കിഴക്കിന്റെ സഭ
പേർഷ്യൻ സഭയെന്നും പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി സഭയെന്നും വിളിക്കപ്പെടുന്ന, മെസപ്പൊട്ടാമിയ കേന്ദ്രമായ, എദേസ്സൻ സഭാപാരമ്പര്യം പിന്തുടരുന്ന പരമ്പരാഗത ക്രിസ്തീയസഭയാണ് കിഴക്കിന്റെ സഭ (സുറിയാനി: ܥܕܬܐ ܕܡܕܢܚܐ, ഇംഗ്ലീഷ്: Church of the East).[4][5] ഈ സഭയുടെ അദ്ധ്യക്ഷൻ പരമ്പരാഗതമായി അറിയപ്പെടുന്നത് പൗരസ്ത്യ കാതോലിക്കോസ് എന്നാണ്. ബാബിലോണിന്റെ പാത്രിയർക്കീസ്, കാതോലിക്കാ-പാത്രിയർക്കീസ്, എന്നിങ്ങനെയും അറിയപ്പെടുന്നു. 5, 6 നൂറ്റാണ്ടുകളിലെ ക്രിസ്തുശാസ്ത്ര വിവാദങ്ങളേത്തുടർന്ന് പൗരസ്ത്യ ക്രിസ്തീയതയിൽ ഉരുത്തിരിഞ്ഞ മൂന്ന് പ്രധാന ശാഖകളിൽ, ഓറിയന്റൽ ഓർത്തഡോക്സ് സഭകൾക്കും കിഴക്കൻ ഓർത്തഡോക്സ് സഭയ്ക്കും സമാന്തരമായും സ്വതന്ത്രമായും നിലകൊണ്ട ഒരു സഭയാണിത്. ഇതേത്തുടർന്ന് പിശകായും അവഹേളനപരമായും നെസ്തോറിയൻ സഭ എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ടു.[6][7] 14ആം നൂറ്റാണ്ടിനുശേഷം ഈ സഭയിലുണ്ടായ ഭിന്നതകളുടെ ഒരു പരമ്പര, ചിലപ്പോൾ രണ്ട്, മറ്റുചിലപ്പോൾ മൂന്ന് എന്നനിലയിൽ, സമാന്തര പാത്രിയർക്കാസനങ്ങൾ ഉയരുന്നതിന്, കാരണമായി.[8] ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാന പകുതി മുതൽ, നാല് സഭകൾ കിഴക്കിന്റെ സഭയുടെ തുടർച്ച അവകാശപ്പെടുന്നു. അതിൽ കൽദായ കത്തോലിക്കാ സഭ, അസ്സീറിയൻ പൗരസ്ത്യ സഭ (അതിന്റെ ഇന്ത്യൻ അതിഭദ്രാസനമായ കൽദായ സുറിയാനി സഭ ഉൾപ്പെടെ), പുരാതന പൗരസ്ത്യ സഭ എന്നിവ ഇറാഖ് കേന്ദ്രീകരിച്ചും സിറോ മലബാർ സഭ[9][10] ഇന്ത്യ കേന്ദ്രമായും പ്രവർത്തിക്കുന്നു.[11]
| കിഴക്കിന്റെ സഭ | |
|---|---|
| സുറിയാനി: ܥܕܬܐ ܕܡܕܢܚܐ | |
 2005ൽ അവശേഷിച്ച മാർ ഏലിയായുടെ ആശ്രമത്തിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ (ഇറാഖ്) . 2014ൽ ഇത് ISIS (ഇസ്ലാമിക സ്റ്റേറ്റ്) തീവ്രവാദികൾ ബോംബിട്ട് തകർത്തു | |
| വർഗം | പൗരസ്ത്യ ക്രിസ്തീയത |
| കാഴ്ചപ്പാട് | സുറിയാനി ക്രിസ്തീയത[1] |
| ദൈവശാസ്ത്രം | പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി ദൈവശാസ്ത്രം[2] |
| സഭാ സംവിധാനം | എപ്പിസ്കോപ്പൽ |
| തലവൻ | കിഴക്കിന്റെ കാതോലിക്കോസ് |
| പ്രദേശം | മദ്ധ്യപൂർവ്വദേശം, ഇന്ത്യ, കിഴക്കൻ ഏഷ്യ |
| ഭാഷ | പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി |
| ആരാധനാക്രമം | എദേസ്സൻ സഭാപാരമ്പര്യം (പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി) (അദ്ദായിയുടെയും മാറിയുടെയും ആരാധനാക്രമം) |
| മുഖ്യകാര്യാലയം | സെലൂക്യാ-ടെസിഫോൺ[3] |
| സ്ഥാപകൻ | പാരമ്പര്യം അനുസരിച്ച്, മാർത്തോമ്മാശ്ലീഹ |
| ഉത്ഭവം | പാരമ്പര്യം അനുസരിച്ച്, ശ്ലൈഹികകാലഘട്ടം. പേർഷ്യ |
| അംഗീകാരം | 410 |
| മറ്റ് പേരുകൾ | പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി സഭ, പേർഷ്യൻ സഭ, ബാബിലോണിയൻ സഭ, എദേസ്സൻ സഭ, നെസ്തോറിയൻ സഭ (അവഹേളനപരമായി) |
ഇതും കാണുകതിരുത്തുക
അവലംബംതിരുത്തുക
- ↑ Wilken, Robert Louis (2013). "Syriac-Speaking Christians: The Church of the East". The First Thousand Years: A Global History of Christianity. New Haven, Connecticut and London: Yale University Press. പുറങ്ങൾ. 222–228. ISBN 978-0-300-11884-1. JSTOR j.ctt32bd7m.28. LCCN 2012021755. S2CID 160590164.
- ↑ Meyendorff 1989, p. 287-289.
- ↑ Stewart 1928, p. 15.
- ↑ Fiey 1994, p. 97-107.
- ↑ Baum & Winkler 2003, p. 4.
- ↑ Wilhelm Baum and Dietmar W. Winkler (2003). The Church of the East: A Concise history. London: Routledge Curzon. പുറം. 4. ISBN 041529772.
{{cite book}}: Check|isbn=value: length (help) - ↑ S P, Brock. "The 'Nestorian' Church: a lamentable misnomer". Manchester. The University of Manchester Library.
- ↑ Baum & Winkler 2003, p. 112-123.
- ↑ ഉദയംപേരൂർ സൂനഹദോസിന്റെ നടപടികൾക്കും ഉത്തരവുകൾക്കുമായി cf. Michael Geddes, "A Short History of the Church of Malabar Together with the Synod of Diamper &c." London, 1694;Repr. in George Menachery, Ed., Indian Church History Classics, Vol.1, Ollur 1998, pp.33-112
- ↑ Mar Thomma Margam by Pathikulangara Varghese Kathanar
- ↑ Jenner, Henry (1913). "East Syrian Rite". Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company.