വിക്കിപീഡിയ

ടാസ്മേനിയൻ ഡെവിൾ

ഓസ്ട്രേലിയൻ സഞ്ചിമൃഗം (മാംസഭോജി)

ഓസ്ട്രേലിയയിലെ ദ്വീപായ ടാസ്മേനിയയിൽ മാത്രം കണ്ടുവരുന്ന മാംസഭോജിയായ ഒരു സഞ്ചിമൃഗമാണ് ടാസ്മേനിയൻ ഡെവിൾ (ശാസ്ത്രീയനാമം: Sarcophilus harrisii). ഇവ ഡേസിയുറിഡെ എന്ന കുടുംബത്തിൽപ്പെടുന്നു. ഈ കുടുംബത്തിലെ ഏറ്റവും വലിപ്പമുള്ള ഇനവും ഇതുതന്നെയാണ്. ഏകദേശം ഒരു ചെറിയ നായയുടെ വലുപ്പമാണ് ഇവയ്ക്കുള്ളത്. 1936-ൽ ടാസ്മേനിയൻ ചെന്നായ്ക്ക് വംശനാശം സംഭവിച്ചതിനേത്തുടർന്നാണ് ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ മാർസൂപ്പേലിയ കുടുംബത്തിലെ ഏറ്റവും വലിപ്പമുള്ള സസ്തനികളെന്ന സ്ഥാനം നേടിയത്. ക്വോളുകളുമായി ബന്ധമുള്ള ഇവയ്ക്ക് ടാസ്മേനിയൻ ചെന്നായുമായും വിദൂര ബന്ധമുണ്ട്. കരുത്തുറ്റ പേശികളുള്ള ശരീരം, കറുത്ത രോമങ്ങൾ, ദുർഗന്ധം, വളരെ അസ്വസ്ഥതയുണ്ടാക്കുന്ന ഉഗ്രമായ അലർച്ച എന്നിവ ഈ ജീവിയുടെ പ്രധാന സവിശേഷതകളിൽപ്പെടുന്നു. ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ വലിയ തലയും കഴുത്തും അവയുടെ ഇരയ്ക്ക് ഭൂമിയിൽ നിലവിലുള്ള മറ്റു സസ്തനികളുടേതിനേക്കാൾ ഏറ്റവും ശക്തമായ കടിയേൽക്കാൻ കാരണമാകുന്നു.[3] ഇരയെ വേട്ടയാടുന്നതിനൊപ്പം സമീപത്ത് മനുഷ്യവാസമുണ്ടെങ്കിൽ വീട്ടിലെ ഭക്ഷണങ്ങളും ഇവ ഭക്ഷിക്കുന്നു. സാധാരണയായി ഏകാന്തവാസിയാണെങ്കിലും ചിലപ്പോൾ മറ്റ് ഡെവിളുകളുമായി ചേർന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കുകയും താമസസ്ഥലം മലീമസമാക്കുകയും ചെയ്യാറുണ്ട്. മറ്റ് ഡാസ്യുറിഡേകളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി ഡെവിൾ താപനിയന്ത്രണം നടത്തുകയും പകൽ സമയങ്ങളിൽ അവയുടെ ശരീരം അമിതമായി ചൂടാക്കാതെ സജീവമായി നിലനിറുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. കൊഴുത്തുരുണ്ട രൂപം ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടുകൂടിയും അതിശയിപ്പിക്കുന്ന വേഗതയും സ്ഥിരതയും ഡെവിളിനുണ്ട്. കൂടാതെ, മരങ്ങളിൽ കയറാനും നദികളിലൂടെ നീന്താനും ഇവയ്ക്കു കഴിയുന്നു.

ടാസ്മേനിയൻ ഡെവിൾ
Temporal range: ലേറ്റ് ഹോളോസീൻ
A Tasmanian devil
ശാസ്ത്രീയ വർഗ്ഗീകരണം edit
Domain: Eukaryota
കിങ്ഡം: Animalia
Phylum: കോർഡേറ്റ
Class: Mammalia
Infraclass: Marsupialia
Order: Dasyuromorphia
Family: Dasyuridae
Genus: Sarcophilus
Species:
S. harrisii
Binomial name
Sarcophilus harrisii
(Boitard, 1841)[2]
A map showing one large island (Tasmania) and two small islands north of it. The whole of Tasmania is coloured in and the waters and small islands are not, as the devil is not extant there.
ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ വിതരണം (ചാരനിറത്തിൽ)

ഗോണ്ട്വാനയുടെ കാലഘട്ടത്തിൽ പതിനായിരക്കണക്കിന് വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പുതന്നെ പുരാതന മാർസൂപ്പേലിയലുകൾ തെക്കേ അമേരിക്കയിൽ നിന്ന് ഓസ്ട്രേലിയയിലേക്ക് കുടിയേറിയിട്ടുണ്ടെന്നും[4][5][6] ഓസ്‌ട്രേലിയ കൂടുതൽ വരണ്ടതായപ്പോൾ അവ പരിണാമം പ്രാപിച്ചുവെന്നും വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. ആധുനിക ടാസ്മേനിയൻ ഡെവിളുകളോട് സാമ്യമുള്ള ജീവികളുടെ ഫോസിലുകൾ ഇവിടെനിന്നു കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അവ സമകാലീന ജീവിവർഗങ്ങളുടെ പൂർവ്വികരാണോ അതോ നിലവിലെ ഡെവിളുകൾ ഈ ജീവിവർഗങ്ങളുമായി സഹവസിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്നതിനെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായ അറിവില്ല. ഓസ്ട്രേലിയൻ ഭൂപ്രദേശത്ത് നിന്ന് ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ പ്രാദേശികമായി വംശനാശം സംഭവിച്ച തീയതി വ്യക്തമല്ലെങ്കിലും ഏകദേശം 3000 വർഷങ്ങൾക്കുമുമ്പായിരിക്കാം അവർ മൂന്ന് പ്രാകൃത ജീവിതാവശിഷ്‌ടങ്ങളായി ചുരുങ്ങിയതെന്ന് മിക്ക തെളിവുകളും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. വെസ്റ്റേൺ ഓസ്‌ട്രേലിയയിലെ അഗസ്റ്റയിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയ ഒരു പല്ല് ഏകദേശം 430 വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപുള്ളതാണ്. എന്നാൽ പുരാവസ്തു ഗവേഷകനായ ഒലിവർ ബ്രൗൺ ഈ വിഷയത്തിൽ തർക്കമുന്നയിക്കുകയും ഡെവിളിന്റെ പ്രധാന ഭൂപ്രദേശത്തെ വംശനാശം 3000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് സംഭവിച്ചതായി കണക്കാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.[7] ഈ തിരോധാനത്തിനു സാധാരണയായി ടാസ്മാനിയയിൽ കാണപ്പെടാത്ത ഡിംഗോകളെയാണ് കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നത്. ടാസ്മാനിയയിൽ ഡെവിളുകൾ ധാരാളമായി വേട്ടയാടപ്പെട്ടതിനാൽ വംശനാശഭീഷണി നേരിടുന്നു. മനുഷ്യർ രോമങ്ങൾക്കായി ഇവയെ വേട്ടയാടുകയും കന്നുകാലികൾക്കും മൃഗങ്ങൾക്കും ഭീഷണിയാകുകയും ചെയ്തതാണ് ഇവയുടെ വ്യപകമായ വേട്ടയാടലുകൾക്ക് കാരണമായത്. 1941-ൽ ഡെവിളുകൾ ഔദ്യോഗികമായി സംരക്ഷിക്കപ്പെടുകയും അതിനുശേഷം കന്നുകാലികൾക്ക് ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ഭീഷണിയാണ് ഡെവിളുകളെന്നത് വെറും തെറ്റിധാരണ മാത്രമാണെന്ന് ശാസ്ത്രജ്ഞർ സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്തു.

ഡെവിളുകൾ വിവിധ ഇണകളുമായി ബന്ധപ്പെടുന്നുണ്ട്. അവയുടെ പ്രത്യുത്പാദന പ്രക്രിയ വളരെ സുശക്തവും മത്സരപരവുമാണ്. ആൺ ഡെവിളുകൾ പെൺഡെവിളുകൾ‌ക്കായി പരസ്പരം പോരടിക്കുന്നു. തുടർന്ന്‌ പെൺഡെവിളുകളുടെ അവിശ്വസ്‌തത തടയുന്നതിന്‌ പങ്കാളികൾക്ക് കാവൽ നിൽക്കുന്നു. ഇണചേരൽ സമയത്ത് പെൺഡെവിളുകൾക്ക് ആഴ്ചയിൽ മൂന്ന് തവണ അണ്ഡവിസർജ്ജനം നടക്കുന്നു. രണ്ട് വയസ് പ്രായമുള്ള പെൺഡെവിളുകളിൽ 80% വാർഷിക ഇണചേരൽ കാലഘട്ടത്തിൽ ഗർഭിണികളായി കാണപ്പെടുന്നു. പെൺഡെവിളുകൾ അവരുടെ ജീവിതത്തിൽ‌ ശരാശരി നാല് തവണ ഗർഭധാരണം നടത്തുന്നു. കൂടാതെ മൂന്നാഴ്ചത്തെ ഗർ‌ഭകാലത്തിനുശേഷം 20-30 വരെ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് ജന്മം നൽകുന്നു. നവജാതശിശുക്കൾക്ക് പിങ്ക് നിറവും രോമങ്ങൾ കുറവുമാണ്. മുഖത്തിന്റെ സവിശേഷതകളില്ലാത്ത ഇവയ്ക്ക് ജനിക്കുമ്പോൾത്തന്നെ ഏകദേശം 20 ഗ്രാം ഭാരമുണ്ടാകും. മാതൃജീവിയുടെ സഞ്ചിയിൽ നാല് മുലക്കണ്ണുകൾ മാത്രമുള്ളതിനാൽ കുഞ്ഞുങ്ങൾ തമ്മിൽ ഭക്ഷണത്തിനായി കഠിന മത്സരം നടത്തുന്നു. ഈ മത്സരത്തെ ഏതാനും നവജാത ഡെവിളുകൾ മാത്രമേ അതിജീവിക്കാറുള്ളു. കുഞ്ഞുങ്ങൾ അതിവേഗമാണ് വളർച്ച പ്രാപിക്കുന്നത്. 100 ദിവസത്തിനുശേഷം സഞ്ചിയിൽ നിന്നും പുറത്തുവരുന്ന ഇവയ്ക്ക് ഏകദേശം 200 ഗ്രാമോളം ഭാരം ഉണ്ടായിരിക്കും. ഒൻപത് മാസത്തിന് ശേഷം കുഞ്ഞുങ്ങൾ സ്വതന്ത്രരായി ജീവിക്കാൻ പ്രാപ്തരാകുന്നു. പെൺഡെവിളുകൾ വർഷത്തിന്റെ ഭൂരിഭാഗവും ജനനവും വളർത്തലും സംബന്ധിച്ച പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ ചെലവഴിക്കുന്നു.1990-കളുടെ അവസാനം മുതൽ ഡെവിൾ ഫേഷ്യൽ ട്യൂമർ രോഗം (ഡിഎഫ്ടിഡി) ഡെവിൾസിന്റെ അംഗസംഖ്യയെ ഗണ്യമായി കുറയ്ക്കുകയും ഇപ്പോൾ ഈ ജീവിവർഗങ്ങളുടെ നിലനിൽപ്പിനു തന്നെ ഭീഷണിയാകുകയും ചെയ്യുന്നു. 2008-ൽ ടാസ്മേനിയൻ ഡെവിൾ വംശനാശ ഭീഷണിയിലാണെന്ന് ഔദ്യോഗികമായി പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ടു. രോഗത്തിന്റെ ആഘാതം കുറയ്ക്കുന്നതിനായി ടാസ്മേനിയ സർക്കാർ നിലവിൽ വിവിധ പരിപാടികൾ ഏറ്റെടുത്തിട്ടുണ്ട്. രോഗത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപെട്ട ഒരു കൂട്ടം ആരോഗ്യമുള്ള ഡെവിളുകളെ സംരക്ഷിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു സംരംഭം ഉൾപ്പെടെയുള്ള ചില പരിപാടികൾ ഇതിന്റെ ഭാഗമാണ്. ടാസ്മേനിയൻ ചെന്നായ്ക്കൾ നിലവിലുണ്ടായിരുന്നപ്പോൾ അത് ഡെവിളിനെ ഇരയാക്കിയിരുന്നു. മോട്ടോർ വാഹനങ്ങളുമായി കൂട്ടിയിടിച്ച് ഡെവിളുകളുടെ പ്രാദേശിക ജനസംഖ്യ ഗണ്യമായി കുറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. പ്രത്യേകിച്ചും ഡെവിളുകൾ വാഹനമിടിച്ചു ചത്ത മറ്റു ജീവികളെ ഭക്ഷിക്കുമ്പോഴാണ് അപകടത്തിൽ അകപ്പെടുന്നത്.

ടാസ്മാനിയയുടെയും അവിടുത്തെ നിരവധി സംഘടനകളുടേയും പ്രതീകമായ ഡെവിളിനെ, പല ഗ്രൂപ്പുകളും അവരുടെ ഉൽപ്പന്നങ്ങളിലും ഭരണകൂടവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഉൽപ്പന്നങ്ങളിലും ലോഗോകളിലും ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ട്. ടാസ്മാനിയയിലേക്ക് വിനോദസഞ്ചാരികളെ ആകർഷിക്കുന്ന പ്രധാന ഇനമായാണ് ഇത് കാണപ്പെടുന്നത്. ലൂണി ട്യൂൺസിന്റെ ടാസ്മേനിയൻ ഡെവിൾ എന്ന കഥാപാത്രത്തിലൂടെ വിനോദസഞ്ചാരികളിലെക്ക് ടാസ്മാനിയായുടെ ലോകശ്രദ്ധ ആകർഷിക്കപ്പെട്ടു. ഓസ്‌ട്രേലിയൻ ഗവൺമെന്റിന്റെ സേവ് ദ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ എന്ന പ്രോഗ്രാമിന്റെ ഭാഗമായി 2013 മുതൽ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകളെ ലോകമെമ്പാടുമുള്ള മൃഗശാലകളിലേക്ക് അയയ്ക്കുന്നു.[8]

വർഗ്ഗീകരണം

തിരുത്തുക

ഇത് ഒരുതരം ഒപ്പോസം ആണെന്ന് വിശ്വസിച്ച് പ്രകൃതിശാസ്ത്രജ്ഞനായ ജോർജ്ജ് ഹാരിസ് 1807-ൽ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിനെക്കുറിച്ച് ആദ്യമായി ഒരു വിവരണം എഴുതി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. ഇതിന് ഡിഡൽഫിസ് ഉർസിന (Didelphis ursina) എന്ന് പേരും അദ്ദേഹം നൽകി.[9] വൃത്താകൃതിയിലുള്ള ചെവി പോലുള്ള സ്വഭാവസവിശേഷതകൾ കാരണമാണ് ഈ പേരു നൽകപ്പെട്ടത്.[10] സുവോളജിക്കൽ സൊസൈറ്റി ഓഫ് ലണ്ടനിൽ അദ്ദേഹം ഈ വിഷയത്തിൽ നേരത്തെതന്നെ ഒരു അവതരണം നടത്തിയിരുന്നു.[11] എന്നിരുന്നാലും ആ പ്രത്യേക ദ്വിപദ നാമം ജോർജ്ജ് ഷാ 1800-ൽ കോമൺ വൊംബാറ്റിന് (പിന്നീട് വൊംബാറ്റസ് ഉർസിനസ് എന്ന് പുനർനാമകരണം ചെയ്തു) നൽകിയിരുന്നു. അതിനാൽ ആ പേര് ലഭ്യമല്ലായിരുന്നു.[12] 1838-ൽ റിച്ചാർഡ് ഓവൻ ഒരു മാതൃകയെ ഡാസ്യൂറസ് ലാനിയാറിയസ് (Dasyurus laniarius) എന്ന് നാമകരണം ചെയ്തു.[13] എന്നാൽ 1877 ആയപ്പോഴേക്കും അദ്ദേഹം അതിനെ സാർകോഫിലസിന് കൈമാറി. ആധുനിക ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിനെ 1841-ൽ ഫ്രഞ്ച് പ്രകൃതിശാസ്ത്രജ്ഞനായ പിയറി ബോയിറ്റാർഡ്, സാർകോഫിലസ് ഹാരിസി ("Harris's flesh-lover") എന്ന് നാമകരണം ചെയ്തു.[14]

ഏതാനും മൃഗങ്ങളുടെ പ്രധാന ഫോസിൽ രേഖകളെ അടിസ്ഥാനമാക്കി 1987-ൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഡെവിളിന്റെ വർഗ്ഗീകരണത്തിന്റെ പുനരവലോകനത്തിലൂടെ ഈ ഇനത്തിന്റെ പേര് സാർകോഫിലസ് ലാനിയറിയസ് (Sarcophilus laniarius) എന്ന് മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചു.[15] എങ്കിലും ഇത് ടാക്സോണമിക് കമ്മ്യൂണിറ്റി വലിയ തോതിൽ അംഗീകരിച്ചില്ല. എസ്. ഹാരിസി എന്ന പേര് നിലനിർത്തുകയും എസ്. ലാനിയാറിയസ് ഒരു ഫോസിൽ ഇനത്തിലേക്ക് തരംതാഴ്ത്തപ്പെടുകയും ചെയ്തു.[12] ടാസ്മാനിയയിലെ പര്യവേക്ഷകർ നൽകിയ ആദ്യകാല പ്രാദേശിക നാമമാണ് "ബീൽസെബബ്സ് പപ്പ്". നരകത്തിന്റെ പ്രഭുവും സാത്താന്റെ സഹായിയും ആയ ഒരു മതവിശ്വാസിയെ പരാമർശിച്ചാണ് ഈ നാമം നൽകിയത്.[11] രാത്രിയിൽ പര്യവേക്ഷകർ ഈ മൃഗത്തെ ആദ്യമായി കണ്ടത് അതിന്റെ ദൂരവ്യാപകമായ ശബ്ദം കേട്ടാണ്.[16] പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഉപയോഗിച്ച പേരുകൾ സാർകോഫിലസ് സാറ്റാനിക്കസ്, ഡയബോളസ് ഉർസിനസ് എന്നിവയായിരുന്നു. എല്ലാം വംശനാശഭീഷണി നേരിടുന്നവയെക്കുറിച്ചുള്ള ആദ്യകാല തെറ്റിദ്ധാരണകൾ മൂലമായിരുന്നു.[11]

ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ (Sarcophilus harrisii - സാർകോഫിലസ് ഹാരിസി) ദാസുരിഡേ കുടുംബത്തിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. സാർകോഫിലസ് (Sarcophilus) ജനുസ്സിൽ പ്ലീസ്റ്റോസീൻ ഫോസിലുകളിൽ നിന്ന് മാത്രം അറിയപ്പെടുന്ന മറ്റ് രണ്ട് ഇനങ്ങളുണ്ട്. എസ്. ലാനിയേറിയസ്, എസ്. മൂമൻസിസ് (S. laniarius, S. moomaensis) എന്നിവയാണ് ഇവ. ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന് ക്വോളുകളുമായി ഏറ്റവും അടുത്ത ബന്ധമുണ്ടെന്ന് വംശജനിതകവിജ്ഞാനീയ വിശകലനം കാണിക്കുന്നു.[17]

ഓസ്‌ട്രേലിയൻ സഞ്ചിമൃഗങ്ങളുടെ വേരുകൾക്ക് ദശലക്ഷക്കണക്കിന് വർഷങ്ങൾ പഴക്കമുള്ളതായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ഇപ്പോഴത്തെ തെക്കൻ അർദ്ധഗോളത്തിന്റെ ഭൂരിഭാഗവും ഗോണ്ട്വാനയുടെ സൂപ്പർ കോണ്ടിനെന്റിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നു. സഞ്ചിമൃഗങ്ങൾ തെക്കേ അമേരിക്കയിൽ നിന്നാണ് ഉത്ഭവിച്ചതെന്നും അവ അന്റാർട്ടിക്കയിലേയ്ക്ക് കുടിയേറിയതായും വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. അക്കാലത്ത് മിതശീതോഷ്ണ കാലാവസ്ഥയായിരുന്നു.[18] മണ്ണിന്റെ നശീകരണം തടഞ്ഞപ്പോൾ സഞ്ചിമൃഗങ്ങൾ ഓസ്‌ട്രേലിയയിലെ കൂടുതൽ സസ്യജാലങ്ങളുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ടുവെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.[18] ഡെവിളിന്റെ പൂർവ്വികർക്ക് ഭക്ഷണം സ്വന്തമാക്കാൻ മരങ്ങളിൽ കയറ്റം ആവശ്യമായി വന്നിരിക്കാമെന്ന് പെംബെർട്ടൺ പറയുന്നതനുസരിച്ച് സഞ്ചിമൃഗങ്ങൾക്ക് വലുപ്പത്തിലുള്ള വ്യത്യാസങ്ങൾക്കും ഇരുകാലുകളിലുള്ള ചാട്ടത്തിനും കാരണമാകുന്നു. ഈ അനുരൂപങ്ങൾ ഇപ്പോഴത്തെ ഡെവിളിന്റെ പ്രത്യേക നടത്തത്തിനു കാരണമായേക്കാമെന്ന് അദ്ദേഹം അനുമാനിച്ചു.[19] സിദ്ധാന്തമനുസരിച്ച് ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ പ്രത്യേക വംശം മയോസീൻ കാലഘട്ടത്തിൽ ഉയർന്നുവന്നതായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. തന്മാത്രാ തെളിവുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്ന പ്രകാരം 10 മുതൽ 15 ദശലക്ഷം വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ക്വോളുകളുടെ പൂർവ്വികരിൽ നിന്ന് ഡെവിൾ പിരിഞ്ഞതായി കണക്കാക്കുന്നു. കടുത്ത കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാനം മൂലം ഓസ്ട്രേലിയയെ ഊഷ്മളവും ഈർപ്പവുമുള്ളതുമായ ഹിമയുഗമാക്കി മാറ്റി. ഇതിലൂടെ ഇവയുടെ വൻതോതിലുള്ള വംശനാശത്തിന് കാരണമായി.[20] ഇരകളിൽ ഭൂരിഭാഗവും തണുപ്പ് മൂലം മരണമടഞ്ഞതിനാൽ മാംസഭോജികൾ മാത്രമാണ് രക്ഷ നേടിയത്. ആവാസവ്യവസ്ഥയിൽ ഒരു സ്ഥാനം നേടാൻ ഈ സമയത്ത് ഡെവിളിന് വംശാവലി ഉണ്ടായതായി അനുമാനിക്കുന്നു.[19] പ്ലിയോസീൻ യുഗത്തിലെ വംശനാശം സംഭവിച്ച ഗ്ലോക്കോഡൺ ബാലറാറ്റെൻസിസിനെ ക്വോളിനും ഡെവിളിനും ഇടയിലുള്ള ഒരു മധ്യവർത്തി സ്പീഷീസ് എന്ന് വിളിക്കുന്നു.[21]

 
ജെനോലൻ ഗുഹകളിൽ നിന്നും ഒരു താടിയെല്ല് കണ്ടെത്തി

സൗത്ത് ഓസ്‌ട്രേലിയയിലെ നരകൂർട്ടെയിലെ ചുണ്ണാമ്പു ഗുഹകളിലെ ഫോസിൽ നിക്ഷേപത്തിൽ നിന്ന് മയോസീൻ കാലഘട്ടത്തിൽ എസ്. ലാനിയാറിയസിന്റെ മാതൃകകൾ കണ്ടെത്തി. അവ ആധുനിക ഡെവിളുകകളേക്കാൾ 15% വലുതും 50% ഭാരവുമുള്ളവയാണ്.[22] 50-70,000 വർഷം പഴക്കമുള്ള പഴയ മാതൃകകൾ ക്വീൻസ്‌ലാന്റിലെ ഡാർലിംഗ് ഡൌൺസിലും വെസ്റ്റേൺ ഓസ്‌ട്രേലിയയിലും കണ്ടെത്തി.[23] ആധുനിക ഡെവിൾ എസ്. ലാനിയാറിയസിൽ നിന്ന് പരിണമിച്ചതാണോ അതോ അക്കാലത്ത് അവർ ഒരുമിച്ച് ജീവിച്ചിരുന്നോ എന്ന് വ്യക്തമല്ലെന്ന്[23] 1877-ൽ ന്യൂ സൗത്ത് വെയിൽസിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയ ഫോസിലുകളെ അടിസ്ഥാനമാക്കി റിച്ചാർഡ് ഓവൻ വാദിച്ചു. എസ്. മൂർനെൻസിസ് (S. moornaensis) എന്ന് ആരോപിക്കപ്പെടുന്ന വലിയ അസ്ഥികൾ ന്യൂ സൗത്ത് വെയിൽസിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്.[23] വംശനാശം സംഭവിച്ച ഈ രണ്ട് വലിയ ജീവിവർഗ്ഗങ്ങളും വേട്ടയാടപ്പെടുകയും തുരത്തിയോടിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തിരിക്കാമെന്ന് അനുമാനിക്കപ്പെടുന്നു.[23] ദശലക്ഷക്കണക്കിന് വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് നിരവധി ടാസ്മേനിയൻ ചെന്നായ് ഇനങ്ങളുണ്ടായിരുന്നുവെന്നും അവയുടെ വലിപ്പം കുറവായിരുന്നുവെന്നും കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്. ചെറിയവ കടൽത്തീരത്തെ കൂടുതൽ ആശ്രയിച്ചു കഴിയുന്നു.[24] ഡെവിളും ടാസ്മേനിയൻ ചെന്നായും സമാനമായതിനാൽ നിലവിലുള്ള ടാസ്മേനിയൻ ചെന്നായ് വംശത്തിന്റെ വംശനാശം ഡെവിളിന്റെ സമാനമായ ചരിത്രത്തിന്റെ തെളിവായി ഉദ്ധരിക്കപ്പെടുന്നു.[25] എസ്. ലാനിയേറിയസ്, എസ്. മൂർനെൻസിസ് എന്നിവയുടെ ചെറിയ വലിപ്പം മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സാഹചര്യങ്ങളുമായി പൊരുത്തപ്പെടാനും അനുബന്ധ ടാസ്മേനിയൻ ചെന്നായ്ക്കളേക്കാൾ കൂടുതൽ കാലം നിലനിൽക്കാനും അവരെ അനുവദിച്ചുവെന്ന് അനുമാനിക്കപ്പെടുന്നു.[25] ഈ രണ്ട് ജീവിവർഗങ്ങളുടെയും വംശനാശം ഓസ്ട്രേലിയയിലെ മനുഷ്യവാസത്തിന് സമാനമായ സമയത്ത് സംഭവിച്ചതിനാൽ മനുഷ്യരുടെ വേട്ടയും ഭൂമി നിരപ്പാക്കലും പ്രധാന കാരണങ്ങളായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.[26] എന്നാൽ ഈ സിദ്ധാന്തത്തെ വിമർശിക്കുന്നവർ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നത് തദ്ദേശീയരായ ഓസ്‌ട്രേലിയക്കാർ 10,000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് വേട്ടയാടലിനായി ബൂമറാങ്ങുകളും കുന്തങ്ങളും മാത്രം വികസിപ്പിച്ചെടുത്തതിനാൽ ആസൂത്രിതമായ വേട്ടയാടൽ മൂലം എണ്ണത്തിൽ ഗണ്യമായ കുറവുണ്ടാകാൻ സാധ്യതയില്ല എന്നതാണ്. ആദിവാസികൾ വസിക്കുന്ന ഗുഹകളിൽ എല്ലുകളുടെയും റോക്ക് പെയിന്റിംഗുകളുടെയും അനുപാതം കുറവാണെന്നും അവർ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. ഇത് തദ്ദേശീയ ജീവിതശൈലിയുടെ വലിയൊരു ഭാഗമല്ലായിരുന്നു എന്നതിന്റെ സൂചനയാണിതെന്നും അവർ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. 1910-ലെ ഒരു ശാസ്ത്രീയ റിപ്പോർട്ട് പ്രകാരം മാംസഭോജികളേക്കാൾ സസ്യഭുക്കുകളുടെ മാംസമാണ് ആദിവാസികൾ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നതെന്ന് അവകാശപ്പെട്ടു.[27] വംശനാശത്തിന്റെ മറ്റൊരു പ്രധാന സിദ്ധാന്തമായി വിലയിരുത്തപ്പെടുന്നത് ഹിമയുഗം വരുത്തിയ കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാനമാണ്.[26]

പ്രധാന ഭൂപ്രദേശത്തുനിന്ന് ഡെവിളുകൾ അപ്രത്യക്ഷമാകാനുള്ള ഒരു പ്രധാന കാരണം ഡിങ്കോകളാണെങ്കിലും ഭൂപ്രദേശത്തിന്റെ വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന വരൾച്ചയാണ് ഇതിന് പ്രധാന നിമിത്തമായതെന്നാണ് മറ്റൊരു സിദ്ധാന്തം. അതേസമയം കാലാവസ്ഥ തണുത്തതും ഈർപ്പമുള്ളതുമായതിനാൽ ടാസ്മേനിയയിലെ ജനസംഖ്യയെ വലിയ തോതിൽ ബാധിച്ചിട്ടില്ല.[28] ഈ സിദ്ധാന്തമനുസരിച്ച് ഡിങ്കോകൾ ഇവ അപ്രത്യക്ഷമാകാനുള്ള ഒരു ദ്വിതീയ കാരണം മാത്രമാണ്.[29]

ടാസ്മാനിയൻ ചെന്നായയുടെ ഏറ്റവും അടുത്ത ബന്ധു ഡെവിളുകളായതിനാൽ ഇവയുടെ മ്യൂസിയം സാമ്പിളുകളിൽ നിന്നുള്ള ഡിഎൻ‌എ സംയോജിപ്പിച്ച് ടാസ്മാനിയൻ ചെന്നായയെ പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാമെന്ന ഒരു അഭ്യൂഹമുണ്ട്.[30]

ജനിതകശാസ്ത്രം

തിരുത്തുക
 
ആൺഡെവിളുകളുടെ കാരിയോടൈപ്പ്.

വെൽക്കം ട്രസ്റ്റ് സാങ്കർ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് 2010-ൽ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ ജനിതകഘടന ക്രമീകരിച്ചു.[31] എല്ലാ ഡാസ്യൂറിഡുകളെയും പോലെ തന്നെ ഡെവിളിനും 14 ക്രോമസോമുകളുണ്ട്.[32] മറ്റ് ഓസ്ട്രേലിയൻ മാർസൂപ്പേലിയലുകളെയും പ്ലാസെന്റൽ കാർണിയോവറുകളെയും ഡെവിളുകൾക്ക് ജനിതക വൈവിധ്യം കുറവാണ്. ഹോളോസീൻ കാലഘട്ടത്തിന്റെ പകുതി മുതൽ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകൾ എണ്ണത്തിൽ കുറഞ്ഞ ജനിതക വൈവിധ്യം ഒരു സവിശേഷതയാണെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു.[33] ഡെവിൾ ഫേഷ്യൽ ട്യൂമർ ഡിസീസ് (ഡിഎഫ്ടിഡി) പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടുന്നത് ആവർത്തിച്ച്‌ ഇണ ചേരുന്നതിനു കാരണമാകുന്നു.[34] സംസ്ഥാനത്തിന്റെ വടക്ക്-പടിഞ്ഞാറ് ഭാഗത്തുള്ള ഡെവിളുകളുടെ ഒരു വിഭാഗം മറ്റ് ഡെവിളുകളിൽ നിന്ന് ജനിതകപരമായി വ്യത്യസ്തമാണ്.[35] എന്നാൽ രണ്ട് ഗ്രൂപ്പുകളും തമ്മിൽ ചില വിനിമയങ്ങളുണ്ട്.[36]

വിവിധ സ്ഥലങ്ങളിൽ നിന്ന് എടുത്ത മേജർ ഹിസ്റ്റോകമ്പാറ്റിബിലിറ്റി കോംപ്ലക്സ് (MHC) ക്ലാസ് I ഡൊമെയ്‌നിലെ ഒരു സ്ട്രാന്റ് കോൺഫർമേഷൻ പോളിമോർഫിസം വിശകലനം ചെയ്തപ്പോൾ ടാസ്മാനിയയിലുടനീളം 25 വ്യത്യസ്ത തരം വെളിപ്പെട്ടു. വടക്ക്-പടിഞ്ഞാറൻ ടാസ്മാനിയ മുതൽ കിഴക്കൻ ടാസ്മാനിയ വരെയുള്ള എംഎച്ച്സി തരങ്ങളുടെ വ്യത്യസ്ത രീതി കാണിച്ചു. സംസ്ഥാനത്തിന്റെ കിഴക്കുഭാഗത്തുള്ള ഡെവിളുകൾക്ക് എം‌എച്ച്‌സി വൈവിധ്യം കുറവാണ്. 30% ട്യൂമർ (ടൈപ്പ് 1) പോലെയുള്ളവയാണ് കൂടാതെ 24% തരം എ കാണിക്കുന്നു.[37] കിഴക്കുഭാഗത്തുള്ള ഓരോ പത്ത് ഡെവിളുകളിൽ ഏഴും എ, ഡി, ജി അഥവാ 1 തരമാണ്. അവ ഡിഎഫ്ടിഡിയുമായി (DFTD) ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. പടിഞ്ഞാറൻ ഡെവിളുകളിൽ 55% മാത്രമേ ഈ എംഎച്ച്സി വിഭാഗങ്ങളിൽ പെടുന്നുള്ളൂ. 25 എം‌എച്ച്‌സി തരങ്ങളിൽ 40% പടിഞ്ഞാറൻ ഡെവിളുകൾക്ക് മാത്രമുള്ളതാണ്. വടക്ക്-പടിഞ്ഞാറൻ എണ്ണത്തിൽ ജനിതക വൈവിധ്യമില്ലെങ്കിലും ഇതിന് ഉയർന്ന എംഎച്ച്സി ജീൻ വൈവിധ്യം ഉണ്ട്. ഇത് ഡിഎഫ്ടിഡിയോട് രോഗപ്രതിരോധ ശേഷി വർദ്ധിപ്പിക്കാൻ സഹായിക്കുന്നു. ഈ ഗവേഷണപ്രകാരം ഡെവിളുകളെ കൂട്ടിക്കലർത്തുന്നത് രോഗ സാധ്യത വർദ്ധിപ്പിക്കാൻ കാരണമാകുന്നു.[37] ഈ ഗവേഷണത്തിൽ സർവേയിൽ പങ്കെടുത്ത ടാസ്മാനിയയിലെ പതിനഞ്ച് വ്യത്യസ്ത പ്രദേശങ്ങളിൽ ആറെണ്ണം ദ്വീപിന്റെ കിഴക്കൻ ഭാഗത്താണ്. കിഴക്കൻ പകുതിയിലെ എപ്പിംഗ് ഫോറസ്റ്റിന് രണ്ട് വ്യത്യസ്ത തരം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. 75% ടൈപ്പ് ഒ. ബക്ക്ലാൻഡ്-ന്യൂജെൻറ് പ്രദേശത്ത് മൂന്ന് തരം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഒരു സ്ഥലത്തിന് ശരാശരി 5.33 വ്യത്യസ്ത ഇനങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇതിനു വിപരീതമായി, പടിഞ്ഞാറ്, കേപ് സോറൽ മൂന്ന് തരം, ടോഗാരി നോർത്ത്-ക്രിസ്മസ് ഹിൽസ് ആറ് എന്നിങ്ങനെയായിരുന്നു. മറ്റ് ഏഴ് സൈറ്റുകളിൽ കുറഞ്ഞത് എട്ട് എം‌എച്ച്‌സി തരങ്ങളെങ്കിലും ഉണ്ട്. വെസ്റ്റ് പെൻസിൽ പൈന് 15 തരങ്ങളുമുണ്ട്. ഇതിനു വിപരീതമായി, പടിഞ്ഞാറ്, കേപ് സോറൽ മൂന്ന് തരവും ടോഗാരി നോർത്ത്-ക്രിസ്മസ് ഹിൽസ് ആറും നൽകി, എന്നാൽ മറ്റ് ഏഴ് സൈറ്റുകളിൽ കുറഞ്ഞത് എട്ട് എം‌എച്ച്‌സി തരങ്ങളെങ്കിലും വെസ്റ്റ് പെൻസിൽ പൈനിൽ 15 തരങ്ങളുമുണ്ട്. പടിഞ്ഞാറ് ഒരു സൈറ്റിന് ശരാശരി 10.11 MHC തരം ഉണ്ടായിരുന്നു.[37] സമീപകാല ഗവേഷണങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് ഡെവിളുകളുടെ എണ്ണം അതിവേഗം ഡി.എഫ്.ടി.ഡിയെ പ്രതിരോധിക്കുന്നു എന്നാണ്.[38]

വിവരണം

തിരുത്തുക
 
കംഗാരുവിനെ ഭക്ഷിക്കുന്ന ടാസ്മേനിയൻ ഡെവിൾ
 
രണ്ട് ഡെവിളുകൾ, വെളുത്ത അടയാളങ്ങളില്ലാത്ത ഒന്ന്. ഏകദേശം 16% കാട്ടു ഡെവിളുകൾക്ക് അടയാളങ്ങളൊന്നുമില്ല.
 
ഇരുട്ടിൽ ഇരയെ കണ്ടെത്താൻ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ രോമരാജി അതിനെ സഹായിക്കുന്നു.
 
പ്രകൃതിചരിത്രത്തിലെ ഒരു രേഖാചിത്രം

ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ അവശേഷിക്കുന്ന ഏറ്റവും വലിയ മാംസഭോജിയായ മാർസൂപ്പേലിയലാണ്. ഇതിന്റെ തല വലിപ്പം കൂടിയതും കരുത്തുള്ളതുമാണ്. തലയും വാലും ശരീരത്തിന്റെ പകുതിയോളം വരും. ഇവയുടെ തോളെല്ല് ദൃഢവും ബലമുള്ളതുമായിരിക്കും. കട്ടികൂടിയ താടിയെല്ലും പല്ലുകളും ഉപയോഗിച്ച് ഇരയുടെ എല്ലുകൾ പോലും കടിച്ചു പൊട്ടിച്ചു ഭക്ഷിക്കാൻ ഇവയ്ക്കു സാധിക്കും. ആൺഡെവിളുകൾ സാധാരണയായി പെൺഡെവിളുകളേക്കാൾ വലിപ്പമുള്ളതാണ്. തല മുതൽ ശരാശരി ശരീര നീളം 652 മില്ലീമീറ്ററും (25.7 ഇഞ്ച്) വാലിന്റെ നീളം 258 മില്ലീമീറ്ററും (10.2 ഇഞ്ച്) ആണ്. ശരാശരി ശരീര ഭാരം 8 കിലോയുണ്ട് (18 പൗണ്ട്). പെൺഡെവിളുകളുടെ തല മുതൽ ശരാശരി ശരീര നീളം 570 മില്ലീമീറ്ററും (22 ഇഞ്ച്) വാലിന്റെ നീളം 244 മില്ലീമീറ്ററും (9.6 ഇഞ്ച്) ആണ്. ശരാശരി ഭാരം 6 കിലോഗ്രാം (13 പൗണ്ട്) ആണ്.[39] പടിഞ്ഞാറൻ ടാസ്മാനിയയിലെ ഡെവിളുകൾ സാധാരണയായി ചെറുതാണ്.[40] അസാധാരണമായി ഒരു മാർസൂപ്പേലിയയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അതിന്റെ മുൻ‌കാലുകൾ പിൻ‌കാലുകളേക്കാൾ അല്പം നീളമുള്ളതാണ്. കൂടാതെ ഇവയ്ക്ക് മണിക്കൂറിൽ 13 കിലോമീറ്റർ വരെ ചെറിയ ദൂരത്തേക്ക് ഓടാൻ കഴിയും. രോമങ്ങൾ സാധാരണയായി കറുത്തതാണ്. ടാസ്മേനിയൻ ഡെവിളിന് കറുപ്പുനിറമാണ്. മാറിടത്തിലും പൃഷ്ഠഭാഗത്തും വെളുത്ത ചെറിയ പുള്ളികളുണ്ട് (ഏകദേശം 16% കാട്ടു ഡെവിളുകൾക്ക് വെളുത്ത പാടുകൾ ഇല്ല). [39][41] ഈ അടയാളങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് പ്രഭാതത്തിലും സന്ധ്യാസമയത്തും ഡെവിളുകൾ ഏറ്റവും സജീവമാണെന്നാണ്. മാത്രമല്ല ശരീരത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം കുറഞ്ഞ ഭാഗങ്ങളിൽ ഇവ കടിച്ച് അക്രമിക്കുനു. കാരണം ഇവ തമ്മിലുള്ള പോരാട്ടം പലപ്പോഴും അത്തരം പ്രദേശങ്ങളിൽ കടിയുടെ പാടുകൾ കൂടുതലായി കണിക്കുന്നു.[41] ഡെവിളുകൾക്ക് അവരുടെ മുൻ‌കാലിൽ അഞ്ച് നീളമുള്ള വിരലുകളുണ്ട്. നാലെണ്ണം മുൻ‌വശത്തേക്ക് ചൂണ്ടി നിൽക്കുന്നു. ഒന്ന് വശത്ത് നിന്ന് പുറത്തേക്ക് വരുന്നു. ഇത് ഭക്ഷണം കൈവശം വയ്ക്കാനുള്ള കഴിവ് ഇവയ്ക്ക് നൽകുന്നു. പിൻകാലുകൾക്ക് നാല് വിരലുകളുണ്ട്. ഇവയുടെ നഖങ്ങൾ പിന്നിലേക്ക് വലിക്കാൻ സാധിക്കുന്ന വിധത്തിലുള്ളവയല്ല.[36]

രണ്ട് വയസാകുമ്പോൾ ഡെവിളുകൾ പൂർണ്ണ വളർച്ചയെത്തുന്നു.[35] കുറച്ചു ഡെവിളുകൾ വനത്തിൽ അഞ്ച് വർഷത്തിൽ കൂടുതൽ ജീവിക്കുന്നു.[42] ഏഴ് വർഷത്തിലേറെ കൂട്ടിലടയ്ക്കപ്പെട്ട കൂല എന്ന ആൺഡെവിളാണ് ഏറ്റവും കൂടുതൽ കാലം ജീവിച്ചിരുന്ന ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ.[43] 1997 ജനുവരിയിൽ സിൻസിനാറ്റി മൃഗശാലയിൽ ജനിച്ച കൂല 2004 മേയ് മാസത്തിൽ ഫോർട്ട് വെയ്ൻ ചിൽഡ്രൻസ് മൃഗശാലയിൽ വച്ച് ചത്തു.[44]

ശരീരത്തിലെ കൊഴുപ്പിനെ ഡെവിൾ തൻറെ വാലിൽ സൂക്ഷിക്കുന്നു. ആരോഗ്യമുള്ള ഡെവിളുകൾക്ക് തടിച്ച വാലുകളുണ്ട്.[45] വാൽ ഉപയോഗിച്ച് തൂങ്ങിക്കിടക്കാൻ സാധിക്കില്ലെങ്കിലും അതിന്റെ ശരീരശാസ്ത്രം, സാമൂഹിക സ്വഭാവം, സഞ്ചാരം എന്നിവയ്ക്ക് ഇത് വളരെ പ്രധാനമാണ്. ഡെവിളുകൾ വേഗത്തിൽ നീങ്ങുമ്പോൾ അവയ്ക്ക് സ്ഥിരത ലഭിക്കുവാൻ ഒരു സഹായിയായും ഇതിൻറെ വാൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നു.[46] ഡെവിളിന്റെ വാലിന്റെ അടിഭാഗത്തായി മലദ്വാരം, ജനനേന്ദ്രിയം എന്നിവയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഒരു സുഗന്ധ ഗ്രന്ഥി ഉപയോഗിക്കുന്നു. ഇതിലൂടെ മൃഗത്തിന്റെ പുറകിൽ നിലം ശക്തമായി അടയാളപ്പെടുത്താൻ സഹായിക്കുന്നു.[47]

അടിവയറ്റിലെ ലാറ്ററൽ വെൻട്രോക്രറൽ മടക്കുകളാൽ രൂപംകൊണ്ട ഒരു സഞ്ചി പോലുള്ള ആകൃതിയിൽ ആൺഡെവിളുകൾക്ക് ബാഹ്യ വൃഷണങ്ങളുണ്ട്. അത് ഭാഗികമായി മറയ്ക്കുകയും സംരക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. വൃഷണങ്ങൾ ഏകദേശം അണ്ഡാകാരത്തിലാണ്. മുതിർന്ന മൃഗങ്ങളുടെ 30 പരിശോധനകളിൽ ശരാശരി അളവുകൾ 3.17 സെന്റിമീറ്റർ × 2.57 സെന്റിമീറ്ററാണ് (1.25 ൽ 1.01 ഇഞ്ച്).[48] പെൺഡെവിളുകളുടെ പിൻഭാഗം പിന്നിലേക്ക് തുറന്നിരിക്കുന്നു. മറ്റ് ചില ഡാസ്യൂറിഡുകളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി ജീവിതത്തിലുടനീളം ഇത് കാണപ്പെടുന്നു.[48]

 
റഷ്യയിലെ സെന്റ് പീറ്റേഴ്‌സ്ബർഗിലെ മ്യൂസിയം ഓഫ് സുവോളജിയിലെ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ തലയോട്ടി
 
ഒക്ലഹോമയിലെ ഒക്ലഹോമ സിറ്റിയിലെ മ്യൂസിയം ഓഫ് ഓസ്റ്റിയോളജിയിൽ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ അസ്ഥികൂടം പ്രദർശിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു.

56.4 കിലോഗ്രാം-ഫോഴ്സ് ശക്തി പ്രയോഗിക്കുന്ന ഏതൊരു സസ്തനി മാംസഭോജിയുടെയും ശരീര വലുപ്പവുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുമ്പോൾ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന് ഏറ്റവും ശക്തമായി കടിക്കാൻ കഴിവുണ്ട്.[49][50] ഡെവിളിന് താടിയെല്ല് 75–80 ഡിഗ്രി വരെ തുറക്കാൻ കഴിയും. മാംസം കീറാനും എല്ലുകൾ തകർക്കാനുമുള്ള മികച്ച ശക്തി ഇതിലൂടെ ലഭിക്കുന്നു.[46] കട്ടിയുള്ള ലോഹ കമ്പിയിൽ കടിക്കാൻ പര്യാപ്തമായ ശക്തി ഡെവിളിനുണ്ട്.[51] താരതമ്യേന വലിയ തല കാരണം താടിയെല്ലുകളുടെ ശക്തി ഭാഗികമാണ്. ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകളുടെ പല്ലുകളും താടിയെല്ലുകളും സംയോജിത പരിണാമത്തിന്റെ ഉദാഹരണമായ കഴുതപ്പുലിയ്ക്ക് സമാനമാണ്.[52][53] ഡാസ്യൂറിഡ് പല്ലുകൾ പ്രാകൃത മാർസുപിയലുകളുടേതിന് സമാനമാണ്. എല്ലാ ഡാസ്യുറിഡുകളേയും പോലെ ഡെവിളിനും മുന്തിയ മുൻപല്ലുകളും കവിൾ പല്ലുകളും ഉണ്ട്. ഇതിന് മൂന്ന് ജോഡി താഴത്തെ ദംഷ്‌ട്രകളും നാല് ജോഡി മുകളിലെ ദംഷ്ട്രകളും ഉണ്ട്. ഇവ ഡെവിളിന്റെ വായയുടെ മുൻവശത്താണ് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്.[54] നായ്ക്കളെപ്പോലെ ഇവയ്ക്കും 42 പല്ലുകളുണ്ട്. എങ്കിലും നായ്ക്കളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി പല്ലുകൾ ജനനത്തിനു ശേഷം പുതിയതായി ഉണ്ടാകുന്നില്ല. എന്നാൽ ജീവിതത്തിലുടനീളം ഇവ മന്ദഗതിയിൽ വളരുന്നു.[45][53] ഡെവിളിന് നീളമുള്ള നഖങ്ങൾ കൊണ്ട് മാളങ്ങൾ കുഴിക്കാനും ഭൂഗർഭ ഭക്ഷണം എളുപ്പത്തിൽ തേടാനും ഇരകളെയും ഇണകളെയും ശക്തമായി പിടിക്കാനും സൗകര്യം ലഭിക്കുന്നു.[55][53] പല്ലും നഖത്തിന്റെ ശക്തി കൊണ്ട് 30 കിലോ വരെ ഭാരം വഹിക്കാൻ ഡെവിളിനു സാധിക്കുന്നു.[55]

ഡെവിളിന്റെ മുഖത്തും തലയുടെ മുകൾ ഭാഗത്തും നീളമുള്ള മീശരോമങ്ങളുണ്ട്. രാത്രികാലങ്ങളിൽ ഇരയെ കണ്ടെത്താൻ ഡെവിളിനെ ഇതു സഹായിക്കുന്നു. ഭക്ഷണം നൽകുമ്പോൾ മറ്റ് ഡെവിളുകൾ അടുത്തുണ്ടാകുമ്പോൾ അവയെ കണ്ടെത്താൻ ഈ രോമങ്ങൾ സഹായിക്കുന്നു.[53] താടിയുടെ അറ്റം മുതൽ താടിയെല്ലിന്റെ പിൻഭാഗം വരെ ഈ മീശരോമങ്ങൾ നീട്ടാനും തോളിന്റെ വ്യാപ്തി മറയ്ക്കാനും ഇവയ്ക്ക് സാധിക്കും.[53] കേൾവി ഇവയുടെ ഒരു പ്രധാന കഴിവാണ്. ഇവയ്ക്ക് 1 കിലോമീറ്റർ പരിധി വരെ ഗന്ധം തിരിച്ചറിയാനുള്ള കഴിവുമുണ്ട്.[45][53] രാത്രിയിൽ ഡെവിളുകൾ വേട്ടയാടുന്നതിനാൽ അവയുടെ കാഴ്ച കറുപ്പും വെളുപ്പും കലർന്നതാണെന്നു കരുതുന്നു. ഈ സാഹചര്യങ്ങളിൽ അവയ്ക്ക് ചലിക്കുന്ന വസ്തുക്കളെ പെട്ടെന്ന് കണ്ടെത്താനാകും. എന്നാൽ നിശ്ചല വസ്തുക്കൾ കാണാൻ പ്രയാസമാണ്.[45]

വിതരണവും ആവാസ വ്യവസ്ഥയും

തിരുത്തുക

ടാസ്മാനിയ ദ്വീപിലെ നഗരപ്രദേശങ്ങളുൾപ്പെടെയുള്ള എല്ലാ ആവാസവ്യവസ്ഥകളിലും ഡെവിളുകൾ കാണപ്പെടുന്നു. അവ ടാസ്മാനിയയിലെ പ്രധാന ഭൂപ്രദേശത്തും റോബിൻസ് ദ്വീപിലും വിതരണം ചെയ്യപ്പെടുന്നു.[56] വടക്ക്-പടിഞ്ഞാറൻ ഡെവിളുകളധികവും ഫോർത്ത് നദിയുടെ പടിഞ്ഞാറ് ഭാഗത്തും തെക്ക് മക്വാരി ഹെഡ്സ് വരെയുമാണ് സ്ഥിതിചെയ്യുന്നത്.[1] മുമ്പ്, ഡെവിളുകൾ പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ട് മുതൽ ബ്രൂണി ദ്വീപിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ 1900-ന് ശേഷം അവയെക്കുറിച്ച് രേഖകളൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.[1] 1990-കളുടെ മധ്യത്തിൽ അവ ബാഡ്ജർ ദ്വീപിൽ എത്തപ്പെട്ടു. എങ്കിലും ഇവ 2005 ഓടെ മരണമടഞ്ഞതായി കരുതപ്പെടുന്നു.[35] ഡിംഗോകൾ വിരളമായ പ്രദേശങ്ങളിൽ ഡി.എഫ്.ടി.ഡി രഹിത ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകളെ പ്രധാന ഭൂപ്രദേശത്തേക്ക് വീണ്ടും അവതരിപ്പിക്കുന്നതിനായി ഒരു പഠനം മാതൃകയാക്കി. കന്നുകാലികളെയും തദ്ദേശീയ ജന്തുജാലങ്ങളെയും ഡിംഗോകളേക്കാൾ ഡെവിളുകൾ സ്വാധീനിക്കുമെന്നും പ്രധാന ഭൂപ്രദേശത്തെ അധിക ജീവിയായി വളരുമെന്നും ഇതിൽ നിർദ്ദേശമുണ്ട്.[57] 2015 സെപ്റ്റംബറിൽ ടാസ്മേനിയയിലെ നരവന്താപു നാഷണൽ പാർക്കിലേക്ക് രോഗപ്രതിരോധ കുത്തിവെപ്പ് എടുത്ത 20 ഡെവിളുകളെ വിട്ടയച്ചു.[58] ഇതിൽ രണ്ടെണ്ണം പിന്നീട് കാറുകളിൽ ഇടിച്ച് ചത്തു.[59]

കിഴക്കൻ, വടക്ക്-പടിഞ്ഞാറൻ ടാസ്മാനിയയിലെ കുറഞ്ഞതും മിതമായതുമായ വാർഷിക മഴ മേഖലയാണ് ഡെവിളുകളുടെ "പ്രധാന ആവാസവ്യവസ്ഥ"യായി കണക്കാക്കുന്നത്.[36] ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകൾ പ്രത്യേകിച്ച് വരണ്ട സ്ക്ലെറോഫിൽ വനങ്ങളും തീരദേശ വനപ്രദേശങ്ങളും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു.[60] ടാസ്മാനിയയുടെ ഉയർന്ന മേഖലകളിൽ ഇവ കാണപ്പെടുന്നില്ലെങ്കിലും സംസ്ഥാനത്തിന്റെ തെക്ക്-പടിഞ്ഞാറൻ ഭാഗത്തുള്ള ബട്ടൺ പുല്ല് സമതലങ്ങളിൽ അവയുടെ ജനസാന്ദ്രത കുറവാണെങ്കിലും വരണ്ടതോ മിശ്രിതമോ ആയ സ്ക്ലെറോഫിൽ വനങ്ങളിലും തീരപ്രദേശങ്ങളിലും ഇവയുടെ എണ്ണം കൂടുതലാണ്. തുറന്ന വനത്തേക്കാൾ ഉയരമുള്ള വനമേഖലകളാണ് ഡെവിളുകൾ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്. കൂടാതെ നനവാർന്ന വനങ്ങളേക്കാൾ വരണ്ടവ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു.[35] റോഡപകടങ്ങളിൽ മൃഗങ്ങൾ കൊല്ലപ്പെടുന്ന മേഖലകളിൽ ഡെവിളുകളെയും കാണപ്പെടുന്നു. കൊല്ലപ്പെട്ട മൃഗങ്ങളെ ഭക്ഷിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഡെവിളുകളും വാഹനങ്ങളിടിച്ച് കൊല്ലപ്പെടുന്നു.[56] നിലനിൽപ്പിന് ഭീഷണി നേരിടുന്ന ജീവികളുടെ ശാസ്ത്ര സമിതിയുടെ അഭിപ്രായത്തിൽ ആവാസവ്യവസ്ഥയിൽ മാറ്റം വരുത്തുന്നത് ഈ ജീവിവർഗങ്ങൾക്ക് വലിയ ഭീഷണിയായി കാണുന്നില്ല എന്നാണ്.[56]

ഡെവിളിൽ നിന്നും ഒരു നാടവിരയെ അപൂർവമായി തരംതിരിച്ചിരിക്കുന്നു. ടാസ്മേനിയൻ ത്രെട്ടൻഡഡ് സ്പീഷീസ് പ്രൊട്ടക്ഷൻ ആക്ട് 1995 പ്രകാരം ഡെവിളിനെ ഡാസ്യൂറോടേനിയ റോബസ്റ്റയുമായി നേരിട്ട് ബന്ധിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. ഈ നാടവിര ഡെവിളുകളിൽ മാത്രമാണ് കാണപ്പെടുന്നത്.[35]

പരിസ്ഥിതിയും പെരുമാറ്റവും

തിരുത്തുക
 
ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകൾ രാത്രി സഞ്ചാരിയാണെങ്കിലും സൂര്യപ്രകാശത്തിൽ വിശ്രമിക്കാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു. ഈ ഡെവിളിന്റെ ഇടത് കണ്ണിന് അടുത്തായി പോരാട്ടത്തിൽ നിന്നുള്ള പാടുകൾ കാണാം

ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ പകൽ സമയങ്ങളിൽ വിശ്രമിക്കുകയും രാത്രിയിൽ ഇരപിടിക്കുന്നവയുമാണ്.[60] ഇടതൂർന്ന മുൾപ്പടർപ്പിലോ പൊത്തുകളിലോ ദിവസങ്ങളോളം ചെലവഴിക്കുന്ന പ്രകൃതമുള്ളവയാണ് ഇവ. കഴുകന്മാരും മനുഷ്യരും വേട്ടയാടുന്നത് ഒഴിവാക്കാൻ ഇവ രാത്രിസഞ്ചാരം സ്വീകരിച്ചിരിക്കാമെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു.[61] ചെറുപ്പക്കാരായ ഡെവിളുകളാണ് പ്രധാനമായും അസ്തമയത്തിന് ശേഷം പുറത്തിറങ്ങുന്നത്.[62] ഇവ ടോർപോറുകളാണെന്നതിനു തെളിവുകളൊന്നുമില്ല.[63]

ചെറിയ ഡെവിളുകൾക്ക് എളുപ്പത്തിൽ മരങ്ങളിൽ കയറാൻ കഴിയും. എന്നാൽ അവയ്ക്ക് വളർച്ച കൂടുമ്പോൾ മരം കയറ്റം കൂടുതൽ ബുദ്ധിമുട്ടായി മാറുന്നു.[64][65] 40 സെന്റിമീറ്ററിൽ വലുപ്പമുള്ള തുമ്പിക്കൈ വണ്ണമുള്ള വൃക്ഷങ്ങളെ ഡെവിളുകൾക്ക് വട്ടം പിടിക്കാൻ സാധിക്കുന്നു. അവയിൽ‌ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്നതിന് വശങ്ങളിൽ ശാഖകളില്ലെങ്കിലും ഇവ ഏകദേശം 2.5–3 മീറ്റർ വരെ ഉയരത്തിൽ കയറുന്നു. ഇനിയും പക്വതയിലെത്താത്ത ഡെവിളുകൾക്ക് 4 മീറ്റർ ഉയരത്തിൽ കുറ്റിച്ചെടികളിൽ കയറാൻ സാധിക്കും. കൂടാതെ ലംബമല്ലാതെ വളരുന്ന മരങ്ങളിൽ ഇവ 7 മീറ്റർ വരെ കയറുന്നു.[66] പ്രായപൂർത്തിയായ ഡെവിളുകൾ വളരെയധികം വിശപ്പുള്ളവരാണെങ്കിൽ ചെറുപ്പമായ ഡെവിളുകളെ ഭക്ഷിക്കുവാനും സാധ്യതയുണ്ട്. അതിനാൽ ഈ മരംകയറ്റം ചെറുപ്പക്കാരായ ഡെവിളുകളെ രക്ഷപ്പെടാൻ അനുവദിക്കുന്ന ഒരു സൗകര്യമായിരിക്കാം.[67] തണുത്ത ജലപാതകൾ ഉൾപ്പെടെ ആവേശത്തോടെ ഡെവിളുകൾ 50 മീറ്റർ വീതിയുള്ള നദികൾ മുറിച്ചുകടക്കുന്നതായും നിരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.[64]

ഇവയുടെ സാമൂഹിക ഇടപെടലുകൾ മൂലം പൊതുവേ സ്വീകരിക്കപ്പെട്ട രീതി അനുസരിച്ച് ഡെവിളുകൾ ഏകാന്ത മൃഗങ്ങളായിരുന്നു എന്ന് തെറ്റിദ്ധരിച്ചിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, 2009-ൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഒരു പഠനം ഇതിനെക്കുറിച്ച് കുറച്ച് വെളിച്ചം വീശുന്നു. നരവന്തപു നാഷണൽ പാർക്കിലെ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകൾക്ക് പ്രോക്സിമിറ്റി സെൻസിംഗ് റേഡിയോ കോളറുകൾ ഘടിപ്പിച്ചിരുന്നു. ഇതിലൂടെ 2006 ഫെബ്രുവരി മുതൽ ജൂൺ വരെ നിരവധി മാസങ്ങളിൽ മറ്റ് ഡെവിളുകളുമായുള്ള ഇവയുടെ ഇടപെടൽ രേഖപ്പെടുത്തി. എല്ലാ ഡെവിളുകളും ഒരൊറ്റ വലിയ ശൃംഖലയുടെ ഭാഗമാണെന്ന് ഇത് വെളിപ്പെടുത്തി. ഇണചേരൽ കാലഘട്ടത്തിൽ ആൺ-പെൺ ഇടപെടൽ സ്വഭാവ സവിശേഷതകളാണ്. അതേസമയം പെൺ-പെൺ ഇടപെടലുകൾ മറ്റ് സമയങ്ങളിൽ ഏറ്റവും സാധാരണമായിരുന്നു. എങ്കിലും ഇവയുടെ സമ്പർക്ക രീതികളും മറ്റും സീസൺ അനുസരിച്ച് വ്യത്യാസപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. ആൺ ഡെവിളുകൾ മറ്റ് ആണുങ്ങളുമായി മാത്രമേ ഇടപഴകൂ. ഭക്ഷണത്തിനു വേണ്ടി ഇവ പരസ്പരം പോരാടുമെന്ന് മുൻപ് കരുതിയിരുന്നു.[68] അതിനാൽ ഒരു പ്രദേശത്തെ എല്ലാ ഡെവിളുകളും ഒരൊറ്റ സാമൂഹിക ശൃംഖലയുടെ ഭാഗമാണ്.[69] ഇവ പൊതുവെ പ്രദേശമില്ലാത്തവയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. എന്നാൽ പെൺഡെവിളുകൾ അവരുടെ പ്രദേശത്ത് പ്രാദേശികമായി കഴിയുന്നു.[45] പ്രദേശിക മൃഗങ്ങളേക്കാൾ ഒരു നിശ്ചിത പ്രദേശം കൈവശപ്പെടുത്താൻ ഇത് മൊത്തം ഡെവിളുകളെ അനുവദിക്കുന്നു.[70] പകരം ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകൾ ഒരു വീടിന്റെ ശ്രേണിയിലാണ് വസിക്കുന്നത്. സാധാരണയായി രണ്ടോ നാലോ ആഴ്ചയ്ക്കുള്ളിൽ ഡെവിളിന്റെ ഭവന ശ്രേണികൾ 4 മുതൽ 27 കിലോമീറ്റർ വരെ വ്യത്യാസപ്പെടുമെന്ന് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ഇത് ശരാശരി 13 കിലോമീറ്റർ ആയിരിക്കും.[35] ഈ പ്രദേശങ്ങളുടെ സ്ഥാനവും ജ്യാമിതിയും ഭക്ഷണ ലഭ്യതയെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചും സമീപത്തുള്ള വാലാബികളും പാഡെമെലോണുകളും വസിക്കുന്നതനുസരിച്ച് ഇതിൽ മാറ്റം വരുന്നു.

ഡെവിളുകൾ പതിവായി മൂന്നോ നാലോ വാസസ്ഥലങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കുന്നു. തോടുകൾക്ക് സമീപമുള്ള ഇടതൂർന്ന സസ്യങ്ങൾ, തിക്ക് ഗ്രാസ് പുല്ല് തുസ്സോക്കുകൾ, ഗുഹകൾ എന്നിവയും കൂടിനായി ഉപയോഗിക്കുന്നു. പ്രായപൂർത്തിയായ ഡെവിളുകൾ ജീവിക്കാനായി ഒരേ കൂടുകൾ ഉപയോഗിക്കുന്നു. ഒരു സുരക്ഷിത വാസസ്ഥാനം വളരെയധികം വിലമതിക്കപ്പെടുന്നതിനാൽ ചിലത് നൂറ്റാണ്ടുകളായി പല തലമുറയിലെ മൃഗങ്ങളും ഉപയോഗിച്ചിരിക്കാമെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.[70] ഗുഹാ സുരക്ഷയേക്കാൾ ഭക്ഷ്യസുരക്ഷയ്ക്ക് പ്രാധാന്യം കുറവാണെന്ന് പഠനങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ആവാസവ്യവസ്ഥയുടെ നാശം മരണനിരക്കിനെ കൂടുതൽ സ്വാധീനിച്ചു.[70]

ഇവയുടെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ അമ്മയോടൊപ്പം ഒരു ഗുഹയിൽത്തന്നെ തുടരുന്നു. മറ്റ് ഡെവിളുകൾ സഞ്ചാരികൾ ആണ്.[70] ഓരോ 1–3 ദിവസത്തിലും ഗുഹ മാറ്റുകയും എല്ലാ രാത്രിയിലും 8.6 കിലോമീറ്റർ ശരാശരി ദൂരം അവ സഞ്ചരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.[71] എന്നിരുന്നാലും ഒരു രാത്രിയിലെ സഞ്ചാരം 50 കിലോമീറ്റർ മുകളിലായിരിക്കാമെന്നും റിപ്പോർട്ടുകളുണ്ട്. താഴ്ന്ന പ്രദേശങ്ങൾ, സാഡിൽസ്, ക്രീക്ക് തീരങ്ങൾ എന്നിവയിലൂടെ ഡെവിളുകൾ സാധാരണയായി സഞ്ചരിക്കുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചും കൊത്തുപണികളുള്ള ട്രാക്കുകളും കന്നുകാലികളുടെ പാതകളും, കുത്തനെയുള്ള ചരിവുകളും പാറപ്രദേശങ്ങളും ഇവ ഒഴിവാക്കുന്നു.[35][40] അടുത്തിടെ പ്രസവിച്ച ഡെവിളുകൾ ഒഴികെ മറ്റുള്ളവ വർഷം മുഴുവനും ആകെ സഞ്ചരിക്കുന്ന ദൂരം സമാനമാണെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.[35] ലൈംഗികമായി ദ്വിരൂപമുള്ളവയും ഏകാന്ത മാംസഭോജികളും ഒഴികെയുള്ള ആൺ-പെൺ ഡെവിളുകളുടെ യാത്രാ ദൂരങ്ങളിലെ സമാനത അസാധാരണമാണ്. ഒരു ആൺ ഡെവിളിന് കൂടുതൽ ഭക്ഷണം ആവശ്യമുള്ളതിനാൽ യാത്രയേക്കാൾ കൂടുതൽ സമയം ഭക്ഷണം കഴിക്കുവാൻ ചിലവഴിക്കുന്നു. വേട്ടയാടലിനിടെ ഡെവിളുകൾ സാധാരണയായി അവരുടെ വാസസ്ഥലത്തിന്റെ പരിധിയിൽ ഒരു അധികാരമണ്‌ഡലം ഉണ്ടാക്കുന്നു.[70] മനുഷ്യവാസ കേന്ദ്രത്തിനടുത്തുള്ള പ്രദേശങ്ങളിൽ നിന്നും വസ്ത്രങ്ങൾ, പുതപ്പുകൾ, തലയിണകൾ എന്നിവ മോഷ്ടിക്കുകയും തടി കെട്ടിടങ്ങളിലെ കൂടുകൾ ഉപയോഗിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.[72]

ഡാസ്യുറിഡുകൾക്ക് സമാനമായ ഭക്ഷണക്രമവും ശരീരഘടനയും ഉണ്ടെങ്കിലും ശരീര വലുപ്പത്തിൽ അന്തരം ഉണ്ടാകുന്നത് തെർമോഗുലേഷനെയും (ആന്തരിക താപനില നിലനിർത്താൻ ശരീരത്തെ അനുവദിക്കുന്ന ഒരു പ്രക്രിയ) സ്വഭാവത്തെയും ബാധിക്കുന്നു. 5 - 30°C നും ഇടയിലുള്ള അന്തരീക്ഷ താപനിലയിൽ 37.4 നും 38°C നും ഇടയിൽ ശരീര താപനില നിലനിർത്താൻ ഡെവിളിന് കഴിഞ്ഞു. താപനില 40°C ഉം ഈർപ്പം 50% ഉം ആക്കിയപ്പോൾ ഡെവിളിന്റെ ശരീര താപനില 60 മിനിറ്റിനുള്ളിൽ 2°C മുകളിലേക്ക് ഉയർന്നു. പിന്നീട് രണ്ട് മണിക്കൂറിനുശേഷം ആരംഭ താപനിലയിലേക്ക് ക്രമാനുഗതമായി കുറയുകയും രണ്ട് മണിക്കൂർ കൂടി അതു തുടരുകയും ചെയ്തു. ഈ സമയത്ത് ഡെവിൾ ജലപാനം ചെയ്യുകയും അസ്വസ്ഥതയുടെ വ്യക്തമായ ലക്ഷണങ്ങളൊന്നും കാണിക്കുകയും ചെയ്തില്ല. വിയർപ്പും ബാഷ്പീകരണ തണുപ്പിക്കലും അതിന്റെ താപ വിസർജ്ജനത്തിന്റെ പ്രധാന മാർഗ്ഗമാണെന്ന് വിശ്വസിക്കാൻ ശാസ്ത്രജ്ഞരെ തന്മൂലം പ്രേരിപ്പിച്ചു.[73] താരതമ്യേന മറ്റു പല മാർസുപിയലുകൾക്കും ശരീര താപനില കുറയ്ക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല.[74] ചെറിയ മൃഗങ്ങൾക്ക് കൂടുതൽ അനുയോജ്യമല്ലാത്ത ചൂടുള്ളതും വരണ്ടതുമായ അവസ്ഥയിൽ ജീവിക്കേണ്ടിവരുന്നതിനാൽ അത്തരം ജീവികൾ ഒരു രാത്രികാല ജീവിതശൈലി സ്വീകരിക്കുകയും പകൽ ശരീര താപനില കുറയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാൽ ഡെവിളുകൾ പകൽ സജീവമായിരിക്കുന്നതിനാൽ ശരീര താപനില 1.8°C വരെ വ്യത്യാസപ്പെടുന്നു. രാത്രിയിലെ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ സമയം മുതൽ പകൽ മധ്യത്തിലെ പരമാവധി വരെയുള്ള ശരാശരിയാണ് ഈ താപനില.[75]

ഒരു ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ അടിസ്ഥാന ഉപാപചയനിരക്ക് നിരക്ക് പ്രതിദിനം 141 kJ/kg (15.3 kcal/lb) ആണ്. ഇത് സാധാരണയായി ചെറിയ മാർസുപിയലുകളേക്കാൾ പലമടങ്ങ് കുറവാണ്. 5 കിലോഗ്രാം ഭാരമുള്ള ഡെവിൾ പ്രതിദിനം 712 കിലോജൂൾ (170 കിലോ കലോറി) ഉപയോഗിക്കുന്നു. ഫീൽഡ് മെറ്റബോളിക് നിരക്ക് 407 kJ/kg (44.1 kcal/lb) ആണ്. ക്വോളുകൾക്കൊപ്പം ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകൾക്കും സമാനമായ വലുപ്പത്തിലുള്ള മാംസഭോജികളല്ലാത്ത മാർസുപിയലുകളുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്താവുന്ന ഒരു ഉപാപചയ നിരക്ക് ഉണ്ട്. താരതമ്യേന ഉയർന്ന ബാസൽ മെറ്റബോളിക് നിരക്കുകളുള്ള പ്ലാസന്റൽ കാർണിവോറസിൽ നിന്ന് ഇത് വ്യത്യാസപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.[76] ഡെവിളുകളെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു പഠനത്തിൽ വേനൽക്കാലം മുതൽ ശീതകാലം വരെ 7.9 മുതൽ 7.1 കിലോഗ്രാം വരെ ഭാരം കുറയുന്നുവെന്ന് കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ ഊർജ്ജ ഉപഭോഗം 2,591-ൽ നിന്ന് 2,890 കിലോജൂളായി (619 മുതൽ 691 കിലോ കലോറി വരെ) വർദ്ധിച്ചു. ഇത് ഭക്ഷ്യ ഉപഭോഗം 518-ൽ നിന്ന് 578 ഗ്രാമായി വർദ്ധിക്കുന്നതിന് തുല്യമാണ്. [77] 70% ജലത്തിന്റെ അംശമുള്ള പ്രോട്ടീൻ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ് ഇവയുടെ ഭക്ഷണക്രമം. ഓരോ 1 ഗ്രാം ഭാരമുള്ള പ്രാണികൾക്കും 3.5 കിലോജൂൾ ഊർജ്ജം ഉൽപാദിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. എന്നാൽ വാലബിയുടെ മാംസം 5.0 കിലോജൂൾ ഊർജ്ജം ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നു.[77] ശരീരപിണ്ഡത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ കിഴക്കൻ ക്വോളിന്റെ നാലിലൊന്ന് ഭക്ഷണം മാത്രമേ ഡെവിൾ ഭക്ഷിക്കുന്നുള്ളൂ.[77] ഭക്ഷ്യക്ഷാമം ഉണ്ടാകുന്ന കാലങ്ങളിൽ തന്മൂലം ഇവയ്ക്ക് കൂടുതൽ കാലം നിലനിൽക്കാൻ സാധിക്കുന്നു.

ടാസ്മാനിയയിലെ ആവാസവ്യവസ്ഥയിലെ ഒരു കീസ്റ്റോൺ സ്പീഷിസാണ് ഡെവിളുകൾ.[78]

ഭക്ഷണം

തിരുത്തുക
 
വാഹനമിടിച്ചു ചത്ത ജീവിയെ ഭക്ഷിക്കുന്ന ഡെവിൾ

ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകൾക്ക് ഒരു ചെറിയ കംഗാരുവിന്റെയത്ര വലുപ്പമുള്ള ഇരയെ വരെ കീഴ്പ്പെടുത്തി ഭക്ഷിക്കാൻ സാധിക്കും. എന്നാൽ പ്രായോഗികമായി അവസരവാദികളായ ഡെവിളുകൾ നേരിട്ട് ഇരയെ വേട്ടയാടുന്നതിനേക്കാൾ കൂടുതൽ തവണ മറ്റു ജീവികളുടെ മൃതശരീരം ഭക്ഷിക്കുന്നു. വേട്ടയാടലിന്റെ എളുപ്പവും കൊഴുപ്പ് കൂടുതലുമുള്ളതിനാൽ ഡെവിളുകൾ വൊംബാറ്റുകളെ ഇരയാക്കാൻ കൂടുതൽ അനുകൂലിക്കുന്നുവെങ്കിലും ചെറിയ സസ്തനികളായ ബെറ്റോംഗ്, പൊട്ടോറൂസ്, നാടൻ സസ്തനികൾ (ആടുകൾ ഉൾപ്പെടെ), പക്ഷികൾ, മത്സ്യം, പഴം, പച്ചക്കറി വസ്തുക്കൾ, പ്രാണികൾ, ടാഡ്‌പോളുകൾ, തവളകൾ, ഉരഗങ്ങൾ എന്നിവയും ഭക്ഷിക്കുന്നു. ഇവയുടെ ഭക്ഷണരീതി വൈവിധ്യമാർന്നതും ലഭ്യമായ ഭക്ഷണത്തെ ആശ്രയിച്ചും ഇരിക്കുന്നു.[45][79][80][81] തൈലാസിനുകളുടെ വംശനാശത്തിന് മുമ്പ് ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകളുടെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ അവരുടെ മാതാപിതാക്കൾ അകലെയായിരിക്കുമ്പോൾ തൈലാസിൻ കുഞ്ഞുങ്ങളെ തനിയെ ഇരയാക്കി ഭക്ഷിച്ചിരുന്നു. ഡെവിളുകളെയും ഭക്ഷിച്ച തൈലാസിനുകൾ ഡെവിളിന്റെ വംശനാശം വേഗത്തിലാക്കാൻ കാരണമായിരിക്കാം.[55] കടലിലെ വാട്ടർ-റാറ്റുകളെ വേട്ടയാടാനും കരയിലെ ചത്ത മത്സ്യങ്ങളെ ഭക്ഷിച്ച് തീരം വൃത്തിയാക്കാനും ഇവ സഹായിച്ചു. മനുഷ്യവാസ മേഖലകളിൽ ഷൂസ് മോഷ്ടിക്കാനും ചവയ്ക്കാനും ഡെവിളുകൾക്കു സാധിക്കുന്നു.[79] ആട്ടിൻകൂടുകളുടെ തടി കൊണ്ടുള്ള പലകകൾ കത്രിച്ചു നീക്കി അതിലൂടെ കാല് താഴേക്ക് തൂങ്ങി വീഴുമ്പോൾ ഡെവിളുകൾ ഈ കാല് ഭക്ഷിക്കുന്നു.[64] ലോഹം കൊണ്ടുള്ള കെണികളിലൂടെ ഡെവിളുകൾക്ക് കടിക്കാൻ കഴിയും. മാത്രമല്ല ഭക്ഷണം സംഭരിക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും അപകടത്തിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെടാനായി അവയുടെ ശക്തമായ താടിയെല്ലുകളെ കരുതിവയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.[61] ആപേക്ഷിക വേഗതയുടെ കുറവു കാരണം ഡെവിളുകൾക്ക് ഒരു വാലബിയെയോ മുയലിനെയോ ഓടിക്കാൻ കഴിയില്ല. എന്നാൽ അസുഖമോ മറ്റോ മൂലം മന്ദഗതിയിലായ മൃഗങ്ങളെ പെട്ടെന്ന് ആക്രമിക്കാൻ സാധിക്കുന്നു.[79] 10-15 മീറ്റർ അകലെയുള്ള ആട്ടിൻകൂട്ടത്തെ ഡെവിളുകൾ പരിശോധിക്കുകയും ഇരയ്ക്ക് അസുഖമുണ്ടെങ്കിൽ കടന്നാക്രമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.[61]

അമിത വേഗതയില്ലെങ്കിലും 1.5 കിലോമീറ്റർ ദൂരം വരെ മണിക്കൂറിൽ 25 കിലോമീറ്റർ വേഗതയിൽ ഡെവിളുകൾക്ക് ഓടാൻ കഴിയുമെന്ന് പഠനങ്ങൾ ഉണ്ട്. യൂറോപ്യൻ കുടിയേറ്റത്തിനും മുൻപ് കന്നുകാലികൾ, വാഹനങ്ങൾ, വാഹനാപകടങ്ങൾ എന്നിവ ആരംഭിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് മറ്റ് സ്വദേശി മൃഗങ്ങളുടെ ലഭ്യതക്കുറവ് മൂലം ഇരയെ പിന്തുടരാൻ ഇതാവശ്യമായിരുന്നെന്ന് അനുമാനിക്കപ്പെടുന്നു.[64] ആഴ്ചയിൽ പല രാത്രികളിലും മണിക്കൂറിൽ ശരാശരി 10 കിലോമീറ്റർ വേഗത കൈവരിക്കാനാകുമെന്ന് പെംബെർട്ടൺ റിപ്പോർട്ടുചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അരമണിക്കൂറോളം ഇരിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് ഡെവിൾ വളരെ ദൂരം ഓടുന്നു. ഇത് പതിയിരുന്നുള്ള ആക്രമണത്തിന്റെ തെളിവായി വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെടുന്നു.[64]

അസുഖം മൂലം ചത്ത കുഴിച്ചിട്ട ഒരു കുതിരയുടെ മൃതദേഹം കഴിക്കാൻ ഡെവിളുകൾക്ക് കഴിയും. ശരീരഘടനയുടെ ഏറ്റവും മൃദുവായ ഭാഗമായ ദഹനവ്യവസ്ഥയെ ആദ്യം പറിച്ചെടുക്കുന്നതിലൂടെ ഡെവിളുകൾ പ്രശസ്തമാണ്. ഒപ്പം മാംസം കഴിക്കുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്ന അറയിൽ ഇവ വസിക്കുകയും ചെയ്യാറുണ്ട്.[79]

ഡെവിളുകൾ ഓരോ ദിവസവും തങ്ങളുടെ ശരീരഭാരത്തിന്റെ ഏകദേശം 15 ശതമാനം വരെ ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നു. ചിലപ്പോൾ അവസരം ലഭിച്ചാൽ 30 മിനിറ്റിനുള്ളിൽ അവയുടെ ശരീരഭാരത്തിന്റെ 40 ശതമാനം വരെ കഴിക്കാനും ഡെവിളിനു സാധിക്കുന്നു.[47] ഇത്തരത്തിൽ വലിയ ഒരു തീറ്റയ്ക്കു ശേഷം അവ വളരെ ഭാരം വെയ്ക്കുകയും അലസരായി മാറുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ അവസ്ഥയിൽ ഡെവിളുകൾ സാവധാനം സഞ്ചരിക്കുകയും കിടക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ വേളയിൽ ഡെവിളിനെ സമീപിക്കാൻ എളുപ്പമാണ്. ഒരു വേട്ടക്കാരനല്ലെങ്കിൽ കൂടി അത്തരം ഭക്ഷണശീലം മൂലം ഡെവിളിനെ കീഴടക്കാൻ ഒരാൾക്ക് സാധ്യമാകുമെന്ന വിശ്വാസത്തിലേക്ക് ഇത് നയിച്ചു.[80]

ആവശ്യമെങ്കിൽ എല്ലുകളും രോമങ്ങളും അടക്കം വിഴുങ്ങുന്നതിലൂടെ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകൾക്ക് ഒരു ചെറിയ മൃഗത്തിന്റെ ശവത്തിന്റെ എല്ലാ അടയാളങ്ങളും ഇല്ലാതാക്കാൻ കഴിയും.[82] ഡെവിളുകൾ ശവം വൃത്തിയാക്കുന്ന വേഗത മൂലം കന്നുകാലികൾക്ക് ദോഷം വരുത്തുന്ന പ്രാണികളുടെ വ്യാപനം തടയാൻ സഹായിക്കുന്നതിലൂടെ ഇവ ടാസ്മാനിയൻ കർഷകരുടെ കൃതജ്ഞത നേടിയിട്ടുണ്ട്.[83] പിന്നീടുള്ള സമയങ്ങളിൽ ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിനായി ഡെവിളുകൾ അധികമായി വരുന്ന ആഹാരം അവയുടെ മാളങ്ങളിലേയ്ക്ക് വലിച്ചെറിയുന്നതിലൂടെ ഈ ചത്ത മൃഗങ്ങളിൽ ചിലത് നീക്കംചെയ്യപ്പെടുന്നു.[79]

ക്രാഡിൽ മൗണ്ടെയ്‌നിലെ പഠനമനുസരിച്ച് ഡെവിളിന്റെ ഭക്ഷണരീതി ആൺ-പെൺ ജീവികൾക്കിടയിൽ ഗണ്യമായി വ്യത്യാസപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ശൈത്യകാലത്ത് ആൺ‌ഡെവിളുകൾ 4:5 എന്ന അനുപാതത്തോടുകൂടിയ ഇടത്തരം സസ്തനികളെയാണ് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്. എന്നാൽ വേനൽക്കാലത്ത് 7:2 അനുപാതത്തിൽ ഇവ വലിയ ഇരയെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു. ഈ രണ്ട് വിഭാഗങ്ങളും ഡെവിളിന്റെ ഭക്ഷണത്തിന്റെ 95% ത്തിലധികം വരുന്നു. വലിയ ഇരയെ ലക്ഷ്യമിടാൻ പെൺഡെവിളുകൾക്ക് താല്പര്യം കുറവാണ്. എന്നാൽ ഒരേ സീസണിൽ തന്നെ പക്ഷപാതിത്വവുമുണ്ട്. ശൈത്യകാലത്ത് വലുതും ഇടത്തരവുമായ സസ്തനികൾ 25%, 58% വീതം, 7% ചെറിയ സസ്തനികളും 10% പക്ഷികളും എന്ന രീതിയിലാണ് ഭക്ഷിക്കുന്നത്. വേനൽക്കാലത്ത് ആദ്യത്തെ രണ്ട് വിഭാഗങ്ങൾ യഥാക്രമം 61%, 37% എന്നിങ്ങനെ വ്യത്യാസപ്പെടുന്നു.[63]

ചെറുപ്പമായ ഡെവിളുകൾ ചിലപ്പോൾ മരങ്ങൾ കയറാൻ താല്പര്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.[84] പ്രായപൂർത്തിയാകാത്തവർ വൃക്ഷങ്ങളിൽ കയറുന്നത് പുഴുക്കളും പക്ഷികളുടെ മുട്ടയും കഴിക്കാനാണ്.[62] ഇത്തരം ഡെവിളുകൾ കൂടുകളിലേക്ക് കയറുന്നതും പക്ഷികളെ പിടിക്കുന്നതും നിരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.[66]

പ്രതിവർഷം പ്രായപൂർത്തിയായ ഡെവിളുകൾ അവയുടെ ബയോമാസ് ഉപഭോഗത്തിന്റെ 16.2% അർബോറിയൽ ഇനങ്ങളിൽ നിന്നാണ് ലഭിക്കുന്നത്. ഇവയെല്ലാം തന്നെ പോസം മാംസമാണ്. ഇതിൽ വെറും 1.0% മാത്രം വലിയ പക്ഷികളാണ്. പ്രായപൂർത്തിയായ ഡെവിളുകൾ ഫെബ്രുവരി മുതൽ ജൂലൈ വരെ അവയുടെ ജൈവവസ്തുക്കളുടെ 35.8% അർബോറൽ ജീവികളിൽ നിന്നും നേടുന്നു. 12.2% ചെറിയ പക്ഷികളും 23.2% മൃഗങ്ങളും ഇതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. ശൈത്യകാലത്ത് പെൺഡെവിളുകൾ 40.0% ആർബോറിയൽ സ്പീഷിസുകളിൽ നിന്നാണ് കഴിക്കുന്നത്. ഇതിൽ 26.7% പോസമിൽ നിന്നും 8.9% വിവിധ പക്ഷികളിൽ നിന്നുമാണ്.[66] ഈ മൃഗങ്ങളെല്ലാം മരങ്ങളിൽ ആയിരിക്കുമ്പോൾ പിടിക്കപ്പെട്ടില്ല. പെൺഡെവിളുകളിലെ ഈ ഉയർന്ന നിരക്ക് ആൺ ടൈഗർ ക്വോളുകളേക്കാൽ വളരെ കൂടുതലാണ്. ഡെവിളുകൾക്ക് താഴ്ന്ന വൃക്ഷം കയറാനുള്ള കഴിവുള്ളതിനാലാണ് ഇതു സാധിക്കുന്നത്.[66]

 
മൂന്ന് ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകൾ മാംസം ഭക്ഷിക്കുന്നു, ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ ഭക്ഷണം സാമൂഹികമാണ്. കൂടാതെ 2 മുതൽ 5 വരെയുള്ള ഗ്രൂപ്പുകൾ ഇതിൽ സാധാരണമാണ്.

ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകൾ ഒറ്റയ്ക്ക് വേട്ടയാടുന്നുണ്ടെങ്കിലും,[45] അവയുടെ സാമുദായിക വേട്ടയാടലിന് തെളിവില്ലാത്ത ചില അവകാശവാദങ്ങളുണ്ട്. ഇതിൽ ഒരു ഡെവിൾ ഇരയെ അതിന്റെ ആവാസവ്യവസ്ഥയിൽ നിന്നും പുറന്തള്ളുന്നു.[79] ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ ഒരു സാമൂഹിക സംഭവമാണ് ഭക്ഷണരീതി. ഏകാന്തമായി സഞ്ചരിക്കുന്ന ഡെവിളിന്റെ ഭക്ഷണ സമയത്തുള്ള സംയോജനം ഡെവിളിനെ മാംസഭോജികൾക്കിടയിൽ സവിശേഷമാക്കുന്നു.[62] സാമുദായിക ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിനായാണ് ഇവ ഭൂരിഭാഗവും ശബ്ദം പുറപ്പെടുവിക്കുന്നത്. അതിൽ 12 എണ്ണം വരെ ഒത്തുചേരുന്നു.[47] രണ്ട് മുതൽ അഞ്ച് വരെയുള്ള ഗ്രൂപ്പുകൾ സാധാരണമാണ്.[85] ഇവയുടെ ശബ്ദം പലപ്പോഴും കിലോമീറ്റർ അകലെ വരെ കേൾക്കാം. ഭക്ഷണത്തിൽ പങ്കുചേരാനുള്ള സഹപ്രവർത്തകർക്കുള്ള അറിയിപ്പുകളായാണ് ഇതിനെ വ്യാഖ്യാനിച്ചിരിക്കുന്നത്. അതിനാൽ ഭക്ഷണം ചീയുന്നതു മൂലം പാഴാകാതിരിക്കുകയും കൂടുതൽ ഊർജ്ജം ലഭിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.[79] ശബ്ദത്തിന്റെ അളവ് ചത്ത ജീവിയുടെ ശരീരവലുപ്പവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.[79] ഒരു വ്യവസ്ഥയ്ക്ക് അനുസൃതമായി ഡെവിളുകൾ ഭക്ഷിക്കുന്നു. ചെറിയ ഡെവിളുകൾ സന്ധ്യാസമയത്ത് കൂടുതൽ സജീവമാണ്. അതിനാൽ മുതിർന്നവർക്ക് മുമ്പായി അവർ തങ്ങളുടെ ഉറവിടത്തിൽ എത്തിച്ചേരുന്നു.[80]

താരതമ്യേനെ മുതിർന്ന ഒരു മൃഗം അതിനു സംതൃപ്തി അടയുന്നതു വരെ ഭക്ഷിക്കുന്നു. ഇതിനിടയിൽ ഏതെങ്കിലും വെല്ലുവിളികളുണ്ടെങ്കിൽ അതിനോടു പൊരുതുകയും ചെയ്യുന്നു. പരാജയപ്പെട്ട മൃഗങ്ങൾ മുടിയും വാലും നിവർന്ന് മുൾപടർപ്പിനകത്തേക്ക് ഓടുന്നു. ഡെവിളുകൾ അവയെ പിന്തുടർന്ന് പിടിക്കുകയും ഇരയുടെ പിൻഭാഗത്ത് കടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. മറ്റ് ഡെവിളുകളെ അടിച്ചമർത്തുന്നതിനുപകരം ആവശ്യത്തിന് ഭക്ഷണം ലഭിക്കുന്നുവെന്ന് തോന്നുന്നതിനാൽ ഭക്ഷ്യ സ്രോതസ്സ് കൂടുന്നതിനനുസരിച്ച് തർക്കങ്ങൾ കുറവായിരിക്കും.[80] ക്വോളുകൾ ഒരു ശവം കഴിക്കുമ്പോൾ ഡെവിളുകൾ അവയെ ഓടിക്കുന്ന പ്രവണത കാണിക്കും.[66] സ്പോട്ടഡ് ടെയിൽഡ് ക്വോളുകൾക്ക് ഇത് ഗണ്യമായ പ്രശ്നമാണ്. കാരണം അവ താരതമ്യേന വലിയ ഇരകളെ കൊല്ലുകയും ഡെവിളുകൾ വരുന്നതിനുമുമ്പ് ഭക്ഷണം പൂർത്തിയാക്കാൻ സാധിക്കാതെ വരികയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാൽ ഇതിനു വിപരീതമായി ഈസ്റ്റേൺ ക്വാളുകൾ വളരെ ചെറിയ ഇരകളെ വേട്ടയാടുന്നു. അതിനാൽ ഡെവിളുകൾ വരുന്നതിനുമുമ്പ് അവ ഭക്ഷണം പൂർത്തിയാക്കുന്നു.[66] താരതമ്യേന ചെറിയ അംഗങ്ങളുള്ള സ്പോട്ടഡ് ക്വോളുകൾക്ക് ഇത് ഒരു പ്രശ്നമായി കാണുന്നു.[66]

ഡെവിളുകളുടെ ഭക്ഷണരീതികളെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു പഠനത്തിൽ അവയുടെ നിർദ്ദയമായ പ്രവർത്തി ഉൾപ്പെടെ ഇരുപത് ശാരീരിക സവിശേഷതകൾ കണ്ടെത്തി. കൂടാതെ പതിനൊന്ന് വ്യത്യസ്ത ശബ്ദങ്ങളിലൂടെ ഡെവിളുകൾ ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോൾ ആശയവിനിമയം നടത്തുന്നു.[47] കായികബലം നടക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും[47] സാധാരണഗതിയിൽ ശബ്ദവും ശാരീരികവുമായ ഭാവത്തിലൂടെയാണ് അവർ ആധിപത്യം സ്ഥാപിക്കുന്നത്.[86] ഡെവിളിന്റെ ശരീരത്തിലെ വെളുത്ത പാടുകൾ അതിന്റെ സഹജീവികൾക്ക് രാത്രി കാഴ്ചയ്ക്ക് കാണാം.[80] രാസ ആംഗ്യങ്ങളും ഉപയോഗിക്കുന്നു.[80] പ്രായപൂർത്തിയായ ആൺഡെവിളുകളാണ് ഏറ്റവും ആക്രമണകാരികൾ.[87] ഇവയുടെ ദേഹത്ത് വടുക്കൾ സാധാരണമാണ്.[88] സുമോ ഗുസ്തിക്കാരെ പോലെ അവയുടെ പിൻ‌കാലുകളിൽ നിൽക്കാനും പരസ്പരം തോളിൽ മുൻ‌കാലുകളും തലകളും ഉപയോഗിച്ച് തള്ളിയിടാനും സാധിക്കുന്നു.[80] വായിലും പല്ലിനു ചുറ്റും കീറിയ മാംസഭാഗങ്ങൾ മിക്കപ്പോഴും നിരീക്ഷിക്കാൻ സാധിക്കും. ഭക്ഷണത്തിനായുള്ള പോരാട്ടത്തിലും ഇങ്ങനെ സംഭവിക്കാം.[80]

ഡാസ്യുറിഡുകളിൽ ദഹനം വളരെ വേഗതയുള്ളതാണ്. എന്നാൽ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഭക്ഷണം ചെറിയ കുടലിലൂടെ കടന്നുപോകാൻ എടുക്കുന്ന ഏതാനും മണിക്കൂറുകൾ മറ്റ് ചില ഡാസ്യൂറിഡകളുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ വളരെ നീണ്ട കാലയളവാണ്.[89] വിസർജ്ജനത്തിനായി ഒരേ സ്ഥലങ്ങളിലേക്ക് തന്നെ മടങ്ങാൻ ഡെവിളുകൾ ശ്രമിക്കുന്നതിനാൽ അത്തരം സ്ഥലത്തെ ഒരു ഡെവിൾ ലാട്രിൻ എന്ന് വിളിക്കുന്നു.[90]

ഓവനും പെംബെർട്ടണും വിശ്വസിക്കുന്നത് ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകളും തൈലാസീനുകളും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം "വളരെ അടുത്തതും സങ്കീർണ്ണവുമായിരുന്നു" എന്നാണ്. കാരണം അവർ ഇരയെ നേരിട്ടും ഒരുപക്ഷേ അഭയത്തിനും വേണ്ടി പരസ്പരം മത്സരിച്ചു. തൈലാസിനുകൾ ഡെവിളുകളുടെ ഇരയായിരുന്നു. തൈലാസിൻ കൊല്ലപ്പെട്ടതിൽ നിന്ന് ഡെവിളുകൾ ഉയർന്നു. രണ്ട് ഇനങ്ങളും ടാസ്മാനിയയിൽ അപെക്സ് വേട്ടക്കാരന്റെ പങ്ക് പങ്കുവെച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് മെന്ന ജോൺസ് അനുമാനിക്കുന്നു.[91] വെഡ്ജ്-ടെയിൽഡ് കഴുകന്മാർക്ക് ഡെവിളുകളോട് സമാനമായ ഭക്ഷണ രീതിയുണ്ട്. അതിനാൽ അവയെ എതിരാളികളായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.[92] ക്വോളുകളും ഡെവിളുകളും ടാസ്മാനിയയിൽ നേരിട്ടുള്ള മത്സരത്തിലാണ്. ക്വോളുകൾ വെറും 100–200 തലമുറകൾക്കുള്ളിൽ നിലവിലെ അവസ്ഥയിലേക്ക് പരിണമിച്ചുവെന്ന് ജോൺസ് വിശ്വസിച്ചു. ഏകദേശം രണ്ട് വർഷക്കാലമാണ് ഡെവിളുമായി അകലം നിർണ്ണയിക്കുന്നത്.[93] ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളും ക്വോളുകളും സസ്തനികൾക്കിടയിലെ ശരാശരി പരിണാമനിരക്കിനേക്കാൾ 50 മടങ്ങ് വേഗത്തിൽ പരിണമിച്ചതായി തോന്നുന്നു.[94]

പ്രത്യുത്പാദനം

തിരുത്തുക
 
ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ വളർച്ചയിലെ വിവിധ ഘട്ടങ്ങൾ. മാറ്റങ്ങൾ എത്ര സമയമെടുക്കുന്നുവെന്ന് ഡയഗണൽ ലൈനുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നു; ഉദാഹരണത്തിന്, ഒരു പിശാചിന് ശരീരത്തിലുടനീളം രോമങ്ങൾ വളരാൻ 90 ദിവസമെടുക്കും.

ലൈംഗികമായി പക്വതയിലെത്തുമ്പോൾ പെൺ‌കുഞ്ഞുങ്ങൾ‌ പ്രജനനം ആരംഭിക്കുന്നു. സാധാരണയായി രണ്ടാം വയസ്സിലാണ് പ്രജനനം ആരംഭിക്കുന്നത്. ഈ സമയത്ത് അവ വർഷത്തിൽ ഒരിക്കൽ ബീജസങ്കലനത്തിന് തയാറാകുകയും ചൂടിലായിരിക്കുമ്പോൾ ഒന്നിലധികം അണ്ഡങ്ങൾ ഉത്പാദിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.[95] വസന്തകാലത്തും വേനൽക്കാലത്തിന്റെ തുടക്കത്തിലും ഇരകൾ കൂടുതലായി കാണപ്പെടുന്നതിനാൽ ഡെവിളിന്റെ പ്രത്യുത്പാദന ചക്രം മാർച്ച് അല്ലെങ്കിൽ ഏപ്രിൽ മാസത്തിൽ ആരംഭിക്കുന്നു. അതിനാൽ മുലകുടി നിർത്തുന്ന കാലഘട്ടത്തിന്റെ അവസാനം പുതുതായി പ്രായമായി വരുന്ന ചെറു ഡെവിളുകൾക്ക് കാട്ടിലെ ഭക്ഷണസാധനങ്ങൾ പരമാവധി വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിനോട് ഇത് അനുകൂലമാണ്.[96] മാർച്ച് മാസത്തിൽ ഇണചേരൽ രാവും പകലും അവയുടെ അഭയസ്ഥാനങ്ങളിൽ നടക്കുന്നു. പ്രജനന കാലഘട്ടത്തിൽ ആൺഡെവിളുകൾ പെൺഡെവിളുകളോട് പൊരുതുന്നു. പെൺഡെവിളുകൾ പ്രബലരായ പുരുഷനുമായി ഇണചേരും.[45][97] 21 ദിവസ കാലയളവിൽ സ്ത്രീകൾക്ക് മൂന്ന് തവണ വരെ അണ്ഡവിസർജ്ജനം നടക്കുന്നു. കൂടാതെ കോപ്പുലേഷന് അഞ്ച് ദിവസമെടുക്കും. എട്ട് ദിവസം ഇണകൾ ഇണചേരലിൽ ഉണ്ടായിരുന്നതിന്റെ ഒരു സംഭവം രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്.[97] ആൺ‌ഡെവിളുകൾ ഇണചേരലിനുശേഷം കാവൽ നിന്നില്ലെങ്കിൽ പെൺഡെവിളുകൾ നിരവധി ആൺ‌ഡെവിളുകളുമായി ഇണചേരും. ഒരു സീസണിൽ ആൺ‌ഡെവിളുകളും നിരവധി പെൺഡെവിളുകളുമായി പ്രത്യുൽപാദനം നടത്തുന്നു.[45][97] മികച്ച സന്തതികളെ ഉറപ്പുവരുത്താനുള്ള ശ്രമത്തിൽ പെൺഡെവിളുകൾ പ്രത്യേകമായി കഴിവു തെളിയിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.[97] ഉദാഹരണത്തിന് ചെറിയ ഡെവിളുകളുടെ മുന്നേറ്റത്തെ ചെറുക്കുക.[36] ആൺ‌ഡെവിളുകൾ പലപ്പോഴും തങ്ങളുടെ ഇണകളെ ഗുഹയിൽ തടവിൽ വയ്ക്കുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ അവിശ്വാസത്തിൽ ഏർപ്പെടാതിരിക്കാൻ വെള്ളം കുടിക്കാൻ ആവശ്യമെങ്കിൽ അവയെ കൂടെകൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോകുന്നു.[97] ആണുങ്ങൾക്ക് അവരുടെ ജീവിതകാലത്ത് 16 സന്തതികൾ വരെ ഉത്പാദിപ്പിക്കാൻ കഴിയും. പെണ്ണുങ്ങൾക്ക് ശരാശരി നാല് ഇണചേരലും 12 സന്താനങ്ങളും ഉണ്ടാകാം.[97] ഒരു ഡെവിളിന് അവയുടെ ജനസംഖ്യയ്ക്ക് വാർഷികാടിസ്ഥാനത്തിൽ ഇരട്ടിയാക്കാനും ഉയർന്ന മരണനിരക്കിൽ നിന്ന് ഈ ഇനത്തെ സംരക്ഷിക്കാനും കഴിയുമെന്ന് ഇത് അർഥമാക്കുന്നു.[98] ഇവയുടെ ഗർഭധാരണ നിരക്ക് താരതമ്യേന ഉയർന്നതാണ്. രണ്ട് വയസുള്ള പെണ്ണുങ്ങളിൽ 80% ഇണചേരൽ കാലഘട്ടത്തിൽ സഞ്ചിയിൽ നവജാതശിശുക്കളുമായി കാണപ്പെട്ടു.[97] ഇണചേരലിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഏറ്റവും പുതിയ പഠനങ്ങൾ അനുസരിച്ച് ഫെബ്രുവരി മുതൽ മാർച്ച് വരെയല്ല, അവ ഫെബ്രുവരി മുതൽ ജൂൺ വരെയാണെന്ന് ഉറപ്പിക്കുന്നു.[35]

21 ദിവസം വരെയാണ് ഇവയുടെ ഗർഭാവസ്ഥ. 20-30 വരെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ ജനിക്കുന്നു.[45][97] ഓരോന്നിനും ഏകദേശം 0.18–0.24 ഗ്രാം ഭാരം ഉണ്ടായിരിക്കും.[60] ജനിക്കുമ്പോൾ തന്നെ മുൻകാലുകൾ നന്നായി വികസിച്ചതും നഖങ്ങളുള്ളതുമാണ്. പല മാർസുപിയലുകളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി ഇവയുടെ നഖങ്ങൾ കൊഴിയുന്നവയല്ല. മറ്റ് മിക്ക മാർസുപിയലുകളെ പോലെ മുൻകാലുകൾക്ക് (0.26–0.43 സെ.മീ) പിൻകാലിനേക്കാൾ (0.20–0.28 സെ.മീ) നീളമുണ്ട്. കണ്ണുകളിൽ പാടുകൾ ഉണ്ട്, ശരീരം പിങ്ക് നിറവുമാണ്. ബാഹ്യമായി ചെവികളോ അതിന്റെ തുറക്കലുകളോ ഇല്ല. ബാഹ്യ വൃഷണസഞ്ചി ഉള്ളതിനാൽ ലിംഗഭേദം ജനനസമയത്ത് തന്നെ നിർണ്ണയിക്കാനാകും.[95]

ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ "പപ്സ്",[45] "ജോയിസ്"[99] അല്ലെങ്കിൽ "ഇംപ്സ്"[100] എന്ന് വിളിക്കുന്നു. കുഞ്ഞുങ്ങൾ ജനിക്കുമ്പോൾ യോനിയിൽ നിന്ന് മ്യൂക്കസിന്റെ ഒഴുക്കിലൂടെ സഞ്ചിയിലേക്ക് നീങ്ങുമ്പോൾ അവ തമ്മിലുള്ള മത്സരം കഠിനമാണ്. സഞ്ചിക്കുള്ളിൽ പ്രവേശിച്ചാൽ അവ ഓരോന്നും അടുത്ത 100 ദിവസത്തേക്ക് ഒരു മുലക്കണ്ണിൽ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. പെൺ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ സഞ്ചി വൊംബാറ്റിനെപ്പോലെ പുറകിലേക്കാണ് തുറക്കുന്നത്. അതിനാൽ പെൺഡെവിളിന് സഞ്ചിയിൽ ഇടപഴകുവാൻ ശാരീരികമായി ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. ജനനസമയത്ത് വളരെയധികം കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിലും ഡെവിളിന് നാല് മുലക്കണ്ണുകൾ മാത്രമേയുള്ളൂ. അതിനാൽ നാലിൽ കൂടുതൽ കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഒരിക്കലും സഞ്ചിയിൽ പ്രവേശിക്കുന്നില്ല. ഒരു പെൺഡെവിളിന് പ്രായമാകുമ്പോൾ അതിന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ ചെറുതായിത്തീരും. കുഞ്ഞുങ്ങൾ മുലക്കണ്ണുമായി സമ്പർക്കം പുലർത്തിക്കഴിഞ്ഞാൽ അത് വികാസം പ്രാപിക്കുന്നു. അതിന്റെ ഫലമായി അമിതവണ്ണമുള്ള മുലക്കണ്ണിൽ നവജാതശിശു മുറുകെ പിടിക്കുകയും സഞ്ചിയിൽ നിന്ന് വീഴാതിരിക്കാൻ അവസരം ലഭിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.[45][97] ശരാശരി നോക്കിയാൽ പെൺഡെവിളുകളാണ് കൂടുതലും അതിജീവിക്കുന്നത്.[95] കുഞ്ഞുങ്ങളിൽ 60% വരെ പക്വത പ്രാപിക്കുന്നില്ല.[62]

കൂട്ടിൽ വളർത്തപ്പെട്ട ഡെവിളുകൾക്ക് മറ്റു പാലുകൾ പലപ്പോഴും നൽകുന്നു. അനാഥരായ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കൊ രോഗികളായ ഡെവിളിൽ ജനിച്ച കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കോ വേണ്ടിയാണ് ഇത്തരത്തിൽ പാൽ നൽകുന്നത്. മറ്റ് മാർസുപിയലുകളുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ ഡെവിളിന്റെ പാലിന്റെ ഘടനയെക്കുറിച്ച് വളരെക്കുറച്ച് വിവരങ്ങൾ മാത്രമേ ലഭിച്ചിട്ടുള്ളു[101]

സഞ്ചിക്കുള്ളിൽ കഴിയുന്ന ഡെവിളുകൾ വേഗത്തിൽ വളർച്ച പ്രാപിക്കുന്നു. രണ്ടാമത്തെ ആഴ്ചയിൽ മൂക്കിന്റെ മുകൾഭാഗത്തുള്ള ഭാഗം വ്യതിരിക്തവും കനത്തതുമായി മാറുന്നു.[95] 15 ദിവസം കൊണ്ട് ചെവിയുടെ ബാഹ്യ ഭാഗങ്ങൾ ദൃശ്യമാകുന്നു. എങ്കിലും ഡെവിളിന് 10 ആഴ്ച പ്രായമാകുന്നതുവരെ ചെവികൾ തുറക്കില്ല. 1 സെന്റിമീറ്റർ നീളമുള്ള ചെവി 40 ദിവസത്തിനുശേഷം കറുത്തതായി തുടങ്ങുന്നു. ചെവി നിവർന്നുനിൽക്കുമ്പോഴേക്കും ഇത് 1.2 മുതൽ 1.6 സെന്റിമീറ്റർ വരെ നീളം വെയ്ക്കുന്നു. കൺപോളകൾ 16 ദിവസത്തിലും മീശകൾ 17 ദിവസത്തിലും ചുണ്ടുകൾ 20 ദിവസത്തിലും പ്രകടമാകുന്നു.[95] എട്ട് ആഴ്ചകൾക്കുശേഷം ഡെവിളുകൾ ശബ്ദമുണ്ടാക്കൻ തുടങ്ങുന്നു. ഏകദേശം 10–11 ആഴ്ചകൾക്ക് ശേഷം ഇവ ചുണ്ടുകൾ തുറക്കുന്നു.[95] കൺപോളകളുടെ രൂപമുണ്ടെങ്കിലും കണ്ണുകൾ മൂന്നുമാസത്തേക്ക് തുറക്കില്ല. എങ്കിലും കൺപീലികൾ 50 ദിവസത്തിനുള്ളിൽ തന്നെ രൂപം കൊള്ളുന്നു.[95] ചെറിയ ഡെവിളുകൾക്ക് ഈ സമയം വരെ ശരീരം പിങ്ക് നിറമായിരിക്കും. 49 ദിവസത്തിനുള്ളിൽ രോമങ്ങൾ വളരാൻ തുടങ്ങുകയും 90 ദിവസത്തിനുള്ളിൽ ശരീരം മുഴുവൻ ഒരു ആവരണം ഉണ്ടാകുകയും ചെയ്യുന്നു. രോമങ്ങൾ വളരുന്ന പ്രക്രിയ മൂക്കിൽ നിന്ന് ആരംഭിച്ച് ശരീരത്തിലൂടെ വാലറ്റത്തേക്ക് പോകുന്നു. രോമവളർച്ച ആരംഭിക്കുന്നതിന് തൊട്ടുമുമ്പ് നഗ്നമായ ഡെവിളിന്റെ ചർമ്മത്തിന്റെ നിറം ഇരുണ്ടതായിരിക്കും. ഒപ്പം വാൽ ഭാഗം കറുപ്പ് അല്ലെങ്കിൽ ഇരുണ്ട ചാരനിറമാവുകയും ചെയ്യും.[95]

 
മൂന്ന് ചെറിയ ഡെവിളുകൾ സൂര്യപ്രകാശത്തിൽ

രോമവളർച്ചയ്ക്കു തൊട്ടുപിന്നാലെ അവയുടെ കണ്ണുകൾ തുറക്കുകയും 100 ദിവസത്തിനുള്ളിൽ വായ കൊണ്ട് മുലക്കണ്ണിൽ പിടിക്കാൻ കഴിയുകയും ചെയ്യും.[95] ജനിച്ച് 105 ദിവസത്തിനുശേഷം കുഞ്ഞുങ്ങൾ സഞ്ചിയിൽ നിന്ന് പുറത്തുപോകുന്നു. മാതാപിതാക്കളുമായി വളരെ സാമ്യമുള്ള ഇവയ്ക്ക് 200 ഗ്രാം ഭാരം കാണുകയും ചെയ്യുന്നു.[95] സഞ്ചിയിൽ നിന്നും പുറത്താക്കപ്പെട്ടതിനുശേഷവും കുഞ്ഞുങ്ങൾ മൂന്നുമാസം കൂടി ഗുഹയിൽ തന്നെ തുടരുന്നു. ഒക്ടോബർ മുതൽ ഡിസംബർ വരെ ഗുഹയിൽ കഴിയുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങൾ ജനുവരിയോടെ സ്വതന്ത്രമാകുന്നു. സഞ്ചിയിലെ ഈ പരിവർത്തന ഘട്ടത്തിൽ ചെറുപ്പക്കാരായ ഡെവിളുകൾ പൊതുവെ മുതിർന്നവരെ അനുഗമിക്കുന്നതിനാൽ വേട്ടയാടലിൽ നിന്ന് താരതമ്യേന സുരക്ഷിതരായിരിക്കുന്നു. അമ്മ വേട്ടയാടുമ്പോൾ അവർക്ക് ഒരു സുരക്ഷിതകേന്ദ്രത്തിൽ താമസിക്കാനോ ഒപ്പം വരാനോ കഴിയും. പലപ്പോഴും അമ്മയുടെ പുറകിലായി കുഞ്ഞുങ്ങൾ സവാരി ചെയ്യുന്നു. ഈ സമയത്തും അവർ പാൽ കുടിക്കുന്നത് തുടരുന്നു. വർഷത്തിൽ ഏകദേശം ആറാഴ്ചയൊഴികെ പെൺഡെവിളുകൾ തങ്ങളുടെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ വളർത്തുന്നു.[95][102] പ്ലാസന്റൽ സസ്തനികളുടെ പാലിനേക്കാൾ ഉയർന്ന അളവിൽ ഇരുമ്പ് ഇതിൽ അടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്.[36] ഗൈലറുടെ 1970 ലെ പഠനപ്രകാരം തങ്ങളുടെ സന്തതികളെ സഞ്ചിയിൽ വളർത്തുന്നതിനിടയിൽ ഒരു പെൺഡെവിളും ചത്തിട്ടില്ല. സഞ്ചിയിൽ നിന്ന് പുറത്തുപോയ ശേഷം അവയ്ക്ക് ആറുമാസം പ്രായമാകുന്നതുവരെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഒരു മാസം 0.5 കിലോഗ്രാം വരെ വളരും.[95] മിക്ക കുഞ്ഞുങ്ങളും മുലകുടി മാറി അതിജീവിക്കുമെങ്കിലും,[35] മൂന്നിലൊന്നും പക്വത പ്രാപിക്കുന്നില്ലെന്ന് ഗൈലർ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തു.[62] വേനൽക്കാലത്ത് കുഞ്ഞുങ്ങൾ അടക്കം ഡെവിളുകളുടെ എണ്ണം കൂടുതൽ ആയതിനാൽ പ്രായപൂർത്തിയായവയുടെ എണ്ണം വളരെക്കൂടുതൽ ആണെന്നു കാഴ്ചയിൽ പ്രതീതി ഉളവാക്കുന്നു.[62] അനാഥരും കൂട്ടിൽ വളർന്നവരുമായ ഡെവിളുകളെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു പഠനത്തിൽ സ്ഥിരമായി മാറിയ ഈ അന്തരീക്ഷത്തിൽ ഡെവിളുകൾ മറ്റുള്ളവയേക്കാൾ നന്നായി രക്ഷപ്പെട്ടുവെന്ന് കണ്ടെത്തി.[103]

എമ്പ്രിയോണിക് ഡയാപോസ് ഇവയിൽ സംഭവിക്കുന്നില്ല.[95]

ബന്ധനത്തിലാക്കിയ ഡെവിളുകളിൽ തുടർച്ചയായ ഹെർമാഫ്രോഡിറ്റിസം (ലൈംഗിക മാറ്റം) സംഭവിച്ചതായി ഗൈലർ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തു. പെംബെർട്ടണും മൂനിയും 2004-ൽ ഒരു വൃഷണവും പ്രവർത്തനരഹിതമായ സഞ്ചിയുമുള്ള ഒരു ഡെവിളിന്റെ കാര്യം രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. [104]

ഡെവിൾ ഫേഷ്യൽ ട്യൂമർ രോഗമുള്ള (ഡിഎഫ്ടിഡി) പ്രദേശങ്ങളിലെ പെൺഡെവിളുകളിൽ ഇപ്പോൾ ഒരു വയസ്സുള്ളപ്പോൾ തന്നെ പ്രജനനം ആരംഭിക്കുന്നു.[42] ഈ രോഗം പ്രത്യുൽപാദന കാലത്തെ കൃത്യമായി നിർവചിക്കാൻ സാധിക്കാത്ത അവസ്ഥലേക്ക് നയിച്ചു. അതിനാൽ ജനനം വർഷം മുഴുവനും വ്യാപിക്കുന്നു.[98] ഡിഎഫ്ടിഡി ഉള്ള അമ്മമാർക്ക് ജനിക്കുന്ന കുട്ടികളിൽ ആൺഡെവിളുകളേക്കാൾ കൂടുതൽ പെൺഡെവിളുകൾ ജനിക്കുന്നു.[36]

സേവ് ദ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ പ്രോഗ്രാം സൂ ആൻഡ് അക്വേറിയം അസോസിയേഷൻ, ടാരോംഗ കൺസർവേഷൻ സൊസൈറ്റി, സിഡ്നി യൂണിവേഴ്സിറ്റി എന്നിവ തമ്മിലുള്ള സംയുക്ത പരിപാടിയിൽ പെൺഡെവിളുകൾക്കായി സ്ലോ-റിലീസ് ഹോർമോൺ ഗർഭനിരോധന ഇംപ്ലാന്റ് വികസിപ്പിക്കുകയും പരീക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ വന്യജീവി ഗർഭനിരോധന പരിപാടിയുടെ പ്രധാന ഉദ്ദേശം സ്വതന്ത്രമായി ഇണചേരൽ വഴി ഡെവിളുകളെ അവരുടെ വന്യമായ പെരുമാറ്റം തുടരാൻ സഹായിക്കുകയെന്നതാണ്. എന്നാൽ ചില പെൺഡെവിളുകൾ അടുത്ത തലമുറയ്ക്ക് വളരെയധികം സംഭാവന നൽകാതെ വരുന്നതിലൂടെ അത് ദീർഘകാല ജനിതക പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കും പുരുഷ ഡെവിളുകളുടെ ഗർഭനിരോധന പരീക്ഷണങ്ങൾ മറ്റ് പുരുഷ സസ്തനികളെ അപേക്ഷിച്ച് ടെസ്റ്റോസ്റ്റിറോൺ കുറയുന്നതിനുപകരം അവയുടെ ടെസ്റ്റോസ്റ്റിറോൺ വർദ്ധിച്ചതായി കാണിച്ചു. ആദ്യകാല പഠനങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് പെൺ‌ ഗർഭനിരോധന മാർഗ്ഗം വിജയകരമായിരുന്നു എന്നാണ്.[105]

പരിപാലന സ്ഥിതി

തിരുത്തുക
 
ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളും ഒരു തൈലാസിനും ഉൾപ്പെടുന്ന 1808-ലെ ജോർജ്ജ് ഹാരിസ് വരച്ച ചിത്രം

പ്ലീസ്റ്റോസീൻ കാലഘട്ടത്തിൽ ഓസ്‌ട്രേലിയയിലുടനീളം വ്യാപകമായിരുന്ന ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ 3,000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് മധ്യ-ഹോളോസീൻ കാലഘട്ടത്തിൽ മൂന്ന് കൂട്ടങ്ങളിലേക്ക് ഒതുങ്ങി. റോക്ക് ആർട്ടുകളും ഡാർവിനടുത്തുള്ള ഒരൊറ്റ ഫോസിലും വടക്കൻ മേഖലയിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന കൂട്ടത്തിലേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടുന്നു. തെക്കുകിഴക്കൻ മേഖലയിലെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ മുറെ നദിയുടെ പ്രധാന ഭാഗത്തു നിന്നും കിഴക്കോട്ട് വിക്ടോറിയയിലെ പോർട്ട് ഫിലിപ്പിന് സമീപമുള്ള തെക്കുകിഴക്കൻ പ്രദേശം വരെയുള്ള സംഖ്യയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. വടക്കൻ വിക്ടോറിയ, ന്യൂ സൗത്ത് വെയിൽസ് എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്നാണ് ഈ എണ്ണം ചുരുങ്ങിയത്. ഹോളോസീനിലെ സമുദ്രനിരപ്പ് ഉയരുന്ന പ്രതിഭാസം ടാസ്മാനിയയിലെ അവയുടെ എണ്ണത്തിൽ കുറവു വരുത്തി. മൂന്നാമത്തെ സംഖ്യ വെസ്റ്റേൺ ഓസ്ട്രേലിയയിലെ തെക്കുപടിഞ്ഞാറ് നിന്നുള്ളവയായിരുന്നു. ഈ അവസാന സ്ഥലത്തു നിന്നുള്ള ഫോസിൽ തെളിവുകൾ വിവാദമായിട്ടുണ്ട്.[7] പല തദ്ദേശീയ മൃഗങ്ങളേയും പോലെതന്നെ പുരാതന ഡെവിളുകളും അവരുടെ സമകാലീന പിൻഗാമികളേക്കാൾ വലിപ്പമുള്ളതായിരുന്നു.[106] 1972-ൽ മൈക്ക് ആർച്ചറും അലക്സ് ബെയ്‌ൻസും വെസ്റ്റേൺ ഓസ്‌ട്രേലിയയിലെ അഗസ്റ്റയ്ക്കടുത്തുള്ള ഒരു മലഞ്ചെരിവിന്റെ ചുവട്ടിൽ ഒരു ഡെവിളിന്റെ പല്ല് കണ്ടെത്തി. അതിന് 430±160 വയസ്സ് വരെ പഴക്കമുള്ളതായി കണ്ടെത്തുകയും വ്യാപകമായി പ്രചരിപ്പിക്കുകയും ഉദ്ധരിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു.[107] ഓസ്ട്രേലിയൻ പുരാവസ്തു ഗവേഷകനായ ഒലിവർ ബ്രൗൺ ഇക്കാര്യത്തിൽ തർക്കമുന്നയിച്ചു. പല്ലിന്റെ ഉത്ഭവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അവരുടെ അനിശ്ചിതത്വം അതിന്റെ പ്രായത്തിൽ സംശയം ജനിപ്പിക്കുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചും മറ്റ് അവശിഷ്ടങ്ങൾ ഏകദേശം 3,000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പുള്ളതാണെന്നതും എതിർപ്പിനു കാരണമായി.[7]

പ്രധാന ഭൂപ്രദേശത്ത് നിന്ന് ഡെവിളുകൾ അപ്രത്യക്ഷമായതിന്റെ കാരണം വ്യക്തമല്ല. എന്നാൽ അവയുടെ എണ്ണത്തിലെ ഇടിവ് തദ്ദേശീയ ഓസ്‌ട്രേലിയക്കാരുടെയും ഡിംഗോകളുടെയും പ്രധാന ഭൂപ്രദേശങ്ങളിലുടനീളമുള്ള വിപുലീകരണവുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്നതായി സംശയിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, ഇവയെ ആളുകൾ നേരിട്ട് വേട്ടയാടുന്നുണ്ടോ, ഡിംഗോകളുമായുള്ള മത്സരം, വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന മനുഷ്യ ജനസംഖ്യയിൽ വരുത്തിയ മാറ്റങ്ങൾ എന്നിവയോ അല്ലെങ്കിൽ ഇവ മൂന്നിന്റെയും സംയോജനം ആണോ എന്നതും അജ്ഞാതമാണ്. 3000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ഭൂഖണ്ഡത്തിലുടനീളമുള്ള എല്ലാ ആവാസവ്യവസ്ഥകളും അവ ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു. ഏകദേശം 3000 വർഷമായി ഡെവിളുകൾ പ്രധാന ഭൂപ്രദേശത്ത് ഡിങ്കോകളുമായി സഹവസിച്ചിരുന്നു.[108] ഹോളോസീൻ കാലഘട്ടത്തിൽ എൽ നിനോ-സതേൺ ഓസിലേഷൻ (ENSO) ശക്തമായി വളർന്നുവെന്നും, ഹ്രസ്വകാല ആയുസ്സുള്ള ചത്ത മൃഗമാംസം ഭക്ഷിക്കുന്ന മൃഗമെന്ന നിലയിൽ ഡെവിൾ ഇതിനോട് വളരെ ലോലമായി പ്രതികരിക്കുക ആയിരുന്നുവെന്നും ബ്രൗൺ അഭിപ്രായപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.[7] ഡിംഗോ രഹിത ടാസ്മാനിയയിൽ,[28] യൂറോപ്യന്മാർ വരുമ്പോൾ മാംസഭോജികളായ മാർസുപിയലുകൾ ഇപ്പോഴും സജീവമായിരുന്നു. യൂറോപ്യന്മാരുടെ വരവിനുശേഷം തൈലാസിനെ ഉന്മൂലനം ചെയ്തതിനെപ്പറ്റി എല്ലാവർക്കും അറിയാം.[109] എന്നാൽ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിനും ഇത് ഭീഷണിയായിരുന്നു.[110]

തൈലാസിനുകൾ ഡെവിളുകളെ ഇരയാക്കി, തൈലാസിനിന്റെ ചെറുപ്പത്തിലെ ഡെവിളുകൾ അവയെയും ഇരയാക്കി. തന്മൂലം ഡെവിളുകൾ തൈലാസിന്റെ വംശനാശം വേഗത്തിലാക്കിയിരിക്കാം.[55] തൈലാസിനുകൾ ഉള്ളപ്പോൾ തന്നെ ഡെവിളുകളെ വേട്ടയാടുന്നതിന് പുറമെ അത് അതിജീവനത്തിനായി ഡെവിളിനെ സമ്മർദ്ദത്തിലാക്കിയിരിക്കാം. ഭക്ഷണവും നിലനില്പും അവയെ സമ്മർദ്ദത്തിലാക്കിയിരിക്കാം. ഇരു മൃഗങ്ങളും ഗുഹകളും മാളങ്ങളും തേടി.[55] തൈലാസിൻ ഉപേക്ഷിച്ച മാളങ്ങൾ സ്വന്തമാക്കാൻ ഡെവിളുകൾ കൂടുതൽ മുൻ‌തൂക്കവും ആധിപത്യവും നേടിയിരിക്കാമെന്ന് അനുമാനിക്കപ്പെടുന്നു.[61] അമ്മമാർ തങ്ങളുടെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ വളർത്തുന്ന ഇടങ്ങളുടെ ആവാസവ്യവസ്ഥ തടസ്സപ്പെടുത്തുന്നതിലൂടെ മരണനിരക്ക് വർദ്ധിക്കുന്നു.[111]

ക്യാൻസറാണ് സാധാരണയായി ഡെവിളുകളുടെ നേരത്തെയുള്ള മരണകാരണം.[112] 2008-ൽ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകളിൽ ഉയർന്ന അളവിൽ അർബുദ സാധ്യതയുള്ള ഫ്ലെയിം റിട്ടാർഡന്റ് രാസവസ്തുക്കൾ കണ്ടെത്തി. ടാസ്മാനിയൻ സർക്കാർ ഉത്തരവിട്ട പരിശോധനകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ 16 ഡെവിളുകളിൽ നിന്ന് കൊഴുപ്പ് കലകളിൽ കണ്ടെത്തിയ രാസവസ്തുക്കളെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രാഥമിക ഫലത്തിൽ ഉയർന്ന അളവിലുള്ള ഹെക്സാബ്രോമോബിഫെനൈൽ (ബിബി 153), മിതമായി ഉയർന്ന അളവിൽ ഡെകബ്രോമോഡിഫെനൈൽ ഈതർ (ബിഡിഇ 209) എന്നിവ കണ്ടെത്തി.[113] സേവ് ദ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ പ്രോഗ്രാമിന്റെ ഔദ്യോഗിക ധനസമാഹരണ സ്ഥാപനമാണ് സേവ് ദി ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ അപ്പീൽ. കാടുകളിൽ ടാസ്‌മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ നിലനിൽപ്പ് ഉറപ്പാക്കുക എന്നതാണ് ഈ പദ്ധതിയുടെ മുൻഗണന.

1999 മുതൽ ഈ രംഗത്ത് പിടിച്ച എല്ലാ ഡെവിളുകൾക്കും ചെവിയുടെ ബയോപ്സി എടുത്തിട്ടുണ്ട്. ഡിഎൻ‌എയുടെ സാമ്പിളുകൾക്കായാണ് ഇത്തരത്തിൽ ബയോപ്സി എടുക്കുന്നത്. 2010 സെപ്റ്റംബർ വരെ ഈ ശേഖരത്തിൽ 5,642 സാമ്പിളുകൾ ഉണ്ട്.[78]

എണ്ണത്തിലുള്ള കുറവ്

തിരുത്തുക

1909-ലും 1950-ലും ഡെവിളുകളുടെ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ എണ്ണം രേഖപ്പെടുത്തി. പകർച്ചവ്യാധി രോഗങ്ങൾ മൂലമാണിത് സംഭവിച്ചത്.[39] 1850-കളിൽ ഇത് ഡെവിളിനെ ദുർലഭമാക്കുകയും ചെയ്തു.[114] ഇവയുടെ ജനസംഖ്യയുടെ വലുപ്പം കണക്കാക്കുന്നത് ബുദ്ധിമുട്ടാണ്.[115] 1990-കളുടെ മധ്യത്തിൽ ഇവയുടെ എണ്ണം 130,000–150,000 എന്ന് കണക്കാക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.[35] എന്നാൽ ഇത് അമിതമായി കണക്കാക്കപ്പെട്ടിരിക്കാം.[115] ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ ജനസംഖ്യ 2008-ൽ ടാസ്മാനിയയിലെ ഡിപ്പാർട്മെന്റ് ഓഫ് പ്രൈമറി ഇൻഡസ്ട്രീസ് ആന്റ് വാട്ടർ 10,000 മുതൽ 100,000 വരെയായി കണക്കാക്കുന്നു. 20,000 മുതൽ 50,000 വരെ മുതിർന്ന ഡെവിളുകൾ ഉണ്ടാകാൻ സാധ്യതയുണ്ട്.[45] 1990-കളുടെ പകുതി മുതൽ ഡെവിളിന്റെ എണ്ണത്തിൽ 80% ത്തിലധികം കുറവുണ്ടായതായും 2008-ലെ കണക്കനുസരിച്ച് 10,000–15,000 പേർ മാത്രമേ കാട്ടിൽ അവശേഷിക്കുന്നുള്ളൂ എന്നും വിദഗ്ദ്ധർ കണക്കാക്കുന്നു.[116]

ടാസ്മാനിയൻ ത്രെട്ടൻഡഡ് സ്പീഷീസ് പ്രൊട്ടക്ഷൻ ആക്ട് 1995 പ്രകാരം 2005-ൽ ഡെവിളിനെ ദുർബല ഇനം എന്ന പട്ടികയിൽ ഉൾപ്പെടുത്തി.[117] 2006-ൽ എൻവയണ്മെന്റ് പ്രൊട്ടക്ഷൻ ആന്റ് ബയോഡൈവേഴ്സിറ്റി കൺസർവേഷൻ ആക്ട് 1999[35] പ്രകാരം ഇവയെ ഇടക്കാലത്ത് വംശനാശ ഭീഷണിയിലാണ് എന്ന് കണക്കാക്കി തരം തിരിച്ചു.[56] ഐ‌യു‌സി‌എൻ 1996-ൽ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിനെ താഴ്ന്ന അപകടസാധ്യതയുള്ള വിഭാഗത്തിൽ ഉൾപ്പെടൂത്തിയിരുന്നു. എന്നാൽ 2009-ൽ അതിനെ വംശനാശഭീഷണിയുള്ള ഇനങ്ങളുടെ ഒപ്പമാക്കി.[1] വടക്കുപടിഞ്ഞാറൻ ടാസ്മാനിയയിലെ സാവേജ് റിവർ നാഷണൽ പാർക്ക് പോലുള്ള ഉചിതമായ വന്യജീവി കേന്ദ്രങ്ങൾ അവയുടെ നിലനിൽപ്പിന് പ്രതീക്ഷ നൽകുന്നു.

കശാപ്പ്

തിരുത്തുക

ആദ്യത്തെ യൂറോപ്യൻ ടാസ്മാനിയൻ കുടിയേറ്റക്കാർ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിനെ കശാപ്പ് ചെയ്ത് ഭക്ഷിച്ചു. അതിനു കിടാവിന്റെ പോലെ രുചിയാണെന്ന് അവർ വിശേഷിപ്പിച്ചു.[118] ദുർബലമായ ആടുകളെ തിന്നുന്ന ഡെവിളുകളുടെ രീതി കാരണം അവ കന്നുകാലികളെ വേട്ടയാടുകയും കൊല്ലുകയും ചെയ്യുമെന്ന് അക്കാലത്ത് വിശ്വസിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. അതിനാൽ ഗ്രാമങ്ങളിൽ നിന്ന് ഡെവിളിനെ ഉൽമൂലനം ചെയ്യാനുള്ള ദൗത്യം 1830-ൽ തന്നെ ആരംഭിച്ചു.[119] എന്നിരുന്നാലും കന്നുകാലികളുടെ നാശത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ കാരണം മോശം ഭൂവിനിയോഗ നയങ്ങളും കാട്ടുനായ്ക്കളുമാണെന്ന് ഗൈലറുടെ ഗവേഷണം വാദിച്ചു.[119] ഇപ്പോൾ കോഴികൾ ഡെവിൾ ഇല്ലാത്ത പ്രദേശങ്ങളിൽ ക്വോളുകളാൽ കൊല്ലപ്പെടുന്നത് തുടരുന്നു. മുൻകാലങ്ങളിൽ രോമങ്ങൾക്കായുള്ള വേട്ടയാടലിൽ വാലബികളും ഒരു വലിയ ബിസിനസായിരുന്നു. 1923-ൽ 9,00,000 മൃഗങ്ങളെ വേട്ടയാടിയിരുന്നു. രോമവ്യവസായത്തിന് വലിയ ഭീഷണിയാണെന്ന് കരുതിയിരുന്ന ഡെവിളുകളുടെ വേട്ടയാടൽ തുടരുന്നതിന്റെ ഫലമായി ഡെവിളുകളെ നീക്കം ചെയ്യാൻ ആരംഭിച്ചു. സംശയാസ്‌പദമായ മൃഗങ്ങളെ വേട്ടയാടുന്നതിൽ വിദഗ്ധർ കൂടുതൽ സമർത്ഥരാണെങ്കിലും അവർ ഡെവിളുകളെയും വേട്ടയാടി.[120] അടുത്ത ഒരു നൂറ്റാണ്ടിനുള്ളിൽ കെണിയിലും വിഷത്തിലും പെടുത്തി[121] ഡെവിളിനെ വംശനാശത്തിന്റെ വക്കിലെത്തിച്ചു.[110]

1936-ലെ അവസാന തൈലാസിനിന്റെ അന്ത്യത്തോടെ[122] ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിനെ 1941 ജൂണിൽ നിയമപ്രകാരം സംരക്ഷിക്കുകയും അവയുടെ അംഗസംഖ്യ പതുക്കെ വീണ്ടെടുക്കുകയും ചെയ്തു.[110] 1950-കളിൽ കന്നുകാലികൾക്ക് നാശനഷ്ടമുണ്ടായതായി പരാതി ഉയർന്നതിനെത്തുടർന്ന് ഡെവിളുകളെ പിടികൂടാനുള്ള ചില അനുമതികൾ ലഭിച്ചു. 1966-ൽ വിഷം കൊടുക്കുന്നതിനുള്ള അനുമതി നൽകി.[123] ഈ സമയത്ത് പരിസ്ഥിതി പ്രവർത്തകരും കൂടുതൽ തുറന്നുപറച്ചിലോടെ മുന്നോട്ടു വന്നു. പ്രത്യേകിച്ചും ശാസ്ത്രീയ പഠനങ്ങൾ പുതിയ വിവരങ്ങൾ നൽകിയതിനാൽ കന്നുകാലികൾക്ക് ഡെവിളുകളുടെ ഭീഷണി വളരെയധികമെന്നത് അതിശയോക്തിപരമായിരുന്നു.[124] അംഗവർധനവിന് ശേഷം 1970-കളുടെ തുടക്കത്തിൽ എണ്ണം ഉയർന്നതായി വിലയിരുത്തിയെങ്കിലും 1975-ൽ അവ കുറവാണെന്ന് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യപ്പെട്ടു. ഇവയുടെ എണ്ണക്കൂടുതലും അതിന്റെ ഫലമായി ഭക്ഷണ ദൗർലഭ്യം ഉണ്ടായതും ഇതിനു കാരണമാകാം.[125] ഡെവിളുകളുടെ അംഗസംഖ്യാ വർദ്ധനവും കന്നുകാലികളുടെ നാശനഷ്ടവും സംബന്ധിച്ച മറ്റൊരു റിപ്പോർട്ട് 1987-ൽ പുറത്തു വന്നു.[126] അടുത്ത വർഷം മൃഗങ്ങളെ കൊല്ലുന്നതും മനുഷ്യരെ ബാധിക്കുന്നതുമായ പരാന്നഭോജിയായ ട്രിച്ചിനെല്ല സ്പൈറാലിസ് ഡെവിളുകളിൽ കണ്ടെത്തി. 30% ഡെവിളുകളിൽ ഇതുണ്ടെന്ന് ശാസ്ത്രജ്ഞർ പൊതുജനങ്ങൾക്ക് മുന്നറിയിപ്പ് നൽകിയത് ചെറിയ പരിഭ്രാന്തി പരത്തി.[127] കൊലപ്പെടുത്താനുള്ള അനുമതി 1990-കളിൽ അവസാനിപ്പിച്ചു. എങ്കിലും നിയമവിരുദ്ധമായ കൊലപാതകം പ്രാദേശികമായി തീവ്രമാണെങ്കിലും പരിമിതമായ അളവിൽ ഇന്നും തുടരുന്നു. ഇത് ഡെവിളിന്റെ നിലനിൽപ്പിന് കാര്യമായ പ്രശ്നമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നില്ല.[56] 1990-കളുടെ മധ്യത്തിൽ പ്രതിവർഷം പതിനായിരത്തോളം ഡെവിളുകൾ കൊല്ലപ്പെട്ടു.[36] ഡി.എഫ്.ടി.ഡി. ബാധിച്ച ഡെവിളുകളെ ഒഴിവാക്കുന്നതിനായി ഒരു പ്രത്യേക പദ്ധതി നടന്നിട്ടുണ്ട്. എങ്കിലും ഇത് രോഗത്തിന്റെ പുരോഗതിയുടെ തോത് കുറയ്ക്കുകയോ അല്ലെങ്കിൽ ചാകുന്ന മൃഗങ്ങളുടെ എണ്ണം കുറയ്ക്കുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല.[128] ഡി.എഫ്.ടി.ഡി. ബാധിച്ച ഡെവിളുകളെ കൊല്ലുന്നത് ജീവിവർഗങ്ങളുടെ നിലനിൽപ്പിന് സഹായകമാകുമോ എന്നറിയാൻ ഒരു മാതൃക പരീക്ഷിച്ചു. കൊല്ലുന്നത് ഉചിതമായ മാർഗ്ഗമല്ലെന്ന് അതിനാൽ കണ്ടെത്തി.[129]

റോഡിലെ മരണനിരക്ക്

തിരുത്തുക
 
ടാസ്മാനിയയിലെ ഒരു റോഡ് ചിഹ്നം, ആ റോഡിനടുത്തുള്ള ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾസിന്റെ സാന്നിധ്യത്തെക്കുറിച്ച് ഡ്രൈവർമാരെ അറിയിക്കുന്നു.

പൊതുവേ എണ്ണത്തിൽ കുറവുള്ള ടാസ്മാനിയൻ സസ്തനികളുടെ പ്രാദേശിക അംഗസംഖ്യയ്ക്ക് മോട്ടോർ വാഹനങ്ങൾ ഒരു ഭീഷണിയാണ്.[130][131] 2010-ലെ ഒരു പഠനത്തിൽ ഡെവിളുകൾ പ്രത്യേകിച്ച് അപകടസാധ്യതയുള്ളവയാണെന്ന് കണ്ടെത്തുകയുണ്ടായി. ഒൻപത് ഇനങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള, പ്രത്യേകിച്ച് സമാന വലുപ്പത്തിലുള്ള മാർസുപിയലുകളിൽ നടന്ന പഠനത്തിൽ ഡ്രൈവർമാർക്ക് ഡെവിളുകളെ കണ്ടെത്താനും ഒഴിവാക്കാനും കൂടുതൽ ബുദ്ധിമുട്ടാണെന്ന് വ്യക്തമായി. അപകടം ഒഴിവാക്കാൻ ഗ്രാമീണ മേഖലയിലെ നിലവിലെ വേഗപരിധിയുടെ പകുതിയോളം വേഗത്തിൽ വേണം വാഹനമോടിക്കുവാൻ.[130] ഉയർന്ന വെളിച്ചത്തിൽ ഡെവിളുകളുടെ കാര്യത്തിൽ ഡ്രൈവർക്ക് ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ കാഴ്ചാപരിധി എന്ന അവസ്ഥ ഉണ്ട്. അതു മറ്റു മൃഗങ്ങളുടെ ശരാശരിയേക്കാൾ 40% അടുത്താണ്. ഡെവിളിനെ ഒഴിവാക്കാൻ വാഹനം ഓടിക്കുന്നയാൾക്ക് 20% വേഗത കുറയ്‌ക്കേണ്ടതുണ്ട്. കുറഞ്ഞ വെളിച്ചത്തിൽ കാഴ്ചാപരിധിയുടെ കാര്യത്തിൽ ഏഴാമത്തെ മോശം ജീവിയാണ് ഡെവിൾ. ഇത് ശരാശരിയേക്കാൾ 16% താഴെയാണ്. 1990-കളിൽ ടാസ്മാനിയയിലെ ഒരു ദേശീയ ഉദ്യാനത്തിൽ പ്രാദേശിക ഡെവിളുകളെക്കുറിച്ച് നടത്തിയ ഒരു പഠനത്തിൽ ഇതുവരെ മൺറോഡുകൾ നവീകരിക്കുകയും ബിറ്റുമെൻ ഉപയോഗിച്ച് വികസിപ്പിക്കുകയും വീതികൂട്ടുകയും ചെയ്തതിന് ശേഷം ഡെവിളിന്റെ അംഗസംഖ്യ പകുതിയോളം കുറഞ്ഞതായി രേഖപ്പെടുത്തി. അതേസമയം പുതിയ റോഡിലൂടെ വാഹനങ്ങൾ മൂലമുണ്ടായ മരണങ്ങളിൽ വലിയ വർധനയുണ്ടായി.[131] റോഡിൽ മുദ്രയിട്ട ഭാഗത്താണ് കൂടുതൽ അപകടങ്ങൾ സംഭവിച്ചത്. വേഗതയിലുണ്ടായ വർദ്ധനവാണ് ഇതിന് കാരണമെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.[131] ഇളം മണ്ണിനുപകരം വന്ന ഇരുണ്ട ബിറ്റുമിൻ നിറത്തിൽ മൃഗങ്ങളെ കാണാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാണെന്നും അനുമാനിക്കപ്പെട്ടു.[131] ഭക്ഷണത്തിനും റോഡിലൂടെയുള്ള യാത്രയ്ക്കുമായി പലപ്പോഴും ശ്രമിക്കുന്നതിനാൽ ഡെവിളും ക്വോളും അപകടകാര്യത്തിൽ വളരെ ദുർബലമാണ്. പ്രശ്‌നപരിഹാരത്തിനായി വാഹനവേഗത കുറയ്ക്കുന്നതിനുള്ള നടപടികൾ, ഡെവിളുകൾക്ക് ബദൽ യാത്രാമാർഗങ്ങൾ വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്ന മനുഷ്യനിർമ്മിത പാതകൾ, വിദ്യാഭ്യാസ കാമ്പെയ്‌നുകൾ, ലൈറ്റ് റിഫ്ലക്ടറുകൾ സ്ഥാപിക്കൽ എന്നിവ നടപ്പാക്കി. തന്മൂലം വാഹനാപകടങ്ങളിൽ കുറവുണ്ടായതായി കണക്കാക്കുന്നു.[131] മറ്റ് വാഹനാപകടങ്ങളിൽ കൊല്ലപ്പെട്ട ശരീരം ഭക്ഷിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഡെവിളുകൾ‌ പലപ്പോഴും അപകടത്തിന് ഇരയായിട്ടുണ്ട്.

ചത്ത മൃഗങ്ങളെ റോഡിൽ നിന്ന് നീക്കം ചെയ്യുന്നതിനായി ശാസ്ത്രജ്ഞനായ മെന്ന ജോൺസും ഒരു കൂട്ടം സംരക്ഷണ സന്നദ്ധപ്രവർത്തകരും നടത്തിയ പ്രവർത്തനത്തിന്റെ ഫലമായി ഡെവിളിന്റെ റോഡ് സഞ്ചാരത്തിൽ ഗണ്യമായ കുറവുണ്ടായി.[83] 2001-2004 കാലയളവിൽ പ്രതിവർഷം 3,392 എണ്ണം അഥവാ അംഗസംഖ്യയുടെ 3.8 മുതൽ 5.7% വരെ ഡെവിളുകൾ വാഹനം ഇടിച്ച് കൊല്ലപ്പെട്ടെന്ന് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.[56] 2009-ൽ സേവ് ദ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ ഗ്രൂപ്പ് "റോഡ്കിൽ പ്രോജക്റ്റ്" ആരംഭിച്ചു. ഇതിലൂടെ റോഡിൽ കൊല്ലപ്പെട്ട ഡെവിളുകളുടെ ദൃശ്യങ്ങൾ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യാൻ പൊതുജനങ്ങളെ അനുവദിച്ചു.[132] 2015 സെപ്റ്റംബർ 25-ന് രോഗപ്രതിരോധശേഷിയുള്ള 20 ഡെവിളുകളെ മൈക്രോചിപ്പ് ഘടിപ്പിച്ച് നരവന്താപു നാഷണൽ പാർക്കിൽ വിട്ടയച്ചു. ഒക്ടോബർ 5 ഓടെ കാറുകൾ തട്ടി. ഡി‌എഫ്‌ടിഡിക്ക് ശേഷം ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ നേരിടുന്ന ഏറ്റവും വലിയ ഭീഷണിയാണ് വാഹനാപകടമെന്ന് സേവ് ദ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ നേതാവ് സമന്ത ഫോക്സ് വിശേഷിപ്പിച്ചു.[133] വാഹനങ്ങൾ അടുക്കുമ്പോൾ ശബ്ദവും ഫ്ലാഷ് ലൈറ്റുകളും ഉണ്ടാക്കുന്ന നിരവധി സൗരോർജ്ജ പവർ അലാറങ്ങൾ പരീക്ഷിച്ച് മൃഗങ്ങൾക്ക് മുന്നറിയിപ്പ് നൽകുന്നു. ഇതിന്റെ പരീക്ഷണം 18 മാസത്തോളം നീണ്ടുനിന്നു. മൂന്നിൽ രണ്ട് മരണം ഇതിലൂടെ കുറയ്ക്കാൻ സാധിച്ചു.[134][135]

ഡെവിൾ ഫേഷ്യൽ ട്യൂമർ ഡിസീസ്

തിരുത്തുക
 
ഡെവിൾ ഫേഷ്യൽ ട്യൂമർ രോഗം, ഇത് വായിലും പുറത്തും മുഴകൾ രൂപപ്പെടാൻ കാരണമാകുന്നു. തന്മൂലം ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ സാധിക്കാതെ വരികയും ഒടുവിൽ പട്ടിണി മൂലം മരണത്തിലേക്ക് നയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു

1996-ൽ വടക്കുകിഴക്കൻ ടാസ്മാനിയയിലെ മൗണ്ട് വില്യം എന്ന സ്ഥലത്ത് ആദ്യമായി കണ്ടെത്തിയ ഡെവിൾ ഫേഷ്യൽ ട്യൂമർ ഡിസീസ് (ഡി.എഫ്.ടി.ഡി) ടാസ്മാനിയയിലെ കാട്ടു ഡെവിളുകളെ നശിപ്പിച്ചു. ഇതിന്റെ ആഘാതം 20% മുതൽ 80% വരെ ഡെവിൾ അംഗസംഖ്യയിൽ കുറവിനു കാരണമായി. സംസ്ഥാനത്തിന്റെ 65 ശതമാനത്തിലധികം പ്രദേശത്തെ ഇതു ബാധിച്ചു. സംസ്ഥാനത്തിന്റെ പടിഞ്ഞാറൻ തീരപ്രദേശവും വടക്ക്-പടിഞ്ഞാറുമാണ് ഡെവിൾ ട്യൂമർ ബാധിക്കാത്ത പ്രദേശങ്ങൾ.[136][137][138] അസുഖം ബാധിച്ച ഡെവിളുകൾ മാസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ മരണപ്പെടുന്നു.[139]

പകരുന്ന അർബുദത്തിന്റെ ഒരു ഉദാഹരണമാണ് ഈ രോഗം. ഇത് പകർച്ചവ്യാധിയാണെന്നും ഒരു മൃഗത്തിൽ നിന്ന് മറ്റൊന്നിലേക്ക് കൈമാറുന്നുവെന്നും ഇതിലൂടെ അർത്ഥമാക്കുന്നു.[140] കൂടുതൽ കടിയേറ്റ സ്വഭാവത്തിൽ ഏർപ്പെടുന്ന പ്രബലരായ ഡെവിളുകൾ ഈ രോഗത്തിന് കൂടുതൽ ഇരയാകുന്നു.[141] ടിഷ്യു ഗ്രാഫ്റ്റ് എന്നും ഇത് വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. രോഗശമനം കുറവായതിനാൽ ശാസ്ത്രജ്ഞർ രോഗികളായ മൃഗങ്ങളെ നീക്കം ചെയ്യുകയും വന്യമൃഗങ്ങൾ ചാകുകയാണെങ്കിൽ ആരോഗ്യകരമായ ഡെവിളുകളെ ഇതിലൂടെ പ്രതിരോധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.[142] ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകൾക്ക് വളരെ കുറഞ്ഞ അളവിലുള്ള ജനിതക വൈവിധ്യവും മാംസഭോജികളായ സസ്തനികൾക്കിടയിൽ സവിശേഷമായ ഒരു ക്രോമസോം പരിവർത്തനവും ഉള്ളതിനാൽ അവയ്ക്ക് പകർച്ചവ്യാധികൾക്കുള്ള സാധ്യത കൂടുതലാണ്.[143]

ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ പ്രധാന ഹിസ്റ്റോകമ്പാറ്റിബിലിറ്റി കോംപ്ലക്സ് അഥവാ എംഎച്ച്സി, കാൻസറിന്റെ പ്രവർത്തനരീതിയിൽ പ്രധാനമാണ്. രോഗങ്ങളെ ചെറുക്കുന്നതിനുള്ള രോഗപ്രതിരോധവ്യവസ്ഥയിലെ അവിഭാജ്യ പ്രോട്ടീനുകളാണ് എം‌എച്ച്‌സി തന്മാത്രകൾ. സാധാരണ സാഹചര്യങ്ങളിൽ ട്യൂമർ ഗ്രാഫ്റ്റ് ഈ എം‌എച്ച്‌സി പ്രോട്ടീനുകൾ തിരിച്ചറിയുകയും രോഗപ്രതിരോധ പ്രതികരണത്തിന് പ്രേരിപ്പിക്കുകയും വേണം. എന്നിരുന്നാലും ഈ എം‌എച്ച്‌സിയുടെ വൈവിധ്യത്തിന്റെ അഭാവം കാരണം ഈ തന്മാത്രകൾക്ക് ട്യൂമർ പുറമേ നിന്നാണെന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയില്ല. ഡെവിളിന്റെ സ്വന്തം രോഗപ്രതിരോധ ശേഷിയെ ഭീഷണിപ്പെടുത്താതെ ഒരു മേഖലയാകെ ഈ രോഗം പടരാൻ ഇത് കാരണമാകുന്നു. കഴിഞ്ഞ ദശകങ്ങളിൽ സംഭവിച്ച ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകളുടെ എണ്ണത്തിലെ ഏറ്റക്കുറച്ചിലുകൾ ഇതു മൂലമാണ്. ജീവികളുടെ എണ്ണം വളരെ കുറഞ്ഞ സംഖ്യയായി മാറുമ്പോൾ ജനിതക വ്യതിയാനം കുറയുകയും അതിന്റെ ഫലമായി എം‌എച്ച്‌സി തന്മാത്രകൾ ഉണ്ടാകുകയും ചെയ്യും.[142]

രോഗവ്യാപനം കണ്ടെത്തുന്നതിനും രോഗം വ്യാപിക്കുന്നതിലെ മാറ്റങ്ങൾ തിരിച്ചറിയുന്നതിനുമായി വനത്തിലെ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ അംഗസംഖ്യ നിരീക്ഷിക്കുന്നു. അവയുടെ വാസമേഖലകളിൽ രോഗത്തിന്റെ സാന്നിധ്യം പരിശോധിക്കുന്നതിനും രോഗബാധിത മൃഗങ്ങളുടെ എണ്ണം നിർണ്ണയിക്കുന്നതിനും ഒരു നിർദ്ദിഷ്ട പ്രദേശത്ത് ഡെവിളുകളെ തടവിലാക്കുന്നു. കാലക്രമേണ രോഗം പടരുന്നതിന്റെ നിരീക്ഷണത്തിനായി അതേ പ്രദേശം തുടരേ സന്ദർശിക്കുന്നു. ഒരു പ്രദേശത്തെ ഹ്രസ്വകാല രോഗഫലങ്ങൾ കഠിനമാകുമെന്ന് ഇതുവരെ കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഈ ഉദ്ദേശം നിലനിൽക്കുന്നുണ്ടോ അല്ലെങ്കിൽ അംഗസംഖ്യ വീണ്ടെടുക്കാൻ കഴിയുമോ എന്ന് വിലയിരുത്തുന്നതിന് ഇവിടങ്ങളിൽ ദീർഘകാല നിരീക്ഷണം അനിവാര്യമാണ്.[138] രോഗബാധിതരായ ഡെവിളുകളെ പിടിച്ച് നീക്കം ചെയ്യുന്നതിലൂടെ നിരീക്ഷകർ രോഗത്തിന്റെ അടിച്ചമർത്തലിന്റെ ഫലപ്രാപ്തി പരിശോധിക്കുന്നു. രോഗബാധിതരായ ഡെവിളുകളെ കാട്ടുമൃഗങ്ങളിൽ നിന്ന് നീക്കം ചെയ്യുന്നത് രോഗം വ്യാപനം ശമിപ്പിക്കുമെന്നാണ് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത്. ചെറുപ്രായം കഴിയുമ്പോൾ കൂടുതൽ ഡെവിളുകളെ അതിജീവിക്കാനും പ്രജനനത്തിനും അനുവദിക്കുന്നു.[138]

2011-ൽ നാഷണൽ അക്കാദമി ഓഫ് സയൻസസിന്റെ പ്രവർത്തനത്തിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഗവേഷണ ഫലത്തിൽ സംരക്ഷണ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കായി ജനിതക വൈവിധ്യമാർന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളെ തിരഞ്ഞെടുക്കാൻ നിർദ്ദേശിക്കുന്നു.[144] 2011-ൽ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിനെ സംരക്ഷിക്കാൻ 11 മില്യൺ ഡോളർ ചിലവാകുമെന്ന് കണക്കാക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.[145]

ടാസ്മാനിയ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലെ മെൻസീസ് ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഫോർ മെഡിക്കൽ റിസർച്ചിലെ പ്രൊഫസർ ഗ്രെഗ് വുഡ്സ് നടത്തിയ ഗവേഷണം ആരോഗ്യമുള്ള ഡെവിളുകളിൽ രോഗപ്രതിരോധ ശേഷി വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിന് ചത്ത ഡെവിൾ ഫേഷ്യൽ ട്യൂമർ ഡിസീസ് സെല്ലുകൾ ഉപയോഗിച്ച് ഒരു വാക്സിൻ വികസിപ്പിച്ചെടുക്കുന്നതിനുള്ള പരീക്ഷണങ്ങൾ നടത്തിയിട്ടുണ്ട്. വൈൽഡ് ഡെവിൾ റിക്കവറി പ്രോഗ്രാമിന് കീഴിലുള്ള മെൻസീസ് ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഫോർ മെഡിക്കൽ റിസർച്ചും സേവ് ദി ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ പ്രോഗ്രാമും തമ്മിലുള്ള സഹകരണ പദ്ധതിയായാണ് വാക്‌സിന്റെ പരീക്ഷണം നടത്തുന്നത്. കൂടാതെ ഡെവിളിന്റെ ദീർഘകാല നിലനിൽപ്പ് ഉറപ്പാക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു ഉപകരണമായി രോഗപ്രതിരോധ സംവിധാനം പരീക്ഷിക്കുകയെന്നതാണ് ലക്ഷ്യം.[146]

രോഗം ബാധിച്ച ടാസ്‌മാനിയൻ ഡെവിളുകളെ ശാസ്ത്രജ്ഞർ ആദ്യമായി വിജയകരമായി ചികിത്സിച്ചതായി 2017 മാർച്ചിൽ റിപ്പോർട്ടുചെയ്‌തു. രോഗബാധിതരായ ഡെവിളുകളിലേക്ക് തത്സമയ ക്യാൻസർ കോശങ്ങൾ കുത്തിവച്ചുകൊണ്ട് അവയുടെ രോഗപ്രതിരോധ ശേഷി, രോഗത്തെ തിരിച്ചറിയുകയും അതിനെതിരെ പോരാടുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇതിലൂടെ കാട്ടിലെ ഡെവിളുകൾക്ക് നൽകാവുന്ന ഫലപ്രദമായ വാക്സിൻ വേഗത്തിലാക്കാൻ സാധിക്കുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.[147][148]

മനുഷ്യരുമായുള്ള ബന്ധം

തിരുത്തുക

1970-ൽ പടിഞ്ഞാറൻ ന്യൂ സൗത്ത് വെയിൽസിലെ നിച്ചി തടാകത്തിൽ 49 വ്യത്യസ്ത ഡെവിളുകളുടെ 178 പല്ലുകൾ കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച ഒരു മാല ധരിച്ച പുരുഷന്റെ അസ്ഥികൂടം കണ്ടെത്തി. അസ്ഥികൂടത്തിന് ഏകദേശം 7000 വർഷത്തോളം പഴക്കമുണ്ടെന്ന് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. കൂടാതെ ഈ മാലയ്ക്ക് അസ്ഥികൂടത്തേക്കാൾ വളരെ പഴക്കമുണ്ടെന്നു കരുതപ്പെടുന്നു. ആർക്കിയോളജിസ്റ്റ് ജോസഫിൻ ഫ്ലഡിന്റെ അനുമാനം ഡെവിളിനെ അവയുടെ പല്ലുകൾക്കായി വേട്ടയാടിയതാണെന്നും ഇത് ഓസ്‌ട്രേലിയയിലെ പ്രധാന ഭൂപ്രദേശത്ത് ഡെവിളിന്റെ വംശനാശത്തിന് കാരണമായെന്നും വിശ്വസിക്കുന്നു. ഓവനും പെംബെർട്ടണും ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് അത്തരം കുറച്ച് മാലകൾ മാത്രമാണ്.[149] ഡെവിളിന്റെ അസ്ഥികൾ അടങ്ങിയ അവശേഷിപ്പുകൾ അപൂർവമാണ്. വെസ്റ്റേൺ ഓസ്‌ട്രേലിയയുടെ തെക്ക്-പടിഞ്ഞാറൻ ഭാഗത്തുള്ള ഡെവിൾസ് ലെയർ, വിക്ടോറിയയിലെ ടവർ ഹിൽ എന്നിവയാണ് രണ്ടെണ്ണം.[29]

ടാസ്മാനിയയിൽ പ്രാദേശിക തദ്ദേശീയ ഓസ്‌ട്രേലിയക്കാരും ഡെവിളുകളും ഒരേ ഗുഹകളിൽ അഭയം തേടി. യൂറോപ്പുകാർ രേഖപ്പെടുത്തിയ ഡെവിളിന്റെ ടാസ്‌മാനിയൻ ആദിവാസി നാമങ്ങളിൽ "തരാബ", "പൊരിന്ന", "പാർ-ലൂ-മെർ-റെർ" എന്നിവ ഉൾപ്പെടുന്നു.[150] 1910-ൽ റോയൽ സൊസൈറ്റി ഓഫ് ടാസ്മാനിയയുടെ സെക്രട്ടറി ഫ്രിറ്റ്സ് നോയിറ്റ്‌ലിംഗ് പറയുന്നതനുസരിച്ച് ടാസ്മാനിയൻ ആദിവാസികൾ മാംസഭോജികളായ ഏതെങ്കിലും മൃഗങ്ങളെ ഭക്ഷിച്ചു എന്നതിന് തെളിവുകളൊന്നുമില്ല. യൂറോപ്യൻ കുടിയേറ്റത്തിന് മുമ്പ് ഇത് ഡെവിളിന്റെ നിലനിൽപ്പിന് കാരണമായേക്കാമെന്ന് ഓവനും പെംബെർട്ടണും കരുതുന്നു.[29] ഹൊബാർട്ടിൽ സ്ഥിരതാമസമാക്കിയ സമയത്തെ കുറ്റവാളികൾ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകളെ ഭക്ഷണമാക്കി. അത് കിടാവിന്റെ പോലെയല്ലെന്ന് അവർ അവകാശപ്പെട്ടു.[151]

ഡെവിളുകൾ മനുഷ്യരെ ഭക്ഷിക്കുമെന്നത് ഒരു പൊതുവായ വിശ്വാസം മാത്രമാണ്. കൊലപാതകത്തിന് ഇരയായവരുടെയോ ആത്മഹത്യ ചെയ്തവരുടെയോ ശരീരങ്ങൾ ഇവ ഭക്ഷിക്കുമെങ്കിലും പൊന്തക്കാടുകളിൽ നടക്കുന്ന മനുഷ്യരെ അവർ ഭക്ഷിക്കുന്നുവെന്നത് ഒരു മിഥ്യാധാരണയാണ്.[152] കാലഹരണപ്പെട്ട വിശ്വാസങ്ങളും അതിശയോക്തിയും ഉണ്ടെങ്കിലും ഡെവിളുകൾ മനുഷ്യസാന്നിധ്യത്തിൽ കാടുകളിൽ അനങ്ങാതിരിക്കുകയും ചിലത് പരിഭ്രാന്തരായി ഓടുകയും ചെയ്യും. മനുഷ്യൻ അവയെ പിടിച്ചാൽ സ്വയരക്ഷയ്ക്കായി അവ കടിക്കാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. എന്നാൽ മനുഷ്യന്റെ ഉറച്ച ഒരു പിടിത്തത്തിൽ അവ നിശ്ചലമായിരിക്കും.[153] ഇവയെ മെരുക്കാൻ സാധിക്കുമെങ്കിലും ഡെവിളുകൾ സാമൂഹമായി കഴിയുന്നവയാണ്. വളർത്തുമൃഗങ്ങൾ എന്ന നിലയിൽ ഇവയെ ഉചിതമായി കണക്കാക്കുന്നില്ല.[90] ഇവയ്ക്ക് വളരെ ദുർഗന്ധമുണ്ട്. കൂടാതെ ഇവ വാത്സല്യം പ്രകടിപ്പിക്കുകയോ അതിനോടു പ്രതികരിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല.[154]

അടുത്തകാലം വരെ ഡെവിളിനെക്കുറിച്ച് അക്കാദമിക് വിദഗ്ധരും പ്രകൃതിശാസ്ത്രജ്ഞരും കൂടുതലായി പഠിച്ചിട്ടില്ല.[155] ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭത്തിൽ പരിശീലനം ലഭിച്ച ശാസ്ത്രജ്ഞനല്ലാത്ത ഹൊബാർട്ട് മൃഗശാലയിലെ പ്രവർത്തകയായിരുന്ന മേരി റോബർട്ട്സിന് മനുഷ്യരുടെ മനോഭാവത്തിൽ മാറ്റം വരുത്തിയതിനും ഭയപ്പെടുത്തുന്നതും വെറുപ്പുളവാക്കുന്നതുമായ ഡെവിളിനെപ്പോലുള്ള തദ്ദേശീയ മൃഗങ്ങളോടുള്ള ശാസ്ത്രീയ താൽപ്പര്യം പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചതിനും മനുഷ്യന്റെ ധാരണയെ മാറ്റിമറിച്ചതിനും ബഹുമതി നൽകി.[156] തിയോഡോർ തോംസൺ ഫ്ലിൻ ടാസ്മാനിയയിലെ ആദ്യത്തെ ബയോളജി പ്രൊഫസറായിരുന്നു. ഇദ്ദേഹം ഒന്നാം ലോകമഹായുദ്ധകാലത്ത് ചില ഗവേഷണങ്ങൾ നടത്തി.[157] 1960-കളുടെ മധ്യത്തിൽ പ്രൊഫസർ ഗൈലർ ഒരു സംഘം ഗവേഷകരെ വിളിച്ചുകൂട്ടി ഡെവിളിനെക്കുറിച്ച് ഒരു ദശാബ്ദക്കാലത്തെ ഫീൽഡ് വർക്ക് നടത്തി. ആധുനിക ശാസ്ത്ര പഠനത്തിന്റെ തുടക്കമായാണ് ഇതിനെ കാണുന്നത്.[158] എങ്കിലും വിനോദസഞ്ചാര മേഖലയിൽ ഉൾപ്പെടെ ഡെവിളിനെ ഇപ്പോഴും മോശമായി ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നു.[123] 1991-ലാണ് ഡെവിളിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഗവേഷണത്തിന് ആദ്യമായി ഡോക്ടറേറ്റ് ലഭിച്ചത്.[155] സൂപ്പർബഗ്ഗുകളെ പ്രതിരോധിക്കാനുള്ള കഴിവിനായി ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ പാലിൽ ഗവേഷണം നടത്തുന്നു.[159]

കൂട്ടിലടച്ചു വളർത്തൽ

തിരുത്തുക
 
വിക്ടോറിയയിലെ ഹീൽസ്‌വില്ലെ വന്യജീവിസങ്കേതത്തിൽ

ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകളെ കൂട്ടിലാക്കി വളർത്താനുള്ള ആദ്യകാല ശ്രമങ്ങൾക്ക് പരിമിതമായ വിജയമേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. ബ്യൂമാറിസ് മൃഗശാലയിൽ മേരി റോബർട്ട്സ് എന്ന വനിത ഒരു ജോഡിയെ വളർത്തിയിരുന്നു. 1913-ൽ അവയ്ക്ക് ബില്ലി, ട്രൂഗാനിനി എന്നീ പേരുകൾ നൽകി. ബില്ലിയെ അവിടെനിന്ന് നീക്കം ചെയ്യാൻ ഉപദേശിച്ചെങ്കിലും ബില്ലിയുടെ അഭാവത്തിൽ ട്രൂഗാനി വളരെ അസ്വസ്ഥമായി കാണപ്പെട്ടു. ഒടുവിൽ അതിനെ തിരിച്ചയച്ചു. ആദ്യത്തെ പ്രസവത്തിലെ ഡെവിളുകളെ ബില്ലി തിന്നതായി കരുതപ്പെടുന്നു. എന്നാൽ 1914-ൽ പ്രസവത്തിൽ ബില്ലിയെ നീക്കം ചെയ്തതിനുശേഷം കുഞ്ഞുങ്ങൾ രക്ഷപ്പെട്ടു. ലണ്ടൻ സുവോളജിക്കൽ സൊസൈറ്റിക്കായി ഡെവിളുകളെ വളർത്തുന്നതിനും പ്രജനനം നടത്തുന്നതിനും റോബർട്ട്സ് ഒരു ലേഖനം എഴുതി.[156] 1934 ആയപ്പോഴേക്കും ഡെവിളിന്റെ വിജയകരമായ പ്രജനനം അപൂർവമായിരുന്നു.[160] കൂട്ടിൽ വളർത്തുമ്പോഴുള്ള ചെറിയ ഡെവിളുകളുടെ വളർച്ചയെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു പഠനത്തിൽ ചില വികസന ഘട്ടങ്ങൾ ഗൈലർ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തതിൽ നിന്ന് വളരെ വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു. 36-ാം ദിവസം ബാഹ്യകർണ്ണം സ്വതന്ത്രമായിരുന്നു. പിന്നീട് 115–121 ദിവസങ്ങളിൽ കണ്ണുകൾ തുറന്നു.[161]

കൂട്ടിലടച്ചു വളർത്തുമ്പോൾ പൊതുവേ ആൺഡെവിളുകളെ അപേക്ഷിച്ച് പെൺഡെവിളുകൾ കൂടുതൽ ബുദ്ധിമുട്ട് പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു.[162] രോഗ രഹിത ഡെവിളുകളെ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിനുള്ള "ഇൻഷുറൻസ് പോപ്പുലേഷൻ" എന്ന പദ്ധതി 2005 മുതൽ നടക്കുന്നു. 2012 ജൂൺ വരെ ഇവയുടെ എണ്ണം 500-ൽ എത്തി. ഈ ഇനത്തിന്റെ ജനിതക വൈവിധ്യത്തിന്റെ 98 ശതമാനത്തിലധികം ഈ എണ്ണം പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു.[163] ഈ ഡെവിളുകളിൽ ഭൂരിഭാഗവും ഓസ്‌ട്രേലിയൻ മൃഗശാലകളിലും വന്യജീവി സംരക്ഷണ കേന്ദ്രങ്ങളിലുമാണ് പാർക്കുന്നത്. എന്നിരുന്നാലും 2012 നവംബർ മുതൽ വന്യവും രോഗരഹിതവുമായ ഒരു കൂട്ടത്തെ സൃഷ്ടിക്കാനുള്ള ശ്രമത്തിൽ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകളെ ടാസ്മാനിയയുടെ കിഴക്കൻ തീരത്ത് സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന ഒരു പർവത ദ്വീപായ മരിയ ദ്വീപിലേക്ക് മാറ്റി പാർപ്പിച്ചു.[163] മരിയ ദ്വീപിലെ എണ്ണം ഇരുപത്തിയെട്ടിൽ നിന്ന് 90 ആയി ഉയർന്നു. വിദഗ്ദ്ധർ ഉടൻ തന്നെ ആരോഗ്യമുള്ള ഡെവിളുകളെ പ്രധാന ഭൂപ്രദേശത്തേക്ക് മാറ്റാൻ തുടങ്ങും.[164] മരിയ ദ്വീപിലെ എണ്ണത്തിന്റെ അതിജീവന നിരക്ക് സംബന്ധിച്ച ഒരു പഠനത്തിൽ, കൂട്ടിലാക്കി വളർത്തിയ മറ്റു മാംസഭോജികളുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുമ്പോൾ മരിയ ദ്വീപിൽ നിന്നും മോചിപ്പിക്കപ്പെട്ട ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകളെ കൂട്ടിലാക്കി ജനിപ്പിച്ചത് പ്രതികൂലമായി ബാധിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് കണ്ടെത്തി.[165]

1850 മുതൽ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകളെ ലോകമെമ്പാടുമുള്ള വിവിധ മൃഗശാലകളിൽ പ്രദർശിപ്പിച്ചു.[166] 1950-കളിൽ നിരവധി മൃഗങ്ങളെ യൂറോപ്യൻ മൃഗശാലകൾക്ക് നൽകി.[167] ഡെൻ‌മാർക്കിലെ കിരീടാവകാശി ഫ്രെഡറിക്കിന്റെയും ടാസ്മാനിയൻ വംശജയായ അദ്ദേഹത്തിൻറെ ഭാര്യ മേരിയുടെയും ആദ്യ പുത്രൻ ജനിച്ചതിനെത്തുടർന്ന് 2005 ഒക്ടോബറിൽ ടാസ്മാനിയൻ സർക്കാർ കോപ്പൻഹേഗൻ മൃഗശാലയിലേക്ക് 2 ആൺഡെവിളുകളെയും 2 പെൺഡെവിളുകളെയും സംഭാവനയായി നൽകി.[168] ഓസ്‌ട്രേലിയൻ സർക്കാർ കയറ്റുമതിയിൽ ഏർപ്പെടുത്തിയ നിയന്ത്രണങ്ങൾ കാരണം അക്കാലത്ത് ഓസ്‌ട്രേലിയക്ക് പുറത്ത് വസിക്കുന്ന ഒരേയൊരു ഡെവിളുകളായിരുന്നു ഇവർ.[35] 2013 ജൂണിൽ ഇൻഷുറൻസ് പോപ്പുലേഷൻ പ്രോഗ്രാമിന്റെ വിജയം കൊണ്ട് അതിന്റെ തുടർച്ചയായി ലോകമെമ്പാടുമുള്ള മറ്റ് മൃഗശാലകളിലേക്ക് ഡെവിളുകളെ അയയ്ക്കാൻ പദ്ധതിയിട്ടിരുന്നു.[169] പിന്നീട് സാൻ ഡീഗോ സൂ ഗ്ലോബലിനെയും ആൽ‌ബക്കർ‌ക് ബയോപാർക്കിനെയും ഇതിനായി തിരഞ്ഞെടുത്തു.[170] വെല്ലിംഗ്ടൺ മൃഗശാലയും ഓക്ക്‌ലാൻഡ് മൃഗശാലയും താമസിയാതെ ഈ നടപടി പിന്തുടർന്നു.[171] അമേരിക്കൻ ഐക്യനാടുകളിൽ ഓസ്‌ട്രേലിയൻ ഗവൺമെന്റിന്റെ സേവ് ദ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ പ്രോഗ്രാമിന്റെ ഭാഗമായി നാല് മൃഗശാലകൾ അധികമായി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു. ഫോർട്ട് വെയ്ൻ ചിൽഡ്രൻസ് മൃഗശാല,[172] ലോസ് ആഞ്ചലസ് മൃഗശാല,[173] സെന്റ് ലൂയിസ് മൃഗശാല, [174] ടോളിഡോ മൃഗശാല,[175] എന്നിവയാണ് തിരഞ്ഞെടുത്ത മൃഗശാലകൾ. മൃഗശാലയിലെ ഡെവിളുകൾ അവയുടെ സ്വാഭാവികമായ രാത്രികാല യാത്രാശൈലി പിന്തുടരുന്നതിനുപകരം പകൽ സമയത്ത് സന്ദർശകരെ പരിപാലിക്കാൻ ഉണർന്നിരിക്കാൻ നിർബന്ധിതരാകുന്നു.[176]

ഡെവിളുകളെ അനധികൃതമായി കച്ചവടം ചെയ്യുന്നതിനെക്കുറിച്ച് മുമ്പ് റിപ്പോർട്ടുകളും സംശയങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു. 1997-ൽ വെസ്റ്റേൺ ഓസ്‌ട്രേലിയയിൽ ഒരു ഡെവിൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിരുന്നു. എന്നാൽ നിയമപ്രകാരം അവയെ വളർത്താൻ ലൈസൻസുള്ളവരിൽ നിന്നും ഡെവിളുകളൊന്നും രക്ഷപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. 1990-കളിൽ യുഎസിൽ ഇന്റർനെറ്റ് സൈറ്റുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവയിൽ ഡെവിളുകളെ വിൽപ്പനയ്ക്ക് വെച്ചിരുന്നു. ടാസ്മാനിയ സന്ദർശനത്തിനിടെ ചില യുഎസ് നേവി ഉദ്യോഗസ്ഥർ അവ നിയമവിരുദ്ധമായി വാങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചുവെന്ന അഭ്യൂഹങ്ങളും ഉണ്ടായി.[177]

ഓസ്ട്രേലിയൻ സംസ്കാരത്തിൽ

തിരുത്തുക

ഓസ്‌ട്രേലിയയിലെ സംസ്കാരത്തിലെ ഒരു പ്രതിരൂപമാണ് ഡെവിൾ. ഇത് പ്രത്യേകിച്ച് ടാസ്മാനിയയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ടാസ്മാനിയൻ ദേശീയോദ്യാനങ്ങളുടെയും വന്യജീവി കേന്ദ്രങ്ങളുടെയും ചിഹ്നമായി ഡെവിളിനെ ഉപയോഗിക്കുന്നു.[45] വിക്ടോറിയൻ ഫുട്ബോൾ ലീഗിൽ കളിച്ച മുൻ ടാസ്മാനിയൻ ഓസ്‌ട്രേലിയൻ റൂൾസ് ഫുട്ബോൾ ടീം ഡെവിൾസ് എന്നറിയപ്പെട്ടു.[178] ഹൊബാർട്ട് ഡെവിൾസ് ഒരു കാലത്ത് ദേശീയ ബാസ്കറ്റ്ബോൾ ലീഗിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നു.[179] വർഷങ്ങളായി ഓസ്ട്രേലിയയിലെ നിരവധി സ്മാരക നാണയങ്ങളിൽ ഡെവിളുകളെ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്.[180][181] ടാസ്മാനിയയിലെ കാസ്കേഡ് മദ്യ നിർമ്മാണശാലയുടെ ജിഞ്ചർ ബിയറിന്റെ ലേബലിൽ ഡെവിളിനെ ഉപയോഗിക്കുന്നു.[182] 2015-ൽ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിനെ ടാസ്മാനിയയുടെ സംസ്ഥാന ചിഹ്നമായി തിരഞ്ഞെടുത്തു.[183]

വിനോദസഞ്ചാരികൾക്ക് ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുകൾ ജനപ്രിയമാണ്. ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ കൺസർവേഷൻ പാർക്കിന്റെ ഡയറക്ടർ അവയുടെ വംശനാശത്തെ “ഓസ്‌ട്രേലിയൻ, ടാസ്മാനിയൻ ടൂറിസത്തിന് ശരിക്കും തിരിച്ചടിയായി” എന്നു വിശേഷിപ്പിച്ചു.[184] വിനോദസഞ്ചാരികളെ ആകർഷിക്കാനായി വടക്കൻ ടാസ്മാനിയയിലെ ലോൺസ്റ്റെസ്റ്റണിൽ 19 മീറ്റർ ഉയരവും 35 മീറ്റർ നീളവുമുള്ള ഒരു ഭീമാകാരനായ ഡെവിളിന്റെ രൂപം നിർമ്മിക്കാനുള്ള ദശലക്ഷക്കണക്കിനു ഡോളറിന്റെ ഒരു നിർദ്ദേശമുണ്ട്. [185] 1970 മുതൽ വിനോദസഞ്ചാരത്തിൽ ഡെവിൾസിനെ ഉപയോഗിക്കാൻ തുടങ്ങി. വിദേശത്ത് ടാസ്മാനിയയെക്കുറിച്ച് അറിയപ്പെടുന്ന ഒരേയൊരു കാര്യം മൃഗങ്ങളാണെന്ന് പഠനങ്ങൾ കാണിക്കുകയും അവ വിപണന ശ്രമങ്ങളുടെ കേന്ദ്രബിന്ദുവായിരിക്കണമെന്ന് നിർദ്ദേശിക്കുകയും ചെയ്തപ്പോൾ ചില ഡെവിളുകളെ അതിനായി എത്തിക്കുകയും ചെയ്തു.[186]

നിരവധി ഡോക്യുമെന്ററികൾ, ഫിക്ഷൻ, കുട്ടികളുടെ നോൺ-ഫിക്ഷൻ പുസ്തകങ്ങൾക്ക് ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ വിഷയമായിട്ടുണ്ട്.[187][188][189][190][191] ഒരു ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിനെക്കുറിച്ചുള്ള മാർഗരറ്റ് വൈൽഡിന്റെ റൂബി റോറുകളിൽ നിന്നുള്ള റോയൽറ്റികൾ ഡി.എഫ്.ടി.ഡിയെക്കുറിച്ച് (Tasmanian devil facial tumour disease (DFTD)‌ ഗവേഷണം നടത്താൻ പോകുന്നു.[192] ഡേവിഡ് പരേറും എലിസബത്ത് പാരെർ-കുക്കും സംവിധാനം ചെയ്ത് നിർമ്മിച്ച 2005-ലെ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഓസ്‌ട്രേലിയൻ ഡോക്യുമെന്ററി ടെറസ് ഓഫ് ടാസ്മാനിയയിലൂടെ മംഗാനിന്നി എന്ന സ്ത്രീ ഡെവിളിനെ അവയുടെ ഗർഭകാലവും കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ ജനനത്തിലും വളർത്തലിലും പിന്തുടരുന്നു. ഡെവിൾ ഫേഷ്യൽ ട്യൂമർ രോഗത്തിന്റെ ഫലവും ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ നിലനിൽപ്പ് ഉറപ്പാക്കാൻ സ്വീകരിക്കുന്ന സംരക്ഷണ നടപടികളും ഡോക്യുമെന്ററി പരിശോധിക്കുന്നു.[187] ഓസ്‌ട്രേലിയയിലും അമേരിക്കയിലും നാഷണൽ ജിയോഗ്രാഫിക് ചാനലിലൂടെ ഇത് പ്രദർശിപ്പിച്ചു.[187][193]

 
കാലിഫോർണിയയിൽ നടന്ന പരേഡിൽ വാർണർ ബ്രോസിന്റെ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ "ടാസ്"

1954-ലെ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ അല്ലെങ്കിൽ "ടാസ്" എന്ന ലൂണി ട്യൂൺസ് കാർട്ടൂൺ കഥാപാത്രത്തിന്റെ പ്രചോദനമായിട്ടാണ് ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ അന്താരാഷ്ട്രതലത്തിൽ അറിയപ്പെടുന്നത്. അക്കാലത്ത് ഇത് വളരെക്കുറച്ചേ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നുള്ളൂ. കാർട്ടൂൺ കഥാപാത്രത്തിന് മൃഗത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ ജീവിതവുമായി യാതൊരു സാമ്യവുമില്ല.[194] 1957-നും 1964-നും ഇടയിലുള്ള കുറച്ച് കാർട്ടൂൺ രംഗങ്ങൾക്കുശേഷം 1990-കൾ വരെ ഈ കഥാപാത്രം വിരമിച്ചു. ടാസ്-മാനിയ എന്ന സ്വന്തം ഷോയിലൂടെ വീണ്ടും ജനപ്രിയനായി.[195] 1997-ൽ ഒരു പത്ര റിപ്പോർട്ടിൽ വാർണർ ബ്രദേഴ്‌സ് ഈ കഥാപാത്രത്തെ വ്യാപാരമുദ്രയാക്കി ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ എന്ന പേര് രജിസ്റ്റർ ചെയ്തിരുന്നു. ഒരു ടാസ്മാനിയൻ കമ്പനിയെ "ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ" എന്ന് വിളിക്കാൻ അനുവദിക്കുന്നതിന് എട്ട് വർഷത്തെ നിയമ കേസ് ഉൾപ്പെടെ ഉണ്ടായി. സംവാദത്തെ തുടർന്ന് ടാസ്മാനിയൻ സർക്കാരിൽ നിന്നുള്ള ഒരു സംഘം വാർണർ ബ്രദേഴ്സുമായി കൂടിക്കാഴ്ച നടത്തി.[196] ടൂറിസം മന്ത്രി റേ ഗ്രൂം പിന്നീട് വാക്കാലുള്ള കരാറിലെത്തിയതായി പ്രഖ്യാപിച്ചു. ടാസിന്റെ ചിത്രങ്ങൾ "മാർക്കറ്റിംഗ് ആവശ്യങ്ങൾക്കായി" ഉപയോഗിക്കാൻ ടാസ്മാനിയ സർക്കാരിന് കഴിഞ്ഞതിന് പകരമായി വാർണർ ബ്രദേഴ്സിന് ഒരു വാർഷിക ഫീസ് നൽകും. ഈ കരാർ പിന്നീട് അപ്രത്യക്ഷമായി. [197] 2006-ൽ വാർണർ ബ്രദേഴ്സ് ടാസ്മാനിയ സർക്കാരിനെ ടാസ് സ്റ്റഫ് ചെയ്ത കളിപ്പാട്ടങ്ങൾ വിൽക്കാൻ അനുവദിച്ചു. ഇതിൽ നിന്നുള്ള ലാഭം ഡി.എഫ്.ടി.ഡിയെക്കുറിച്ചുള്ള ഗവേഷണങ്ങളിൽ ഉൾപ്പെടുത്തി.[198]

ഗ്ലോബൽ ഗാർഡിയൻസ് ടീമിലെ അംഗമായ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ എന്ന ഡിസി കോമിക്സ് സൂപ്പർഹീറോ ഉണ്ട്.[199] ട്രാൻസ്ഫോർമേഴ്‌സ് ബീസ്റ്റ് വാർസ് കഥയിലെ സ്നാർ എന്ന കഥാപാത്രത്തിന് ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിന്റെ ഇതര രൂപം ഉണ്ടായിരുന്നു.[200] ബീസ്റ്റ് വാർസ് II-ൽ നിന്നുള്ള ടാസ്മാനിയൻ കിഡ് ഒരു ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളായി മാറുകയും ചെയ്യും.

2002-ൽ ജനിതകമാറ്റം വരുത്തിയ എലിയ്ക്ക് ഗവേഷകർ "ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ" എന്ന് പേരിട്ടു. ഇതിന്റെ ശാരീരികമായ ചില പ്രത്യേകതകൾ അവയിൽ അസാധാരണമായ പെരുമാറ്റങ്ങൾക്ക് കാരണമായിരുന്നു. ഇത് ലൂണി ട്യൂൺസിന്റെ ടാസിനെ അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്നു.[201] 2006-ലെ അമേരിക്കൻ ഹൊറർ ചിത്രമായ സെമിട്രി ഗേറ്റ്സ് ജനിതകമാറ്റം വരുത്തിയ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിനെ സിനിമയിൽ ഒരു എതിരാളിയായി അവതരിപ്പിച്ചിരുന്നു.[202][203] 2009-ൽ ലിനക്സ് കേർണലിന്റെ 2.6.29 വേർഷൻ പ്രകാശനത്തിനായി പ്രോഗ്രാമർ ലിനസ് ടോർവാൾഡ്സ് "ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളിനെ സംരക്ഷിക്കുക" എന്ന പ്രചാരണത്തെ പിന്തുണച്ച് ടക്സ് മാസ്കോട്ടിനെ "ടസ്" എന്ന ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിളുമായി താൽക്കാലികമായി കൈമാറ്റം ചെയ്തു.[204] 2017 ഡിസംബറിൽ ടാസ്മാനിയൻ മ്യൂസിയത്തിലും ആർട്ട് ഗ്യാലറിയിലും "റിമാർക്കബിൾ ടാസ്മാനിയൻ ഡെവിൾ" എന്ന പേരിൽ ഒരു പ്രദർശനം ആരംഭിച്ചു.[205]

അവലംബം

തിരുത്തുക

കുറിപ്പുകൾ

തിരുത്തുക
  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 "Sarcophilus harrisii". IUCN Red List of Threatened Species. 2008: e.T40540A10331066. 2008. doi:10.2305/IUCN.UK.2008.RLTS.T40540A10331066.en. {{cite journal}}: Unknown parameter |authors= ignored (help) Listed as Endangered (EN A2be+3e v3.1)
  2. ↑ Boitard, [Pierre] (n.d.). "L'Ursin de Harris". Le Jardin des plantes: Description et mœurs des mammifères de la Ménagerie et du Muséum d'histoire naturelle. Paris: Gustave Barba. p. 204. {{cite book}}: External link in |chapterurl= (help); Unknown parameter |chapterurl= ignored (|chapter-url= suggested) (help)
  3. ↑ Di Silvestro, Roger (1 ഡിസംബർ 2008). "My, What a Big Bite You Have". National Wildlife Federation. Archived from the original on 1 ഓഗസ്റ്റ് 2012. Retrieved 6 ഓഗസ്റ്റ് 2012.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (link)
  4. ↑ Schiewe, J (28 July 2010). "Australia's marsupials originated in what is now South America, study says". Los Angeles Times. Retrieved 1 August 2010.
  5. ↑ Inman, M. (27 July 2010). "Jumping Genes Reveal Kangaroos' Origins". PLOS Biology. 8 (7). Public Library of Science: e1000437. doi:10.1371/journal.pbio.1000437. PMC 2910652. PMID 20668663.{{cite journal}}: CS1 maint: unflagged free DOI (link)
  6. ↑ Nilsson, M. A.; Churakov, G.; Sommer, M.; Van Tran, N.; et al. (27 July 2010). Penny, D. (ed.). "Tracking Marsupial Evolution Using Archaic Genomic Retroposon Insertions". PLOS Biology. 8 (7). Public Library of Science: e1000436. doi:10.1371/journal.pbio.1000436. PMC 2910653. PMID 20668664.{{cite journal}}: CS1 maint: unflagged free DOI (link)
  7. ↑ 7.0 7.1 7.2 7.3 Brown, Oliver (2006). "Tasmanian devil (Sarcophilus harrisii) extinction on the Australian mainland in the mid-Holocene: multicausality and ENSO intensification". Alcheringa: An Australasian Journal of Palaeontology. 31: 49–57. doi:10.1080/03115510609506855.
  8. ↑ Mester, Alexandra (6 September 2015). "Toledo Zoo joins effort to save Tasmanian devils". Toledo Blade. Retrieved 16 May 2016.
  9. ↑ Harris, G. P. (1807). "Description of two new Species of Didelphis from Van Diemen's Land". Transactions of the Linnean Society of London. 9: 174–78. doi:10.1111/j.1096-3642.1818.tb00336.x.
  10. ↑ Stephenson, N. G. (1963). "Growth gradients among fossil monotremes and marsupials | The Palaeontological Association". Palaeontology (in ഇംഗ്ലീഷ്). 6 (4): 615–624.
  11. ↑ 11.0 11.1 11.2 Owen and Pemberton, p. 8.
  12. ↑ 12.0 12.1 Groves, C.P. (2005). "Order Dasyuromorphia". In Wilson, D.E.; Reeder, D.M (eds.). Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.). Johns Hopkins University Press. p. 28. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494. {{cite book}}: Invalid |ref=harv (help)
  13. ↑ Mitchell, Thomas (1839). Three Expeditions into the Interior, Volume II. T. & W. Boone. Online at Project Gutenberg Australia.
  14. ↑ Stephenson, N. G. (1963). "Growth gradients among fossil monotremes and marsupials | The Palaeontological Association". Palaeontology (in ഇംഗ്ലീഷ്). 6 (4): 615–624.
  15. ↑ Werdelin, L. (1987). "Some observations on Sarcophilus laniarius and the evolution of Sarcophilus". Records of the Queen Victoria Museum, Launceston. 90: 1–27.
  16. ↑ Owen and Pemberton, p. 7.
  17. ↑ Krajewski, Carey; Driskell, Amy C.; Baverstock, Peter R.; Braun, Michael J. (1992). "Phylogenetic relationships of the thylacine (Mammalia:Thylacinidae) among dasyuroid marsupials: evidence from cytochrome b DNA sequences". Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences. 250 (1327): 19–27. Bibcode:1992RSPSB.250...19K. doi:10.1098/rspb.1992.0125. PMID 1361058.
  18. ↑ 18.0 18.1 Owen and Pemberton, p. 33.
  19. ↑ 19.0 19.1 Owen and Pemberton, p. 34.
  20. ↑ Krajewski, Carey; Westerman, Michael (2003). "Molecular Systematics of Dasyuromorpha". In Jones, Menna; Dickman, Chris; Archer, Mike (eds.). Predators with Pouches: The Biology of Carnivorous Marsupials. Collingwood, Victoria: CSIRO Publishing. p. 16. ISBN 0-643-06634-9.
  21. ↑ Long, John A.; Archer, Michael; Flannery, Timothy; Hand, Suzanne (2002). Prehistoric Mammals of Australia and New Guinea: One Hundred Million Years of Evolution. University of New South Wales Press. p. 55. ISBN 978-0-8018-7223-5.
  22. ↑ Owen and Pemberton, p. 35.
  23. ↑ 23.0 23.1 23.2 23.3 Owen and Pemberton, p. 36.
  24. ↑ Owen and Pemberton, p. 37.
  25. ↑ 25.0 25.1 Owen and Pemberton, p. 38.
  26. ↑ 26.0 26.1 Owen and Pemberton, p. 39.
  27. ↑ Owen and Pemberton, pp. 40–42.
  28. ↑ 28.0 28.1 Owen and Pemberton, p. 40.
  29. ↑ 29.0 29.1 29.2 Owen and Pemberton, p. 41.
  30. ↑ Tyndale-Biscoe, pp. 159–165.
  31. ↑ "Completed genome is first step to tackling Tasmanian devil facial tumours" (Press release). Wellcome Trust Sanger Institute. 16 September 2010. Retrieved 10 December 2015.
  32. ↑ Tyndale-Biscoe, p. 143.
  33. ↑ Morris, K.; Austin, J. J.; Belov, K. (5 December 2012). "Low major histocompatibility complex diversity in the Tasmanian devil predates European settlement and may explain susceptibility to disease epidemics". Biology Letters. 9 (1): 20120900. doi:10.1098/rsbl.2012.0900. PMC 3565505. PMID 23221872.
  34. ↑ Lachish, S.; Miller, K.; Storfer, A.; Goldizen, A.; et al. (2010). "Evidence that disease-induced population decline changes genetic structure and alters dispersal patterns in the Tasmanian devil". Heredity. 106 (1): 172–182. doi:10.1038/hdy.2010.17. PMC 3183847. PMID 20216571.
  35. ↑ 35.00 35.01 35.02 35.03 35.04 35.05 35.06 35.07 35.08 35.09 35.10 35.11 35.12 "Sarcophilus harrisii – Tasmanian Devil". Department of Sustainability, Environment, Water, Population and Communities. Retrieved 30 September 2010.
  36. ↑ 36.0 36.1 36.2 36.3 36.4 36.5 36.6 Department of Primary Industries, Parks, Water and Environment (2010). "Draft Recovery Plan for the Tasmanian devil (Sarcophilus harrisii)" (PDF). Hobart: Department of Primary Industries, Parks, Water and Environment. Retrieved 3 September 2015.{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  37. ↑ 37.0 37.1 37.2 Siddle, Hannah V.; Marzec, Jolanta; Cheng, Yuanyuan; Jones, Menna; et al. (2010). "MHC gene copy number variation in Tasmanian devils: Implications for the spread of a contagious cancer". Proceedings of the Royal Society B. 277 (1690): 2001–06. doi:10.1098/rspb.2009.2362. PMC 2880097. PMID 20219742.
  38. ↑ Epstein, Brendan; Jones, Menna; Hamede, Rodrigo; Hendricks, Sarah; McCallum, Hamish; Murchison, Elizabeth P.; Schönfeld, Barbara; Wiench, Cody; Hohenlohe, Paul; Storfer, Andrew (30 August 2016). "Rapid evolutionary response to a transmissible cancer in Tasmanian devils". Nature Communications. 7: 12684. Bibcode:2016NatCo...712684E. doi:10.1038/ncomms12684. PMC 5013612. PMID 27575253.
  39. ↑ 39.0 39.1 39.2 Guiler, E. R. (1983). "Tasmanian Devil". In Strahan, R. (ed.). The Australian Museum Complete Book of Australian Mammals. Angus & Robertson. pp. 27–28. ISBN 0-207-14454-0.
  40. ↑ 40.0 40.1 Owen and Pemberton, p. 118.
  41. ↑ 41.0 41.1 Owen and Pemberton, pp. 46–47.
  42. ↑ 42.0 42.1 Jones, M. E.; Cockburn, A.; Hamede, R; Hawkins, C.; et al. (2008). "Life-history change in disease-ravaged Tasmanian devil populations". Proceedings of the National Academy of Sciences. 105 (29): 10023–7. Bibcode:2008PNAS..10510023J. doi:10.1073/pnas.0711236105. PMC 2481324. PMID 18626026.
  43. ↑ Owen and Pemberton, p. 140.
  44. ↑ "Last Tasmanian devil not in Australia dies". United Press International. 19 May 2004. Retrieved 28 November 2013.
  45. ↑ 45.00 45.01 45.02 45.03 45.04 45.05 45.06 45.07 45.08 45.09 45.10 45.11 45.12 45.13 Horton, M. "Tasmanian devil – Frequently Asked Questions". Parks and Wildlife Service Tasmania. Archived from the original on 15 March 2011. Retrieved 11 September 2010.
  46. ↑ 46.0 46.1 Owen and Pemberton, p. 46.
  47. ↑ 47.0 47.1 47.2 47.3 47.4 Pemberton, David; Renouf, Deane (1993). "A field-study of communication and social behaviour of Tasmanian Devils at feeding sites". Australian Journal of Zoology. 41 (5): 507–26. doi:10.1071/ZO9930507.
  48. ↑ 48.0 48.1 Guiler (1970), p. 64.
  49. ↑ Wroe, S.; McHenry, C.; Thomason, J. (2005). "Bite club: comparative bite force in big biting mammals and the prediction of predatory behaviour in fossil taxa". Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences. 272 (1563): 619–625. doi:10.1098/rspb.2004.2986. PMC 1564077. PMID 15817436.
  50. ↑ "The Bite Club: comparative bite force in biting mammals" (in ഇംഗ്ലീഷ്). The University of Sydney. 4 April 2005. Archived from the original on 18 January 2018. Retrieved 2018-01-18.
  51. ↑ Owen and Pemberton, p. 20.
  52. ↑ Tasmanian devil (marsupial). Retrieved 16 March 2010. {{cite encyclopedia}}: |work= ignored (help)
  53. ↑ 53.0 53.1 53.2 53.3 53.4 53.5 Owen and Pemberton, p. 64.
  54. ↑ Tyndale-Biscoe, pp. 142–143.
  55. ↑ 55.0 55.1 55.2 55.3 55.4 Owen and Pemberton, p. 44.
  56. ↑ 56.0 56.1 56.2 56.3 56.4 56.5 Beeton, Robert J. S. (2009). "Advice to the Minister for the Environment, Heritage and the Arts from the Threatened Species Scientific Committee (the Committee) on Amendment to the list of Threatened Species under the Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999 (EPBC Act) Sarcophilus harrisii (Tasmanian Devil) Listing Advice" (PDF). Threatened Species Scientific Committee. Retrieved 23 October 2010.
  57. ↑ Daniel Hunter; Mike Letnic. "Bringing devils back to the mainland could help wildlife conservation". The Conversation. Retrieved 24 August 2015.
  58. ↑ Shannon, Lucy; Lehman, Ros (26 September 2015). "Release of captive bred Tasmanian devils hailed as turning point in fight against disease". ABC News. Retrieved 26 September 2015.
  59. ↑ Gramenz, Emilie (30 September 2015). "Two of 20 immunised Tasmanian devils released into wild killed on road days after release". ABC News. Retrieved 30 September 2015.
  60. ↑ 60.0 60.1 60.2 Fisher, Diana O.; Owens, Ian P. F.; Johnson, Christopher N. (2001). "The ecological basis of life history variation in marsupials". Ecology. 82 (12): 3531–40. doi:10.1890/0012-9658(2001)082[3531:TEBOLH]2.0.CO;2.
  61. ↑ 61.0 61.1 61.2 61.3 Owen and Pemberton, p. 129.
  62. ↑ 62.0 62.1 62.2 62.3 62.4 62.5 Owen and Pemberton, p. 69.
  63. ↑ 63.0 63.1 Jones, Menna E.; Barmuta, Leon A. (1988). "Diet overlap and relative abundance of sympatric dasyurid carnivores: a hypothesis of competition". Journal of Animal Ecology. 67 (3): 410–421. doi:10.1046/j.1365-2656.1998.00203.x.
  64. ↑ 64.0 64.1 64.2 64.3 64.4 Owen and Pemberton, pp. 21–22.
  65. ↑ "Young devil displays gnarly climbing technique". Save The Tasmanian Devil Program. 3 May 2011. Archived from the original on 2017-06-30. Retrieved 4 May 2011.
  66. ↑ 66.0 66.1 66.2 66.3 66.4 66.5 66.6 Jones, Menna E.; Barmuta, Leon A. (2000). "Niche differentiation among sympatric Australian dasyurid carnivores". Journal of Mammalogy. 81 (2): 434–47. doi:10.1644/1545-1542(2000)081<0434:NDASAD>2.0.CO;2.
  67. ↑ "Tasmanian Devil Facts for Kids". Department of Primary Industries, Parks, Water and Environment. 1 സെപ്റ്റംബർ 2014. Archived from the original on 25 ഓഗസ്റ്റ് 2015. Retrieved 3 സെപ്റ്റംബർ 2015.
  68. ↑ Hamede, Rodrigo K.; Bashford, Jim; McCallum, Hamish; Jones, Menna E. (November 2009). "Contact networks in a wild Tasmanian devil (Sarcophilus harrisii) population: using social network analysis to reveal seasonal variability in social behaviour and its implications for transmission of devil facial tumour disease". Ecology Letters. 12 (11): 1147–57. doi:10.1111/j.1461-0248.2009.01370.x. PMID 19694783.
  69. ↑ "Social Networking Study Reveals Threat To Tasmanian Devils". Science Daily. 19 August 2009. Retrieved 26 August 2010.
  70. ↑ 70.0 70.1 70.2 70.3 70.4 Owen and Pemberton, pp. 76–77.
  71. ↑ Threatened Species Scientific Committee (the Committee) on Amendments to the list of Threatened Species. "Advice to the Minister for the Environment and Heritage from the Threatened Species Scientific Committee (the Committee) on Amendments to the list of Threatened Species under the Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999 (EPBC Act)" (PDF). Department of Sustainability, Environment, Water, Population and Communities. Retrieved 26 October 2010.
  72. ↑ Owen and Pemberton, pp. 23–24.
  73. ↑ Tyndale-Biscoe, pp. 147–149.
  74. ↑ Tyndale-Biscoe, p. 149.
  75. ↑ Tyndale-Biscoe, pp. 148–149.
  76. ↑ Cooper, Christine E.; Withers, Philip C. (2010). "Comparative physiology of Australian quolls (Dasyurus; Marsupialia)" (PDF). Journal of Comparative Physiology B. 180 (6): 857–68. doi:10.1007/s00360-010-0452-3. hdl:20.500.11937/8095. PMID 20217094.
  77. ↑ 77.0 77.1 77.2 Tyndale-Biscoe, p. 150.
  78. ↑ 78.0 78.1 "Hello ... or Goodbye" (PDF). Save The Tasmanian Devil Newsletter. September 2010. p. 3. Archived from the original (PDF) on 2011-02-17. Retrieved 26 October 2010.
  79. ↑ 79.0 79.1 79.2 79.3 79.4 79.5 79.6 79.7 Owen and Pemberton, pp. 11–13.
  80. ↑ 80.0 80.1 80.2 80.3 80.4 80.5 80.6 80.7 Owen and Pemberton, pp. 70–73.
  81. ↑ Owen and Pemberton, p. 108.
  82. ↑ Owen and Pemberton, pp. 11–15, 20, 36.
  83. ↑ 83.0 83.1 Owen and Pemberton, p. 14.
  84. ↑ Owen and Pemberton, pp. 49–50.
  85. ↑ Owen and Pemberton, p. 71.
  86. ↑ "Devils at dinner". Save the Tasmanian Devil. 10 December 2010. Archived from the original on 2018-03-20. Retrieved 4 May 2011.
  87. ↑ Guiler (1992), pp. 8–10.
  88. ↑ Owen and Pemberton, pp. 71–73.
  89. ↑ Tyndale-Biscoe, p. 147.
  90. ↑ 90.0 90.1 Owen and Pemberton, p. 25.
  91. ↑ Owen and Pemberton, pp. 43–47.
  92. ↑ Owen and Pemberton, pp. 43–47.
  93. ↑ Owen and Pemberton, pp. 60–62.
  94. ↑ "Mammals evolved at a steady pace". 2011-10-26. Archived from the original on 2011-12-30. Retrieved 14 May 2016.
  95. ↑ 95.00 95.01 95.02 95.03 95.04 95.05 95.06 95.07 95.08 95.09 95.10 95.11 95.12 Guiler, E. R. (1970). "Observations on the Tasmanian devil, Sarcophilus harrisii II. Reproduction, Breeding and Growth of Pouch Young". Australian Journal of Zoology. 18: 63–70. doi:10.1071/ZO9700063.
  96. ↑ Tyndale-Biscoe, p. 152.
  97. ↑ 97.0 97.1 97.2 97.3 97.4 97.5 97.6 97.7 97.8 Owen and Pemberton, pp. 64–66.
  98. ↑ 98.0 98.1 Owen and Pemberton, p. 66.
  99. ↑ "Save The Tasmanian Devil Newsletter" (PDF). Save The Tasmanian Devil Newsletter. March 2010. Archived from the original (PDF) on 2011-02-17. Retrieved 2 October 2010.
  100. ↑ "Life Cycle of the Tasmanian Devil" (PDF). Save The Tasmanian Devil Program. Archived from the original (PDF) on 2011-02-17. Retrieved 2 October 2010.
  101. ↑ Chuang, L.-T.; Pinfold, T. L.; Hu, H.-Y.; Chen, Y.-S.; et al. (January 2013). "Fatty-acid, amino-acid and mineral composition of two milk replacers for marsupials". International Zoo Yearbook. 47 (1): 190–199. doi:10.1111/izy.12014.
  102. ↑ Guiler (1992), pp. 16–22.
  103. ↑ Sinn, David L.; Cawthen, Lisa; Jones, Susan M.; Pukk, Chrissy; et al. (January 2014). "Boldness towards novelty and translocation success in captive-raised, orphaned Tasmanian devils". Zoo Biology. 33 (1): 36–48. doi:10.1002/zoo.21108. PMID 24375492.
  104. ↑ Owen and Pemberton, p. 54.
  105. ↑ "Tasmanian Devil Contraception Trial shows Early Promise". Save the Tasmanian Devil. 2 December 2014. Archived from the original on 2016-11-14. Retrieved 6 January 2015.
  106. ↑ Owen and Pemberton, p. 63.
  107. ↑ Archer, Michael; Baynes, Alexander (1972). "Prehistoric mammal faunas from two small caves in the extreme southwest of Western Australia". Journal of the Royal Society of Western Australia. 55: 80–89.
  108. ↑ Johnson, C. N.; Wroe, S. (2003). "Causes of extinction of vertebrates during the Holocene of mainland Australia: arrival of the dingo, or human impact?". Holocene. 13 (6): 941–948. Bibcode:2003Holoc..13..941J. doi:10.1191/0959683603hl682fa.
  109. ↑ Owen and Pemberton, p. 43.
  110. ↑ 110.0 110.1 110.2 "Tasmanian Devil, Sarcophilus harrisii". Parks & Wildlife Service Tasmania. Archived from the original on 6 February 2011. Retrieved 26 September 2010.
  111. ↑ Owen and Pemberton, pp. 75–76.
  112. ↑ Owen and Pemberton, p. 171.
  113. ↑ Denholm, M. (22 January 2008). "Cancer agents found in Tasmanian devils". News Limited. Archived from the original on 13 April 2009. Retrieved 30 September 2010.
  114. ↑ Bradshaw, C. J. A.; Brook, B. W. (2005). "Disease and the devil: density-dependent epidemiological processes explain historical population fluctuations in the Tasmanian devil". Ecography. 28 (2): 181–190. doi:10.1111/j.0906-7590.2005.04088.x.
  115. ↑ 115.0 115.1 McCallum, H.; Tompkins, D. M.; Jones, M.; Lachish, S.; et al. (2007). "Distribution and Impacts of Tasmanian Devil Facial Tumor Disease" (PDF). EcoHealth. 4 (3): 318–325. CiteSeerX 10.1.1.464.5369. doi:10.1007/s10393-007-0118-0. Archived from the original (PDF) on 2015-03-01. Retrieved 2020-06-22.
  116. ↑ Connellan, I (ഒക്ടോബർ–ഡിസംബർ 2008). "Tasmanian devils: Devil coast". Australian Geographic. Archived from the original on 30 ഓഗസ്റ്റ് 2010. Retrieved 22 ഓഗസ്റ്റ് 2010.
  117. ↑ "EPBC Policy Statement 3.6 – Tasmanian Devil (Sarcophilus harrisii)" (PDF). Department of the Environment and Heritage. July 2006. Retrieved 3 September 2015.
  118. ↑ Harris, G. P. (1807). "Description of two species of Didelphis for Van Diemen's Land". Transactions of the Linnean Society of London. Vol. IX.
  119. ↑ 119.0 119.1 Owen and Pemberton, p. 9.
  120. ↑ Owen and Pemberton, p. 19.
  121. ↑ Owen and Pemberton, pp. 19, 26–27.
  122. ↑ Paddle, p. 195.
  123. ↑ 123.0 123.1 Owen and Pemberton, p. 99.
  124. ↑ Owen and Pemberton, pp. 101–109.
  125. ↑ Owen and Pemberton, pp. 118–119.
  126. ↑ Owen and Pemberton, pp. 120–121.
  127. ↑ Owen and Pemberton, pp. 127–129.
  128. ↑ Lachish, Shelly; McCallum, Hamish; Mann, Dydee; Pukk, Chrissy E.; et al. (19 January 2010). "Evaluation of Selective Culling of Infected Individuals to Control Tasmanian Devil Facial Tumor Disease". Conservation Biology. 24 (3): 841–851. doi:10.1111/j.1523-1739.2009.01429.x. PMID 20088958.
  129. ↑ Beeton, Nick; McCallum, Hamish (December 2011). "Models predict that culling is not a feasible strategy to prevent extinction of Tasmanian devils from facial tumour disease". Journal of Applied Ecology. 48 (6): 1315–1323. doi:10.1111/j.1365-2664.2011.02060.x.
  130. ↑ 130.0 130.1 Hobday, Alistair J. (2010). "Nighttime driver detection distances for Tasmanian fauna: informing speed limits to reduce roadkill". Wildlife Research. 37 (4): 265–272. doi:10.1071/WR09180.
  131. ↑ 131.0 131.1 131.2 131.3 131.4 Jones, Menna E. (2000). "Road upgrade, road mortality and remedial measures: impacts on a population of eastern quolls and Tasmanian devils". Wildlife Research. 27 (3): 289–296. doi:10.1071/WR98069.
  132. ↑ "Roadkill Project". Save the Tasmanian Devil. Archived from the original on 2018-03-18. Retrieved 10 December 2015.
  133. ↑ "Devil deaths spark renewed plea for drivers to slow down". Save the Tasmanian Devil. 5 October 2015. Archived from the original on 2017-06-30. Retrieved 10 December 2015.
  134. ↑ "Drivers pose 'significant' threat to endangered Tasmanian devil". News. Retrieved 14 May 2016.
  135. ↑ "'Virtual fence' shows promise in reducing road toll of Tasmanian devils". ABC News. 9 December 2015. Retrieved 14 May 2016.
  136. ↑ Deakin, Janine E.; Belov, Katherine (2012). "A Comparative Genomics Approach to Understanding Transmissible Cancer in Tasmanian Devils". Annual Review of Genomics and Human Genetics. 13: 207–222. doi:10.1146/annurev-genom-090711-163852. PMID 22657390.
  137. ↑ "Devil Facial Tumour Disease Update" (PDF). Department of Primary Industries, Parks, Water and Environment. June 2005. Archived from the original (PDF) on 7 September 2008. Retrieved 30 September 2010.
  138. ↑ 138.0 138.1 138.2 "Tasmanian Devil Facial Tumour Disease (DFTD) Disease Management Strategy" (PDF). Department of Primary Industries, Parks, Water and Environment. February 2005. Archived from the original (PDF) on 7 September 2008. Retrieved 30 September 2010.
  139. ↑ "Devil Facial Tumour Disease". Department of Primary Industries, Parks, Water and Environment. Archived from the original on 21 September 2005. Retrieved 30 September 2010.
  140. ↑ Shea, N. (November 2006). "Wildlife: Devils in danger". National Geographic.
  141. ↑ Wells, Konstans; Hamede, Rodrigo; Kerlin, Douglas; Storfer, Andrew; Hohenlohe, Paul; Jones, Menna; McCallum, Hamish (2017). "Infection of the fittest: devil facial tumour disease has greatest effect on individuals with highest reproductive output". Ecology Letters. 20 (6): 770–778. doi:10.1111/ele.12776. PMC 6759051. PMID 28489304.
  142. ↑ 142.0 142.1 Siddle, Hannah V.; Kreiss, Alexandre; Eldridge, Mark D. B.; Noonan, Erin; Clarke, Candice J.; Pyecroft, Stephen; Woods, Gregory M.; Belov, Katherine (2007-10-09). "Transmission of a fatal clonal tumor by biting occurs due to depleted MHC diversity in a threatened carnivorous marsupial". Proceedings of the National Academy of Sciences (in ഇംഗ്ലീഷ്). 104 (41): 16221–16226. doi:10.1073/pnas.0704580104. ISSN 0027-8424. PMC 1999395. PMID 17911263.
  143. ↑ "Project to Save Endangered Tasmanian Devil". Newswise. 3 November 2008. Retrieved 28 November 2010.
  144. ↑ Miller, W.; Hayes, V. M.; Ratan, A.; Petersen, D. C.; et al. (27 June 2011). "Genetic diversity and population structure of the endangered marsupial Sarcophilus harrisii (Tasmanian devil)". Proceedings of the National Academy of Sciences. 108 (30): 12348–12353. Bibcode:2011PNAS..10812348M. doi:10.1073/pnas.1102838108. PMC 3145710. PMID 21709235.
  145. ↑ "Survival of the cheapest". The Sydney Morning Herald. 11 August 2011.
  146. ↑ "Save the Tasmanian Devil Program moves closer to immunized devil trial". 25 February 2015. Archived from the original on 2017-06-30. Retrieved 14 April 2015.
  147. ↑ "Live cancer cell injection helps beat devil facial tumour disease". 2017-03-09.
  148. ↑ Tovar, Cesar; Pye, Ruth J.; Kreiss, Alexandre; Cheng, Yuanyuan; Brown, Gabriella K.; Darby, Jocelyn; Malley, Roslyn C.; Siddle, Hannah V. T.; Skjødt, Karsten; Kaufman, Jim; Silva, Anabel; Baz Morelli, Adriana; Papenfuss, Anthony T.; Corcoran, Lynn M.; Murphy, James M.; Pearse, Martin J.; Belov, Katherine; Lyons, A. Bruce; Woods, Gregory M. (2017). "Regression of devil facial tumour disease following immunotherapy in immunised Tasmanian devils". Scientific Reports. 7: 43827. Bibcode:2017NatSR...743827T. doi:10.1038/srep43827. PMC 5343465. PMID 28276463.
  149. ↑ Owen and Pemberton, p. 42.
  150. ↑ Owen and Pemberton, p. 3.
  151. ↑ "The Tasmanian Devil". Illustrated London News. 39 (1108): 282. 14 September 1861.
  152. ↑ Owen and Pemberton, p. 10.
  153. ↑ Owen and Pemberton, pp. 15–18.
  154. ↑ Owen and Pemberton, p. 113.
  155. ↑ 155.0 155.1 Owen and Pemberton, p. 4.
  156. ↑ 156.0 156.1 Owen and Pemberton, pp. 84–93.
  157. ↑ Owen and Pemberton, pp. 93–97.
  158. ↑ Owen and Pemberton, pp. 99–101.
  159. ↑ "Tasmanian Devil Milk Could Help Fight Cancer, Researchers Hope" (16 October 2016). ABC.net.au (Australian Broadcasting Corporation). Retrieved 4 June 2019.
  160. ↑ Owen and Pemberton, pp. 67–69.
  161. ↑ Phillips, B. T.; Jackson, S. M. (2003). "Growth and development of the Tasmanian devil (Sarcophilus harrisii) at Healesville Sanctuary, Victoria, Australia". Zoo Biology. 22 (5): 497–505. doi:10.1002/zoo.10092.
  162. ↑ Jones, S. M.; Lockhart, T. J.; Rose, R. W. (2005). "Adaptation of wild-caught Tasmanian devils (Sarcophilus harrisii) to captivity: evidence from physical parameters and plasma cortisol concentrations" (PDF). Australian Journal of Zoology. 53 (5): 339–344. doi:10.1071/ZO05043. Archived from the original (PDF) on 2011-03-04. Retrieved 2020-06-22.
  163. ↑ 163.0 163.1 "Insurance population". Save the Tasmanian Devil Program. Hobart, Tasmania: Department of Primary Industries, Parks, Water and Environment. 18 January 2013. Archived from the original on 2011-02-08. Retrieved 28 November 2013.
  164. ↑ Shine, Tyson. "Bid to save birds from predatory Tasmania devils on Maria Island haven". ABC News. Retrieved 28 November 2014.
  165. ↑ Rogers, Tracey; Fox, Samantha; Pemberton, David; Wise, Phil (2016). "Sympathy for the devil: captive-management style did not influence survival, body-mass change or diet of Tasmanian devils 1 year after wild release" (PDF). Wildlife Research. 43 (7): 544. doi:10.1071/WR15221.
  166. ↑ Owen and Pemberton, p. 132.
  167. ↑ Owen and Pemberton, pp. 101–2.
  168. ↑ "Mary's little devils". The Sydney Morning Herald. 11 April 2006. Retrieved 14 September 2010.
  169. ↑ "Ambassador Devils for Overseas Zoos". Save the Tasmanian Devil. Archived from the original on 2018-03-13. Retrieved 30 November 2014.
  170. ↑ "First overseas zoos selected for ambassador devils". Save the Tasmanian Devil. Archived from the original on 4 September 2015. Retrieved 30 November 2014.
  171. ↑ "Auckland Zoo helps raise awareness of Tasmanian devils". Save the Tasmanian Devil. Archived from the original on 4 September 2015. Retrieved 30 November 2014.
  172. ↑ "Tasmanian Devils Returning to Zoo". kidszoo.org. Fort Wayne Children's Zoo. 27 ജനുവരി 2015. Archived from the original on 3 ജൂൺ 2016. Retrieved 24 ജൂലൈ 2016.
  173. ↑ "Tasmanian Devils are Back at the L.A. Zoo After 20 Years!". lazoo.org. Los Angeles Zoo and Botanical Gardens. December 14, 2015. Archived from the original on 2020-03-20. Retrieved July 24, 2016.
  174. ↑ Bock, Jessica (April 20, 2016). "New to the St. Louis Zoo: Tasmanian devils". stltoday.com. St. Louis Post-Dispatch. Retrieved 2016-07-24.
  175. ↑ Mester, Alexandra (September 6, 2015). "Toledo Zoo joins effort to save Tasmanian devils". The Blade. Retrieved 2016-07-24.
  176. ↑ Owen and Pemberton, p. 133.
  177. ↑ Owen and Pemberton, p. 26.
  178. ↑ "Welcome" (PDF). Save the Tasmanian Devil. June 2008. p. 1. Archived from the original (PDF) on 2011-02-17. Retrieved 6 October 2010.
  179. ↑ "Most Valuable Player". National Basketball League. Archived from the original on 22 ഡിസംബർ 2015. Retrieved 4 സെപ്റ്റംബർ 2015.
  180. ↑ "2009 Celebrate Australia $1 coin – Tasmania". The Perth Mint. Archived from the original on 2010-10-10. Retrieved 6 October 2010.
  181. ↑ "2010 $5 Gold Proof Tinga Tasmanian Devil". Royal Australian Mint. Archived from the original on 13 August 2010. Retrieved 6 October 2010.
  182. ↑ "Cascade Ginger Beer". Foster's Group. Archived from the original on 9 June 2010. Retrieved 6 October 2010.
  183. ↑ "Tasmania backs the devil as the state emblem despite endangered status". ABC News. 31 May 2015. Retrieved 31 May 2015.
  184. ↑ "World tourism can help save the Tasmanian Devil, park director tells international conference". Tasmanian Devil Conservation Park. 5 June 2008. Archived from the original on 14 September 2009. Retrieved 6 October 2010.
  185. ↑ Jeanes, Tim (3 February 2006). "Giant Tassie Devil tourist attraction in danger". Australian Broadcasting Corporation. Retrieved 6 October 2010.
  186. ↑ Owen and Pemberton, pp. 122–124.
  187. ↑ 187.0 187.1 187.2 "ABC Television: Program summary – Terrors Of Tasmania". Australian Broadcasting Corporation. January 2005. Retrieved 28 August 2010.
  188. ↑ Reilly, Pauline; Rolland, Will (1988). The Tasmanian devil. Kenthurst, New South Wales: Kangaroo Press. ISBN 0-86417-207-9.
  189. ↑ Owen and Pemberton, pp. 145–165.
  190. ↑ Williams, Jasper; Suzuki, John; De Zoete, Claire (2007). Tasmanian devils. South Yarra, Victoria: Macmillan Education Australia. ISBN 978-1-4202-1924-1.
  191. ↑ Currey, Kylie; Parrish, Steve (2006). Growing up as a devil. Archerfield, Queensland: Steve Parish Publishing. ISBN 1-74021-794-2.
  192. ↑ "A book to sink your teeth into". Save The Tasmanian Devil. 8 November 2007. Archived from the original on 2011-07-06. Retrieved 8 October 2010.
  193. ↑ "Terrors of Tasmania". MSN TV. Archived from the original on 10 September 2012. Retrieved 6 October 2010.
  194. ↑ Owen and Pemberton, p. 12.
  195. ↑ Owen and Pemberton, pp. 156–160.
  196. ↑ Owen and Pemberton, pp. 161–164.
  197. ↑ Owen and Pemberton, pp. 167, 169.
  198. ↑ "Warner Bros to help save Tassie devils". The Sydney Morning Herald. 20 June 2006. Retrieved 30 September 2010.
  199. ↑ Greenberger, R (2008). "Global Guardians". In Dougall, A (ed.). The DC Comics Encyclopedia. New York: Dorling Kindersley. p. 138. ISBN 978-0-7566-4119-1. OCLC 213309017.
  200. ↑ Figueroa et al., p. 154.
  201. ↑ Erven, Alexandra; Skynner, Michael J.; Okumura, Katsuzumi; Takebayashi, Shin-Ichiro; et al. (2002). "A novel stereocilia defect in sensory hair cells of the deaf mouse mutant Tasmanian Devil". European Journal of Neuroscience. 16 (8): 1433–1441. doi:10.1046/j.1460-9568.2002.02213.x. PMID 12405956.
  202. ↑ Shapiro, Marc (May 2006). "Cemetery Gates of Gore". Fangoria. No. 253. Starlog Group, Inc. pp. 74–75. ISSN 0164-2111. Retrieved January 28, 2020.
  203. ↑ Newman, Kim (2011). Nightmare Movies: Horror on Screen Since the 1960s. Bloomsbury Publishing. p. 361. ISBN 978-1408805039.
  204. ↑ Fontana, John (20 March 2009). "Linux penguin mascot gives way to Tuz". Network World. Retrieved 10 December 2015.
  205. ↑ Whiting, Natalie (7 December 2017). "Persecuted to revered: Remarkable Tasmanian Devil exhibition set to open". ABC News (in ഓസ്‌ട്രേലിയൻ ഇംഗ്ലീഷ്). Retrieved 10 December 2017.

ഗ്രന്ഥസൂചി

തിരുത്തുക

കൂടുതൽ വായനയ്ക്ക്

തിരുത്തുക

പുറത്തേക്കുള്ള കണ്ണികൾ

തിരുത്തുക
 
വിക്കിമീഡിയ കോമൺസിൽ ഈ ലേഖനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കൂടുതൽ പ്രമാണങ്ങൾ ലഭ്യമാണ് (വർഗ്ഗം)
 
വിക്കിസ്പീഷിസിൽ Sarcophilus harrisii എന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾ ലഭ്യമാണ്.
  കവാടം:ജീവശാസ്ത്രം
"https://ml.wikipedia.org/w/index.php?title=ടാസ്മേനിയൻ_ഡെവിൾ&oldid=4015542" എന്ന താളിൽനിന്ന് ശേഖരിച്ചത്