വിക്കിപീഡിയ

ഇന്ത്യൻ യൂണിയൻ

(Indian Union എന്ന താളിൽ നിന്നും തിരിച്ചുവിട്ടതു പ്രകാരം)

1947 ഓഗസ്റ്റ് 15 നും 1950 ജനുവരി 26 നും ഇടയിൽ നിലനിന്നിരുന്ന ബ്രിട്ടീഷ് കോമൺവെൽത്ത് ഓഫ് നേഷൻസിലെ ഒരു സ്വതന്ത്ര ഡൊമീനിയൻ ആയിരുന്നു ഡൊമിനിയൻ ഓഫ് ഇന്ത്യ.[4] ഔദ്യോഗികമായി ഇത് യൂണിയൻ ഓഫ് ഇന്ത്യ, അല്ലെങ്കിൽ ഇന്ത്യൻ യൂണിയൻ എന്ന് അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു.[5][6][7][8] അതിന്റെ രൂപീകരണം വരെ, സമകാലിക ഉപയോഗത്തിൽ "ഇന്ത്യ" എന്ന് പൊതുവെ വിളിക്കപ്പെടുന്ന ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡം യുണൈറ്റഡ് കിംഗ്ഡം ഒരു അനൗപചാരിക സാമ്രാജ്യമായി ഭരിച്ചിരുന്നു. ബ്രിട്ടീഷ് രാജ് എന്നും ചിലപ്പോൾ ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യൻ സാമ്രാജ്യം എന്നും വിളിക്കപ്പെടുന്ന ഈ സാമ്രാജ്യം, ബ്രിട്ടീഷ് ഗവൺമെന്റ് നേരിട്ട് ഭരിച്ചിരുന്ന പ്രദേശങ്ങളും, അധീശാധികാരം പ്രകാരം ഇന്ത്യൻ ഭരണാധികാരികൾ ഭരിച്ചിരുന്ന പ്രദേശങ്ങളും, ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന പ്രദേശങ്ങളും ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. 1947-ലെ ഇന്ത്യൻ ഇൻഡിപെൻഡൻസ് ആക്ട് പാസാക്കിയതിലൂടെ ഇന്ത്യയുടെ ആധിപത്യം ഔപചാരികമാക്കപ്പെട്ടു. അത് പാകിസ്ഥാനെയും ഒരു സ്വതന്ത്ര ഡൊമിനിയൻ ആക്കി (അതിൽ ഇന്നത്തെ പാകിസ്ഥാനിലും ബംഗ്ലാദേശിലും ഉൾപ്പെടുന്ന ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയുടെ പ്രദേശങ്ങൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്നു). ഇന്ത്യൻ യൂണിയൻ പൊതുവായ ഭാഷയിൽ "ഇന്ത്യ" ആയി തുടർന്നു, പക്ഷേ ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായി ചുരുങ്ങി. ഈ നിയമപ്രകാരം, ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാർ അതിന്റെ മുൻ പ്രദേശങ്ങൾ ഭരിക്കാനുള്ള എല്ലാ ഉത്തരവാദിത്തവും ഉപേക്ഷിച്ചു. നാട്ടുരാജ്യങ്ങളിലെ ഭരണാധികാരികളുമായുള്ള ഉടമ്പടി അവകാശങ്ങളും സർക്കാർ റദ്ദാക്കുകയും ഇന്ത്യയിലോ പാകിസ്ഥാനിലോ ചേരാൻ അവരെ ഉപദേശിക്കുകയും ചെയ്തു. അതനുസരിച്ച്, ബ്രിട്ടീഷ് രാജാവിന്റെ "ഇന്ത്യയുടെ ചക്രവർത്തി" എന്ന രാജപദവി ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടു.[7]

Dominion of India
1947–1950
Flag of Dominion of India
Flag
Administrative divisions of India, 1949[a]
Administrative divisions of India, 1949[a]
തലസ്ഥാനംNew Delhi
നിവാസികളുടെ പേര്Indian
Monarch 
• 1947–1950
George VI
Governor-General 
• 1947–1948
Lord Mountbatten
• 1948–1950
Chakravarti Rajagopalachari
Prime Minister 
• 1947–1950
Jawaharlal Nehru[2]
നിയമനിർമ്മാണസഭConstituent Assembly
ചരിത്രം 
15 August 1947
• Republic
26 January 1950
വിസ്തീർണ്ണം
1949–19503,159,814[3] കി.m2 (1,220,011 ച മൈ)
ജനസംഖ്യ
• 1949–1950
360,185,000 (estimated)[3]
നാണയവ്യവസ്ഥIndian rupee
മുൻപ്		 ശേഷം
British Raj
Republic of India
Today part ofIndia
China[b]
Bangladesh[c]

ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയുടെ വിഭജനത്തെ തുടർന്നാണ് ഇന്ത്യൻ യൂണിയൻ നിലവിൽ വന്നത്. ബ്രിട്ടീഷ് രാജ് അവസാനിപ്പിക്കുന്നതിൽ ഒരു പ്രധാന ഘടകമായി മാറിയത് കൊളോണിയൽ വിരുദ്ധ ദേശീയ പ്രസ്ഥാനമായിരുന്നു. സ്വാതന്ത്ര്യ ലഭ്ദിയോടെ ജവഹർലാൽ നെഹ്‌റു പ്രധാനമന്ത്രിയായും വല്ലഭായ് പട്ടേൽ ഉപപ്രധാനമന്ത്രിയായും ഇന്ത്യൻ നാഷണൽ കോൺഗ്രസിന്റെ രണ്ട് അംഗങ്ങളും ചേർന്ന് ഒരു പുതിയ സർക്കാർ രൂപീകരിച്ചു. അവസാന വൈസ്രോയി ആയിരുന്ന മൗണ്ട് ബാറ്റൺ പ്രഭു, സ്വതന്ത്ര ഇന്ത്യയുടെ ആദ്യ ഗവർണർ ജനറലായി 1948 ജൂൺ വരെ തുടർന്നു.

ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയുടെ വിഭജനത്തോടൊപ്പമുള്ള ജനസംഖ്യാപരമായ മാറ്റങ്ങൾ രേഖപ്പെടുത്താൻ ഈ കാലയളവിൽ ഒരു വലിയ ശ്രമം നടത്തി. ഭൂരിഭാഗം ഡെമോഗ്രാഫർമാരുടെയും അഭിപ്രായത്തിൽ, വിഭജനത്തിന്റെ ഭാഗമായി അഭയാർത്ഥികളായി 14 മുതൽ 18 ദശലക്ഷം ആളുകൾ ഇന്ത്യയ്ക്കും പാകിസ്ഥാനും ഇടയിൽ പലായനം ചെയ്തു, ഒരു ദശലക്ഷത്തിലധികം ആളുകൾ കൊല്ലപ്പെട്ടു. ഇന്ത്യയിൽ നിലനിൽക്കുന്ന ദാരിദ്ര്യം രേഖപ്പെടുത്തുന്നതിനുള്ള ഒരു പ്രധാന ശ്രമവും ഈ കാലയളവിൽ നടന്നു. 1949-ൽ ഗവൺമെന്റ് നിയമിച്ച ഒരു സമിതി, ഒരു ഇന്ത്യക്കാരന്റെ ശരാശരി വാർഷിക വരുമാനം 260 (അല്ലെങ്കിൽ $55) രൂപയാണെന്ന് കണക്കാക്കി. 1951 ലെ സെൻസസ് പ്രകാരം, സാക്ഷരത പുരുഷന്മാർക്ക് 23.54% ഉം സ്ത്രീകൾക്ക് 7.62% ഉം ആയി കണക്കാക്കി. സ്ത്രീകളുടെ നില മെച്ചപ്പെടുത്താനുള്ള പദ്ധതികളും സർക്കാർ ആരംഭിച്ചു. 1950-കളുടെ മധ്യത്തിലെ ഹിന്ദു കോഡ് ബില്ലുകൾ പിതൃപരത, വൈവാഹിക വേർപിരിയൽ, ശൈശവ വിവാഹം എന്നിവ നിയമവിരുദ്ധമാക്കി. 1950 വരെ ഇന്ത്യൻ യൂണിയൻ നിലനിന്നിരുന്നു, അതിനുശേഷം ഇന്ത്യ, രാഷ്ട്രപതി രാഷ്ട്രത്തലവനായി കോമൺവെൽത്തിൽ ഒരു റിപ്പബ്ലിക്കായി. [9]

ചരിത്രം

തിരുത്തുക

പശ്ചാത്തലം: 1946

തിരുത്തുക

1920-കളുടെ തുടക്കത്തിൽ ഇന്ത്യൻ നാഷണൽ കോൺഗ്രസ് ഇന്ത്യൻ ദേശീയതയുടെ പ്രധാന വക്താവായി മാറി. [10] മഹാത്മാഗാന്ധിയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ, യുണൈറ്റഡ് കിംഗ്ഡത്തിൽ നിന്ന് ഇന്ത്യയെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്ക് നയിക്കാൻ കോൺഗ്രസ്,[11][12] ബ്രിട്ടീഷ് സാമ്രാജ്യത്തിലെ മറ്റ് കൊളോണിയൽ വിരുദ്ധ ദേശീയ പ്രസ്ഥാനങ്ങളെ ശക്തമായി സ്വാധീനിച്ചു.[13] മതപരമായ ബഹുസ്വരതയിൽ അധിഷ്ഠിതമായ ഒരു സ്വതന്ത്ര ഇന്ത്യയെക്കുറിച്ചുള്ള കോൺഗ്രസിന്റെ കാഴ്ചപ്പാട് 1940-കളുടെ തുടക്കത്തിൽ അഖിലേന്ത്യാ മുസ്ലീം ലീഗിന്റെയും മുഹമ്മദ് അലി ജിന്നയുടെയും നേതൃത്വത്തിൽ ഒരു പുതിയ മുസ്ലീം ദേശീയതയാൽ വെല്ലുവിളിക്കപ്പെട്ടു.[14]

 
1945 ജൂലൈ 26-ലെ പൊതുതെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ലേബർ പാർട്ടിയുടെ വിജയത്തിനുശേഷം ബക്കിംഗ്ഹാം കൊട്ടാരത്തിന്റെ മൈതാനത്ത് ക്ലെമന്റ് ആറ്റ്‌ലി ജോർജ്ജ് ആറാമൻ രാജാവിനൊപ്പം.

1945-ൽ ബ്രിട്ടനിൽ നടന്ന പൊതുതെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ലേബർ പാർട്ടി വിജയിച്ചു. ക്യാബിനറ്റിൽ സ്റ്റാഫോർഡ് ക്രിപ്‌സും ലോർഡ് പെത്തിക്-ലോറൻസും ഉൾപ്പെട്ട ക്ലെമന്റ് ആറ്റ്‌ലിയുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള സർക്കാർ സത്യപ്രതിജ്ഞ ചെയ്തു. പുതിയ സർക്കാരിൽ അറ്റ്‌ലി ഉൾപ്പെടെയുള്ളവർ ഇന്ത്യയുടെ അപകോളനീകരണത്തെ പിന്തുണച്ച ചരിത്രമുണ്ട്. 1946-ന്റെ അവസാനത്തിൽ, ജനസംഖ്യയും രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധവും കാരണം ലേബർ ഗവൺമെന്റും അതിന്റെ ഖജനാവും തളർന്നു. [15] [16] ഇന്ത്യയിലെ ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണം അവസാനിപ്പിക്കാൻ തീരുമാനിച്ച ബ്രിട്ടൺ, 1947 ന്റെ തുടക്കത്തിൽ, 1948 ജൂൺ മാസത്തിന് മുമ്പ് അധികാരം കൈമാറ്റം ചെയ്യാനുള്ള ഉദ്ദേശ്യം പ്രഖ്യാപിച്ചു.[17]

അതിനു മുമ്പ് 1946ൽ ഇന്ത്യയിൽ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് പ്രഖ്യാപിച്ചിരുന്നു. പതിനൊന്ന് പ്രവിശ്യകളിൽ എട്ടിലും കോൺഗ്രസ് തെരഞ്ഞെടുപ്പു വിജയം നേടിയിരുന്നു. കോൺഗ്രസും മുസ്ലീം ലീഗും തമ്മിലുള്ള ചർച്ചകൾ ഇന്ത്യയെ വിഭജിക്കുന്ന വിഷയത്തിൽ സ്തംഭിച്ചു. ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയിൽ ഒരു മുസ്ലീം മാതൃരാജ്യത്തിനുള്ള ആവശ്യം സമാധാനപരമായി ഉയർത്തിക്കാട്ടുക എന്ന പ്രഖ്യാപിത ലക്ഷ്യത്തോടെ ജിന്ന 1946 ഓഗസ്റ്റ് 16 "പ്രത്യക്ഷ കർമ്മ ദിനം" ആയി പ്രഖ്യാപിച്ചു. അടുത്ത ദിവസം കൽക്കത്തയിൽ ഹിന്ദു-മുസ്ലിം കലാപം പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടുകയും ഇന്ത്യയിലുടനീളം വ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു. സംഭവങ്ങളുടെ ഗതിയിൽ ഇന്ത്യാ ഗവൺമെന്റും കോൺഗ്രസും കുലുങ്ങിയെങ്കിലും, സെപ്റ്റംബറിൽ കോൺഗ്രസിന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ഒരു ഇടക്കാല സർക്കാർ സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടു, ജവഹർലാൽ നെഹ്‌റു ഐക്യ ഇന്ത്യയുടെ പ്രധാനമന്ത്രിയായി. [18]

സ്വാതന്ത്ര്യം: 1947

തിരുത്തുക
 
1947 ഓഗസ്റ്റ് 15-ന് സ്വതന്ത്ര ഇന്ത്യയുടെ ആദ്യ പ്രധാനമന്ത്രിയായി ചുമതലയേറ്റ ജവഹർലാൽ നെഹ്‌റുവിനായി മൗണ്ട് ബാറ്റൺ പ്രഭു സത്യപ്രതിജ്ഞ ചൊല്ലിക്കൊടുന്നു

സ്വാതന്ത്ര്യം അടുത്തെത്തിയപ്പോൾ, പഞ്ചാബ്, ബംഗാൾ പ്രവിശ്യകളിൽ ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ലീങ്ങളും തമ്മിലുള്ള അക്രമം തുടർന്നു. വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന അക്രമത്തിനുള്ള സാധ്യതകൾക്കായി ബ്രിട്ടീഷ് സൈന്യം തയ്യാറാവാതെ വന്നതോടെ, പുതിയ വൈസ്രോയി, ലൂയിസ് മൗണ്ട് ബാറ്റൺ, അധികാരം കൈമാറ്റം ചെയ്യുന്നതിനുള്ള തീയതി നീട്ടി, പരസ്പര സമ്മതത്തോടെയുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യ പദ്ധതിക്ക് ആറുമാസത്തിൽ താഴെ സമയം അനുവദിച്ചു. [19] 1947 ജൂണിൽ കോൺഗ്രസിന് വേണ്ടി നെഹ്‌റുവും അബുൽ കലാം ആസാദും, മുസ്ലീം ലീഗിനെ പ്രതിനിധീകരിച്ച് ജിന്നയും, ദളിതരെ പ്രതിനിധീകരിച്ച് ബിആർ അംബേദ്ക്കറും, സിഖുകാരെ പ്രതിനിധീകരിച്ച് മാസ്റ്റർ താരാ സിംഗ് തുടങ്ങിയവർ ഉൾപ്പെടെയുള്ള ദേശീയ നേതാക്കൾ ഗാന്ധിയുടെ കാഴ്ചപ്പാടുകൾക്ക് വിരുദ്ധമായി മതപരമായ രീതിയിൽ രാജ്യം വിഭജിക്കാൻ സമ്മതിച്ചു.[17] ഹിന്ദുക്കളും സിഖുകാരും കൂടുതലുള്ള പ്രദേശങ്ങൾ പുതിയ ഇന്ത്യയിലേക്കും മുസ്ലീം ജനസംഖ്യ കൂടുതലുള്ള പ്രദേശങ്ങൾ പാക്കിസ്ഥാനിലേക്കും മാറ്റപ്പെട്ടു; പദ്ധതിയിൽ മുസ്ലീം ഭൂരിപക്ഷമുള്ള പഞ്ചാബ്, ബംഗാൾ പ്രവിശ്യകളുടെ വിഭജനം ഉൾപ്പെടുന്നു. [20]

1947 ആഗസ്റ്റ് 14-ന്, കറാച്ചിയിലെ ആദ്യത്തെ ഗവർണർ ജനറലായി മുഹമ്മദ് അലി ജിന്ന സത്യപ്രതിജ്ഞ ചെയ്ത് അധികാരമേറ്റതോടെ പാക്കിസ്ഥാന്റെ പുതിയ ഡൊമിനിയൻ നിലവിൽ വന്നു. അടുത്ത ദിവസം, 1947 ഓഗസ്റ്റ് 15 ന്, ഡൊമിനിയൻ ഓഫ് ഇന്ത്യ (ഔദ്യോഗികമായി ഇന്ത്യൻ യൂണിയൻ) നിലവിൽ വരുകയും, ജവഹർലാൽ നെഹ്‌റു പ്രധാനമന്ത്രി ആയും മൗണ്ട് ബാറ്റൺ, അതിന്റെ ആദ്യ ഗവർണർ ജനറലായും സ്ഥാനമേറ്റ് ന്യൂഡൽഹിയിൽ ഔദ്യോഗിക ചടങ്ങുകൾ നടക്കുകയും ചെയ്തു. [21]

അധികാര കൈമാറ്റം വേഗത്തിലാക്കാനുള്ള മൗണ്ട് ബാറ്റന്റെ തീരുമാനത്തിന് പ്രശംസയും വിമർശനവും ലഭിച്ചു. ചെറിയ വഴക്കുകൾ ഉപേക്ഷിക്കാൻ ഇന്ത്യൻ രാഷ്ട്രീയക്കാരെ നിർബന്ധിക്കുകയും ഗ്രേറ്റ് ബ്രിട്ടന് മേലാൽ നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയാത്ത രോഷം തടയുന്നതിനുള്ള അവരുടെ ബാധ്യതകൾ അംഗീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിന്റെ ഫലമാണ് നേരത്തെയുള്ള കൈമാറ്റം എന്ന് അനുകൂലിക്കുന്നവർ കരുതുന്നു. ബ്രിട്ടീഷുകാർ ഒരു വർഷം കൂടി താമസിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ, ഒരു പരിവർത്തനത്തിനുള്ള സ്ഥാപനങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ, പ്രശ്‌നകരമായ പ്രദേശങ്ങളിൽ സൈന്യത്തെ സജ്ജമാക്കിയിരുന്നെങ്കിൽ, അക്രമാസക്തമല്ലാത്ത ഒരു കൈമാറ്റം ഉണ്ടാകുമായിരുന്നുവെന്ന് വിമർശകർ കരുതുന്നു. [22]

 
ബംഗാൾ പ്രധാനമന്ത്രിയും (1946-1947) പിന്നീട് പാകിസ്ഥാൻ പ്രധാനമന്ത്രിയും ആയ ഹുസൈൻ ഷഹീദ് സുഹ്‌റവർദി (ഇടത്), മഹാത്മാഗാന്ധിയും ഇന്ത്യയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യദിനത്തിന് ശേഷമുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ മതപരമായ അക്രമങ്ങൾ തടയുന്നതിനായി കൽക്കട്ടയിൽ 73 മണിക്കൂർ ഉപവാസം നടത്തിയിരുന്നു.

ഓരോ ജില്ലയും പാകിസ്ഥാനിലേക്കോ ഇന്ത്യയിലേക്കോ എന്ന് തീരുമാനിക്കാൻ ചുമതലപ്പെടുത്തിയ റാഡ്ക്ലിഫ് കമ്മീഷൻ, അധികാര കൈമാറ്റത്തിന് രണ്ട് ദിവസത്തിന് ശേഷം 1947 ഓഗസ്റ്റ് 17 ന് അത് പ്രഖ്യാപിച്ചു. [23] ഇത് പഞ്ചാബിലെ സിഖ് ആധിപത്യ പ്രദേശങ്ങളെ രണ്ട് രാജ്ങ്ങൾക്കിടയിൽ തുല്യ അനുപാതത്തിൽ വിഭജിച്ചു. [23] ഏറ്റവും മോശമായ അവസ്ഥയെ ഭയന്നിരുന്ന സിഖ് ഗ്രൂപ്പുകൾ ഇതനെതിരെ ശക്തമായ എതിർപ്പ് ഉയർത്താൻ ഒരുങ്ങുകയായിരുന്നു. [23] പ്രതീക്ഷിച്ച അക്രമത്തെ നേരിടാൻ, ബ്രിട്ടീഷ് രാജ് ഗവൺമെന്റ് 50,000 അംഗ ഇന്ത്യൻ അതിർത്തി സേന രൂപീകരിച്ചു. അക്രമം ആരംഭിച്ചപ്പോൾ, സേന ഫലപ്രദമല്ലെന്ന് തെളിഞ്ഞു. പ്രാദേശികമായി റിക്രൂട്ട് ചെയ്യപ്പെട്ട മിക്ക യൂണിറ്റുകൾക്കും പഞ്ചാബിലെ മൂന്ന് മതവിഭാഗങ്ങളിൽ ഒന്നോ അല്ലെങ്കിൽ മറ്റെന്തെങ്കിലും ഗ്രൂപ്പുകളുമായോ ശക്തമായ ബന്ധം ഉണ്ടായിരുന്നു, സമ്മർദ്ദത്തിൽ നിഷ്പക്ഷത നിലനിർത്താൻ അവർക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. [23] ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ, കിഴക്കൻ പഞ്ചാബിലെ സിഖുകാരും ഹിന്ദുക്കളും അവിടെയുള്ള മുസ്ലീങ്ങളെ പെട്ടെന്ന് അപ്രതീക്ഷിതമായി ആക്രമിക്കുകയായിരുന്നു, പടിഞ്ഞാറൻ പഞ്ചാബിൽ, മുസ്ലീങ്ങൾ സിഖുകാർക്ക് നേരെയുള്ള അക്രമവും ക്രൂരതയും തിരിച്ചുവിടുകയായിരുന്നു. [23] അഭയാർത്ഥികളെ അവരുടെ പുതിയ ദേശങ്ങളിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്ന ട്രെയിനുകൾ തടഞ്ഞുനിർത്തി, അതിലുള്ളവരെ പ്രായവും ലിംഗഭേദവും പരിഗണിക്കാതെ കശാപ്പ് ചെയ്തു. [23] തങ്ങളുടെ പുതിയ ദേശത്തിലേക്ക് കിഴക്കോട്ടും പടിഞ്ഞാറോട്ടും സഞ്ചരിക്കുന്ന മനുഷ്യരുടെയും കാളവണ്ടികളുടെയും നീണ്ട നിരകൾ തടഞ്ഞുനിർത്തി കീഴടക്കി. [23]

പടിഞ്ഞാറൻ പഞ്ചാബിൽ നിന്നുള്ള ഹിന്ദു അഭയാർത്ഥികൾ ഡൽഹിയിൽ എത്തി മുസ്ലീം സമുദായത്തെ അവരുടെ സ്ഥാപിത സാംസ്കാരിക മാതൃകകളിൽ നിന്നും മൂല്യങ്ങളിൽ നിന്നും തടഞ്ഞ് പുതിയ സർക്കാരിനെ താൽക്കാലികമായി അസ്ഥിരപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. [23] വിഭജന അക്രമത്തിൽ മരിച്ചവരുടെ എണ്ണം ഒരിക്കലും അറിയാൻ കഴിയില്ല, പക്ഷേ ജഡ്ജി ജി ഡി ഖോസ്ല, സ്റ്റേൺ റെക്കണിംഗിൽ ഇത് ഏകദേശം 500,000 ആണെന്ന് കരുതി. [23] ചരിത്രകാരനായ പെർസിവൽ സ്പിയർ പുതിയ അതിർത്തിയിലൂടെ ഓരോ വഴിക്കും അഞ്ചര ദശലക്ഷം പേർ യാത്ര ചെയ്തിരിക്കാം. എന്നെഴുതുന്നു.[23] സിന്ധിൽ നിന്ന് ഏകദേശം 400,000 ഹിന്ദുക്കൾ ഇന്ത്യയിലേക്ക് കുടിയേറി, കിഴക്കൻ പാകിസ്ഥാനിൽ നിന്ന് (ഇപ്പോൾ ബംഗ്ലാദേശ്) ഒരു ദശലക്ഷം ഹിന്ദുക്കൾ ഇന്ത്യയിലെ പശ്ചിമ ബംഗാൾ പ്രവിശ്യയിലേക്ക് കുടിയേറി. [23] കൂട്ടക്കൊലകളുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ വന്ന കുടിയേറ്റങ്ങൾ പുതിയ ഗവൺമെന്റിന്റെ ശക്തിയെ സാരമായി ബാധിച്ചു. [23]

 
ലേഡി എഡ്വിന മൗണ്ട് ബാറ്റൻ 1947 ജൂണിൽ ഡൽഹിക്ക് പുറത്തുള്ള ഒരു അഭയാർത്ഥി ക്യാമ്പ് സന്ദർശിക്കുന്നു.

1947 ലെ ശരത്കാലത്തോടെ മതപരമായ കൊലപാതകങ്ങൾ കുറഞ്ഞു, പക്ഷേ അഭയാർത്ഥികളെ പാർപ്പിക്കാനുള്ള ഉത്തരവാദിത്തത്തിൽ ഗവൺമെന്റ് ഭാരപ്പെട്ടു. [24] പഞ്ചാബിൽ, മുസ്ലീങ്ങൾ അടുത്തിടെ ഒഴിപ്പിച്ച ഭൂമി ഉണ്ടായിരുന്നു; ഡൽഹിയിൽ ഹിന്ദു, സിഖ് അഭയാർത്ഥികളിൽ ധാരാളമായിരുന്നു: പാകിസ്ഥാനിലേക്ക് പോകുന്ന മുസ്ലീങ്ങളെക്കാൾ കൂടുതൽ പേർ അവിടെ എത്തിയിരുന്നു. [24] അഭയാർത്ഥികളെ ഡൽഹിയുടെ പ്രാന്തപ്രദേശങ്ങളിൽ അടച്ചുറപ്പുള്ള നിരവധി പ്രദേശങ്ങളിൽ പാർപ്പിച്ചു. എന്നാൽ താമസിയാതെ അവർ തെരുവുകളിലേക്കൊഴുകുകയും മസ്ജിദുകൾ പോലും കയ്യടക്കുകയും ചെയ്തു. അവർ പാകിസ്ഥാനിലേക്ക് നാടുകടത്താൻ കാത്തിരിക്കുന്ന മുസ്ലീങ്ങൾക്കൊപ്പം ദൽഹി സുൽത്താനേറ്റിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ നിറഞ്ഞ പുരാണ കില കൈവശപ്പെടുത്താൻ ശ്രമിച്ചു. [24] മതവികാരം ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു; ഡൽഹിയിൽ അവശേഷിക്കുന്ന മുസ്‌ലിങ്ങൾ കൂട്ടക്കൊല ഭയപ്പെട്ടിരുന്നു. [24]

ബംഗാളിലെ അക്രമം അവസാനിപ്പിക്കാനുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ദൗത്യം പൂർത്തീകരിച്ചു, മഹാത്മാഗാന്ധി 1947 ഒക്ടോബറിൽ ഡൽഹിയിലെത്തി. [24] അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുതിയ ദൗത്യം നഗരത്തിൽ സമാധാനം പുനഃസ്ഥാപിക്കുക എന്നതായിരുന്നു. [24] നഗരത്തിലെ ഗോലെ മാർക്കറ്റ് ഏരിയയിലെ പട്ടികജാതി "ബാൽമീകി ക്ഷേത്രത്തിൽ" നിന്ന് തന്റെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ നയിക്കാൻ അദ്ദേഹം തീരുമാനിച്ചു. പിന്നീട് അഭയാർത്ഥികൾക്ക് അഭയം നൽകുന്നതിനായി ക്ഷേത്രം ആവശ്യപ്പെട്ടതിനാൽ, സെൻട്രൽ ഡൽഹിയിലെ ഒരു വലിയ മാളികയായ ബിർള ഹൗസിലെ രണ്ട് മുറികളിലേക്ക് ഗാന്ധി മാറി. ഇന്ത്യൻ സർക്കാരിനുള്ളിലെ ചില ഗ്രൂപ്പുകൾ ഗാന്ധിയുടെ പ്രവർത്തനങ്ങളെ എതിർത്തു. [24]

താമസിയാതെ മറ്റൊരു പ്രശ്നം മുളപൊട്ടി. [24] ഇന്ത്യയുടെ വിഭജനം ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയുടെ ഭൂമിയുടെ വിഭജനം മാത്രമായിരുന്നില്ല; അതിന്റെ ആസ്തികളുടെ വിഭജനവും അതിൽ ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നു. [24] നേരത്തെ വിലപേശൽ നടത്തിയിരുന്ന ആസ്തികൾ ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് (ട്രഷറി ഉണ്ടായിരുന്നിടത്ത്) പാകിസ്ഥാനിലേക്ക് മാറ്റേണ്ടതുണ്ട്. കാശ്മീരിലെ വളർന്നുവരുന്ന പ്രതിസന്ധിയുടെ പേരിൽ പാക്കിസ്ഥാനെ സമ്മർദ്ദത്തിലാക്കാൻ ഇന്ത്യൻ സർക്കാർ ഈ പണം തടഞ്ഞുവച്ചു; ഭയാനകമായ ശൈത്യകാലത്ത് പാക്കിസ്ഥാനിൽ നിന്നുള്ള ആക്രമണത്തെ ഇന്ത്യ ഭയപ്പെട്ടു. [24]

1948 ജനുവരി 12-ന്, കഴിഞ്ഞ ഒക്ടോബറിൽ 78 വയസ്സ് തികഞ്ഞ ഗാന്ധിജി നിരാഹാരസമരം തുടങ്ങി. മുഴുവൻ പണവും നൽകൽ, ഡൽഹിയിൽ സമാധാന ഉടമ്പടി ഒപ്പിടൽ, പള്ളികൾ ഒഴിപ്പിക്കൽ എന്നിവയായിരുന്നു അതിന്റെ വ്യവസ്ഥകൾ. [24] [25] ഇന്ത്യാ ഗവൺമെന്റ് 1948 ജനുവരി 18-ന് സ്വത്തുക്കൾ കൈമാറാൻ സമ്മതിക്കുകയും സമാധാന ഉടമ്പടി ഒപ്പുവെക്കുകയും ചെയ്തപ്പോൾ, ഗാന്ധി നിരാഹാരം അവസാനിപ്പിച്ചു. [24]

കശ്മീരിനെ ചൊല്ലിയുള്ള യുദ്ധം

തിരുത്തുക
 
കാശ്മീർ ഇന്ത്യയുടെയും പാകിസ്ഥാന്റെയും നിയന്ത്രണത്തിലുള്ള പ്രദേശങ്ങൾ കാണിക്കുന്നു. 1949-ലെ വെടിനിർത്തൽ രേഖയുടെ പിൻഗാമിയായ നിയന്ത്രണരേഖ രണ്ട് പ്രദേശങ്ങളെയും വേർതിരിക്കുന്നു.
 
1948 മെയ് മാസത്തിൽ കശ്മീരിലെ ശ്രീനഗറിലെ ബ്രിഗേഡ് ഹെഡ്ക്വാർട്ടേഴ്സ് മിലിട്ടറി ഹോസ്പിറ്റലിൽ നെഹ്‌റു ഒരു ഇന്ത്യൻ സൈനികനെ സന്ദർശിക്കുന്നു

ഒന്നാം ആംഗ്ലോ-സിഖ് യുദ്ധത്തിൽ ബ്രിട്ടീഷുകാർ സിഖ് സാമ്രാജ്യത്തെ പരാജയപ്പെടുത്തിയതിന് ശേഷം 1846-ൽ കാശ്മീർ നാട്ടുരാജ്യമായി രൂപീകരിച്ചു. അമൃത്സർ ഉടമ്പടി പ്രകാരം ഈ പ്രദേശം ബ്രിട്ടീഷുകാരിൽ നിന്ന് വാങ്ങിയതിനുശേഷം, ജമ്മുവിലെ രാജാവായ ഗുലാബ് സിംഗ് കശ്മീരിന്റെ പുതിയ ഭരണാധികാരിയായി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പിൻഗാമികളുടെ ഭരണം, ബ്രിട്ടീഷ് കിരീടത്തിന്റെ പരമാധികാരത്തിൽ (അല്ലെങ്കിൽ ശിക്ഷണം) 1947 ലെ ഇന്ത്യയുടെ വിഭജനംം വരെ നീണ്ടുനിന്നു. പഞ്ചാബ് മേഖലയിലെ ഗുരുദാസ്പൂർ ജില്ലയിലൂടെയാണ് കശ്മീരിനെ ഇന്ത്യയുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചിരുന്നത്. എന്നിരുന്നാലും, അതിന്റെ ജനസംഖ്യയിൽ 77% മുസ്ലീങ്ങളായിരുന്നു, അത് പിന്നീട് പാകിസ്ഥാനായി മാറിയ പ്രദേശവുമായും ഒരു അതിർത്തി പങ്കിട്ടു. അതിന്റെ സാമ്പത്തിക പ്രവർത്തനത്തിന്റെ ഒരു പ്രധാന ഭാഗം ഝലം നദിയിൽ പാക്കിസ്ഥാനിലെ പഞ്ചാബ് പ്രദേശത്തോടൊപ്പമാണ് നടന്നത്. 1947 ഓഗസ്റ്റിൽ കശ്മീരിലെ മഹാരാജാവായിരുന്ന ഗുലാബ് സിംഗിന്റെ പിൻഗാമി ഹരി സിംഗ്, വ്യാപാരവും ആശയവിനിമയവും സുഗമമാക്കുന്നതിന് പാകിസ്ഥാനുമായി ഒരു "സ്ഥിര കരാറിൽ" ഒപ്പുവച്ചിരുന്നു. ചരിത്രകാരനായ ബർട്ടൺ സ്റ്റൈൻ പറയുന്നതനുസരിച്ച്,

ബ്രിട്ടീഷ് പരമാധികാരം അവസാനിക്കുമ്പോൾ അദ്ദേഹം പാകിസ്ഥാനിലേക്ക് ചേരുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു. അദ്ദേഹം ഇത് ചെയ്യാൻ മടിച്ചപ്പോൾ, പാകിസ്ഥാൻ അതിന്റെ ഭരണാധികാരിയെ ഭയപ്പെടുത്തി കീഴടങ്ങാൻ ഒരു ഗറില്ല ആക്രമണം നടത്തി. അതിനുപകരം മഹാരാജാവ് മൗണ്ട് ബാറ്റണോട് [26] സഹായത്തിനായി അപേക്ഷിച്ചു, ഇന്ത്യയുടെ ഗവർണർ ജനറൽ ഇന്ത്യയിലേക്ക് ചേരാനുള്ള വ്യവസ്ഥയിൽ സഹായിക്കാമെന്ന് സമ്മതിച്ചു. തുടർന്ന് ഇന്ത്യൻ പട്ടാളക്കാർ കശ്മീരിൽ പ്രവേശിച്ച് പാകിസ്ഥാൻ സ്‌പോൺസർ ചെയ്‌ത ക്രമക്കേടുകളെ സംസ്ഥാനത്തിന്റെ ഒരു ചെറിയ ഭാഗത്തുനിന്നൊഴികെ മറ്റെല്ലായിടത്തുനിന്നും തുരത്തി. തുടർന്നാണ് സംഘർഷത്തിന് മധ്യസ്ഥത വഹിക്കാൻ ഐക്യരാഷ്ട്രസഭയെ ക്ഷണിച്ചത്. കശ്മീരികളുടെ അഭിപ്രായം ഉറപ്പാക്കണമെന്ന് യുഎൻ മിഷൻ നിർബന്ധിച്ചു, അതേസമയം സംസ്ഥാനം മുഴുവനും ക്രമക്കേടുകളിൽ നിന്ന് നീക്കം ചെയ്യുന്നതുവരെ ഒരു ജനഹിതപരിശോധന നടത്താനാവില്ലെന്ന് ഇന്ത്യ ശഠിച്ചു. [27]

1948-ന്റെ അവസാന നാളുകളിൽ, യുഎൻ ആഭിമുഖ്യത്തിൽ ഒരു വെടിനിർത്തൽ കരാറിൽ ഏർപ്പെട്ടു. എന്നിരുന്നാലും, യുഎൻ ആവശ്യപ്പെട്ട ജനഹിതപരിശോധന ഒരിക്കലും നടത്താത്തതിനാൽ, ഇന്ത്യയും പാകിസ്ഥാനും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം വഷളാവുകയും, [27] ഒടുവിൽ 1965 ലും 1999 ലും കശ്മീരിനെച്ചൊല്ലി രണ്ട് യുദ്ധങ്ങൾക്കുകൂടി കാരണമാവുകയും ചെയ്തു.

ഗാന്ധിയുടെ മരണം

തിരുത്തുക
 
1948 ഫെബ്രുവരിയിൽ അലഹബാദിലെ ത്രിവേണി സംഗമത്തിൽ നിമജ്ജനം ചെയ്യാൻ ഇന്ത്യൻ സൈന്യത്തിലെ സൈനികർ വലിക്കുന്ന വണ്ടിയിൽ മഹാത്മാഗാന്ധിയുടെ ചിതാഭസ്മം

ഗാന്ധിയുടെ അവസാനത്തെ ഉപവാസത്തിൽ ചില ഇന്ത്യക്കാർ പ്രകോപിതരായി, മുസ്ലീങ്ങളോടും പാകിസ്ഥാനോടും അദ്ദേഹം വളരെ യോജിച്ചയാളാണെന്ന് ആരോപിച്ചു. അവരിൽ ഹിന്ദു ദേശീയവാദിയായ നാഥുറാം ഗോഡ്‌സെ, രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടിയായ ഹിന്ദു മഹാസഭയിലെ അംഗം, കൂടാതെ വലതുപക്ഷ ഹിന്ദു അർദ്ധസൈനിക സന്നദ്ധ സംഘടനയായ രാഷ്ട്രീയ സ്വയംസേവക് സംഘിന്റെ (ആർഎസ്എസ്) മുൻ അംഗവും ഉണ്ടായിരുന്നു. [28] ലുവ പിഴവ് ഘടകം:Footnotes-ൽ 80 വരിയിൽ : bad argument #1 to 'ipairs' (table expected, got nil) ലുവ പിഴവ് ഘടകം:Footnotes-ൽ 80 വരിയിൽ : bad argument #1 to 'ipairs' (table expected, got nil) 1948 ജനുവരി 30-ന് ബിർള ഹൗസിൽ വെച്ച് ഗാന്ധിജിയുടെ സായാഹ്ന പ്രാർത്ഥനാ സമ്മേളനത്തിലേക്ക് പോകുകയായിരുന്ന ഗാന്ധിയെ ഗോഡ്‌സെ കൊലപ്പെടുത്തി, ഗാന്ധിയുടെ നെഞ്ചിലേക്ക് മൂന്ന് തവണ വെടിയുതിർത്തു.

അന്ന് വൈകുന്നേരം, നെഹ്‌റു റേഡിയോയിലൂടെ രാജ്യത്തെ അഭിസംബോധന ചെയ്തു ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: [29]

സുഹൃത്തുക്കളേ, സഖാക്കളേ, ഞങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് വെളിച്ചം പോയി, എല്ലായിടത്തും ഇരുട്ടാണ്, നിങ്ങളോട് എന്താണ് പറയേണ്ടതെന്നും എങ്ങനെ പറയണമെന്നും എനിക്കറിയില്ല. നമ്മുടെ പ്രിയപ്പെട്ട നേതാവ്, രാഷ്ട്രപിതാവ് എന്ന് നമ്മൾ വിളിച്ച ബാപ്പു ഇപ്പോൾ ഇല്ല. ഒരുപക്ഷെ ഞാൻ പറയുന്നത് തെറ്റായിരിക്കാം; എന്നിരുന്നാലും, ഇത്രയും വർഷമായി ഞങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടതുപോലെ, ഞങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തെ വീണ്ടും കാണില്ല, ഞങ്ങൾ ഉപദേശത്തിനായി അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ അടുത്തേക്ക് ഓടുകയോ അവനിൽ നിന്ന് ആശ്വാസം തേടുകയോ ചെയ്യില്ല, അത് എനിക്ക് മാത്രമല്ല, ഈ രാജ്യത്തെ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആളുകൾക്ക് കനത്ത പ്രഹരമാണ്. [29]

ലോകമെമ്പാടും ഗാന്ധിജിയുടെ മരണത്തിൽ അനുശോചിച്ചു. 1948 ജനുവരി 30-ന് രാത്രി യുണൈറ്റഡ് കിംഗ്ഡത്തിൽ ഒരു റേഡിയോ പ്രസംഗത്തിൽ ബ്രിട്ടീഷ് പ്രധാനമന്ത്രി ക്ലെമന്റ് ആറ്റ്ലി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു:

മിസ്റ്റർ ഗാന്ധിയുടെ ക്രൂരമായ കൊലപാതകത്തെക്കുറിച്ച് എല്ലാവരും അഗാധമായ ഭയത്തോടെ പഠിച്ചിട്ടുണ്ടാകും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ നാട്ടുകാർക്ക് അവരുടെ മഹത്തായ പൗരന്റെ നഷ്ടത്തിൽ ഞങ്ങളുടെ അഗാധമായ സഹതാപം അർപ്പിക്കുന്നതിലൂടെ ബ്രിട്ടീഷ് ജനതയുടെ വീക്ഷണങ്ങളാണ് ഞാൻ പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതെന്ന് എനിക്കറിയാം. ഇന്ത്യയിൽ അറിയപ്പെടുന്ന മഹാത്മാഗാന്ധി ഇന്ന് ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും മികച്ച വ്യക്തിത്വങ്ങളിൽ ഒരാളായിരുന്നു... കാൽനൂറ്റാണ്ടായി ഈ ഒരു മനുഷ്യൻ ഇന്ത്യൻ പ്രശ്നത്തിന്റെ എല്ലാ പരിഗണനകളിലും പ്രധാന ഘടകമാണ്. [30]

വിലാപകാലം അവസാനിച്ചപ്പോൾ, കൊലപാതകത്തിന് ഗൂഢാലോചന നടത്തിയ ഹിന്ദു തീവ്രവാദികൾക്കെതിരെ കുറ്റപ്പെടുത്തലിന്റെ വിരൽ ഉറച്ചു, അവരെ മാത്രമല്ല, പൊതുവെ ഹിന്ദു ദേശീയതയെയും അപകീർത്തിപ്പെടുത്തുന്നു, അത് ദശാബ്ദങ്ങൾ പിന്നിട്ടിട്ടും അതിന്റെ രാഷ്ട്രീയ പ്രശസ്തി വീണ്ടെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. [24] ആഭ്യന്തര മന്ത്രി കൂടിയായിരുന്ന ഉപപ്രധാനമന്ത്രി സർദാർ പട്ടേലിനെ സുരക്ഷാ ക്രമീകരണങ്ങളുടെ അപര്യാപ്തതയുടെ പേരിൽ ആക്ഷേപിച്ചു. [24]

നാട്ടുരാജ്യങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രീയ ഏകീകരണം

തിരുത്തുക
 
1949-ൽ രാജസ്ഥാൻ യൂണിയന്റെ ഉദ്ഘാടനത്തിനുശേഷം ജയ്പൂരിലെ ദർബാർ ഹാളിൽ നിന്ന് സർദാർ പട്ടേൽ (മധ്യത്തിൽ) പുറപ്പെടുന്നു. വലതുവശത്ത് ജയ്പൂർ മഹാരാജാവും യൂണിയന്റെ ആദ്യത്തെ രാജ്പ്രമുഖുമായ മാൻ സിംഗ് രണ്ടാമൻ ; ഇടതുവശത്ത് കോട്ടയിലെ മഹാരാജാവാണ്

രാജ് വർഷങ്ങളിൽ നിന്ന് സ്വതന്ത്രമായപ്പോൾ നാട്ടുരാജ്യങ്ങളുടെ സംയോജനവും ഒരു ഭരണഘടനയുടെ രൂപീകരണവും ആവശ്യമായി വന്നു.

ഇന്ത്യയിൽ 362 നാട്ടുരാജ്യങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. [d] ഹൈദരാബാദ് 200,000 കി.m2 (2.2×1012 sq ft) വിസ്തീർണ്ണമുള്ള, 17 ദശലക്ഷം ജനസംഖ്യ ഉള്ള രാജ്യം ആയിരുന്നു. [31] മറ്റേ അറ്റത്ത് ഇരുന്നൂറോളം നാട്ടുരാജ്യങ്ങൾക്ക് 25 കി.m2 (269,097,760 sq ft) -ൽ താഴെ വിസ്തീർണ്ണമേ ഉണ്ടായിരുന്നുളളൂ. [32] [33] ബ്രിട്ടീഷുകാർ അവരുടെ ഉടമ്പടി അവകാശങ്ങൾ റദ്ദാക്കുകയും ഇന്ത്യയുമായോ പാകിസ്ഥാനുമായോ ഒരു രാഷ്ട്രീയ യൂണിയനിൽ ചേരാൻ അവരെ ഉപദേശിക്കുകയും ചെയ്തു. [31] കുറച്ചുകാലത്തേക്ക് ഭോപ്പാലിലെ നവാബും ചില ബ്രിട്ടീഷ് രാഷ്ട്രീയ ഏജന്റുമാരും മൂന്നാമതൊരു "രാഷ്ട്രീയ ശക്തി" രൂപീകരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു, എന്നാൽ അവർക്ക് പരസ്പരം വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. [31] ആഗസ്ത് 15-ഓടെ, മൂന്നുപേരൊഴികെ മറ്റെല്ലാവരും ഇന്ത്യൻ യൂണിയൻ അംഗീകരിച്ചു. [31]

യൂണിയൻ പ്രവേശനത്തിനു ശേഷവും, പുതിയ രാഷ്ട്രീയ യൂണിയനിൽ രാജക്കന്മാരുടെ സ്ഥാനം തീരുമാനിക്കുന്നതിനുള്ള ചോദ്യം അവശേഷിച്ചു. [31] സർദാർ പട്ടേലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ അസിസ്റ്റന്റ് വി.പി. മേനോനും ഭീഷണികളുടെയും പ്രേരണകളുടെയും ഒരു സംയോജനം ഉപയോഗിച്ചു, രണ്ടാമത്തേതിൽ പ്രത്യേക ആനുകൂല്യങ്ങളും നികുതി രഹിത പെൻഷനുകളും ഉൾപ്പെടുന്നു. [31] ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ, 1947 ഓഗസ്റ്റിൽ അംഗീകൃതമായ എല്ലാ സംസ്ഥാനങ്ങളും ഏതെങ്കിലും രീതിയിൽ ഒരു പുതിയ ഫെഡറൽ യൂണിയനായി ലയിച്ചു. [31] ബറോഡ സംസ്ഥാനവും കത്തിയവാറും സംയോജിപ്പിച്ച് സൗരാഷ്ട്രയുടെ പുതിയ ഫെഡറൽ യൂണിറ്റ് രൂപീകരിച്ചു. രജപുത്താന സംസ്ഥാനങ്ങൾ ഒന്നിച്ച് രാജസ്ഥാൻ രൂപീകരിച്ചു. [31] തിരുവിതാംകൂർ, കൊച്ചി എന്നീ നാട്ടുരാജ്യങ്ങളാണ് കേരളമായി മാറിയത്. [34] മൈസൂർ വിസ്തൃതിയിൽ വലുതായതിനാൽ അത് ഒറ്റയ്ക്ക് ഒരു ഫെഡറൽ യൂണിറ്റായി മാറി. [34] നൂറുകണക്കിന് ചെറിയ സംസ്ഥാനങ്ങൾ വലിയ ഫെഡറൽ യൂണിറ്റുകൾക്കുള്ളിൽ ചേർന്നു. [34]

മൈസൂരിലെയും തിരുവിതാംകൂറിലെയും പോലെയുള്ള ചില മുൻ രാജാക്കന്മാർക്ക് പുതിയ ഫെഡറൽ യൂണിറ്റുകളിൽ "രാജ്പ്രമുഖ്" എന്ന പേരിലുള്ള നേതൃപദവികൾ നൽകിയിരുന്നു, എന്നാൽ അവർക്ക് അവരുടെ മുൻ അധികാരം ഇല്ലായിരുന്നു, രാഷ്ട്രീയ ഘടന മാറ്റമില്ലാതെ ജനാധിപത്യപരമായിരുന്നു. [34] മറ്റ് മുൻ രാജാക്കന്മാർ പൊതു സേവനത്തിലേക്കോ സ്വകാര്യ ബിസിനസ്സിലേക്കോ പോയി. [34] 1950 ന് ശേഷം, അവ ചരിത്രപരമായി നിലനിന്നിരുന്നുവെങ്കിലും പുതിയ ഇന്ത്യയിൽ അവർക്ക് രാഷ്ട്രീയ സ്വാധീനങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. [34]

1947 ഒക്ടോബറിൽ ഒരു വലിയ സൈനിക സംഘർഷം ആരംഭിച്ച കാശ്മീർ ഒഴികെ, രണ്ട് സംസ്ഥാനങ്ങൾ, ഹൈദരാബാദ്, ജുനാഗഡ് എന്നിവ മാത്രം സ്വതന്ത്രമായി തുടർന്നു. [34] കത്തിയവാർ ഉപദ്വീപിന്റെ തീരത്തുള്ള ഒരു ചെറിയ സംസ്ഥാനമായിരുന്നു ജുനാഗഡ്, എന്നാൽ അതിന്റെ കര അതിർത്തി ഇന്ത്യയുമായി ആയിരുന്നു. [34] ഇവിടെ ഭൂരിപക്ഷം ഹിന്ദു ജനസംഖ്യയുണ്ടെങ്കിലും ഒരു മുസ്ലീം നവാബ് ഉണ്ടായിരുന്നു. [34] സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരം നവാബ് പാകിസ്ഥാനുമായി ചേർന്നു. ഏതാനും ആഴ്ചകൾക്കുള്ളിൽ ഇന്ത്യൻ സൈന്യം ജുനാഗഡിലേക്ക് മാർച്ച് ചെയ്തു. ഇന്ത്യയ്ക്കുവേണ്ടി ഒരു ജനഹിതപരിശോധന നടന്ന ശേഷം ആ പ്രദേശം ഇന്ത്യയുടെ ഭാഗമായി പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ടു. [34] പാകിസ്ഥാൻ പ്രതിഷേധിച്ചെങ്കിലും തുടർ നടപടികളൊന്നും സ്വീകരിച്ചില്ല. [34]

85%-ഹിന്ദു ജനസംഖ്യ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ഹൈദരാബാദ് വേറെ ക്ലാസ്സിൽ ആയിരുന്നു. ഹൈദരാബാദിന്റെ മുസ്ലീം ഭരണം ആരംഭിച്ചത് മുഗൾ കാലഘട്ടത്തിലാണ്. [34] കീഴാളർ എന്നതിനേക്കാൾ ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ തുല്യ സഖ്യകക്ഷികളാണെന്ന് തങ്ങളെന്ന് ഭരണകക്ഷിയായ നിസാമുകൾ സ്വയം പ്രഖ്യാപിച്ചിരുന്നു. [34] എന്നാൽ സംസ്ഥാനം എല്ലാ വശങ്ങളും ഇന്ത്യയാൽ ചുറ്റപ്പെട്ടതായിരുന്നു. [34] ബ്രിട്ടീഷുകാർ ഇടനിലക്കാരനായ പ്രവേശനത്തിനുള്ള ഉദാരമായ വ്യവസ്ഥകൾ നിസാം നിരസിച്ചിരുന്നു. [34] ഒടുവിൽ, റസാക്കർ എന്ന തീവ്രവാദ സംഘടനയുടെ ശക്തി തന്റെ സംസ്ഥാനത്തിനുള്ളിൽ വളരാൻ അനുവദിച്ചപ്പോൾ, ഇന്ത്യ സൈനികമായി ആക്രമിച്ച് ("പോലീസ് നടപടി" എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ടു) ഹൈദരാബാദിനെ ഇന്ത്യയുടെ ഫെഡറൽ ഘടനയിൽ ഉൾപ്പെടുത്തി. [34]

പുതിയ ഭരണഘടനയുടെ രൂപീകരണം

തിരുത്തുക
 
ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ ആമുഖം.

പരിവർത്തന കാലഘട്ടത്തിലെ അവസാന നേട്ടം പുതിയ ഭരണഘടനയായിരുന്നു. [35] ഭരണഘടനാ അസംബ്ലി, 1935 ലെ ഗവൺമെന്റ് ഓഫ് ഇന്ത്യ ആക്റ്റ് ഒരു മാതൃകയും ചട്ടക്കൂടായും ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ട്, 1946 നും 1949 നും ഇടയിൽ അസാധാരണമായ വേഗതയിൽ ക്രമക്കേടുകളില്ലാതെ ഇത് തയ്യാറാക്കി. [35]പാർലമെന്ററി ജനാധിപത്യ സംവിധാനമുള്ള ഫെഡറൽ ഭരണകൂടത്തെയാണ് ഭരണഘടന വിവരിക്കുന്നത്. [35] പ്രതിരോധം, വിദേശകാര്യങ്ങൾ, റെയിൽവേ, തുറമുഖങ്ങൾ, നാണയം എന്നിവയുടെ നിയന്ത്രണം മാത്രം നിർവഹിച്ച കേന്ദ്ര ഗവൺമെന്റിന്റെ ശക്തിക്ക് ഫെഡറൽ ഘടന പ്രകടമാണ്. [35] ഭരണഘടനാപരമായ ഗവൺമെന്റിന്റെ തലവനായ പ്രസിഡന്റിന് ഒരു സംസ്ഥാനത്തിന്റെ ഭരണം ഏറ്റെടുക്കുന്നതിനുള്ള കരുതൽ അധികാരവുമുണ്ട്. [35] കേന്ദ്ര നിയമനിർമ്മാണ സഭയ്ക്ക്, ഓരോ അഞ്ച് വർഷത്തിലും പൊതുതെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ജനങ്ങളാൽ നേരിട്ട് തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെടുന്ന പ്രതിനിധികളെ ലോക്‌സഭയും സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട പ്രതിനിധികൾ നാമനിർദ്ദേശം ചെയ്യുന്ന അംഗങ്ങളുള്ള രാജ്യസഭയും ആയി രണ്ട് സഭകളുണ്ട്. [35]

1935ലെ നിയമത്തിൽ കാണാത്ത മറ്റ് പല സവിശേഷതകളും ഭരണഘടനയിൽ ഉണ്ട്. മൗലികാവകാശങ്ങളുടെ നിർവചനം യുണൈറ്റഡ് സ്റ്റേറ്റ്സിന്റെ ഭരണഘടനയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്, കൂടാതെ ഭരണഘടനാ നിർദ്ദേശങ്ങൾ അല്ലെങ്കിൽ പരിശ്രമത്തിന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങൾ അയർലൻഡ് ഭരണഘടനയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്. [36] ഭരണഘടന ശുപാർശ ചെയ്യുന്ന ഒരു ഇന്ത്യൻ സ്ഥാപനമാണ് പഞ്ചായത്ത് അല്ലെങ്കിൽ വില്ലേജ് കമ്മിറ്റികൾ. [36] തൊട്ടുകൂടായ്മ നിയമവിരുദ്ധമാണ് (ആർട്ടിക്കിൾ 17), ജാതി വ്യത്യാസങ്ങൾ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല (ആർട്ടിക്കിൾ 15(2), 16(2)). [36] ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ പ്രഖ്യാപനം ഇന്ത്യയെ കോമൺവെൽത്തിന് ഉള്ളിൽ ഒരു റിപ്പബ്ലിക്കായി മാറ്റി. [36]

ഡൊമിനിയൻ ഭരണഘടനയും സർക്കാരും

തിരുത്തുക

ബ്രിട്ടീഷ് കോമൺ‌വെൽത്ത് ഓഫ് നേഷൻസിനുള്ളിൽ (അതിന്റെ പേര് 1949-ൽ "കോമൺ‌വെൽത്ത് ഓഫ് നേഷൻസ്" എന്നാക്കി മാറ്റി) സ്വതന്ത്ര ഡൊമീനിയൻ എന്ന നിലയിൽ 1947 ഓഗസ്റ്റ് 15-ന് ഇന്ത്യൻ ഇൻഡിപെൻഡൻസ് ആക്റ്റ് 1947 -ന്റെ വ്യവസ്ഥകൾക്ക് കീഴിൽ ഇന്ത്യൻ ഡൊമീനിയൻ നിലവിൽ വന്നു. അതിന് 1947 ജൂലൈ 18-ന് രാജ അനുമതി ലഭിച്ചു. [37] ഈ നിയമം 1935-ലെ ഗവൺമെന്റ് ഓഫ് ഇന്ത്യ ആക്ടിനൊപ്പം മാറിയ സന്ദർഭത്തിന് അനുയോജ്യമായ ഭേദഗതി വരുത്തി, ഇന്ത്യൻ ഡൊമീനിയൻ ഭരണഘടനയായി പ്രവർത്തിച്ചു. [37] ഇന്ത്യൻ ഇൻഡിപെൻഡൻസ് ആക്ട് പ്രകാരം, മുമ്പ് ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യ രൂപീകരിച്ച പ്രദേശങ്ങളുടെ ഭരണത്തിന്റെ എല്ലാ ഉത്തരവാദിത്തവും ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാർ ഉപേക്ഷിച്ചു. [37] മാറിയ നിലയെ പ്രതിഫലിപ്പിച്ചുകൊണ്ട്, രാജകീയ ശൈലിയും "ഇന്ത്യ ഇംപറേറ്റർ", "ഇന്ത്യയുടെ ചക്രവർത്തി" എന്നീ സ്ഥാനപ്പേരുകളും ഉപേക്ഷിച്ചു. [37]

ദേശീയ നേതാക്കളും 1946 ലെ കാബിനറ്റ് മിഷനും തമ്മിലുള്ള ചർച്ചകളെത്തുടർന്ന് ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണകാലത്താണ് ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനാ അസംബ്ലിയുടെ പദ്ധതി തയ്യാറാക്കിയത്. 1946 ജനുവരിയിൽ നടന്ന ഇന്ത്യൻ പ്രവിശ്യാ തിരഞ്ഞെടുപ്പിന് ശേഷം രൂപീകരിച്ച പുതിയ പ്രവിശ്യാ അസംബ്ലികളാണ് അതിലെ അംഗങ്ങളെ തിരഞ്ഞെടുത്തത്. 15 സ്ത്രീകളും 284 പുരുഷന്മാരും അടങ്ങുന്ന 299 പ്രതിനിധികളാണ് ഭരണഘടനാ അസംബ്ലിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത്. ഇതിലെ വനിതാ അംഗങ്ങൾ പൂർണിമ ബാനർജി, കമല ചൗധരി, മാലതി ചൗധരി, ദുർഗ്ഗഭായ് ദേശ്‌മുഖ്, രാജകുമാരി അമൃതകൗർ, സുചേതാ കൃപലാനി, ആനി മസ്ക്രീൻ, ഹൻസ ജീവരാജ് മേത്ത, സരോജിനി നായിഡു, വിജയലക്ഷ്മി പണ്ഡിറ്റ്, രേണുക റായ് അമ്മു സ്വാമിനാഥൻ, റൊയ്‌ല ബീഗം എയിസ് ലീല റോയ്, ദാക്ഷായണി വേലായുധൻ എന്നിവരാണ്. മിക്കവരും ഇന്ത്യൻ ദേശീയ പ്രസ്ഥാനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടവരായിരുന്നു. [38]

ഭരണഘടനാ അസംബ്ലിയിൽ പുതുതായി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട അംഗങ്ങളിൽ നിന്ന് 1946 സെപ്തംബർ 2 ന് ഇന്ത്യയുടെ ഇടക്കാല സർക്കാർ രൂപീകരിച്ചു. ഇന്ത്യൻ നാഷണൽ കോൺഗ്രസ് എല്ലാ സീറ്റുകളുടെയും 69 ശതമാനം നേടി, മുസ്ലീം ലീഗിന് സീറ്റ് കുറവായിരുന്നു, പക്ഷേ മുസ്ലീങ്ങൾക്ക് സംവരണം ചെയ്ത എല്ലാ സീറ്റുകളിലും ഗണ്യമായ എണ്ണം അവർ നേടി. ഷെഡ്യൂൾഡ് കാസ്റ്റ് ഫെഡറേഷൻ, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ഓഫ് ഇന്ത്യ, യൂണിയനിസ്റ്റ് പാർട്ടി തുടങ്ങിയ മറ്റ് പാർട്ടികളിൽ നിന്നും എണ്ണം കുറവായിരുന്നു. 1947 ജൂണിൽ, സിന്ധ്, കിഴക്കൻ ബംഗാൾ, ബലൂചിസ്ഥാൻ, പശ്ചിമ പഞ്ചാബ്, വടക്കുപടിഞ്ഞാറൻ അതിർത്തി പ്രവിശ്യ എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള അംഗങ്ങൾ കറാച്ചിയിൽ യോഗം ചേർന്ന് പാകിസ്ഥാൻ ഭരണഘടനാ അസംബ്ലി രൂപീകരിക്കാൻ ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടന അസംബ്ലിയിൽ നിന്ന് പിൻവാങ്ങി.

1947 ഓഗസ്റ്റ് 15 ന്, കറാച്ചിയിൽ യോഗം ചേർന്ന് പിൻവാങ്ങാത്ത ഭരണഘടനാ അസംബ്ലിയിലെ എല്ലാ അംഗങ്ങളും ഡൊമിനിയൻ ഓഫ് ഇന്ത്യയുടെ നിയമനിർമ്മാണസഭ രൂപീകരിക്കാൻ വന്നു. മുസ്ലീം ലീഗിന്റെ 28 അംഗങ്ങൾ മാത്രമാണ് ഒടുവിൽ ഇതിൽ ചേർന്നത്. പിന്നീട്, നാട്ടുരാജ്യങ്ങളിൽ നിന്ന് 93 അംഗങ്ങളെ നാമനിർദ്ദേശം ചെയ്തു. കോൺഗ്രസിന് 82 ശതമാനം ഭൂരിപക്ഷം ലഭിച്ചു.

1947 ഓഗസ്റ്റ് 15 ന് ജവഹർലാൽ നെഹ്‌റു ഇന്ത്യയുടെ പ്രധാനമന്ത്രിയായി ചുമതലയേറ്റു . വല്ലഭായ് പട്ടേൽ ഉപപ്രധാനമന്ത്രിയായിരുന്നു . മൗണ്ട് ബാറ്റൺ പ്രഭുവും പിന്നീട് സി. രാജഗോപാലാചാരിയും 1950 ജനുവരി 26 വരെ ഗവർണർ ജനറലായി സേവനമനുഷ്ഠിച്ചു. രാജേന്ദ്ര പ്രസാദ് ഇന്ത്യയുടെ ആദ്യ രാഷ്ട്രപതിയായി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു. [39] [40] 15 പേരടങ്ങുന്ന നെഹ്‌റുവിന്റെ മന്ത്രിസഭയിൽ ഒരു വനിതയും ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നു.

സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയും സമൂഹവും

തിരുത്തുക
 
1943 ലെ ബംഗാൾ ക്ഷാമകാലത്ത് കൽക്കത്തയിലെ നടപ്പാതയിൽ ഒരു നിരാലംബയായ അമ്മയും കുഞ്ഞും.

1947-ലെ പുതിയ ഇന്ത്യൻ ഗവൺമെന്റിന്റെ രണ്ട് പ്രധാന ആശങ്കകൾ രാജ്യത്തിന്റെ സാമ്പത്തിക അടിത്തറയും അതിലെ ജനസംഖ്യയുടെ വലിയൊരു വിഭാഗത്തിന്റെ ദാരിദ്ര്യവുമായിരുന്നു. [41] ബ്രിട്ടീഷ് രാജും ദാരിദ്ര്യത്തെക്കുറിച്ച് ആശങ്കാകുലരായിരുന്നുവെങ്കിലും, അതിന്റെ അടിസ്ഥാന ന്യായീകരണവും പ്രശ്നത്തിന്റെ അളവും അർത്ഥമാക്കുന്നത്, ദുരിതം നാഗരിക ക്രമത്തിന് ഭീഷണിയാണെന്ന് തോന്നുമ്പോൾ മാത്രം അവർ ദാരിദ്ര്യ നിർമ്മാർജ്ജനത്തിനായി വിഭവങ്ങൾ ചെലവഴിച്ചു എന്നതാണ്. [41] കുറഞ്ഞ വരുമാനവും ദാരിദ്ര്യവും കൃഷി, വ്യവസായം, സേവന മേഖല എന്നിവയുൾപ്പെടെ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയുടെ എല്ലാ മേഖലകളിലെയും വികസനത്തെ ഗണ്യമായി മന്ദഗതിയിലാക്കിയെന്ന് പുതിയ സർക്കാർ വ്യക്തമായി മനസ്സിലാക്കി. [41]

ഇന്ത്യൻ ദാരിദ്ര്യം അളക്കാൻ 1949-ൽ ഒരു ദേശീയ വരുമാന സമിതി രൂപീകരിച്ചു. 1950/1951-ൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച അതിന്റെ റിപ്പോർട്ട് ഇന്ത്യയിലെ ഒരു വ്യക്തിയുടെ ശരാശരി വാർഷിക വരുമാനം 260 രൂപയായി കണക്കാക്കുന്നു. [41] ചില ഇന്ത്യക്കാർ, പ്രത്യേകിച്ച് വീട്ടുജോലിക്കാരോ, കുടിയാൻ കർഷകരോ, കർഷകത്തൊഴിലാളികളോ ആയി ജോലി ചെയ്യുന്നവർ ആയിരുന്നു വരുമാനം ഏറ്റവും കുറവുള്ളവർ. [41]

ചരിത്രകാരനായ ജൂഡിത്ത് എം. ബ്രൗണിന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ, ഏതാണ്ട് ശാശ്വതമായ പട്ടിണി, ഏറ്റവും നല്ല സമയങ്ങളിൽ പോലും ഏകതാനവും അസന്തുലിതമായതുമായ ഭക്ഷണക്രമം, ഇടുങ്ങിയതും വൃത്തികെട്ടതുമായ പാർപ്പിടം, ഒരുപക്ഷെ തുച്ഛമായ വസ്ത്രങ്ങൾ, ഡോക്ടർമാർക്കോ മരുന്നുകൾക്കോ പണമില്ലാത്ത അവസ്ഥ എന്നിവ ഇന്ത്യയിൽ അക്കാലത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നാണ്. വസ്ത്രങ്ങളുടെയോ പുസ്തകങ്ങളുടെയോ അഭാവം അല്ലെങ്കിൽ കുടുംബത്തെ പോറ്റാൻ സമ്പാദിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത എന്നിവ കാരണം കുട്ടികൾ സ്കൂളിൽ പോകാറില്ലായിരുന്നു. [41] ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തിൽ വ്യാപകമായി നിലനിന്നിരുന്ന പുരുഷാധിപത്യം സ്ത്രീകളേക്കാൾ പുരുഷന്മാർക്ക് ഭക്ഷണം, മരുന്ന്, വിദ്യാഭ്യാസം എന്നിവ കൂടുതൽ നല്കിയിരുന്നു. [41]

1940-കളിൽ കാർഷിക മേഖലയിൽ, ഭൂരിഭാഗം കർഷകരും സാധാരണ ഉപജീവന കൃഷിയിൽ ഏർപ്പെട്ടിരുന്നു. ട്രാക്ടറുകളും കുഴൽക്കിണറുകളും ഒരു ചെറിയ വിഭാഗത്തിന് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ; ഒരു ഏക്കറിന് എന്ന നിലയിലെ രാസവളത്തിന്റെ ഉപയോഗം മറ്റേതൊരു രാജ്യത്തേക്കാളും കുറവായിരുന്നു. [42] സ്വാതന്ത്ര്യലബ്ധിക്ക് തൊട്ടുപിന്നാലെ ഇന്ത്യയൊട്ടാകെ നടത്തിയ ഒരു സർവേ ഗ്രാമീണ ഇന്ത്യയിലെ ഉയർന്ന അസമത്വത്തിന് തെളിവായി. 14 – 15 ദശലക്ഷം ഗ്രാമീണ കുടുംബങ്ങൾക്ക് (മൊത്തം 22% വരുന്ന) ഭൂമി ഇല്ലായിരുന്നു. 50%-ത്തിൽ താഴെയുള്ള ഗ്രാമീണ കുടുംബങ്ങൾ കൃഷി ചെയ്ത ഭൂമിയുടെ 1.5% സ്വന്തമാക്കിയിരുന്നു. മറുവശത്ത്, കൃഷി ചെയ്ത ഭൂമിയുടെ 83% വരുമാനത്തിൽ മുകളിലുള്ള 25% കൈവശപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. [42] വരുമാന അസമത്വത്തിന്റെ അത്തരം വ്യാപ്തി വിദ്യാഭ്യാസത്തിനും ആരോഗ്യ പരിപാലനത്തിനുമുള്ള അസമതയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. സാധാരണക്കാരുടെ ആവശ്യങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്നതിനായി, ഫിസിഷ്യൻമാർ, നഴ്‌സുമാർ, ഗ്രാമീണ ക്ലിനിക്കുകൾ, ആശുപത്രികൾ, സ്‌കൂളുകൾ, കോളേജുകൾ എന്നിവ ലഭ്യമാക്കുന്നതിനും പുതിയ സർക്കാരിന്റെ പ്രത്യേക ശ്രദ്ധ കൊടുക്കേണ്ടി വന്നു. [43]

 
ഇന്ത്യയിലെ സാക്ഷരതാ ദിനം, 1947

സ്വാതന്ത്ര്യസമയത്ത് ഇന്ത്യയ്ക്ക് ദൃഢമായി സ്ഥാപിതമായ ഒരു വ്യാവസായിക മേഖല ഉണ്ടായിരുന്നു, അത് നിലനിർത്താൻ സാമ്പത്തിക ശൃംഖലകളുമുണ്ടായിരുന്നു . രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധത്തിൽ ഇന്ത്യയുടെ പങ്കാളിത്തം വ്യവസായങ്ങൾ വിപുലീകരിക്കുന്നതിന്റെ ഫലമുണ്ടാക്കി, എന്നിരുന്നാലും അവയുടെ വർദ്ധിച്ച ഉൽപ്പാദനം പൊതുവെ സിവിലിയൻ ഉപഭോഗത്തിന് വേണ്ടിയായിരുന്നില്ല. [42] കമ്പിളി മില്ലുകളിൽ ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്ന കമ്പിളി തുണിത്തരങ്ങൾ, ഫാക്ടറികളിൽ ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്ന തുകൽ, പാദരക്ഷകൾ, സിമന്റിന്റെയും സ്റ്റീലിന്റെയും നാലിൽ മൂന്ന് ഭാഗവും, സൈനിക ഉപയോഗത്തിനായി ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. [42] സ്റ്റീൽ, കെമിക്കൽസ്, പേപ്പർ, പെയിന്റ്, സിമന്റ് തുടങ്ങിയ ഏതാനും വ്യവസായങ്ങൾ ശക്തമായി മുന്നേറി, എന്നാൽ മൂലധന വസ്തുക്കളുടെയും വൈദഗ്ധ്യമുള്ള മനുഷ്യവിഭവങ്ങളുടെയും കുറവും പുതിയ വ്യാവസായിക സംരംഭങ്ങളെ തടസ്സപ്പെടുത്തി. [42] [42] സാമൂഹ്യശാസ്ത്രപരമായി, യുദ്ധകാലത്തെ വ്യാവസായിക വളർച്ചയിൽ ഇന്ത്യയിലെ നഗര ജനസംഖ്യയുടെ പങ്ക് 1941-ൽ 13% ആയിരുന്നത് 1951-ൽ 16% ആയി ഉയർത്തി.

ഓരോ പ്രദേശത്തിന്റെയും ചരിത്രം, നഗരവൽക്കരണം, ഓരോ വ്യക്തിയുടെയും ശരാശരി വരുമാനം എന്നിവയെ ആശ്രയിച്ച് വിദ്യാഭ്യാസ നിലവാരവും മൂല്യനിർണ്ണയ മാനദണ്ഡങ്ങളും ഓരോ പ്രദേശത്തിനും വ്യത്യാസപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. [43] 1951-ൽ ഇന്ത്യയിൽ സാക്ഷരത വളരെ കുറവായിരുന്നു, പ്രത്യേകിച്ച് ഗ്രാമീണ സ്ത്രീകളിൽ. [43] സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥ മെച്ചപ്പെടുത്തുക, സാമൂഹിക മനോഭാവം മാറ്റുക, ഭൂരഹിതരായ തൊഴിലാളികൾക്കിടയിലെ സാമ്പത്തിക ദാരിദ്ര്യം കുറയ്ക്കുക എന്നിവ വിദ്യാഭ്യാസ നിലവാരം മെച്ചപ്പെടുത്തുന്നതിനെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. [43]

ഇന്ത്യയിലെ സാക്ഷരത 1951 [43]
പ്രദേശങ്ങൾ പുരുഷന്മാർ സ്ത്രീകൾ
എല്ലാ മേഖലകളും 23.54% 7.62%
ഗ്രാമ പ്രദേശങ്ങള് 19.02% 4.87%
നഗരപ്രദേശങ്ങളിൽ 45.05% 12.34%

അസമമായ അവസരങ്ങളിൽ നിന്ന് ഉയർന്നുവരുന്ന പ്രശ്നങ്ങൾ പുതിയ സർക്കാരിന്റെ വിഷയമായി മാറി. [43] ഹിന്ദു സമൂഹത്തിൽ താഴ്ന്ന നിലയിലുള്ള വിഭാഗങ്ങളായിരുന്നു ഏറ്റവും കൂടുതൽ സാമൂഹികമായി നിഷേധിക്കപ്പെട്ടത്. സ്ത്രീകളുടെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ പുരോഗതി ഉണ്ടായിട്ടും ഗാന്ധിയുടെ നിയമലംഘന പ്രസ്ഥാനത്തിലൂടെ രാഷ്ട്രീയത്തിൽ ചില സ്ത്രീകൾ ഉയർന്നുവെങ്കിലും, ഗ്രാമപ്രദേശങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള ബഹുഭൂരിപക്ഷം സ്ത്രീകളും ചെറുപ്രായത്തിൽ തന്നെ വിവാഹിതരായ ഭർത്താക്കന്മാരെ പരിപാലിക്കുന്നതിനായി ജീവിതം ചെലവഴിച്ചു.[43] ഒരു ഹിന്ദു സ്ത്രീയുടെ വിവാഹം അസന്തുഷ്ടമായിരുന്നെങ്കിൽ പോലും, വിവാഹമോചനമോ വേർപിരിയലോ പോലും നിയമപരമായോ സാംസ്കാരികപരമായോ ഒരു ഓപ്ഷനായിരുന്നില്ല. [43] പിതൃപരമ്പരയുടെ അർത്ഥം സ്ത്രീകൾക്ക് സ്വത്തിൽ അവകാശമില്ല എന്നാണ്; അവരുടെ അഭിവൃദ്ധിയിലേക്കുള്ള ഏക വഴി ഭർത്താക്കന്മാരെ ആശ്രയിക്കുക എന്നതായിരുന്നു. [43] വിദ്യാഭ്യാസ കുറവ് സെക്രട്ടറിമാരോ അധ്യാപകരോ നഴ്സുമാരോ ആകുന്നതിൽ നിന്ന് സ്ത്രീകളെ തടഞ്ഞു. [43]

 
ഒരു തൊട്ടുകൂടാത്ത പെൺകുട്ടിയുടെ കഥ പറയുന്ന പാരോ എന്ന സിനിമയുടെ പ്രീമിയറിൽ (വെസ്റ്റ് എൻഡ് തിയേറ്റർ, 1949, ബോംബെ) ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ ഡ്രാഫ്റ്റിംഗ് കമ്മിറ്റി ചെയർമാനും ദളിത് നേതാവുമായ അംബേദ്കർ

അതുപോലെ, 1930-കളിലെ ഗാന്ധിയുടെ തൊട്ടുകൂടായ്മ വിരുദ്ധ കാമ്പെയ്‌നുകൾക്കിടയിലും, തൊട്ടുകൂടാത്തവരിൽ ബഹുഭൂരിപക്ഷവും ആചാരപരമായ പിന്നോക്കാവസ്ഥയുടെയും ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെയും അവസ്ഥയിൽ തുടർന്നു. ഭൂമിയുടെ ഉടമസ്ഥതയോ വിദ്യാഭ്യാസമോ നൈപുണ്യമുള്ള ജോലിയോ അവർക്ക് ലഭ്യമായിരുന്നില്ല. [44] ജൂഡിത്ത് എം. ബ്രൗൺ പറയുന്നതനുസരിച്ച്, "പുതിയ ഗവൺമെന്റ് സമൂഹത്തിന്റെ ഈ മേഖലകളിൽ അതിന്റെ ഭാരം തിരിച്ചറിഞ്ഞു, 1950 ലെ ഭരണഘടന അടിസ്ഥാനപരമായ മാറ്റത്തിനും ഹിന്ദു ആചാരങ്ങളുടെ നിഷേധത്തിനും പ്രതിജ്ഞാബദ്ധത പ്രസ്താവിച്ചു." [44] പുതിയ ഭരണഘടനയിൽ തൊട്ടുകൂടായ്മ നിർത്തലാക്കിയെങ്കിലും, തൊട്ടുകൂടാത്തവരുടെ മേലുള്ള അടിച്ചമർത്തൽ തുടർന്നു, അവരുടെ ഭരണഘടനാപരമായ അവകാശങ്ങൾ ഏറ്റെടുക്കുന്നതിന് കൂടുതൽ നിയമനിർമ്മാണവും ഭരണപരിഷ്കാരവും സാമ്പത്തിക മാറ്റവും ആവശ്യമായിരുന്നു. സ്ത്രീകളുടെ കാര്യത്തിലും ഇതുതന്നെയായിരുന്നു സ്ഥിതി. [44]

ചിത്രശാല

തിരുത്തുക
  •  
    നിരാശരായ അഭയാർത്ഥികളെ കൊണ്ട് തിങ്ങിനിറഞ്ഞ എമർജൻസി ട്രെയിനുകൾ
  •  
    ബി ആർ അംബേദ്കർ, ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ അന്തിമ കരട് ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനാ അസംബ്ലിയുടെ പ്രസിഡന്റ് രാജേന്ദ്ര പ്രസാദിന് സമർപ്പിക്കുന്നു, 25 നവംബർ 1949
  •  
    1948 ലണ്ടൻ ഒളിമ്പിക്‌സിൽ ഇന്ത്യൻ സംഘം മാർച്ച് ചെയ്യുന്നു. ഫീൽഡ് ഹോക്കിയിൽ ഇന്ത്യ സ്വർണം നേടി
  •  
    1947 ഓഗസ്റ്റ് 14-15 തീയതികളിൽ ഭരണഘടനാ അസംബ്ലിയുടെ അർദ്ധരാത്രി സമ്മേളനത്തിൽ ന്യൂഡൽഹിയിലെ പാർലമെന്റ് ഹൗസിൽ ജവഹർലാൽ നെഹ്‌റു തന്റെ ' ട്രൈസ്റ്റ് വിത്ത് ഡെസ്റ്റിനി ' പ്രസംഗം നടത്തുന്നു.
  •  
    1948 ഒക്‌ടോബർ 13, ലണ്ടൻ ജോർജ്ജ് ആറാമൻ രാജാവിനൊപ്പം (5-ആം ഫ്രെണ്ട് ഇടത്), കോമൺവെൽത്തിന്റെ പ്രധാനമന്ത്രിമാർ; ഡോൺ സ്റ്റീഫൻ സേനാനായകെ, സിലോൺ (രണ്ടാം ഫ്രെണ്ട് ഇടത്); ലിയാഖത്ത് അലി ഖാൻ, പാകിസ്ഥാൻ (മൂന്നാം ഫ്രണ്ട് ഇടത്); സിആർ ആറ്റ്‌ലി (യുകെ, അഞ്ചാം ഫ്രെട്ട്), ഇന്ത്യയുടെ ജവഹർലാൽ നെഹ്‌റു (വലതുവശത്ത്).
  •  
    1949 ഒക്‌ടോബർ 11 ന് പ്രസിഡന്റ് ഹാരി എസ് ട്രൂമാൻ നെഹ്‌റുവിനെ വാഷിംഗ്ടൺ നാഷണൽ എയർപോർട്ടിൽ സ്വീകരിക്കുന്നു
  •  
    1950 ജനുവരി 26-ന് ദർബാർ ഹാളിൽ ഗവർണർ ജനറൽ രാജഗോപാലാചാരി ഇന്ത്യയെ റിപ്പബ്ലിക്കായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.

കുറിപ്പുകൾ

തിരുത്തുക
  1. ↑ The northern border of India was not precisely defined until 1954.
  2. ↑ See Sino-Indian War of 1962.
  3. ↑ See territorial exchanges between India and Bangladesh (India–Bangladesh enclaves).
  4. ↑ The numbers were higher if "estates" were included.

അവലംബം

തിരുത്തുക
  1. ↑ "Press Communique' – State Emblem" (PDF). Press Information Bureau of India – Archive. Archived (PDF) from the original on 24 February 2018. {{cite web}}: |archive-date= / |archive-url= timestamp mismatch; 8 ഓഗസ്റ്റ് 2017 suggested (help)
  2. ↑ As Prime Minister of India until 1964.
  3. ↑ 3.0 3.1 S. H. Steinberg, ed. (1950), The Statesman's Year-Book, 1950, London: Macmillan and Co., Ltd, p. 137
  4. ↑ Multiple sources:
  5. ↑ Winegard, Timothy C. (2011), Indigenous Peoples of the British Dominions and the First World War, Cambridge University Press, p. 2, ISBN 978-1-107-01493-0 Quote: “The first collective use (of the word "dominion") occurred at the Colonial Conference (April to May 1907) when the title was conferred upon Canada and Australia. New Zealand and Newfoundland were afforded the designation in September of that same year, followed by South Africa in 1910. These were the only British possessions recognized as Dominions at the outbreak of war. In 1922, the Irish Free State was given Dominion status, followed by the short-lived inclusion of India and Pakistan in 1947 (although India was officially recognized as the Union of India). The Union of India became the Republic of India in 1950, while the became the Islamic Republic of Pakistan in 1956.”
  6. ↑ Everett-Heath, John (2019), "India", The Concise Dictionary of World Place-Names, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-260254-1, India ... The Republic of India since 1950 after independence was achieved in 1947 when the Federal Union of India (and Dominion of India) was created.
  7. ↑ 7.0 7.1 Black, Cyril (2018), Rebirth: A Political History of Europe since World War II, Routledge, ISBN 9780429977442, The most devastating blow to old relationships came when Britain officially withdrew from India on August 15, 1947, and the two self-governing dominions of Pakistan and the Union of India were established. In June 1948 King George VI dropped "emperor of India" from his titles, at the same time that Lord Mountbatten was succeeded as governor-general of Indian by a native Indian.
  8. ↑ Wani, Aijaz Ashraf; Khan, Imran Ahmad; Yaseen, Tabzeer (2020), "Article 370 and 35A: Origin, Provinces, and the Politics of Contestation", in Hussain, Sarena (ed.), Society and Politics of Jammu and Kashmir, Palgrave Macmillan, pp. 53–78, ISBN 9783030564810,  Notes: 2 The Union of India was the official name of the country between independence on August 15, 1947 and the establishment of the Republic of India on January 26, 1950. During this time, India remained an independent dominion under the British Crown within the British Commonwealth of Nations.
  9. ↑ Winegard, Timothy C. (2011), Indigenous Peoples of the British Dominions and the First World War, Cambridge University Press, pp. 2–, ISBN 978-1-107-01493-0
  10. ↑ "Information about the Indian National Congress". open.ac.uk. Arts & Humanities Research council. Retrieved 29 July 2015.
  11. ↑ Chiriyankandath, James (2016), Parties and Political Change in South Asia, Routledge, p. 2, ISBN 978-1-317-58620-3
  12. ↑ Kopstein, Jeffrey; Lichbach, Mark; Hanson, Stephen E. (2014), Comparative Politics: Interests, Identities, and Institutions in a Changing Global Order, Cambridge University Press, p. 344, ISBN 978-1-139-99138-4
  13. ↑ Marshall, P. J. (2001), The Cambridge Illustrated History of the British Empire, Cambridge University Press, p. 179, ISBN 978-0-521-00254-7
  14. ↑ Khan, Yasmin (2007). The Great Partition: The Making of India and Pakistan. Yale University Press. p. 18. ISBN 978-0-300-12078-3. Retrieved 1 September 2013.
  15. ↑ Brown 1994, p. 330.
  16. ↑ Metcalf & Metcalf 2006, p. 212.
  17. ↑ 17.0 17.1 Dr Chandrika Kaul (3 March 2011). "From Empire to Independence: The British Raj in India 1858–1947". History. BBC. Retrieved 2 August 2014.
  18. ↑ Sarvepalli Gopal (1976). Jawaharlal Nehru: A Biography. Harvard University Press. p. 362. ISBN 978-0-674-47310-2. Retrieved 21 February 2012.
  19. ↑ "Indian Independence". British Library: Help for Researchers. British Library. Archived from the original on 2018-08-11. Retrieved 2 August 2014. portal to educational sources available in the India Office Records
  20. ↑ "The Road to Partition 1939–1947". Nationalarchives.gov.uk Classroom Resources. National Archives. Retrieved 2 August 2014.
  21. ↑ Stein 1998, p. 365.
  22. ↑ Metcalf & Metcalf 2006, p. 220.
  23. ↑ 23.00 23.01 23.02 23.03 23.04 23.05 23.06 23.07 23.08 23.09 23.10 23.11 Spear 1990, p. 238.
  24. ↑ 24.00 24.01 24.02 24.03 24.04 24.05 24.06 24.07 24.08 24.09 24.10 24.11 24.12 24.13 Spear 1990, p. 239.
  25. ↑ Brown (1991), p. 380: "Despite and indeed because of his sense of helplessness Delhi was to be the scene of what he called his greatest fast.
  26. ↑ Viscount Louis Mountbatten, the last Viceroy of British India, stayed on in independent India from 1947 to 1948, serving as the first Governor-General of the Union of India.
  27. ↑ 27.0 27.1 Stein, Burton. 2010.
  28. ↑ Cush, Denise; Robinson, Catherine; York, Michael (2008). Encyclopedia of Hinduism. Taylor & Francis. p. 544. ISBN 978-0-7007-1267-0. Archived from the original on 12 October 2013. Retrieved 31 August 2013.
  29. ↑ 29.0 29.1 Sen, Julu; Sharma, Rahul; Chakraverty, Anima (2020), "Reading B: 'The light has gone out': Indian traditions in English rhetoric", in Janet Maybin; Neil Mercer; Ann Hewings (eds.), Using English, Abington, OX and New York; Milton Keynes: Routledge; The Open University, pp. 79–, ISBN 978-1-00-011605-2
  30. ↑ CBC News Roundup (30 January 1948), India: The Assassination of Mahatma Gandhi, Canadian Broadcasting Corporation Digital Archives, retrieved 29 November 2019
  31. ↑ 31.0 31.1 31.2 31.3 31.4 31.5 31.6 31.7 Spear 1990, p. 240.
  32. ↑ Markovits, Claude (2004). A history of modern India, 1480–1950. Anthem Press. pp. 386–409. ISBN 9781843310044.
  33. ↑ The India Office and Burma Office List: 1945. Harrison & Sons, Ltd. 1945. pp. 33–37.
  34. ↑ 34.00 34.01 34.02 34.03 34.04 34.05 34.06 34.07 34.08 34.09 34.10 34.11 34.12 34.13 34.14 34.15 Spear 1990, p. 241.
  35. ↑ 35.0 35.1 35.2 35.3 35.4 35.5 Spear 1990, p. 242.
  36. ↑ 36.0 36.1 36.2 36.3 Spear 1990, p. 243.
  37. ↑ 37.0 37.1 37.2 37.3 S. H. Steinberg, ed. (1949), "India", The Statesman's Year-Book: Statistical and Historical Annual of the States of the World for the Year 1949, Macmillan and Co, p. 122, ISBN 9780230270787
  38. ↑ Kumar, Rajesh (January 2022), "Equality for Women: The Constituent Assembly Debates and the Making of Equality Jurisprudence by and for Women", Social Change, SAGE, pp. 1–19, doi:10.1177/00490857211040255
  39. ↑ Krishna, Ananth V. (2011). India Since Independence: Making Sense of Indian Politics. India: Pearson Education India. pp. 34–36. ISBN 9788131734650. Retrieved 27 May 2014.
  40. ↑ Ramachandra Guha, "India After Gandhi", Picador India, 2007. ISBN 978-0-330-39610-3
  41. ↑ 41.0 41.1 41.2 41.3 41.4 41.5 41.6 Brown 1994, p. 350.
  42. ↑ 42.0 42.1 42.2 42.3 42.4 42.5 Brown 1994, p. 351.
  43. ↑ 43.00 43.01 43.02 43.03 43.04 43.05 43.06 43.07 43.08 43.09 Brown 1994, p. 352.
  44. ↑ 44.0 44.1 44.2 Brown 1994, p. 353.

ഗ്രന്ഥസൂചിക

തിരുത്തുക
"https://ml.wikipedia.org/w/index.php?title=ഇന്ത്യൻ_യൂണിയൻ&oldid=3989414" എന്ന താളിൽനിന്ന് ശേഖരിച്ചത്