മൗഫ്ളോൺ
ഇരവികുളം ദേശീയോദ്യാനത്തിലെ വരയാടുകളെ പോലെയുള്ളവയും, ഇറാഖിലും ഇറാനിലും തുർക്കിയിലും അർമേനിയയിലുമൊക്കെ കണ്ടുവരുന്ന ഒരിനം കാട്ടാടാണ് മൗഫ്ളോൺ ചെമ്മരിയാട്. വരയാടിൽ നിന്നും ഇവരെ വ്യത്യസ്തരാക്കുന്നത് ഇവയുടെ പരുപരുത്തതും, കണ്ടാൽ പേടിയാകും വിധം വളഞ്ഞുകൂർത്തതുമായ വലിയ കൊമ്പുകളാണ്. കുത്തനെയുള്ള പർവതങ്ങളുടെ പാറകൾ നിറഞ്ഞ ചെരിവിലൂടെ അതിവേഗം പായാൻ മിടുക്കുള്ളവയാണ് ഈ മൗഫ്ളോണുകൾ. ഇത്തരം പർവ്വതങ്ങളുടെ പുൽമേടുകളിലാണ് മഫ്ളോണുകളുടെ പ്രധാന വാസസ്ഥലം. എല്ലാ ആധുനിക ഗാർഹിക ആടുകളുടെയും പൂർവ്വികരാണ് ഇവരെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു.[2][3]
| മൗഫ്ളോൺ | |
|---|---|
.jpg)
| |
| മൗഫ്ളോൺ | |
ശാസ്ത്രീയ വർഗ്ഗീകരണം 
| |
| Domain: | Eukaryota |
| കിങ്ഡം: | Animalia |
| Phylum: | കോർഡേറ്റ |
| Class: | Mammalia |
| Order: | Artiodactyla |
| Family: | Bovidae |
| Genus: | Ovis |
| Species: | O. gmelini
|
| Binomial name | |
| Ovis gmelini Blyth, 1841
| |
| Synonyms | |
|
Ovis orientalis orientalis | |
ശരീര പ്രത്യേകതകൾ
തിരുത്തുക_(14582379507).jpg)
ചുവപ്പുകലർന്ന തവിട്ടുനിറമുള്ള ശരീരത്തിന്റെ പിൻഭാഗത്തും വയറിലും പാദത്തിലും വെള്ളപ്പൊട്ടുകൾ മഫ്ളോണുകളുടെ പ്രത്യേകതയാണ്. തണുപ്പുകാലം വരുന്നതോടെ ഇവയുടെ കമ്പിളിരോമം കട്ടിയിൽ വളരും. ഏകദേശം 5 അടി വരെ നീളവും 100 കിലോ വരെ ഭാരവുമുണ്ടാവും ഇവർക്ക്. ഇവയിലെ ആൺ മൗഫ്ളോണുകളേക്കാൾ പെൺ മൃഗങ്ങൾക്കാണ് കൂടുതൽ വലിപ്പം. ഇവയുടെ വളഞ്ഞ കൊമ്പുകൾക്കാവട്ടെ ഏകദേശം 25 ഇഞ്ചോളം നീളം വരും. പെണ്ണാടുകളുടെ കൊമ്പുകൾക്ക് പൊതുവെ വലിപ്പം കുറവാണ്. വലിയ കൊമ്പുള്ള ആണാടുകളായിരിക്കും ഇവയുടെ കൂട്ടത്തിൽ ഉയർന്ന സ്ഥാനവും ആധിപത്യവും ഉറപ്പാക്കുന്നത്. 8 മുതൽ 10 വർഷംവരെയാണ് ഇവയുടെ ശരാശരി ആയുസ്സ്. മൗഫ്ളോണുകളുടെ ചുണ്ടുകൾക്കൊരു പ്രത്യേകതയുണ്ട്. അതിവേഗം ചലിപ്പിച്ച് കറുമുറെ കടിച്ചുതിന്നാനുള്ള ശേഷിയാണിത്. തറയോട് പറ്റിച്ചേർന്നു കിടക്കുന്ന പുല്ലും മുൾച്ചെടികളും ഇലകളും മരത്തോലുമൊക്കെ ഇങ്ങനെ അതിവേഗം തിന്നുതീർക്കാൻ ഈ ചുണ്ടുകൾ ഇവയെ സഹായിക്കുന്നു.[4]
ഉപജാതികൾ
തിരുത്തുകഅഞ്ച് മൗഫ്ലോൺ ഉപജാതികളെ MSW3 വേർതിരിച്ചിരിക്കുന്നു:[5]
- അർമേനിയൻ മൗഫ്ലോൺ (അർമേനിയൻ ചുവന്ന ആട്), O. g. gmelini (Blyth, 1851): നാമനിർദ്ദേശം ചെയ്യപ്പെട്ട ഉപജാതികൾ; വടക്കുപടിഞ്ഞാറൻ ഇറാൻ, അർമേനിയ, അസർബൈജാൻ എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്നുള്ളതാണ്. യുഎസിലെ ടെക്സസിൽ ഇത് അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടു.
- എസ്ഫഹാൻ മൗഫ്ലോൺ, O. g. isphahanica (നാസോനോവ്, 1910): സാഗ്രോസ് പർവതനിരകൾ, ഇറാൻ.
- ലാറിസ്റ്റാൻ മൗഫ്ലോൺ O. g. laristanica (Nasonov, 1909): ഒരു ചെറിയ ഉപജാതിയായ, അതിന്റെ പരിധി തെക്കൻ ഇറാനിലെ ലാറിനടുത്തുള്ള ചില മരുഭൂമി റിസർവുകളിലേക്ക് പരിമിതപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.
- സൈപ്രസ് മൗഫ്ലോൺ, O. g. ophion (Blyth, 1841): അഗ്രിനോ എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു (ഗ്രീക്കിൽ നിന്ന് Αγρινό); 20 ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഏതാണ്ട് വംശനാശത്തിലേക്ക് നയിക്കപ്പെട്ടു. 1997-ൽ ഏകദേശം 1,200 എണ്ണം കണക്കാക്കി. റിച്ചാർഡ് വീസിനൊപ്പം ബോൺ ടു എക്സ്പ്ലോർ വിത് റിച്ചാർഡ് വീസ് എന്ന ടെലിവിഷൻ ഷോ സൈപ്രസിൽ 3,000 എണ്ണത്തെ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തു.
യൂറോപ്യൻ മൗഫ്ളോൺ ഒരുകാലത്ത് മൗഫ്‌ലോണിന്റെ ഉപജാതിയായി കരുതപ്പെട്ടിരുന്നുവെങ്കിലും ഇപ്പോൾ ഗാർഹിക ആടുകളുടെ (Ovis aries) Ovis aries musimon പോലുള്ള ഒരു കാട്ടു പിൻഗാമിയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.[6]
കുളമ്പുകളിലെ സ്രവം
തിരുത്തുകകാട്ടാടുകളുടെ കുളമ്പുകൾക്കിടയിലെ ഒരു ഗ്രന്ഥിയിൽ നിന്നും ഊറിവരുന്ന സ്രവം അവയ്ക്ക് പരസ്പരം തിരിച്ചറിയാനും വന്ന വഴിയറിയാനുമൊക്കെ സഹായകമാവുന്നുണ്ട്.
കാണപ്പെടുന്ന ഇടങ്ങൾ
തിരുത്തുകഇറാഖിലും ഇറാനിലും തുർക്കിയിലും സൈപ്രസിലും അർമേനിയയിലുമൊക്കെയാണ് ഇവയെ പ്രധാനമായും കണ്ടുവരുന്നത് . പർവ്വതങ്ങളുടെ അടിവാരത്തെ പുൽമേടുകളിലാണ് മഫ്ളോണുകളുടെ വാസസ്ഥലം.[1][7]
രാത്രിസഞ്ചാരി
തിരുത്തുകമൗഫ്ളോണുകൾ നാടോടികളായ കാട്ടാടുകളാണ്. ഒരു സ്ഥലത്തെ ഭക്ഷണം തീരുമ്പോൾ അടുത്ത ദേശം തേടി പോകും. രാത്രിയിൽ സഞ്ചരിക്കാനാണ് ഇവർക്ക് പൊതുവെ ഇഷ്ടം. ശൈത്യകാലത്ത് ഇവ ആഹാരം തേടി താഴ്വാരങ്ങളിലേക്ക് ഇറങ്ങുന്നു. ചൂടും ഭക്ഷണവും തേടിയാണ് ഈ മലയിറക്കം .
ഭക്ഷണരീതി
തിരുത്തുകപുല്ല്, കുറ്റിച്ചെടികൾ, മരത്തിന്റെ പുറംതൊലി എന്നിവയാണ് ഇവയുടെ ഇഷ്ടഭക്ഷണം.
കാണപ്പെടുന്ന രീതി
തിരുത്തുകആണും പെണ്ണും പ്രത്യേകം പ്രത്യേകം ഗ്രൂപ്പുകളായാണ് മൗഫ്ളോണുകൾ താമസിക്കുക . മഞ്ഞുകാലമാവുന്നതോടെ ഇണ ചേരൽ കാലമാകും . ഇക്കാലത്ത് മാത്രമാണ് ആണുങ്ങളും പെണ്ണുങ്ങളും ഒരുമിച്ച് താമസിക്കുക . 5 മാസം കൊണ്ട് ഇവ പ്രസവിക്കും. ഒന്നോ രണ്ടോ കുഞ്ഞുങ്ങളേ ഓരോ പ്രസവത്തിലുമുണ്ടാകൂ . ജനിച്ച ഉടനെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ കണ്ടാൽ ഏകദേശം മാൻകുഞ്ഞുങ്ങളെപ്പോലെയുണ്ടാകും . ജനിച്ച് ഏതാനും മിനിറ്റുകൾക്കുള്ളിൽത്തന്നെ കുഞ്ഞിന് എഴുന്നേറ്റ് നിൽക്കാനും ഓടാനും കഴിയും.
ആധിപത്യം തെളിയിക്കൽ
തിരുത്തുകതങ്ങളുടെ ആധിപത്യം തെളിയിക്കാൻ ആണാടുകൾ കൊമ്പുകൾക്കൊണ്ട് പരസ്പരം പോരടിക്കാറുണ്ട്. ഏതെങ്കിലുമൊരാൾ തോറ്റു പിന്മാറുന്നതു വരെ ഇവയുടെ ഈ ഇടിമത്സരം തുടരും. മസ്തകം തമ്മിൽ കൂട്ടിയിടിക്കുന്ന ശബ്ദം ഒരു കിലോമീറ്റർ ദൂരം വരെ കേൾക്കാം.
ശത്രുക്കൾ
തിരുത്തുകചെന്നായ്ക്കളും കരടികളും കുറുക്കന്മാരുമാണ് മൗഫ്ളോണുകളെ പ്രധാനമായും വേട്ടയാടുന്ന വന്യമൃഗങ്ങൾ. പലപ്പോഴും വമ്പൻ കഴുകന്മാരും ഇവരെ ആക്രമിക്കാറുണ്ട് .
നിലനിൽപ്പിന് ഭീഷണി
തിരുത്തുകവിനോദവേട്ടക്കാർ വെടിവച്ചു കൊല്ലുന്നതും കൃഷിക്കായി ഇവയുടെ ആവാസകേന്ദ്രങ്ങൾ നശിപ്പിക്കുന്നതും മൂലം നിലനിൽപ്പിന് ഭീഷണി നേരിടുകയാണിന്ന് മൗഫ്ളോണുകൾ .
ഇതും കാണുക
തിരുത്തുകബാഹ്യ ലിങ്കുകൾ
തിരുത്തുക
മൗഫ്ളോൺ എന്ന വിഷയവുമായി ബന്ധമുള്ള കൂടുതൽ പ്രമാണങ്ങൾ (വിക്കിമീഡിയ കോമൺസിൽ)
അവലംബങ്ങൾ
തിരുത്തുക- ↑ 1.0 1.1 Michel, S. & Ghoddousi, A. (2020). "Ovis gmelini". IUCN Red List of Threatened Species. 2020: e.T54940218A22147055.
- ↑ Hiendleder, S.; Kaupe, B.; Wassmuth, R.; Janke, A. (2002). "Molecular analysis of wild and domestic sheep questions current nomenclature and provides evidence for domestication from two different subspecies". Proceedings: Biological Sciences. 269 (1494): 893–904. doi:10.1098/rspb.2002.1975. PMC 1690972. PMID 12028771.
- ↑ Hiendleder, S.; Mainz, K.; Plante, Y.; Lewalski, H. (1998). "Analysis of mitochondrial DNA indicates that domestic sheep are derived from two different ancestral maternal sources: No evidence for contributions from urial and argali sheep". Journal of Heredity. 89 (2): 113–120. doi:10.1093/jhered/89.2.113. PMID 9542158.
- ↑ MacDonald, D.; Barret, P. (1993). Mammals of Britain & Europe. Vol. 1. London: HarperCollins. pp. 220–221. ISBN 978-0-00-219779-3.
- ↑ Grubb, P. (2005). "Species Ovis gmelini". In Wilson, D. E.; Reeder, D. M (eds.). Mammal Species of the World (3rd ed.). Johns Hopkins University Press. pp. 637–722. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
{{cite book}}: Invalid|ref=harv(help) - ↑ Gentry, A.; Clutton-Brock, J. & Groves, C. P. (2004). "The naming of wild animal species and their domestic derivatives". Journal of Archaeological Science. 31 (5): 645–651. doi:10.1016/j.jas.2003.10.006.
- ↑ Vigne, J.D. (1994). "Les transferts anciens de mammifères en Europe occidentale: histoires, mécanismes et implications dans les sciences de l'homme et les sciences de la vie". Colloques d'Histoire des Sciences zoologiques. 5: 15–37.