വിക്കിപീഡിയ

ഗ്യാൻ‌വാപി മോസ്ക്

ഇന്ത്യയിലെ ഉത്തർപ്രദേശിലെ ബനാറസിൽ സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന ഒരു മസ്ജിദ് ആണ് ഗ്യാൻവാപി മോസ്ക് (ജ്ഞാനവാപി) [1]. 1669-ൽ ഔറംഗസേബാണ് ഇത് നിർമ്മിച്ചത്. [2]

Gyan Vapi Mosque
The Gyanvapi Mosque
ഗ്യാൻ‌വാപി മോസ്ക് is located in India
ഗ്യാൻ‌വാപി മോസ്ക്
Location in Uttar Pradesh, India
ഗ്യാൻ‌വാപി മോസ്ക് is located in Uttar Pradesh
ഗ്യാൻ‌വാപി മോസ്ക്
ഗ്യാൻ‌വാപി മോസ്ക് (Uttar Pradesh)
അടിസ്ഥാന വിവരങ്ങൾ
സ്ഥലംVaranasi, India
നിർദ്ദേശാങ്കം25°18′40″N 83°00′38″E / 25.311229°N 83.010461°E / 25.311229; 83.010461
സംസ്ഥാനംUttar Pradesh
രാജ്യംഇന്ത്യ
വാസ്‌തുവിദ്യാ മാതൃകMughal architecture (part of Indo-Islamic architecture)
Specifications
മകുടം3
മിനാരം2

പള്ളിക്ക് മുമ്പുള്ള ചരിത്രം

തിരുത്തുക

വിശ്വേശ്വര ക്ഷേത്രം

തിരുത്തുക
 
കാശിഖണ്ഡിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞ പ്രാദേശിക ബ്രാഹ്മണരുടെ ശേഷിപ്പുകളും വാക്കാലുള്ള തെളിവുകളും അടിസ്ഥാനമാക്കി ജെയിംസ് പ്രിൻസെപ് ക്ഷേത്ര-പദ്ധതിയുടെ ഒരു അനുമാന പുനർനിർമ്മാണം. [3] കുത്തുകൾ ഇട്ട രേഖ ഗ്യാൻവാപി മസ്ജിദിന്റെ കോമ്പൗണ്ടിനെ അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു. [4] സമകാലികരായ തീർത്ഥാടകരുടെ വിവരണങ്ങളിൽ മണ്ഡപങ്ങളുടെ സാന്നിധ്യം സംശയിക്കുന്നതായി ദേശായി കണ്ടെത്തി. [5]

ഈ സ്ഥലത്ത് ഹിന്ദു ദൈവമായ ശിവന് സമർപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു വിശ്വേശ്വര ക്ഷേത്രം ഉണ്ടായിരുന്നു. [6] 16-ആം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തിൽ മഹാരാഷ്ട്രയിൽ നിന്നുള്ള ബനാറസിലെ പ്രഗത്ഭ ബ്രാഹ്മണ പണ്ഡിതനായിരുന്ന നാരായണ ഭട്ടയുമായി ചേർന്ന് അക്ബറിന്റെ പ്രധാന കൊട്ടാരക്കാരനും മന്ത്രിയുമായ തോഡർ മാൽ ആണ് ഇത് നിർമ്മിച്ചത്. [7] [8] [a] ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലുടനീളമുള്ള പണ്ഡിതന്മാരെ ആകർഷിച്ച് ബ്രാഹ്മണ സഭയുടെ ഒരു കേന്ദ്രമായി ബനാറസ് മാറ്റിത്തീർക്കുന്നതിന് ഈ ക്ഷേത്രം സംഭാവന നൽകിയിട്ടുണ്ട്, പ്രത്യേകമായി മഹാരാഷ്ട്രയിലെ ഹിന്ദുമത നിയമവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട നിരവധി തർക്കങ്ങൾ തീർപ്പാക്കുന്നതിന്. [9]

ഈ ക്ഷേത്രം, മുഗൾ വാസ്തുവിദ്യയിൽ നിന്ന് കടമെടുത്ത ഇവാനുകളെ വിഭജിക്കുന്ന ഒരു സംവിധാനമായിരുന്നു എന്നാണ് വാസ്തുവിദ്യാ ചരിത്രകാരിയായ മാധുരി ദേശായി അനുമാനിക്കുന്നത്. ഇതിന്റെ പുറംഭാഗത്ത് നന്നായി കാണാവുന്നരീതിയിൽ മുനകളോടുകൂടിയ കൊത്തിയെടുത്ത ഒരു ശില ഉണ്ടായിരുന്നു. [10]

ക്ഷേത്രത്തിനു മുമ്പുള്ള ചരിത്രം

തിരുത്തുക

ഈ ക്ഷേത്രത്തിന് മുമ്പുള്ള സ്ഥലത്ത് എന്തായിരുന്നുവെന്ന് പണ്ഡിതന്മാർ ചർച്ച ചെയ്തിരുന്നു. [11]എന്നാൽ അത്തരം ചരിത്രത്തെ പ്രാദേശിക ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ലീം ജനതയും വ്യാപകമായി എതിർത്തിട്ടുണ്ട്. [12] [13] യഥാർത്ഥ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ഒന്നിലധികം ചരിത്രങ്ങളും ഗ്യാൻവാപിയുടെ സ്ഥാനവും അതിൽനിന്നുണ്ടായ സംഘർഷങ്ങളും നഗരത്തിന്റെ വിശുദ്ധ ഭൂപ്രകൃതിയെ രൂപപ്പെടുത്തുന്നതിൽ സഹായകമായെന്ന് ദേശായി രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. [12]

മസ്ജിദിന്റെ ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സമീപകാല വിവരണങ്ങൾ, ഹിന്ദുക്കൾ അനുശാസിക്കുന്നതുപോലെ, [b] ശിവലിംഗത്തിന്റെ കാലാതീതതയ്ക്ക് വിപരീതമായി സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന യഥാർത്ഥ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ആവർത്തിച്ചുള്ള നാശത്തിന്റെയും പുനർനിർമ്മാണത്തിന്റെയും ചരിത്രമായി. [12] 1193/1194 CE-ൽ കനൗജിലെ ജയചന്ദ്രയുടെ പരാജയത്തെത്തുടർന്ന് ഘുരിദുകൾ വേരോടെ പിഴുതെറിയപ്പെട്ടതായി ആരോപിക്കപ്പെടുന്ന യഥാർത്ഥ ക്ഷേത്രം, മസ്ജിദ് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന സ്ഥലത്താണ്. കുറച്ച് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം അതിന്റെ സ്ഥാനത്ത് റസിയ മസ്ജിദ് നിർമ്മിക്കപ്പെട്ടു. [15] [16] ഇൽതുമിഷിന്റെ ( 1211-1266 CE) ഭരണകാലത്ത് ഒരു ഗുജറാത്തി വ്യാപാരി ഈ ക്ഷേത്രം പുനർനിർമ്മിച്ചു, എന്നാൽ ഹുസൈൻ ഷാ ഷാർഖി (1447-1458) അല്ലെങ്കിൽ സിക്കന്ദർ ലോഡി (1489-1517) അതു പൊളിച്ചുകളഞ്ഞു [16] അക്ബറിന്റെ ഭരണകാലത്ത്, രാജാ മാൻ സിംഗ് ക്ഷേത്രം പുനർനിർമ്മിച്ചു, എന്നാൽ അത് വീണ്ടും ഔറംഗസേബിന്റെ തീവ്രമായ മത തീക്ഷ്ണതയ്ക്ക് ഇരയായി. [13]

ചരിത്രപരത

തിരുത്തുക

ആദി-വിശ്വേശ്വർ പരിസരമാണ് ലിംഗത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ സ്ഥാനം എന്ന ഹൈന്ദവ സങ്കൽപ്പങ്ങൾ സ്ഥിരീകരിക്കാൻ ഡയാന എൽ.എക്ക് മധ്യകാല ചരിത്രരേഖകൾ കണ്ടെത്തി; എന്നിരുന്നാലും, എക്കിന്റെ മധ്യകാല സ്രോതസ്സുകളുടെ സാന്ദർഭികമല്ലാത്ത ഉപയോഗത്തെ പണ്ഡിതന്മാർ വിമർശിച്ചിട്ടുണ്ട്. [17] [18] [c] ഹാൻസ് ടി. ബക്കർ 1194-ൽ നശിപ്പിക്കപ്പെട്ട ഈ ക്ഷേത്രം യഥാർത്ഥത്തിൽ ഇന്നത്തെ ഗ്യാൻവാപി പരിസരത്താണ് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നതെന്നും എന്നാൽ അവിമുക്തേശ്വരയ്ക്ക് സമർപ്പിക്കപ്പെട്ടതാണെന്നും കണ്ടെത്തി. പതിമൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തിൽ, റസിയ പള്ളി "വിശ്വേശ്വർ കുന്ന്" കൈവശപ്പെടുത്തിയതിനാൽ ഹിന്ദുക്കൾ വിശ്വേശ്വരന്റെ ക്ഷേത്രത്തിനായി ഒഴിഞ്ഞ ഗ്യാൻവാപി സ്ഥലം തിരിച്ചുപിടിച്ചു. [21] ഈ പുതിയ ക്ഷേത്രം അവരുടെ പുതിയ തലസ്ഥാനത്ത് പള്ളികൾക്കുള്ള നിർമ്മാണ സാമഗ്രികൾ വിതരണം ചെയ്യുന്നതിനായി ജൗൻപൂർ സുൽത്താനേറ്റ് പിൽക്കാലത്ത് നശിപ്പിച്ചു. [21]

നേരെമറിച്ച്, ദേശായി, മധ്യകാല സാഹിത്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള തന്റെ വായനയിൽക്കൂടി, ആദ്യകാല-മധ്യകാലത്ത് ബനാറസിലെ ഏതെങ്കിലും വിശ്വേശ്വർ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ അസ്തിത്വം നിരാകരിക്കുന്നു; കാശിഖണ്ഡിൽ [d] മാത്രമാണ് ആദ്യമായി ബനാറസ് നഗരത്തിലെ പ്രധാന ദേവനായി വിശ്വേശ്വർ അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുന്നതെന്നും എന്നിട്ടും, നൂറ്റാണ്ടുകളോളം, അത് നിരവധി പുണ്യസ്ഥലങ്ങളിൽ ഒന്നായി നിലനിന്നിരുന്നുവെന്നും മറ്റ് പണ്ഡിതന്മാരോടൊപ്പം അവർ വാദിക്കുന്നു. [22] [15] [e] പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനം മുതൽ, മുഗളന്മാരുടെ സുസ്ഥിരമായ രക്ഷാകർതൃത്വത്തിനു ശേഷം മാത്രമേ അവിമുക്തേശ്വരയുടെ പിൻഗാമിയായി വിശ്വേശ്വരൻ നഗരത്തിന്റെ പ്രധാന ദേവാലയമാകുന്നുള്ളൂ. [24] മുസ്ലീം ആക്രമണകാരികളാൽ ഹിന്ദു നാഗരികത തുടർച്ചയായി അടിച്ചമർത്തപ്പെടുന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു മെറ്റാ-നറേറ്റീവിന്റെ നിർമ്മാണ ഘടകങ്ങളായി ഹിന്ദു അവകാശവാദങ്ങൾ കാണപ്പെടുന്നു, അത് കൊളോണിയൽ വിജ്ഞാന ഉൽപ്പാദന-വ്യാപനം വഴി ശക്തിപ്പെടുത്തി. [25]

സ്ഥാപനം

തിരുത്തുക
 
ജെയിംസ് പ്രിൻസെപ് എഴുതിയ പള്ളിയുടെ ഒരു രേഖാചിത്രത്തിൽ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ പകുതി പൊളിച്ച മതിൽ, തൂണുകൾ, അവശിഷ്ടങ്ങൾ എന്നിവ കാണാം.

1669 സെപ്റ്റംബറിൽ, ഔറംഗസീബ് ക്ഷേത്രം പൊളിക്കാൻ ഉത്തരവിട്ടു; [22] ഔറംഗസേബ് തന്നെ, താമസിയാതെ, അവിടെ ഒരു പള്ളി നിർമ്മിച്ചു. [26] [27] [f] താജ്മഹലിന്റെ പ്രവേശന കവാടത്തിന്റെ ഭാഗികമായ രീതിയിലാണ് മുൻഭാഗം നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നത്; ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ചുറ്റുപാടുകൾ മസ്ജിദിന്റെ മുറ്റമായി വർത്തിക്കുന്നതിന് കാര്യമായ രീതിയിൽ തൊടാതെ വിട്ടു, തെക്കൻ മതിൽ - അതിന്റെ കമാനങ്ങൾ, പുറം മോൾഡിംഗുകൾ, തോരണങ്ങൾ എന്നിവയ്‌ക്കൊപ്പം - ഖിബ്ല മതിലാക്കി മാറ്റി. [2] [30] [31] [18] പരിസരത്തെ മറ്റ് കെട്ടിടങ്ങളെ ഒഴിവാക്കി. [30]

അപകീർത്തിപ്പെടുത്തിയെങ്കിലും, ബ്രാഹ്മണ പുരോഹിതർക്ക് പള്ളിയുടെ പരിസരത്ത് താമസിക്കാനും ഹിന്ദു തീർത്ഥാടന വിഷയങ്ങളിൽ അവരുടെ പ്രത്യേകാവകാശങ്ങൾ പ്രയോഗിക്കാനും അനുവാദമുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് വാക്കാലുള്ള വിവരണങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. [30] ക്ഷേത്രത്തിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ, പ്രത്യേകിച്ച് സ്തംഭം, ഹിന്ദു തീർത്ഥാടകരുടെ ഒരു പ്രശസ്തമായ കേന്ദ്രമായി തുടർന്നു. [32] ഔറംഗസീബിന്റെ പേരുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് - ആലംഗിരി മസ്ജിദ് എന്ന് ഇത് അറിയപ്പെട്ടു - [33] എന്നാൽ കാലക്രമേണ, നിലവിലെ പേര് പൊതുവായ ഭാഷയിൽ സ്വീകരിച്ചു, അതിനോട് ചേർന്നുള്ള ഒരു വിശുദ്ധ ജലാശയത്തിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞതാണ് - ഗ്യാൻ വാപി ("വിജ്ഞാനത്തിന്റെ കിണർ. ") - [7] ഇത് വിശ്വേശ്വര ക്ഷേത്രത്തിനും മുമ്പുള്ളതാണ്. [34] [g]

പ്രേരണകൾ

തിരുത്തുക

ഔറംഗസീബിന്റെ തകർച്ചയുടെ പ്രാഥമിക പ്രേരണയായി പണ്ഡിതന്മാർ പറയുന്നത് മതപരമായ തീക്ഷ്ണതയെക്കാൾ രാഷ്ട്രീയ കാരണങ്ങളാണ്. [27] തകർക്കൽ ഔറംഗസീബിന്റെ "യാഥാസ്ഥിതിക ചായ്‌വുകളുടെ" അടയാളമായി വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെടാമെങ്കിലും, പ്രാദേശിക രാഷ്ട്രീയം ഒരു സ്വാധീനം ചെലുത്തി, ഹിന്ദുക്കളോടും അവരുടെ ആരാധനാലയങ്ങളോടും ഉള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ നയങ്ങൾ "വ്യത്യസ്തവും വൈരുദ്ധ്യാത്മകവുമാണ്" എന്ന് ഓക്സ്ഫോർഡ് വേൾഡ് ഹിസ്റ്ററി ഓഫ് എംപയർ രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. സ്ഥിരമായി അജ്ഞേയവാദിയേക്കാൾ." ഔറംഗസേബിന്റെ സങ്കീർണ്ണവും പലപ്പോഴും വൈരുദ്ധ്യാത്മകവുമായ നയങ്ങൾ "മത വർഗീയതയുടെ പ്രകടനങ്ങൾ എന്നതിലുപരി, അദ്ദേഹത്തിന്റെ വ്യക്തിപരമായ നിർബന്ധങ്ങളുടെയും രാഷ്ട്രീയ അജണ്ടയുടെയും വെളിച്ചത്തിൽ കൂടുതൽ കൃത്യമായി വിശകലനം ചെയ്യാൻ കഴിയുമെന്ന്" ദേശായി കണ്ടെത്തുന്നു. [6]

ഇൻഡോ-മുസ്ലിം വാസ്തുവിദ്യയുടെ ചരിത്രകാരിയായ കാതറിൻ ആഷർ പറയുന്നത്, ബനാറസിലെ ജമീന്ദർമാർ ഔറംഗസീബിനെതിരെ നിരന്തരം കലാപം നടത്തിയിരുന്നതായി മാത്രമല്ല, പ്രാദേശിക ബ്രാഹ്മണരും ഇസ്ലാമിക അധ്യാപനത്തിൽ ഇടപെടുന്നതായി ആരോപിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. [2] തൽഫലമായി, നഗരത്തിൽ വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിരുന്ന ജമീന്ദാർമാർക്കും ഹിന്ദു മതനേതാക്കന്മാർക്കും ഇത് ഒരു മുന്നറിയിപ്പായി ഉതകുന്ന ഒരു രാഷ്ട്രീയ സന്ദേശമായിരുന്നു ക്ഷേത്രത്തിന്റെ തകർക്കൽ എന്ന് അവർ വാദിക്കുന്നു; [2] സിന്തിയ ടാൽബോട്ട്, റിച്ചാർഡ് എം. ഈറ്റൺ, [35] സതീഷ് ചന്ദ്രയും ഓഡ്രി ട്രഷ്‌കെയും സമാനമായ കാരണങ്ങളിൽ യോജിക്കുന്നു. [36] മറാഠികളുമായുള്ള സംഘർഷം അതിന്റെ മൂർദ്ധന്യത്തിൽ എത്തിയ സമയത്താണ് ക്ഷേത്രം തകർത്തതെന്ന് ഓ' ഹാൻലോൺ എടുത്തുകാണിക്കുന്നു. [37] എന്നിരുന്നാലും, മതപരമായ പ്രേരണകളുടെ അഭാവത്തെക്കുറിച്ച് ആൻഡ്രെ വിങ്ക് വിയോജിക്കുന്നു. [38]

പൊളിക്കുന്നതിന് മുമ്പും ശേഷവും ബനാറസ് ഉൾപ്പെടെ നിരവധി ക്ഷേത്രങ്ങൾക്കും ഘാട്ടുകൾക്കും ഗണിതങ്ങൾക്കും ഔറംഗസേബ് സംരക്ഷണവും രക്ഷാകർതൃത്വവും നൽകി. ഇയാൻ കോപ്‌ലാൻഡും മറ്റുള്ളവരും ഇഖ്തിദാർ ആലം ഖാനെ പിന്തുണയ്ക്കുന്നു, അദ്ദേഹം നശിപ്പിച്ചതിലും കൂടുതൽ ക്ഷേത്രങ്ങൾ ഔറംഗസേബ് നിർമ്മിച്ചതായി നിഗമനം ചെയ്യുന്നു. [39]

മുസ്ലീം എതിർവാദങ്ങൾ

തിരുത്തുക

മേരി സിയർലെ ചാറ്റർജി 1993 ൽ എഴുതിയത്, ഔറംഗസീബ് ക്ഷേത്രം മതപരമായ തീക്ഷ്ണതയാൽ തകർത്തുവെന്ന ആശയം മിക്ക പ്രാദേശിക മുസ്ലീങ്ങളും നിരസിക്കുന്നതായി കണ്ടെത്തി. അത്തരം സിദ്ധാന്തങ്ങളിൽ താഴെയുഌഅവ ഉൾപ്പെടുന്നു: [40]

  • യഥാർത്ഥ കെട്ടിടം ദിൻ-ഇലാഹി വിശ്വാസത്തിന്റെ ഒരു ഘടനയാണ്, അത് അക്ബറിന്റെ മതവിരുദ്ധ ചിന്താ-വിദ്യാലയത്തോടുള്ള ശത്രുതയാൽ സ്വയം തകർന്നുവീഴുകയോ ഔറംഗസേബ് നശിപ്പിക്കുകയോ ചെയ്തു.
  • യഥാർത്ഥ കെട്ടിടം ഒരു ക്ഷേത്രമായിരുന്നു, എന്നാൽ പുരോഹിതന്മാർ തന്റെ ബന്ധുക്കളിൽ ഒരാളെ കൊള്ളയടിക്കുകയും ലംഘിക്കുകയും കൊലപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തതിന്റെ അനന്തരഫലമായി ജൗൻപൂരിൽ നിന്നുള്ള ജ്ഞാന് ചന്ദ് എന്ന ഹിന്ദു വ്യാപാരി നശിപ്പിച്ചു.
  • ഒപ്പമുണ്ടായിരുന്ന ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥന്റെ ബന്ധുവായ സ്ത്രീക്ക് ഇത്തരമൊരു വിധി വന്നതിനെത്തുടർന്ന് ക്ഷേത്രം നശിപ്പിച്ചത് ഔറംഗസേബ് ആയിരുന്നു എന്ന ചെറിയൊരു വ്യത്യാസമുള്ള വീക്ഷണവും കാണാം. [h]
  • യഥാർത്ഥ കെട്ടിടം ഒരു ക്ഷേത്രമായിരുന്നുവെങ്കിലും പ്രാദേശിക ഹിന്ദുക്കൾ സൃഷ്ടിച്ച വർഗീയ കലാപത്തിൽ നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടു
  • ഗഞ്ച്-ഇ-അർസാദി - ബനാറസിലെ അർസാദ് ബദർ-അൽ-ഹക്കിന്റെ (1637-1701) 1721 ൽ സമാഹരിച്ച വചനങ്ങളുടെ ഒരു ശേഖരത്തിൽ, പ്രാദേശിക മുസ്ലീം നെയ്ത്തുകാരുടെ സഹായത്തോടെ, ഒരു പള്ളി തകർത്ത ഹിന്ദുക്കൾക്കെതിരായ പ്രതികാരമായി. [41] [42] - "ഷാ യാസിൻ" എന്ന മുസ്ലീം സന്യാസി വിശ്വേശ്വരന്റെയെന്നു കരുതപ്പെടുന്ന "വലിയ ക്ഷേത്രം" തകർത്തതായി കുറിക്കുന്നുണ്ട്. ഹിന്ദുക്കൾ പ്രത്യക്ഷത്തിൽ നിർമ്മാണത്തിലിരിക്കുന്ന ഒരു മസ്ജിദ് ആവർത്തിച്ച് തകർക്കുന്നതിൽ ഏർപ്പെട്ടിരുന്നു, ഇത് രണ്ട് സമുദായങ്ങൾക്കിടയിൽ അക്രമാസക്തമായ ഏറ്റുമുട്ടലിന് കാരണമാവുകയും മുസ്ലീങ്ങളുടെ മരണത്തിൽ കലാശിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. അങ്ങനെ, സാമ്രാജ്യത്വ സമ്മതത്തിന്റെ അഭാവം ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച പ്രാദേശിക ഭരണകൂടത്തിന്റെ എതിർപ്പ് അവഗണിച്ച് നിരവധി ക്ഷേത്രങ്ങൾ നശിപ്പിക്കാൻ യാസിൻ പ്രേരിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. [41]
  • യഥാർത്ഥ കെട്ടിടം ഒരു ക്ഷേത്രമായിരുന്നു, അത് ഔറംഗസേബ് നശിപ്പിച്ചു, പക്ഷേ അത് രാഷ്ട്രീയ കലാപത്തിന്റെ കേന്ദ്രമായി പ്രവർത്തിച്ചതുകൊണ്ടാണ്.

ഗ്യാൻവാപി പള്ളിയുടെ മുൻ ഇമാം ആയിരുന്ന മൗലാന അബ്ദുസലാം നൊമാനി (മ. 1987), ഔറംഗസീബിന്റെ ഭരണത്തിന് വളരെ മുമ്പാണ് ഈ പള്ളി നിർമ്മിച്ചതെന്ന് അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു; 1638-1639 കാലഘട്ടത്തിൽ ഷാജഹാൻ പള്ളിയിൽ ഒരു മദ്രസ ആരംഭിച്ചതിന്റെ തെളിവുകൾ അദ്ദേഹം അവകാശപ്പെടുന്നു. [43] [44] മസ്ജിദ് മാനേജ്‌മെന്റ് കമ്മിറ്റിയായ അഞ്ജുമാൻ ഇന്റേസാമിയ മസ്ജിദ് (എഐഎം) നൊമാനിയെ പിന്തുണയ്ക്കുകയും (പുതിയ) കാശി വിശ്വനാഥ ക്ഷേത്രവും ഗ്യാൻവാപി പള്ളിയും അക്ബർ നിർമ്മിച്ചതാണെന്നും തന്റെ മതപരമായ സഹിഷ്ണുതയുടെ മനോഭാവം കണക്കിലെടുത്ത് അദ്ദേഹം വാദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. [45] 2021-ലെ കണക്കനുസരിച്ച്, ഔറംഗസീബ് പള്ളി പണിയുന്നതിനായി ഏതെങ്കിലും ക്ഷേത്രം തകർത്തുവെന്നത് പ്രാദേശിക മുസ്ലീങ്ങൾ ശക്തമായി നിരാകരിക്കുന്നു. [46]

ചരിത്രപരമായ പാണ്ഡിത്യത്തിൽ ഈ അവകാശവാദങ്ങളുമായി കാര്യമായ ഇടപെടൽ ഉണ്ടായിട്ടില്ല; [i] നൊമാനിയുടെ വാദങ്ങളെ ദേശായി വായിക്കുന്നത്, പോസ്റ്റ് കൊളോണിയൽ ബനാറസിലെ വ്യവഹാരത്തിന്റെ ഹിന്ദു-ആധിപത്യ സ്വഭാവത്തിൽ നിന്ന് ഉയർന്നുവരുന്ന തന്ത്രപരമായ "ചരിത്രത്തിന്റെ തിരുത്തിയെഴുതൽ" എന്നാണ്. ലുവ പിഴവ് ഘടകം:Footnotes-ൽ 80 വരിയിൽ : bad argument #1 to 'ipairs' (table expected, got nil)

പിൽക്കാല-മുഗൾ ഇന്ത്യ

തിരുത്തുക

1678-ൽ ലളിത്പൂർ മുഖ്യമന്ത്രി വിശ്വേശ്വരനു വേണ്ടി പാടാൻ ദർബാർ സ്ക്വയറിൽ ഭൈദേവൽ ക്ഷേത്രം [j] നിർമ്മിച്ചു - "[ശിവൻ] ഭയങ്കരന്മാരായ <i id="mw8Q">യവനന്മാരാൽ (മുസ്ലീങ്ങൾ) നിരാശനായതിനാൽ</i> [ശിവനെ] ബനാറസിൽ നിന്ന് ലളിത്പൂരിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയതായി ലിഖിതത്തിൽ അവകാശപ്പെടുന്നു." [49] [k] 1698-ൽ, ആംബറിലെ കച്വാഹ ഭരണാധികാരിയായ ബിഷൻ സിംഗ്, നഗരം സർവേ നടത്തുകയും ക്ഷേത്രം തകർക്കുന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വിവിധ അവകാശവാദങ്ങളെയും വിവാദങ്ങളെയും കുറിച്ചുള്ള വിശദാംശങ്ങൾ ശേഖരിക്കുകയും ചെയ്തു. അവരുടെ ഭൂപടങ്ങൾ ('താര') പ്രകാരം ഗ്യാൻവാപി മസ്ജിദ് പൊളിച്ചുമാറ്റിയ വിശ്വേശ്വർ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ സ്ഥലത്ത് സ്ഥാപിച്ചെന്ന കാര്യങ്ങൾ വ്യക്തമായിരുന്നു. [51] ഗ്യാൻവാപി കിണർ (കുളം) ഉള്ള ക്ഷേത്ര സ്തംഭം പ്രത്യേകം വേർതിരിച്ചു. [51] [l]

 
കാശി വിശ്വനാഥ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ എലവേഷൻ പ്ലാൻ.

ക്ഷേത്രം പുനർനിർമ്മിക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ മുസ്ലീം നിവാസികളിൽ നിന്ന് ഉൾപ്പെടെ ഗ്യാൻവാപി പരിസരത്തിന് ചുറ്റുമുള്ള കാര്യമായ ഭൂമി വാങ്ങാൻ ആംബർ കോടതി പോയി, പക്ഷേ മസ്ജിദ് പൊളിക്കാതെ പരാജയപ്പെട്ടു. [52] ഒടുവിൽ, ബിഷൻ സിങ്ങിന്റെ പിൻഗാമിയായ സവായ് ജയ് സിംഗ് രണ്ടാമന്റെ മുൻകൈയിൽ ഒരു "ആദി-വിശ്വേശ്വര ക്ഷേത്രം" നിർമ്മിക്കപ്പെട്ടു, [51] മസ്ജിദിന് ഏകദേശം 150 മീറ്റർ മുമ്പായി. [53] സമകാലിക മുഗൾ വാസ്തുവിദ്യയിൽ നിന്ന് കടമെടുത്തതാണ് ഈ നിർമ്മാണം - ക്ഷേത്രത്തേക്കാൾ മുഗൾ ശവകുടീരത്തെ അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്ന ടൈപ്പോളജിയാണ് ദേശായി കണ്ടെത്തിയത്. [54] [55]

പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ, ബനാറസ് ലഖ്‌നൗ നവാബുകളുടെ ഫലപ്രദമായ നിയന്ത്രണത്തിലായിരുന്നു. [56] ഈസ്റ്റ് ഇന്ത്യാ കമ്പനിയുടെ ആവിർഭാവത്തോടെയും വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന തീവ്രമായ അധിനിവേശ നയങ്ങളോടെയും, രാജ്യത്തുടനീളമുള്ള ഒന്നിലധികം ഭരണാധികാരികൾ - ഭരണപരമായ ഉന്നതർ പോലും -അവരുടെ ജന്മനാട്ടിൽ സാംസ്കാരിക അധികാരം അവകാശപ്പെടാൻ ബനാറസിനെ ബ്രാഹ്മണവൽക്കരിക്കുന്നതിനായി ശ്രമമാരംഭിച്ചു.[56] മറാത്തകൾ, പ്രത്യേകിച്ച്, ഔറംഗസീബിന്റെ കൈകളിലെ മതപരമായ അനീതിയെക്കുറിച്ച് വളരെ വാചാലരായി, നാനാ ഫഡ്‌നാവിസ് പള്ളി പൊളിച്ച് ഒരു വിശ്വേശ്വര ക്ഷേത്രം പുനർനിർമ്മിക്കാൻ നിർദ്ദേശിച്ചു. [57] [58] 1742-ൽ മൽഹർ റാവു ഹോൾക്കറും സമാനമായ ഒരു നടപടി നിർദ്ദേശിച്ചു. [57]

ഇത്രയും നിരന്തര ശ്രമങ്ങൾ നടത്തിയിട്ടും, അവരുടെ രാഷ്ട്രീയ എതിരാളികളായ ലഖ്‌നൗ നവാബുമാർ, മുഗൾ കോടതിയുടെ ക്രോധം ഭയന്ന പ്രാദേശിക ബ്രാഹ്മണർ, വർഗീയ സംഘർഷങ്ങൾ പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടുമെന്ന് ഭയന്ന ബ്രിട്ടീഷ് അധികാരികൾ എന്നെല്ലാമുള്ള കാരണങ്ങളാൽ ഈ പദ്ധതികളൊന്നും യാഥാർത്ഥ്യമായില്ല [15] [59] പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തിൽ, നവാബുമാരെ പുറത്താക്കി ബനാറസിന്റെ നേരിട്ടുള്ള നിയന്ത്രണം ഈസ്റ്റ് ഇന്ത്യാ കമ്പനി നേടിയപ്പോൾ, മൽഹാർ റാവുവിന്റെ പിൻഗാമി (മരുമകൾ) അഹല്യഭായ് ഹോൾക്കർ ഇന്നത്തെ മസ്ജിദിന്റെ തൊട്ടുതെക്കായി കാശി വിശ്വനാഥ ക്ഷേത്രം നിർമ്മിച്ചു. എന്നിരുന്നാലും, ഇത് തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായ ഒരു സ്പേഷ്യൽ കോൺഫിഗറേഷനുള്ളതും ആചാരപരമായി പൊരുത്തമില്ലാത്തതുമാണ്. [60] [m] ഔറംഗസീബിന്റെ ആക്രമണ സമയത്ത് പുരോഹിതന്മാർ ഗ്യാൻ വാപിക്കുള്ളിൽ യഥാർത്ഥ ലിംഗം മറച്ചിരുന്നു എന്ന വിശ്വാസവുമായി സംയോജിപ്പിച്ച ഈ സ്ഥലം പിന്നീട് ഒരു നൂറ്റാണ്ടിലേറെക്കാലം ക്ഷേത്രത്തേക്കാൾ വലിയ ഭക്തി ആകർഷിച്ചു. [56] [32]

ബ്രിട്ടീഷ് രാജ്

തിരുത്തുക
 
ഒരു ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയുടെ പോസ്റ്റ്കാർഡിൽ ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്ന കിണറിന്റെ പിൻഭാഗം സി. 1900. ആചാരപരമായ ആത്മഹത്യയിൽ ഭക്തർ മരിക്കുന്നത് തടയാൻ പ്രാദേശിക മുനിസിപ്പാലിറ്റിയാണ് ഷഡ്ഭുജ സ്ക്രീൻ സ്ഥാപിച്ചത്.

ബ്രിട്ടീഷ് രാജിന്റെ കീഴിൽ, ഒരുകാലത്ത് വിചിത്രമായ മുഗൾ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ വിഷയമായിരുന്ന ഈ പ്രദേശം, പ്രാദേശിക ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ലീങ്ങളും തമ്മിലുള്ള നിത്യമായ മത്സരത്തിനുള്ള ഇടമായി രൂപാന്തരപ്പെട്ട് നിരവധി നിയമപരമായ കേസുകൾക്കും കലാപങ്ങൾക്കും വഴിയൊരുക്കി. [61] [62] നഗരവൽക്കരണത്തിന്റെ മറവിൽ, നഗരത്തിന്റെ ആചാരപരമായ ജീവിതം നിയന്ത്രിക്കുന്നതിൽ മുഗൾ ഇന്ത്യയുടെ അവസാനത്തെ ചെറുകിട ഭരണാധികാരികൾ വഹിച്ച പങ്ക് ഒരു പുതിയ തലമുറയിലെ പ്രഭുക്കന്മാരും സമ്പന്നരായ വ്യാപാരികളും ഏറ്റെടുത്തു. നഗരത്തിന്റെ മതമേഖലയിലെ മുഗൾ കമാൻഡിനെക്കുറിച്ചുള്ള "വ്യക്തമായ രാഷ്ട്രീയവും ദൃശ്യപരവുമായ" അവകാശവാദം സംപ്രേഷണം ചെയ്യാനാണ് മസ്ജിദിന്റെ നിർമ്മാണം ശ്രമിച്ചതെന്നും പകരം, "വിശ്വേശ്വരനെ നഗരത്തിന്റെ ആചാരപരമായ ഭൂപ്രകൃതിയുടെ തർക്കമില്ലാത്ത പൂർണ്ണതയിലേക്ക് മാറ്റി" എന്നും ദേശായി പറയുന്നു. [30]

1809-ലെ കലാപം, കമ്പനി ഭരണത്തിൻ കീഴിലുള്ള വടക്കേ ഇന്ത്യയിലെ ആദ്യത്തെ സുപ്രധാന കലാപമാണെന്ന് പരക്കെ വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു, ഇത് ബനാറസിലെ മത്സര വർഗീയതയുടെ വളർച്ചയ്ക്ക് ആക്കം കൂട്ടി. [63] ഗ്യാൻവാപി പള്ളിക്കും കാശി വിശ്വനാഥ ക്ഷേത്രത്തിനും ഇടയിലുള്ള "നിഷ്പക്ഷ" സ്ഥലത്ത് ഒരു ദേവാലയം നിർമ്മിക്കാനുള്ള ഹിന്ദു സമൂഹത്തിന്റെ ശ്രമം സംഘർഷം വർദ്ധിപ്പിച്ചു. [64] അധികം താമസിയാതെ, ഹോളിയുടെയും മുഹറത്തിന്റെയും ഉത്സവം ഒരേ ദിവസം വരുകയും വിനോദക്കാരുടെ ഏറ്റുമുട്ടൽ ഒരു കലാപത്തിന് കാരണമാവുകയും ചെയ്തു. [64] ഗ്യാൻവാപി കിണറ്റിലെ വിശുദ്ധജലം നശിപ്പിക്കാൻ ഒരു മുസ്ലീം ജനക്കൂട്ടം ഹിന്ദുക്കൾക്ക് പവിത്രമായ ഒരു പശുവിനെ കൊന്നു. അതോടെ ഒരു ഹിന്ദു ജനക്കൂട്ടം ഗ്യാൻവാപി മസ്ജിദ് തീയിട്ട് നശിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. [65] ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണകൂടം കലാപം അടിച്ചമർത്തുന്നതിന് മുമ്പ് നിരവധി മരണങ്ങൾ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യപ്പെടുകയും ലക്ഷക്കണക്കിന് രൂപയുടെ നാശനഷ്ടങ്ങൾ ഉണ്ടാവുകയും ചെയ്തു. [64]

 
ഗ്യാൻ വാപി പരിസരം 1870-കളിൽ. മുൻഭാഗം (ഇടത്തുനിന്നും വലത്തോട്ട്): ശിവന്റെ ഒരു ചെറിയ പടവുകളുള്ള ശ്രീകോവിൽ, മസ്ജിദിന് അഭിമുഖമായി ഒരു നന്ദിയുടെ പ്രതിമ (ചിത്രത്തിലില്ല), കിണർ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഒരു കോളനഡ് വലയം.


പശ്ചാത്തലം : കാശി വിശ്വനാഥ ക്ഷേത്രം

1824 സെപ്തംബറിൽ സന്ദർശിച്ച റെജിനാൾഡ് ഹെബർ ഈ പ്രദേശം അഹല്യഭായിയുടെ ക്ഷേത്രത്തേക്കാൾ ആദരണീയവും പുരോഹിതന്മാരും ഭക്തരും നിറഞ്ഞതാണെന്നും കണ്ടെത്തി. ഗംഗയുടെ ഒരു ഭൂഗർഭ ചാനൽ നൽകുന്ന "കിണറ്റിൽ" ഭക്തർക്ക് ഇറങ്ങുന്നതിനും കുളിക്കുന്നതിനുമായി ഒരു പടി ഉണ്ടായിരുന്നു. [66] നാല് വർഷത്തിന് ശേഷം, മറാഠ ഭരണാധികാരി ദൗലത്ത് റാവു സിന്ധ്യയുടെ വിധവയായ ബൈസാ ബായി, കിണറിന് ചുറ്റും ഒരു പവലിയൻ നിർമ്മിച്ചു - അതിന്റെ വലിപ്പം കുറച്ചു -, ഒരു അംഗം ഉന്നയിച്ച നിർദ്ദേശപ്രകാരം, മേൽക്കൂര താങ്ങിനിർത്തുന്നതിനായി പേഷ്വാ കുടുംബം ഒരു കോളനഡ് സ്ഥാപിച്ചു.[26] [30] കാശിഖണ്ഡിൽ പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്ന ജ്ഞാനമണ്ഡപത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയാണ് കോളനഡ് നിർമ്മിച്ചത്, എന്നാൽ വാസ്തുവിദ്യാ ശൈലി സമകാലിക മുഗൾ ബരാദാരിസിൽ നിന്ന് കടമെടുത്തതാണ്. [n] അതിന്റെ കിഴക്ക്, നേപ്പാളിലെ റാണ സമ്മാനിച്ച നന്ദിയുടെ ഒരു പ്രതിമ ഉണ്ടായിരുന്നു. [68] കൂടുതൽ കിഴക്ക്, ഹൈദരാബാദിലെ റാണി മഹാദേവ ക്ഷേത്രം നിർമ്മിച്ചു. [68] തെക്ക്, രണ്ട് ചെറിയ ആരാധനാലയങ്ങൾ - ഒന്ന് മാർബിൾ, മറ്റൊന്ന് കല്ല് - നിലനിന്നിരുന്നു. [68]

1854-ൽ പ്രാദേശിക കോടതി സമുച്ചയത്തിൽ പുതിയ വിഗ്രഹം സ്ഥാപിക്കാനുള്ള അപേക്ഷ നിരസിച്ചപ്പോൾ ആദ്യത്തെ നിയമ തർക്കം ഉടലെടുത്തതായി തോന്നുന്നു. [69] [o] അതേ വർഷം, ഒരു ബംഗാളി തീർഥാടകൻ മുസ്ലീം ഗാർഡുകളെ "ഒന്നുകിൽ കൈക്കൂലി കൊടുക്കുകയോ അല്ലെങ്കിൽ കബളിപ്പിക്കുകയോ" ചെയ്തുവേണം അകത്തുകടക്കാൻ എന്നു നിർദ്ദേശിച്ചതായി കാണുന്നുണ്ട്. [61] 1868-ൽ എഴുതിയ എംഎ ഷെറിങ്, [p], ഹിന്ദുക്കൾ സ്തംഭത്തിനും തെക്കൻ മതിലിനും അവകാശവാദമുന്നയിച്ചതായി അഭിപ്രായപ്പെട്ടു; മുസ്‌ലിംകൾക്ക് പള്ളിയുടെ മേൽ നിയന്ത്രണം ചെലുത്താൻ അനുവാദമുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷേ തികച്ചും മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ, കൂടാതെ വശത്തെ പ്രവേശന കവാടം മാത്രം ഉപയോഗിക്കാൻ അനുവദിച്ചു. [70] [q] ഗേറ്റ്‌വേയ്‌ക്ക് മുകളിൽ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ഒരു പീപ്പൽ മരവും പൂജിക്കപ്പെട്ടു, മുസ്‌ലിംകളെ "അതിൽ നിന്ന് ഒരു ഇല പോലും പറിക്കാൻ" അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല. [61] 1886-ൽ, അനധികൃത നിർമ്മാണങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള തർക്കത്തിൽ തീർപ്പുകൽപിച്ച ജില്ലാ മജിസ്‌ട്രേറ്റ്, മുസ്‌ലിംകൾക്ക് മാത്രമുള്ള മസ്ജിദിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, ഈ ചുറ്റുമതിലൊരു പൊതു ഇടമാണെന്നും അതുവഴി ഏകപക്ഷീയവും നൂതനവുമായ ഉപയോഗത്തെ തടയുന്നു. [72] [69] ഈ തത്വം അടുത്ത ഏതാനും ദശകങ്ങളിൽ ഒന്നിലധികം കേസുകൾ തീരുമാനിക്കുന്നത് വരെ തുടർന്നു. [69] [r]

1909-ൽ ഈ സ്ഥലം സന്ദർശിച്ച എഡ്വിൻ ഗ്രീവ്സ്, മസ്ജിദ് "കാര്യമായി ഉപയോഗിച്ചിട്ടില്ല" എന്ന് കണ്ടെത്തി, ഹിന്ദുക്കളുടെ "കണ്ണിലെ ഒരു കരടായി" അത് തുടർന്നു. [73] പവലിയനെ കുറിച്ചുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിവരണം ഷെറിങ്ങിന്റേതിനു സമമായിരുന്നു. [74] കിണർ കാര്യമായ ഭക്തിയും കൽപ്പിച്ചിരുന്നു - തീർഥാടകർ അതിന്റെ വിശുദ്ധജലം സ്വീകരിച്ചത് ഒരു പുരോഹിതനിൽ നിന്നാണ്, അദ്ദേഹം അടുത്തുള്ള കല്ല് സ്ക്രീനിൽ ഇരുന്നു. ആത്മഹത്യ തടയാൻ കിണർ ഇരുമ്പ് പാളങ്ങൾ കൊണ്ട് മൂടിയതിനാൽ ഭക്തർക്ക് നേരിട്ട് വെള്ളത്തിലേക്ക് പ്രവേശനം അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല. [75] ഇതിനിടയിൽ, നിയമപരമായ തർക്കങ്ങൾ അയവില്ലാതെ തുടർന്നു. [69] [s]

1929-ലും 1930-ലും, ജുമുഅത്തുൽ-വിദായുടെ അവസരത്തിൽ, ഹിന്ദു തീർഥാടകർക്ക് അസൗകര്യമുണ്ടാകാതിരിക്കാൻ, ജനക്കൂട്ടത്തെ ചുറ്റമ്പലത്തിലേക്ക് കവിഞ്ഞൊഴുകാൻ അനുവദിക്കരുതെന്ന് പുരോഹിതന് മുന്നറിയിപ്പ് നൽകി. [69] തുടർന്ന്, 1935 ജനുവരിയിൽ, ജനക്കൂട്ടം കവിഞ്ഞൊഴുകുന്നതിനുള്ള നിയന്ത്രണം ഒഴിവാക്കണമെന്ന് മസ്ജിദ് കമ്മിറ്റി ജില്ലാ മജിസ്‌ട്രേറ്റിന് മുമ്പാകെ ആവശ്യപ്പെട്ടെങ്കിലും പരാജയപ്പെട്ടു. ഒക്ടോബറിൽ, മുസ്‌ലിംകളെ സമുച്ചയത്തിൽ എവിടെയും പ്രാർത്ഥന നടത്താൻ അനുവദിക്കണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടെങ്കിലും പരാജയപ്പെട്ടു. [69] 1935 ഡിസംബറിൽ, മസ്ജിദിന് പുറത്ത് പ്രാർത്ഥന നടത്തുന്നത് തടഞ്ഞതിനെ തുടർന്ന് പ്രാദേശിക മുസ്ലീങ്ങൾ പോലീസിനെ ആക്രമിക്കുകയും നിരവധി ഉദ്യോഗസ്ഥർക്ക് പരിക്കേൽക്കുകയും ചെയ്തു. [77] ഇത് മുഴുവൻ സമുച്ചയവും പള്ളിയുടെ അവിഭാജ്യ ഘടകമായി - വഖഫ് സ്വത്തായി - ആചാരപരമായ അവകാശങ്ങളാൽ, നിയമപരമായ അവകാശങ്ങളാൽ പരിഗണിക്കപ്പെടണമെന്ന് പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ഒരു നിയമ-വ്യവഹാരത്തിന് വഴിയൊരുക്കി; 1937 ഓഗസ്റ്റിൽ ഈ വാദം കീഴ്‌ക്കോടതി നിരസിച്ചു [t] 1941-ൽ അലഹബാദ് ഹൈക്കോടതി ചെലവ് സഹിതം ഒരു അപ്പീൽ നിരസിച്ചു. [69] [u]

സ്വതന്ത്ര ഇന്ത്യ

തിരുത്തുക

1959 മാർച്ചിൽ മഹാശിവരാത്രി ദിനത്തിൽ ഹിന്ദു മഹാസഭ പള്ളി പവലിയനിൽ രുദ്രാഭിഷേക ചടങ്ങ് നടത്തി. ക്രമസമാധാനം ലംഘിച്ചതിന് അവരുടെ രണ്ട് തൊഴിലാളികൾക്ക് പിന്നീട് ആറ് മാസത്തെ തടവ് ശിക്ഷ ലഭിച്ചു. ക്ഷേത്രം പുനഃസ്ഥാപിക്കണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ട് അടുത്ത ഏതാനും മാസങ്ങളിൽ മസ്ജിദ് പവലിയനിൽ പതിവ് പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ സംഘടിപ്പിക്കാൻ ഇത് സഹ മഹാസഭക്കാരെ പ്രേരിപ്പിച്ചു; ജൂലൈ ആയപ്പോഴേക്കും ഇരുപത്തിമൂന്ന് ബാച്ചുകളിലായി വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്ന ഇരുനൂറ്റി തൊണ്ണൂറ്റിഒന്ന് "സത്യാഗ്രഹികൾ" അറസ്റ്റിന് വിധേയരാകുകയും വിവിധ കാലയളവുകളിൽ തടവ് അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്തു. നവംബറിൽ ആർഎസ്എസിന്റെ വാർഷിക യോഗം സമാനമായ ഫലങ്ങൾ വേണമെന്ന പ്രമേയം അംഗീകരിച്ചു. [78]

ആ സ്ഥാലം ഇന്നും അസ്ഥിരമായി തുടരുന്നു - ഡമ്പർ ഇത് പട്ടണത്തിലെ "മത സംഘർഷത്തിന്റെ കേന്ദ്രമായിത്തീർന്നെന്ന്" കണ്ടെത്തി. [79] അമുസ്‌ലിംകൾക്ക് പള്ളിയിലേക്കുള്ള പ്രവേശനം നിരോധിച്ചിരിക്കുന്നു, ഫോട്ടോഗ്രാഫി നിരോധിച്ചിരിക്കുന്നു, അടുക്കുന്ന ഇടവഴികളിൽ ലൈറ്റ് പോലീസ് പിക്കറ്റുകൾ ഉണ്ട് ( RAF യൂണിറ്റുകൾക്കൊപ്പം ), ചുവരുകൾ മുള്ളുവേലി കൊണ്ട് വേലികെട്ടിയിരിക്കുന്നു, കൂടാതെ ഒരു വാച്ച് ടവറും നിലവിലുണ്ട്. [18] ലുവ പിഴവ് ഘടകം:Footnotes-ൽ 80 വരിയിൽ : bad argument #1 to 'ipairs' (table expected, got nil) നഗരത്തിന്റെ സാംസ്കാരിക ജീവിതത്തിൽ മസ്ജിദ് വേണ്ടത്ര ഉപയോഗിക്കപ്പെടുകയോ ഉൾക്കൊള്ളിക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടില്ല. [18] 2004 ലെ ഇന്ത്യൻ പൊതുതെരഞ്ഞെടുപ്പിന്റെ തലേന്ന്, ഒരു ബിബിസി റിപ്പോർട്ട് സൈറ്റിന് ചുറ്റും ആയിരത്തിലധികം പോലീസുകാരെ വിന്യസിച്ചതായി സൂചിപ്പിച്ചു. [80]

വ്യവഹാരം

തിരുത്തുക

1984 മുതൽ, വിശ്വഹിന്ദു പരിഷത്തും (വിഎച്ച്പി) ഹിന്ദു ദേശീയവാദികളായ സംഘപരിവാറിന്റെ മറ്റ് ഘടകങ്ങളും ഹിന്ദു ക്ഷേത്രങ്ങൾ തകർത്ത് നിർമ്മിച്ച പള്ളികൾ തിരിച്ചുപിടിക്കാൻ രാജ്യവ്യാപകമായി പ്രചാരണം നടത്തി. ഗ്യാൻവാപി മസ്ജിദ് അവയിൽ പ്രധാനമായി ഉൾപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. [18] [81] 1991-ൽ, മൂന്ന് ഹിന്ദു ദൈവങ്ങളായ ശിവൻ, ശൃംഗാർ ഗൗരി, ഗണേശൻ എന്നിവർക്ക് വേണ്ടി മൂന്ന് പ്രാദേശിക ഹിന്ദുക്കൾ വാരണാസി സിവിൽ കോടതിയിൽ ഒരു പട്ടയം-തർക്ക കേസ് [v] ഫയൽ ചെയ്തു. ക്ഷേത്രത്തിന്റെ പുനർനിർമ്മാണം സുഗമമാക്കുന്നതിന് മുഴുവൻ സ്ഥലവും ഹിന്ദു സമൂഹത്തിന്; [w] ഈ ഹരജി ആരാധനാലയങ്ങൾ മാറ്റാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഏതെങ്കിലും വ്യവഹാരത്തിൽ നിന്ന് കോടതികളെ വ്യക്തമായി വിലക്കിയിരുന്ന ആരാധനാലയങ്ങളുടെ (പ്രത്യേക വ്യവസ്ഥകൾ) നിയമത്തിന് (ഇനിമുതൽ PoW) AIM വിരുദ്ധമാണെന്ന് വാദിച്ചു. [83] [82] എന്നിരുന്നാലും, മസ്ജിദ് നിർമ്മിക്കുന്നതിനായി ഔറംഗസേബ് ഏതെങ്കിലും ക്ഷേത്രം തകർത്തുവെന്ന ആശയത്തെ AIM എതിർത്തു. [84] അതിനിടയിൽ, 1992 ഡിസംബറിൽ ബാബറി മസ്ജിദ് തകർത്തതിനെ തുടർന്ന് സംഘർഷം വർദ്ധിച്ചു, [x] ബാബരി മസ്ജിദ് വീണ്ടെടുക്കണമെന്ന ആവശ്യത്തെ പിന്തുണച്ചവർ ഉൾപ്പെടെയുള്ള ഭാരതീയ ജനതാ പാർട്ടി നേതാക്കൾ എതിർത്തു. ഗ്യാൻവാപി മസ്ജിദ് സജീവമായി ഉപയോഗിച്ചതിനാൽ വിഎച്ച്പിയുടെ ആവശ്യം. [85] [y] കൂടാതെ, മഹാശിവരാത്രി ദിനത്തിൽ ഹിന്ദുക്കൾക്ക് വൻതോതിൽ ഒത്തുകൂടാനും തെക്കേ ഭിത്തിയിലുള്ള ശൃംഗർ ഗൗരി പ്രതിമയെ ആരാധിക്കാനും 90-കളുടെ മധ്യത്തിൽ വിഎച്ച്പി നേതാക്കൾ ഒന്നിലധികം ആഹ്വാനം നൽകി. പൊതു പ്രതികരണം മോശമായിരുന്നു, ക്രിയാത്മകമായ ഭരണകൂട ഭരണം കാരണം സംഘർഷങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായില്ല. [86] [z]

1997 ജൂൺ മുതൽ സിവിൽ കോടതിയിൽ വാദം തുടങ്ങി. നാല് മാസത്തിന് ശേഷം, ഈ സ്യൂട്ട് PW ആക്ട് പ്രകാരം തടയപ്പെട്ടു. [82] വ്യത്യസ്‌തമായ കാരണങ്ങളാൽ വാദിയും പ്രതികളും ജില്ലാ കോടതിയിൽ മൂന്ന് റിവിഷൻ ഹർജികൾ സമർപ്പിച്ചു, [aa] അവ ലയിപ്പിക്കുകയും എല്ലാ തെളിവുകളും പരിഗണിച്ച് വീണ്ടും തർക്കം തീർപ്പാക്കാൻ സിവിൽ കോടതി ഉത്തരവിടുകയും ചെയ്തു. . [82] [87] മസ്ജിദ് മാനേജ്മെന്റ് കമ്മിറ്റി അലഹബാദ് ഹൈക്കോടതിയിൽ ഈ അലവൻസിനെ വിജയകരമായി ചോദ്യം ചെയ്തു, 1998 ഒക്ടോബറിൽ നടപടി സ്റ്റേ ചെയ്തുകൊണ്ട് ഒരു ഉത്തരവ് പുറപ്പെടുവിച്ചു. [82] 22 വർഷത്തെ ഇടവേളയ്ക്ക് ശേഷം, സിവിൽ കോടതി 2018-ലെ എസ്‌സിഐ വിധിയെ ഉദ്ധരിച്ച്, ജുഡീഷ്യൽ സ്റ്റേകൾ വ്യക്തമായി നീട്ടിയില്ലെങ്കിൽ ആറ് മാസത്തേക്ക് ആജീവനാന്തം അനുവദിച്ചതിനെത്തുടർന്ന് നടപടികൾ പുനരാരംഭിച്ചു; അതനുസരിച്ച്, തങ്ങൾക്ക് അനുകൂലമായ തെളിവുകൾ കണ്ടെത്തുന്നതിന് എഎസ്ഐ സർവേ നടത്തണമെന്ന് ഹർജിക്കാർ ആവശ്യപ്പെട്ടു. [82] ഹൈക്കോടതിക്ക് മുമ്പാകെ വിചാരണ പുനരാരംഭിക്കുന്നതിനെതിരെ എഐഎം ഹർജി സമർപ്പിച്ചു, അത്തരമൊരു വിചാരണ നിയമപ്രകാരം തടയുമോ എന്നതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ പുതിയ സ്റ്റേ നൽകുകയും വിധി റിസർവ് ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. [82] [88] എന്നിരുന്നാലും, 2021 ഏപ്രിലിൽ സർവേയ്‌ക്കുള്ള അഭ്യർത്ഥന അനുവദിച്ചു, കൂടാതെ മുസ്ലീം സമുദായത്തിൽ നിന്നുള്ള രണ്ട് അംഗങ്ങളുള്ള പുരാവസ്തു ഗവേഷകരുടെ അഞ്ചംഗ കമ്മിറ്റി - പള്ളിക്ക് മുമ്പ് ഏതെങ്കിലും ക്ഷേത്രം ആ സ്ഥലത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്ന് നിർണ്ണയിക്കാൻ രൂപീകരിച്ചു. . [83] [89] AIM ഇത്തരമൊരു സർവേയെ എതിർക്കുകയും ഹൈക്കോടതിയെ സമീപിക്കുകയും ചെയ്തു, സെപ്തംബറിൽ, ജുഡീഷ്യൽ മര്യാദയുടെ ബോധപൂർവമായ ലംഘനത്തിന്റെ വിധിയെ വിമർശിക്കുകയും സർവേയ്ക്ക് അനിശ്ചിതകാല സ്റ്റേ നൽകുകയും ചെയ്തു. [89]

2022 മേയ് 12-ന്, തെക്കൻ ഭിത്തിയിലെ ശൃംഗാരഗൗരിയുടെ പ്രതിമയെ ആരാധിക്കണമെന്ന അഞ്ച് ഹിന്ദു സ്ത്രീകളുടെ പുതിയ ഹർജിയിൽ വിധി പ്രസ്താവിച്ച സിവിൽ കോടതി, സൈറ്റിന്റെ വീഡിയോ സർവേ അനുവദിച്ചു. [90] പ്രാദേശിക മുസ്ലീം പ്രതിഷേധങ്ങളും നിയുക്ത കമ്മീഷണർക്കെതിരെ എഐഎം സ്വാധീനം ചെലുത്തിയ പക്ഷപാത ആരോപണങ്ങളും വകവയ്ക്കാതെയാണ് സർവേ നടത്തിയത്. [91] ഈ പ്രക്രിയയിൽ, ശുദ്ധീകരണ കുളം വറ്റിക്കുമ്പോൾ ഒരു വസ്തു കണ്ടെത്തി, ഇത് ശിവലിംഗമാണെന്ന് ആരോപിച്ച് ഹരജിക്കാർ കോടതിയെ സമീപിച്ച് പ്രദേശം സീൽ ചെയ്യുകയും 20 പേരിൽ കൂറ്റുതൽ പേർ ഒത്തുകൂടാതത യോഗങ്ങൾക്ക് അനുമതി നൽകുകയും ചെയ്തു. [92] [93] എന്നിരുന്നാലും, ഇത് തറ കെട്ടിയതിന്റെ ഭാഗമായ കല്ല് ആണെന്ന് AIM അവകാശപ്പെട്ടു, ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം, PW നിയമത്തിന്റെ ലംഘനമെന്ന നിലയിൽ സർവേ അനിശ്ചിതകാലത്തേക്ക് സ്റ്റേ ചെയ്യാനും പള്ളിയിൽ ഏർപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്ന എല്ലാ നിയന്ത്രണങ്ങളും ഒഴിവാക്കാനും ആവശ്യപ്പെട്ട് ഇന്ത്യയുടെ സുപ്രീം കോടതിയെ സമീപിച്ചു. [93] പൂർണ്ണമായ ഇളവ് അനുവദിക്കാൻ സുപ്രീം കോടതി വിസമ്മതിക്കുകയും മെറിറ്റ് തീരുമാനിക്കാനുള്ള ചുമതല ജില്ലാ കോടതിയിലേക്ക് മാറ്റുന്നതിന് മുമ്പ് പള്ളിയിലേക്ക് അനിയന്ത്രിതമായ പ്രവേശനം അനുവദിക്കുകയും ചെയ്തു. [94]

ഇതും കാണുക

തിരുത്തുക
  • വാരണാസിയിലെ മറ്റ് ശ്രദ്ധേയമായ പള്ളികൾ: ഗഞ്ച്-ഇ-ഷഹീദാൻ മസ്ജിദ്, ചൗഖംബ മസ്ജിദ്
  • is not fact

കുറിപ്പുകൾ

തിരുത്തുക
  1. ↑ A verse in the Tristhahsetu goes, "Although at limes there may be no lingam there [at Visvesvara] due to mlechhas or other evil kings, still the rites appropriate to that place such as circumambulation and salutation do take place". Richard G. Salomon notes this to prove that the desecrated condition of the lingam did prevail in his life-time.
    Additionally, Bhattadinakara, a roughly contemporaneous commentary by his grandson attributed the construction of the temple to Narayana Bhatta.
  2. ↑ Pilgrims visiting the present Kashi Vishwanath Temple are informed with such a narrative.[14] Local textbooks of the 1990s propagated such a reading of the mosque's past as well.[13]
  3. ↑ Dumper notes Diana Eck to be a highly respected scholar on Sanskrit and Banaras but finds her history to be "extraordinarily confusing, moving from rhetorical storytelling to historical fact".[19] Desai finds Eck’s account to run parallel to Orientalist tracts of nineteenth century, where the "mythical antiquity" of Banaras blended seamlessly with "descriptions of the contemporary city".[20]
  4. ↑ A part of Skanda Purana; widely considered to be the most authoritative non-secular text on the conception of the city.
  5. ↑ Different 'nibandha' commentators across the fifteenth and sixteenth centuries zeroed in on different temples and sought to re-define the sacred space of Kashitirtha in its terms.[23]
  6. ↑ Maasir-i-Alamgiri —a hagiographic account of Aurangzeb, penned after his death, by Saqi Mustaid Khan— only records the destruction of the temple:[28]

    It was reported that, according to the Emperor’s [Aurangzeb] command, his officers had demolished the temple of Viswanath at Kashi.

    Among Khan's sources were the state archives; however, he did not provide citations. Khafi Khan, another contemporary biographer of Aurangzeb had noted a lack of written sources for post-1667 events and hence, a need to depend on memory.[29]
  7. ↑ Legends hold that Shiva had dug it himself to cool the lingam.[7]
  8. ↑ This finds a mention in Bhogaraju Pattabhi Sitaramayya in his prison diary; an acquaintance, who had a contemporary manuscript in support, died of a sudden.
  9. ↑ However, Mary Searle-Chatterjee notes of an eminent historian from Banaras Hindu University (G. D. Bhatnagar) to reject Aurangzeb's having destroyed a temple.[47] Searle-Chatterjee herself refuses to discuss the historical validity of competing narratives, noting - "The historical issues are irrelevant, since it is dear that whatever the facts were, accounts of the origin of the central ruin are now functioning as symbolic narrative, providing a charter for contemporary attitudes and behavior."[48]
  10. ↑ Named so after the primary donor.
  11. ↑ The consecration of the temple was a grand affair with the royalty of Patan, Bhaktapur, Kathmandu, and Tanaha in attendance.[50]
  12. ↑ These maps also noted the edges of the rectangular mosque-precinct to be lined up with the residences of Brahmin priests.
  13. ↑ The precise year of construction is not known. It already existed by 1781, when Warren Hastings commissioned the construction of a gateway.
  14. ↑ Lazeratti notes, from conservations with Vyas family, that Muslims were subsequently prevented from accessing the water for purposes of wudu etc.[67] The current wudukhana appears to have been constructed sometime hence.
  15. ↑ A similar dispute reached the Court in 1858 but was settled in favor of the Hindus.
  16. ↑ An amateur archaeologist, Sherring took to establishing Benaras as a Buddhist city of yore that had fallen to Brahminism, before felling to Muslims. He noted the presence of "Buddhist pillars" within the Gyanvapi Mosque, too.
    Such an assertion was thought to be a potent antidote to the fashioning of Benaras as an ageless site of pilgrimage for Hindus, which hindered Missionaries' efforts in converting natives. Also, if Buddhism could fell to Hinduism after centuries of glory, so would Hinduism to Christianity.
  17. ↑ Local Muslims had once built a gateway in the middle of the platform in front of the mosque, but were not allowed to use it amidst severe Hindu discontent.[71]
  18. ↑ In 1887, an application by two local Muslims to open a shop at the complex-perimeter was rejected; in 1889, construction of a stone bench was allowed since it could not have been an inconvenience or a favor to either community; in 1898, Muslims were disallowed from stacking construction material in the enclosure since it hindered pedestrians; in 1904, a trough feeder for cows and a wall — constructed by Hindus— were demolished; in 1906, permission to rebuild the wall and install a new idol was rejected; in 1909, the municipality was allowed to pave a part of the enclosure.[69]
  19. ↑ In 1921, a plinth was allowed to be constructed for the Peepal tree; in 1923, Muslims were prohibited from storing poultry in the enclosure; in 1924, Muslims were ordered to remove a temporary barricade; in 1925, Hindus constructed a shed over the ablution tank of their own cost to prevent bird-droppings from the peepal tree contaminating the ablution tank, as a compromise, after having refused to cut any branch.[69][76]
  20. ↑ Nonetheless, the Court held the mosque and the plinth to be undisputed waqf property.
  21. ↑ The High Court held that not only did the formation of enclosure post-date the mosque but also the enclosure was never in continuous possession of the Muslims (alone) for at-least the last hundred years. Thus, the plaintiff failed to establish any legal right.
    Further, recorded history of overflows into the enclosure went back to a few years, at most, and only on the occasion of a festive day. Thus, it was insufficient to give rise to customary rights.
  22. ↑ Suit 610 of 1991.[82]
  23. ↑ Further, it was claimed that the swayambhu lingam had existed in the compound for over a millennia —since the reign of one Vikramaditya— notwithstanding the superficial demolition of the temple by Aurangzeb and currently, Hindus were deprived of their religious right to offer water to the lingam.[83]
  24. ↑ The Ayodhya dispute was stated as an exception to the PoW Act.
  25. ↑ In an interview to Times of India on 15 July 1994, BJP supremo L. K. Advani asserted that the "Gyanvapi Mosque dispute is not on the BJP agenda." However, the TOI editorial noted this to fit to the characteristic Jekyl and Hyde behavior of Sangh Parivar organizations. On 2 April 1995, Atal Behari Bajpeyee noted that Gyanvapi Mosque was actively used by Muslims and hence, BJP cannot support VHP's efforts.
  26. ↑ VHP had even planned to conduct a parikrama of 18 temples around the Gyanvapi, every Shravan monday. The plan was dropped due to low public response.
  27. ↑ Rev No. 281 by defendant Uttar Pradesh Sunni Central Waqf Board, Rev. No. 285 by defendant AIM, and Rev. No. 286 by the plaintiffs.[82]

അവലംബം

തിരുത്തുക
  1. ↑ "ഗ്യാൻവാപി പള്ളി പരിസരത്ത് ക്ഷേത്ര നിർമാണം; മസ്ജിദ് കമ്മിറ്റിയുടെ ഹർജി തള്ളി". Retrieved 2023-12-19.
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 Asher 1992, p. 278-279.
  3. ↑ Desai 2017, p. 84, 162.
  4. ↑ Desai 2017, p. 163.
  5. ↑ Desai 2017, p. 162, 247.
  6. ↑ 6.0 6.1 Desai 2017, p. 6.
  7. ↑ 7.0 7.1 7.2 Shin 2015, p. 36.
  8. ↑ Asher 2020, p. 16.
  9. ↑ O'Hanlon 2011, p. 264-265.
  10. ↑ Desai 2017, p. 60, 62.
  11. ↑ Dumper 2020, p. 129.
  12. ↑ 12.0 12.1 12.2 Desai 2017, Introduction.
  13. ↑ 13.0 13.1 13.2 Searle-Chatterjee 1993.
  14. ↑ Desai 2017, p. 18.
  15. ↑ 15.0 15.1 15.2 Shin 2015.
  16. ↑ 16.0 16.1 Udayakumar, S. P. (2005). "Ramarajya: Envisioning the Future and Entrenching the Past". Presenting the Past: Anxious History and Ancient Future in Hindutva India. Greenwood Publishing Group. pp. 99. ISBN 978-0-275-97209-7.
  17. ↑ Desai 2017, p. 12.
  18. ↑ 18.0 18.1 18.2 18.3 18.4 Dumper 2020.
  19. ↑ Dumper 2020, p. 125.
  20. ↑ Desai 2017, p. 218.
  21. ↑ 21.0 21.1 Bakker 1996, p. 42–43.
  22. ↑ 22.0 22.1 Desai 2017, Palimpsests.
  23. ↑ Desai 2017, Authenticity and Pilgrimage.
  24. ↑ Desai 2017, Palimpsests; Authenticity and Pilgrimage.
  25. ↑ Desai 2017, p. 6, 10.
  26. ↑ 26.0 26.1 Lazzaretti 2021a, p. 138.
  27. ↑ 27.0 27.1 Shin 2015, p. 4.
  28. ↑ Truschke 2017.
  29. ↑ Brown 2007.
  30. ↑ 30.0 30.1 30.2 30.3 30.4 Desai 2017, p. 69.
  31. ↑ Asher 2020, p. 17.
  32. ↑ 32.0 32.1 Dumper 2020, p. 132.
  33. ↑ Salaria 2022.
  34. ↑ Lazzaretti 2021a, p. 140.
  35. ↑ Eaton 2000, p. 306–307.
  36. ↑ Truschke 2017, p. 85-86.
  37. ↑ O'Hanlon 2011, p. 267.
  38. ↑ Wink 2020, p. 194–195; 274 (note 98).
  39. ↑ Copland et al. 2013, p. 119.
  40. ↑ Searle-Chatterjee 1993, p. 152.
  41. ↑ 41.0 41.1 Askari 1978, p. 10-12.
  42. ↑ Askari 2012.
  43. ↑ Searle-Chatterjee 1993, p. 154.
  44. ↑ Menon 2002, p. 344.
  45. ↑ Dutta 2022.
  46. ↑ Lazzaretti 2021c, p. 595–596.
  47. ↑ Searle-Chatterjee 1993, p. 155-156.
  48. ↑ Searle-Chatterjee 1993, p. 155.
  49. ↑ Gaenszle & Sharma 2002.
  50. ↑ Shrestha 2021.
  51. ↑ 51.0 51.1 51.2 Desai 2017, p. 58.
  52. ↑ Desai 2017, pp. 58, 67.
  53. ↑ Sherring 1868, pp. 54–55.
  54. ↑ Desai 2017, pp. 66, 68.
  55. ↑ Asher 2020, p. 22.
  56. ↑ 56.0 56.1 56.2 Desai 2017, Expansion.
  57. ↑ 57.0 57.1 Desai 2017, p. 81.
  58. ↑ Shin 2015, p. 38.
  59. ↑ Desai 2017, p. 81, 233.
  60. ↑ Desai 2017, p. 83-84.
  61. ↑ 61.0 61.1 61.2 Desai 2017, p. 164.
  62. ↑ Lazzaretti 2021b, p. 91.
  63. ↑ Pandey 1989, p. 145.
  64. ↑ 64.0 64.1 64.2 Eck 1982.
  65. ↑ Gaenszle & Gengnagel 2006.
  66. ↑ Heber 1829, p. 257–258.
  67. ↑ Lazzaretti 2021a, p. 142-143.
  68. ↑ 68.0 68.1 68.2 Sherring 1868, p. 54.
  69. ↑ 69.0 69.1 69.2 69.3 69.4 69.5 69.6 69.7 69.8 Allahabad High Court 1941.
  70. ↑ Sherring 1868, p. 52.
  71. ↑ Sherring 1868, p. 53.
  72. ↑ Desai 2017, p. 165.
  73. ↑ Greaves 1909, p. 80.
  74. ↑ Greaves 1909, p. 82.
  75. ↑ Greaves 1909, p. 80-82.
  76. ↑ Lazzaretti 2021b, p. 90,97.
  77. ↑ Times of India 1935.
  78. ↑ "Explained: Kashi Vishwanath in Sangh focus — first in 1959, but rarely thereafter". The Indian Express (in ഇംഗ്ലീഷ്). 2022-05-30. Retrieved 2022-06-23.
  79. ↑ Dumper 2020, p. 108.
  80. ↑ Majumder 2004.
  81. ↑ Chapple, Christopher Key; Tucker, Mary Evelyn (2000). Hinduism and Ecology: The Intersection of Earth, Sky, and Water. Harvard University Press. p. 386. ISBN 978-0-945454-26-7.
  82. ↑ 82.0 82.1 82.2 82.3 82.4 82.5 82.6 82.7 Ahmed 2021.
  83. ↑ 83.0 83.1 83.2 Taskin 2021.
  84. ↑ The Wire & April 2021.
  85. ↑ Katju 2003, p. 113-114.
  86. ↑ Engineer 1997, p. 324.
  87. ↑ Yamunan 2021b.
  88. ↑ Sarin 2017.
  89. ↑ 89.0 89.1 Upadhyay 2021.
  90. ↑ Scroll Staff. "Gyanvapi mosque dispute: Petitioners to move court against plea to remove survey officer". Scroll.in (in അമേരിക്കൻ ഇംഗ്ലീഷ്). Retrieved 2022-06-11.
  91. ↑ Scroll Staff. "Gyanvapi mosque's survey will continue, says Varanasi court". Scroll.in (in അമേരിക്കൻ ഇംഗ്ലീഷ്). Retrieved 2022-06-11.
  92. ↑ Scroll Staff. "Gyanvapi petitioners say shivling found in tank, mosque lawyer says it is a fountain". Scroll.in (in അമേരിക്കൻ ഇംഗ്ലീഷ്). Retrieved 2022-06-11.
  93. ↑ 93.0 93.1 Scroll Staff. "Gyanvapi mosque: Protect spot where claimed shivling was found, says SC but no bar on prayers". Scroll.in (in അമേരിക്കൻ ഇംഗ്ലീഷ്). Retrieved 2022-06-11.
  94. ↑ Scroll Staff. "SC transfers Gyanvapi mosque case from trial court to district court". Scroll.in (in അമേരിക്കൻ ഇംഗ്ലീഷ്). Retrieved 2022-06-11.

ഗ്രന്ഥസൂചിക

തിരുത്തുക

പുറത്തേക്കുള്ള കണ്ണികൾ

തിരുത്തുക
 
Gyanvapi Mosque എന്ന വിഷയവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചിത്രങ്ങൾ വിക്കിമീഡിയ കോമൺസിലുണ്ട്.
"https://ml.wikipedia.org/w/index.php?title=ഗ്യാൻ‌വാപി_മോസ്ക്&oldid=4070180" എന്ന താളിൽനിന്ന് ശേഖരിച്ചത്