യശോവർമൻ
കാനൗജിലെ ഒരു മധ്യകാല ഇന്ത്യൻ ഭരണാധികാരിയായിരുന്നു യശോവർമൻ ( IAST : Yaśovarman), കനൗജിലെ വർമൻ രാജവംശം സ്ഥാപിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങൾ നൽകുന്ന ഉറവിടങ്ങൾ വളരെ കുറവാണ്, എന്നിരുന്നാലും അദ്ദേഹം ഒരു ശക്തനായ വ്യക്തിയായിരുന്നു എന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു.
യശോവർമൻ | |
---|---|
Possible coinage of Yasovarman.[1] Obverse: abstract Kushan-style king standing, legend "Kidara" to inner right (Late Brahmi script: Ki-da-ra), and Ka to the left (). Reverse: Abstract Ardoxsho seated facing, Brahmi script legend “Sri Yasova” to right, “rma” to left. | |
ഭരണകാലം | c. 725 CE – c. 752 CE |
മുൻഗാമി | Arunāsva |
പിൻഗാമി | Āma |
മക്കൾ | |
Āma |
ജീവിതം
തിരുത്തുകഎട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ കാനൗജിലെ രാജാവായിരുന്നു യശോവർമൻ. നഗരം (അന്ന് കന്യാകുബ്ജ എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്) മുമ്പ് ഹർഷൻ ഭരിച്ചിരുന്നു, അദ്ദേഹം ഒരു അവകാശി ഇല്ലാതെ മരിച്ചു, അങ്ങനെ ഒരു ശൂന്യത ഉണ്ടായി. യശോവർമൻ അതിന്റെ ഭരണാധികാരിയായി ഉയർന്നുവരുന്നതിനുമുമ്പ് ഏകദേശം ഒരു നൂറ്റാണ്ട് ഈ ശൂന്യത നീണ്ടുനിന്നു. [2] ബ്രിട്ടീഷ് രാജ് കാലഘട്ടത്തിലെ പുരാവസ്തു ഗവേഷകനായ അലക്സാണ്ടർ കുന്നിംഗ്ഹാം, ഹർഷനും യശോവർമനും ഇടയിൽ കണ്ണൗജിന്റെ ഭരണാധികാരികളെക്കുറിച്ച് ഊഹിച്ചുവെങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ അവകാശവാദങ്ങളെ പിന്തുണയ്ക്കാൻ ചെറിയ തെളിവുകളേ ഉള്ളു. [3]
യശോവർമ്മനെക്കുറിച്ചോ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബത്തെക്കുറിച്ചോ വളരെക്കുറച്ചേ അറിയൂ, മിക്ക വിവരങ്ങളും ഗൗഡവാഹോയിൽ നിന്നാണ് ( ഗൗഡ രാജാവിന്റെ വധം), [4] വാക്പതി എഴുതിയ ഒരു പ്രാകൃത ഭാഷാ കവിത. യശോവർമൻ സംസ്കാരത്തിന്റെ പിന്തുണക്കാരനായിരുന്നു, വാക്പതി അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാജകുടുംബാംഗങ്ങളിൽ ഒരാളായിരുന്നു: വസ്തുതയുടെ പ്രസ്താവനകൾക്കായി കവിതയെ എത്രത്തോളം ആശ്രയിക്കാനാകുമെന്ന് നിർണ്ണയിക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. [a] വാക്പതി യുടെ കൃതി വിഷ്ണുവിന്റെ ഒരു ദൈവിക അവതാരമായും [6] ചന്ദ്രവംശത്തിലെ ക്ഷത്രിയ രാജാവായും ഒക്കെ വിവിധ തരത്തിൽ യശോവർമ്മനെ വിവരിക്കുന്നു. ഹർഷനുമുമ്പ് കാനൗജ് ഭരിച്ചിരുന്ന മൗഘരി യുമായാണ് കണ്ണിങ്രാം അദ്ദേഹത്തെ തുല്യപ്പെടുത്തുന്നത്. , ചില ജൈനകൃതികൾ ഇദ്ദേഹത്തെ കാനൗജ് ഭരിച്ചിരുന്ന മൌര്യ സാമ്രാജ്യത്തിലെ [3] ചന്ദ്രഗുപ്തനുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണത്തിന്റെ തീയതികളും അവ്യക്തമാണ്, വിൻസന്റ് എ. സ്മിത്ത്c. 728-745 ആണെന്ന് കരുതുമ്പോൾ ശങ്കര പാണ്ഡുരംഗ പണ്ഡിറ്റ് ഏകദേശം ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തിൽ/എട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ എന്നഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. രാമചന്ദ്ര ത്രിപാഠിയുടെ കണക്കുകൂട്ടലുകൾ അനുസരിച്ച്, ഒരുപക്ഷേ 725-752 യും ആയിരിക്കാം. [3]
യശോവർമ്മനെ ഗൗഡവാഹോ - ബീഹാർ, ബംഗാൾ, പടിഞ്ഞാറൻ ഡെക്കാൻ, സിന്ധു നദി, കശ്മീർ എന്നിവയുൾപ്പെടെ - ഉത്തരേന്ത്യയിലെ വലിയ പ്രദേശങ്ങൾ കനൗജിലേക്ക് വിജയത്തോടെ മടങ്ങുന്നതിന് മുമ്പ്കീഴടക്കുന്നതായിചിത്രീകരിക്കുന്നു . എന്നിരുന്നാലും, ഏകദേശം 12 -ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ജീവിച്ചിരുന്ന ഒരു കശ്മീരി കൊട്ടാര ചരിത്രകാരനായ കൽഹണൻ തന്റെ രാജതരംഗിണിയിൽ വളരെ വ്യത്യസ്തമായ ഒരു കഥ നൽകുന്നു, കാശ്മീരിലെ ഭരണാധികാരിയായ ലളിതാദിത്യ മുക്തപിഡയോട് പരാജയപ്പെട്ടവരിൽ ഒരു ഭരണാധികാരിയായി യശോവർമ്മനെ ചിത്രീകരിക്കുന്നു. ഈ രണ്ട് പ്രമാണിമാരും നൽകിയ അതിശയകരമായ വിജയങ്ങളുടെ വകഭേദങ്ങൾ അസംഭവ്യമാണ്, [6] ത്രിപാഠി ഗൗഡവാഹോയിലുള്ളവരെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു "ഈ വീരഗാഥകൾ ശാന്തമായ ചരിത്രത്തേക്കാൾ കെട്ടുകഥ പോലെയാണ് വായിക്കുന്നത്". [3] മറ്റുള്ള പ്രഭാവകചരിത, പ്രബന്ധകോശം ബപ്പഭട്ടസൂരിചരിതം പോലുഌഅ, ജൈന രേഖകൾ. ആദ്യകാല ഉറവിടങ്ങളാണ്. [3]
ആർസി മജുംദാർ വിജയങ്ങളുടെ പുരാതന വിവരണങ്ങളിൽ ജാഗ്രത പുലർത്തുന്നവരിൽ ഒരാളാണെങ്കിലും, "ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ [ഈ പ്രദേശത്തെ] ഏറ്റവും ശക്തനായ രാജാവായിരുന്നു യശോവർമൻ എന്ന് അദ്ദേഹം വിശ്വസിക്കുന്നു. 731 -ൽ യശോവർമൻ ചൈനയിലേക്ക് ഒരു മന്ത്രിയെ അയച്ചതിന്റെ തെളിവായി കന്നൂജിൽ ചൈനീസ് കോടതിയും നയതന്ത്ര ബന്ധങ്ങളും നിലനിന്നിരുന്നുവെന്നും ടിബറ്റുകാരെ പരാജയപ്പെടുത്തിയ രണ്ട് ഭരണാധികാരികളുമായി അദ്ദേഹം കുറച്ചുകാലം മുക്തപിഠനുമായി സഖ്യത്തിലായിരുന്നുവെന്നും അദ്ദേഹം വിശ്വസിക്കുന്നു. ഈ രണ്ട് നയതന്ത്ര സംഭവങ്ങളും തമ്മിൽ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കാം, കാരണം ചൈന അക്കാലത്ത് ടിബറ്റുമായി യുദ്ധത്തിലായിരുന്നു, പക്ഷേ അറബ് ശക്തിയുടെ വളർച്ചയെക്കുറിച്ചുള്ള പങ്കാളിത്തത്തോടെയാണ് ചൈനീസ് ബന്ധം വളർന്നത്. കശ്മീരി രാജാവിന് തോന്നിയ അസൂയ കാരണം മജുംദാറിന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ 740 -ഓടെ മുക്തപിഠനുമായുള്ള സഖ്യം തകർന്നു. ലളിതാദിത്യൻ പിന്നീട് യശോവർമനെ തോൽപ്പിക്കുകയും തന്റെ ഭൂമി കൂട്ടിച്ചേർക്കുകയും ചെയ്തുവെന്ന് മജുംദാർ പറയുമ്പോൾ, [4] എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്നതിനെക്കുറിച്ച് കൽഹണന്റെ കണക്ക് പൊരുത്തപ്പെടുന്നില്ലെന്നും ലളിതാദിത്യന് "നാമമാത്രമായ അംഗീകാരത്തിന്" ശേഷം യശോവർമ്മനെ തന്റെ സിംഹാസനത്തിൽ തുടരാൻ അനുവദിക്കാമെന്നും ത്രിപാഠി വിശ്വസിക്കുന്നു. [3]
പൈതൃകം
തിരുത്തുകഹരിശ്ചന്ദ്രനഗരിയിൽ (ഇന്നത്തെ അയോധ്യ ) അദ്ദേഹം ക്ഷേത്രം നിർമ്മിച്ചതായി അറിയപ്പെടുന്നുണ്ടെങ്കിലും, യശോവർമന്റെ ഭരണകാലത്തെക്കുറിച്ച് കുറച്ച് ഭൗതിക തെളിവുകൾ മാത്രമേ കിട്ടാനുള്ളു. [7] നളന്ദയിൽ നിന്ന് ഒരു ലിഖിതവും മറ്റ് ചില നാണയങ്ങളും അവനുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതായിരിക്കാം, പക്ഷേ അവയ്ക്ക് ഒരു ഉറപ്പും ഇല്ല. [3]
ജൈന വൃത്താന്തങ്ങൾ അനുസരിച്ച്, യശോവർമ്മന് ആമ എന്നൊരു മകനുണ്ടായിരുന്നു, അദ്ദേഹം 749-753 CE ൽ കാനൗജിന്റെ (കന്യാകുബ്ജം) രാജാവായി. ചരിത്രകാരനായ ശ്യാം മനോഹർ മിശ്ര ഈ അവകാശവാദം ചരിത്രപരമായി ശരിയാണെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നു, കാരണം ഇത് ചരിത്രപരമായ തെളിവുകൾക്ക് വിരുദ്ധമല്ല. [8] ആയുധ ഭരണാധികാരികൾ യശോവർമ്മന്റെ പിൻഗാമികളാണെന്ന് സിവി വൈദ്യ സിദ്ധാന്തം അനുശാസിച്ചിരുന്നു, എന്നാൽ ചരിത്രപരമായ രേഖകളൊന്നും രണ്ട് രാജവംശങ്ങളെയും ബന്ധിപ്പിക്കുന്നില്ല. വജ്രായുധവും ഇന്ദ്രായുധവും അമയുടെ പേരുകളാണെന്ന് എസ്. കൃഷ്ണസ്വാമി അയ്യങ്കാർ സമാനമായി നിർദ്ദേശിച്ചു. എന്നാൽ ഈ സിദ്ധാന്തം ജൈനവിവരണങ്ങൾ വിരുദ്ധമാണ്. [9]
റഫറൻസുകൾ
തിരുത്തുകകുറിപ്പുകൾ
ഉദ്ധരണികൾ
ഗ്രന്ഥസൂചിക
- Chopra, Pran Nath (2003), A Comprehensive History of Ancient India, Sterling Publishers, ISBN 978-81-207-2503-4
- Elgood, Heather (2000), Hinduism and the Religious Arts, Bloomsbury Publishing, ISBN 9780826498656
- Eraly, Abraham (2011), The First Spring: The Golden Age of India, Penguin Books India, ISBN 9780670084784
- Majumdar, Ramesh Chandra (2003) [1952], Ancient India (Reprinted ed.), Motilal Banarsidass, ISBN 9788120804364
- Mishra, Shyam Manohar (1977). Yaśovarman of Kanauj. Abhinav. OCLC 5782454.
- Tripathi, Ramashandra (1989), History of Kanauj: To the Moslem Conquest (Reprinted ed.), Motilal Banarsidass, ISBN 9788120804043
ബാഹ്യ ലിങ്കുകൾ
തിരുത്തുക- യശോവർമന്റെ കൊട്ടാരമായ വാക്പതി രചിച്ച കവിതയാണ് ഗൗഡവാഹോ
കുറിപ്പുകൾ
തിരുത്തുക- ↑ Another poet who lived at the court of Yashovarman was Bhavabhuti.[5]
- ↑ Cribb, Joe. "Early Medieval Kashmir Coinage – A New Hoard and An Anomaly". Numismatic Digest volume 40 (2016) (in ഇംഗ്ലീഷ്): 110.
- ↑ Chopra (2003).
- ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 3.4 3.5 3.6 Tripathi (1989).
- ↑ 4.0 4.1 Majumdar (2003).
- ↑ Majumdar (2003), പുറം. 259
- ↑ 6.0 6.1 Eraly (2011).
- ↑ Elgood (2000).
- ↑ Mishra 1977, പുറം. 117.
- ↑ Mishra 1977, പുറം. 125.