford University Press. p. 53. ISBN 978-0-8047-0798-5. Retrieved 26 June 2012.
  17. ↑ Tracing the Boundaries Between Hindi and Urdu: Lost and Added in Translation Between 20th Century Short Stories. BRILL. 2010. p. 138. ISBN 9789004177314.
  18. ↑ Turek, Aleksandra. "Is the Dhola Maru ra duha only a poetic elaboration?". {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  19. ↑ Shapiro 2003, p. 280
  20. ↑ "Rekhta: Poetry in Mixed Language, The Emergence of Khari Boli Literature in North India" (PDF). Columbia University. Archived from the original (PDF) on 28 March 2016. Retrieved 23 April 2018.
  21. ↑ "Archived copy". Archived from the original on 30 August 2006. Retrieved 9 October 2006.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link)
  22. ↑ Paul R. Brass (2005). Language, Religion and Politics in North India. iUniverse, Incorporated. ISBN 9780595343942.
  23. ↑ Parthasarathy, Kumar, p.120
  24. ↑ Clyne, Michael (24 May 2012). Pluricentric Languages: Differing Norms in Different Nations (in ഇംഗ്ലീഷ്). Walter de Gruyter. ISBN 9783110888140.
  25. ↑ Choudhry, Sujit; Khosla, Madhav; Mehta, Pratap Bhanu (12 May 2016). The Oxford Handbook of the Indian Constitution (in ഇംഗ്ലീഷ്). Oxford University Press. ISBN 9780191058615.
  26. ↑ Grewal, J. S. (8 October 1998). The Sikhs of the Punjab (in ഇംഗ്ലീഷ്). Cambridge University Press. ISBN 9780521637640.
  27. ↑ "हिन्दी दिवस विशेष: इनके प्रयास से मिला था हिन्दी को राजभाषा का दर्जा". Archived from the original on 11 September 2017.
  28. ↑ "Hindi Diwas celebration: How it all began". The Indian Express. 14 September 2016. Archived from the original on 8 February 2017. Retrieved 7 February 2017.
  29. ↑ ഉദ്ധരിച്ചതിൽ പിഴവ്: അസാധുവായ <ref> ടാഗ്; auto എന്ന പേരിലെ അവലംബങ്ങൾക്ക് എഴുത്തൊന്നും നൽകിയിട്ടില്ല.
  30. ↑ 30.0 30.1 "The Constitution of India" (PDF). Archived from the original (PDF) on 9 സെപ്റ്റംബർ 2014.
  31. ↑ "Rajbhasha" (PDF) (in Hindi and English). india.gov.in. Archived from the original (PDF) on 31 January 2012.{{cite web}}: CS1 maint: unrecognized language (link)
  32. ↑ "THE OFFICIAL LANGUAGES ACT, 1963 (AS AMENDED, 1967) (Act No. 19 of 1963)". Department of Official Language. Archived from the original on 16 December 2016. Retrieved 9 June 2016.
  33. ↑ "Report of the Commissioner for linguistic minorities: 50th report (July 2012 to June 2013)" (PDF). Commissioner for Linguistic Minorities, Ministry of Minority Affairs, Government of India. Archived from the original (PDF) on 8 July 2016. Retrieved 26 December 2014.
  34. ↑ Roy, Anirban (27 May 2011). "West Bengal to have six more languages for official use". India Today (in ഇംഗ്ലീഷ്). Retrieved 10 January 2020.
  35. ↑ Roy, Anirban (28 February 2018). "Kamtapuri, Rajbanshi make it to list of official languages in". India Today. Archived from the original on 30 March 2018. Retrieved 16 March 2019.
  36. ↑ Sen, Sumant (4 June 2019). "Hindi the first choice of people in only 12 States". The Hindu.
  37. ↑ "Why Hindi isn't the national language - India News , Firstpost". Firstpost. 31 May 2019.
  38. ↑ Khan, Saeed (25 January 2010). "There's no national language in India: Gujarat High Court". The Times of India. Ahmedabad: The Times Group. Archived from the original on 18 March 2014. Retrieved 5 May 2014.
  39. ↑ "Hindi, not a national language: Court". The Hindu. Ahmedabad: Press Trust of India. 25 January 2010. Archived from the original on 4 July 2014. Retrieved 23 December 2014.
  40. ↑ "Gujarat High Court order". The Hindu. 25 January 2010. Archived from the original on 4 July 2014.
  41. ↑ 41.0 41.1 41.2 "Hindi, Fiji". Ethnologue. Archived from the original on 11 February 2017. Retrieved 17 February 2017.
  42. ↑ "Fiji Hindi alphabet, pronunciation and language". www.omniglot.com. Archived from the original on 8 June 2017. Retrieved 22 June 2017.
  43. ↑ "Section 4 of Fiji Constitution". servat.unibe.ch. Archived from the original on 9 June 2009. Retrieved 3 May 2009.
  44. ↑ "Constitution of Fiji". Official site of the Fijian Government. Archived from the original on 11 October 2016. Retrieved 14 October 2016.
  45. ↑ "Population Monograph of Nepal, Vol. 2" (PDF). Kathmandu: Central Bureau of Statistics. 2014. Retrieved 29 March 2020.
  46. ↑ ഉദ്ധരിച്ചതിൽ പിഴവ്: അസാധുവായ <ref> ടാഗ്; auto1 എന്ന പേരിലെ അവലംബങ്ങൾക്ക് എഴുത്തൊന്നും നൽകിയിട്ടില്ല.
  47. ↑ Kothari, Ria, ed. (2011). Chutnefying English: The Phenomenon of Hinglish. Penguin Books India. p. 128. ISBN 9780143416395.
  48. ↑ Chandra, Abhimanyu. "How Hindi became the language of choice in Arunachal Pradesh". Scroll.in. Archived from the original on 11 December 2016.
  49. ↑ Gandapur, Khalid Amir Khan (19 September 2012). "Has Hindi become our national language?". The Express Tribune (in English). Retrieved 24 January 2020.{{cite news}}: CS1 maint: unrecognized language (link)
  50. ↑ Hakala, Walter N. (2012). "Languages as a Key to Understanding Afghanistan's Cultures" (PDF). National Geographic (in English). Archived from the original (PDF) on 2018-03-14. Retrieved 13 March 2018. In the 1980s and '90s, at least three million Afghans--mostly Pashtun--fled to Pakistan, where a substantial number spent several years being exposed to Hindi- and Urdu-language media, especially Bollywood films and songs, and beng educated in Urdu-language schools, both of which contributed to the decline of Dari, even among urban Pashtuns.{{cite magazine}}: CS1 maint: unrecognized language (link)
  51. ↑ Krishnamurthy, Rajeshwari (28 June 2013). "Kabul Diary: Discovering the Indian connection" (in English). Gateway House: Indian Council on Global Relations. Retrieved 13 March 2018. Most Afghans in Kabul understand and/or speak Hindi, thanks to the popularity of Indian cinema in the country.{{cite web}}: CS1 maint: unrecognized language (link)
  52. ↑ "Hindi most spoken Indian language in US, Telugu speakers up 86% in 8 years | India News - Times of India". The Times of India.
  53. ↑ "United States- Languages". Ethnologue. Archived from the original on 11 February 2017. Retrieved 17 February 2017.
  54. ↑ 54.0 54.1 Frawley, p. 481
  55. ↑ "United Kingdom- Languages". Ethnologue. Archived from the original on 1 February 2017. Retrieved 17 February 2017.
  56. ↑ 56.0 56.1 "Hindi and Urdu are classified as literary registers of the same language". Archived from the original on 2 June 2016. Retrieved 1 June 2016.
  57. ↑ 57.0 57.1 57.2 ഉദ്ധരിച്ചതിൽ പിഴവ്: അസാധുവായ <ref> ടാഗ്; GubeGao2019 എന്ന പേരിലെ അവലംബങ്ങൾക്ക് എഴുത്തൊന്നും നൽകിയിട്ടില്ല.
  58. ↑ 58.0 58.1 Kuiper, Kathleen (2010). The Culture of India (in English). Rosen Publishing. ISBN 978-1-61530-149-2. Urdu is closely related to Hindi, a language that originated and developed in the Indian subcontinent. They share the same Indic base and are so similar in phonology and grammar that they appear to be one language.{{cite book}}: CS1 maint: unrecognized language (link)
  59. ↑ Chatterji, Suniti Kumar; Siṃha, Udaẏa Nārāẏana; Padikkal, Shivarama (1997). Suniti Kumar Chatterji: a centenary tribute (in English). Sahitya Akademi. ISBN 978-81-260-0353-2. High Hindi written in Devanagari, having identical grammar with Urdu, employing the native Hindi or Hindustani (Prakrit) elements to the fullest, but for words of high culture, going to Sanskrit. Hindustani proper that represents the basic Khari Boli with vocabulary holding a balance between Urdu and High Hindi.{{cite book}}: CS1 maint: unrecognized language (link)
  60. ↑ 60.0 60.1 ഉദ്ധരിച്ചതിൽ പിഴവ്: അസാധുവായ <ref> ടാഗ്; PeterDass2019 എന്ന പേരിലെ അവലംബങ്ങൾക്ക് എഴുത്തൊന്നും നൽകിയിട്ടില്ല.
  61. ↑ ഉദ്ധരിച്ചതിൽ പിഴവ്: അസാധുവായ <ref> ടാഗ്; Basu2017 എന്ന പേരിലെ അവലംബങ്ങൾക്ക് എഴുത്തൊന്നും നൽകിയിട്ടില്ല.
  62. ↑ Sin, Sarah J. (2017). Bilingualism in Schools and Society: Language, Identity, and Policy, Second Edition. Routledge. ISBN 9781315535555. Retrieved 17 February 2018.
  63. ↑ Bhatia, Tej K. (1987). A History of the Hindi Grammatical Tradition: Hindi-Hindustani Grammar, Grammarians, History and Problems. Brill. ISBN 9789004079243.
  64. ↑ 64.0 64.1 Masica, p. 65
  65. ↑ Masica, p. 66
  66. ↑ Masica, p. 67
  67. ↑ Arnold, David; Robb, Peter (2013). Institutions and Ideologies: A SOAS South Asia Reader. Routledge. p. 79. ISBN 9781136102349.
  68. ↑ Ohala, Manjari (1983). Aspects of Hindi Phonology. Motilal Banarsidass Publishers. p. 38. ISBN 9780895816702.
  69. ↑ Arnold, David; Robb, Peter (2013). Institutions and Ideologies: A SOAS South Asia Reader. Routledge. p. 82. ISBN 9781136102349.
  70. ↑ Kachru, Yamuna (2006). Hindi. John Benjamins Publishing. ISBN 9789027238122.
  71. ↑ Bhatia, Tej K.; Ritchie, William C. (2006). The Handbook of Bilingualism. John Wiley and Sons. p. 789. ISBN 9780631227359.
  72. ↑ D., S. (10 February 2011). "Arabic and Hindi". The Economist. Archived from the original on 22 April 2016. Retrieved 13 April 2016.
  73. ↑ "Stop outraging over Marathi – Hindi and English chauvinism is much worse in India". Archived from the original on 19 September 2015.
  74. ↑ "Hindi content consumption on internet growing at 94%: Google". The Economic Times. 18 August 2015. Archived from the original on 15 February 2018. Retrieved 14 February 2018.

പുറം കണ്ണികൾ

തിരുത്തുക
 
Wikipedia
വിക്കിപീഡിയ സ്വതന്ത്ര സർവ്വവിജ്ഞാനകോശത്തിന്റെ ഹിന്ദി പതിപ്പ്


  ഭാരതത്തിലെ ഔദ്യോഗിക ഭാഷകൾ
ഫെഡറൽതല ഔദ്യോഗിക ഭാഷകൾ
ഇംഗ്ലീഷ് • ഹിന്ദി
സംസ്ഥാനതല ഔദ്യോഗിക ഭാഷകൾ
ആസ്സാമീസ് • ബംഗാളി • ബോഡോ • ദോഗ്രി •ഗോണ്ടി • ഗുജറാത്തി• ഹിന്ദി • കന്നഡ • കശ്മീരി • കൊങ്കണി • മലയാളം • മൈഥിലി • മണിപ്പൂരി • മറാഠി• നേപ്പാളി • ഒറിയ • പഞ്ചാബി • സംസ്കൃതം • സന്താലി • സിന്ധി • തമിഴ് • തെലുങ്ക് • ഉർദു •
 

ഭാഷകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഈ ലേഖനം അപൂർണ്ണമാണ്‌. ഇതു വികസിപ്പിക്കുവാൻ സഹായിക്കുക. സഹായത്തിനു ഈ ലേഖനത്തിന്റെ ഇംഗ്ലീഷ് പതിപ്പും കാണുക.

"https://ml.wikipedia.org/w/index.php?title=ഹിന്ദി&oldid=4112818" എന്ന താളിൽനിന്ന് ശേഖരിച്ചത്