അക്രമാസക്ത ദേശീയത

അന്യരാഷ്ട്രങ്ങളോടോ അന്യദേശീയ ജനവിഭാഗങ്ങളോടോ സ്വന്തം രാഷ്ട്രത്തിനകത്തുതന്നെയുള്ള മത-സാംസ്കാരിക-വംശീയ ന്യൂനപക്ഷങ്ങളോടോ അസഹിഷ്ണുതയും അക്രമാസക്തതയും പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന മനോഭാവവും നയവും. ഇംഗ്ളീഷിലെ നാഷനാലിറ്റിക്കും നാഷനലിസത്തിനും തൽസമമായിട്ടാണ് ദേശീയതയും ദേശീയ വാദവും മലയാളത്തിൽ ഉപയോഗിച്ചുവരുന്നതെങ്കിലും നേഷൻ എന്ന പദത്തിന് ദേശം എന്ന് ഉപയോഗിക്കുക പതിവില്ല. അതുകൊണ്ട് ഇംഗ്ളീഷിലെ സ്റ്റേറ്റ് (ഭരണകൂടം, സംസ്ഥാനമല്ല) എന്നതിന് രാഷ്ട്രം എന്നും കൺട്രി എന്നതിന് രാജ്യം എന്നും ഇവിടെ പ്രയോഗിക്കുന്നു.

ആധുനിക സങ്കല്പനം

ദേശ-രാഷ്ട്രം (നേഷൻ സ്റ്റേറ്റ്) ദേശീയവാദം എന്നീ പ്രയോഗങ്ങൾ ഇന്ന് സർവസാധാരണമാണെങ്കിലും രാഷ്ട്രീയ വ്യവഹാരത്തിലും നയതന്ത്രനടപടികളിലും ഇവയ്ക്ക് മുൻതൂക്കം കിട്ടിയത് യൂറോപ്പിൽ 18-ം ശതകത്തിന്റെ അവസാനവും 19-ം ശതകത്തിന്റെ ആദ്യവും ആണ്. വിശുദ്ധ റോമാ സാമ്രാജ്യം, ആസ്ത്രോ-ഹംഗേറിയൻ സാമ്രാജ്യം മുതലായവയുടെ തകർച്ചയും അതേ തുടർന്ന് നിലവിൽവന്ന ദേശ-രാഷ്ട്രങ്ങളും അനേകം ചെറുഘടകങ്ങളായി വിഭജിച്ചുകിടന്നിരുന്ന ജർമനിയും ഇറ്റലിയും ഏകീകൃതമായ ദേശ-രാഷ്ട്രങ്ങളായി വളർന്നതുമെല്ലാമാണ് ഈ ചരിത്രപ്രതിഭാസത്തിന് പ്രേരകമായി ഭവിച്ചത്. ഈ രാഷ്ട്രീയ പ്രതിഭാസത്തിനുള്ള ആന്തരിക പ്രചോദനം വ്യാവസായികവിപ്ളവത്തെ തുടർന്ന് വളർന്നുവന്ന പുത്തൻ മുതലാളിത്ത ശക്തികൾക്ക് സ്വച്ഛന്ദമായി വളരാനുള്ള സാഹചര്യം ഒരുക്കത്തക്കവിധം പഴയ നാടുവാഴിത്ത വ്യവസ്ഥ തകരാൻ തുടങ്ങിയതായിരുന്നു. അങ്ങനെ യൂറോപ്പിന്റെ ആധുനികതയിലേക്കുള്ള കുതിപ്പിന്റെ ഒരു ഘടകമായിരുന്നു ദേശീയത. പാശ്ചാത്യ സാമ്രാജ്യത്വത്തിനെതിരെ ഏഷ്യയിലും ആഫ്രിക്കയിലും ഉയർന്നുവന്ന പ്രക്ഷോഭങ്ങളുടെ പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ അടിത്തറയും ദേശീയതയായിരുന്നു. മാനവപുരോഗതിക്ക് ആവേഗം നൽകിയ ഈ ദേശീയതയെ ലിബറൽ എന്നോ ജനകീയമെന്നോ വിശേഷിപ്പിക്കാം.

ഭാഷ, ചരിത്രം, പാരമ്പര്യം, സംസ്കാരം, മതം തുടങ്ങിയ ഘടകങ്ങൾ വേറിട്ടോ ഒന്നിച്ചോ ദേശീയാവബോധത്തിന് നിദാനമായി കണക്കാക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. എങ്കിലും ഇവയിലെല്ലാം വൈവിധ്യമില്ലാത്ത രാഷ്ട്രങ്ങൾ ഇക്കാലത്ത് തുലോം വിരളമാകയാൽ ചരിത്രത്താൽ രൂപീകരിക്കപ്പെട്ട ഒരു പൊളിറ്റിക്കൽ കമ്യൂണിറ്റി അഥവാ രാഷ്ട്രീയ സമൂഹമാണ് ദേശ-രാഷ്ട്രവും അതിന്റെ പ്രത്യയശാസ്ത്രാടിത്തറയായ ദേശീയതയും എന്ന് പറയുന്നതാവും കൂടുതൽ ശരി. പൊതുവായ ജീവിതാനുഭവ(ലിവ്ഡ് എക്പീരിയൻസ്)ത്താൽ പ്രേരിതമായ കൂട്ടായ രാഷ്ട്രനിർമ്മാണയത്നം, അത്രതന്നെ അഭികാമ്യമല്ലാത്ത അതിർത്തി വികസന ശ്രമം തുടങ്ങിയവ പ്രധാനം ചെയ്യുന്ന മനോഭാവത്താൽ ബന്ധിതമായ ഒരു രാഷ്ട്രീയ സമൂഹമാണ് ആധുനിക ദേശ-രാഷ്ട്രം. ഒരു സാങ്കല്പിക രാഷ്ട്രീയ (imagined political community) സമൂഹം എന്നാണ് ബ്രിട്ടിഷ് ചിന്തകനായ ബനഡിക്ട് ആൻഡേഴ്സൺ ദേശ-രാഷ്ട്രത്തെ നിർവചിക്കുന്നത്. ഒന്നാം ലോകയുദ്ധത്തിന് ശേഷം 1919-ൽ 42 രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ പ്രതിനിധികൾ പാരിസിൽ യോഗം ചേർന്ന് ഭാവിയിൽ യുദ്ധങ്ങൾ ഒഴിവാക്കാനും സുസ്ഥിര സമാധാനം സ്ഥാപിക്കാനും ലീഗ് ഒഫ് നേഷൻസ് അഥവാ സർവരാജ്യസഖ്യം സ്ഥാപിച്ചതോടെ അതിന്റെ പ്രയാണപത്രം (കവനന്റ്) മേൽ വിവരിച്ച രീതിയിലുള്ള ദേശ-രാഷ്ട്രങ്ങളെ സ്വതന്ത്രപരമാധികാര രാഷ്ട്രീയ ഘടകങ്ങളായി അംഗീകരിക്കുകയുണ്ടായി. തുടർന്ന് ദേശീയതയേയും ദേശീയവാദത്തെയും സംബന്ധിച്ച ഈ ധാരണ സാർവദേശീയ രംഗത്ത് സുപ്രതിഷ്ഠിതമായി എന്നു പറായാം.

വിപരീത സങ്കല്പനങ്ങൾ

ഈ ജനകീയ അഥവാ ലിബറൽ ദേശീയതയിൽ നിന്ന് തികച്ചും വ്യത്യസ്തവും ഒരുപക്ഷേ നേർവിപരീതവുമാണ് അക്രമാസക്തദേശീയത. ചില പണ്ഡിതർ ഇതിനെ ലിബറൽ ദേശീയതയ്ക്ക് വിപരീതമായി ഇന്റഗ്രൽ (Integral) ദേശീയത എന്നും വ്യവഛേദിക്കാറുണ്ട്. ഈ അക്രമാസക്ത ദേശീയതയെ സൂചിപ്പിക്കുന്ന മറ്റുചില പദങ്ങൾകൂടി പ്രചാരത്തിലുണ്ട്: ഷോവിനിസം, ജിംഗോയിസം, സെനോഫോബിയ എന്നിവ അവയുടെ തൽസമം എന്ന് പറഞ്ഞുകൂടെങ്കിലും ഫലത്തിൽ അതേ കർത്തവ്യങ്ങൾ തന്നെ നിർവഹിക്കുന്ന ആന്റി സെമിറ്റിസവും ഫണ്ടമെന്റലിസവും ഈ അർത്ഥത്തിൽ പരിഗണിക്കാവുന്നതാണ്.

ഷോവിനിസം (Chauvinism)

അസഹിഷ്ണുതയും അക്രമാസക്തതയും കലർന്ന അതിരു കവിഞ്ഞ ദേശാഭിമാനവും അതിന്റെ ഫലമായി മറ്റു ദേശങ്ങളോടും സ്വന്തം ദേശത്തിലെ തന്നെ വ്യത്യസ്ത മനസ്ക്കരോടും പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന വിദ്വേഷ ഭാവവും സൂചിപ്പിക്കുന്ന ഈ പദം ഫ്രഞ്ചുകാരനായ നിക്കോളാസ് ഷോവിനിൽ നിന്നാണ് രൂപംകൊണ്ടത്. നെപ്പോളിയൻ ബോണപ്പാർട്ടിന്റെ കീഴിൽ ഒരു സൈനികൻ ആയിരുന്ന ഷോവിൻ നെപ്പോളിയൻ നയിച്ച ആക്രമണ യുദ്ധങ്ങളിൽ പതിനേഴ് തവണ മുറിവേറ്റിട്ടും തന്റെ ചക്രവർത്തിയോടും രാഷ്ട്രത്തോടും ഉള്ള കൂറ് അഭംഗുരം തുടർന്നു.

ജിംഗോയിസം (jingoism)

ബ്രിട്ടനിൽ രൂപം കൊണ്ട ഈ പദം 1878-ൽ പ്രധാനമന്ത്രി ബെഞ്ചമിൻ ഡിസ്രേലിയുടെ കാലത്ത് ബാൾക്കൻ പ്രതിസന്ധി പരിഹരിക്കാൻ എന്ന പേരിൽ സൈന്യത്തെ നിയോഗിക്കണമെന്ന ശക്തമായ വാദം പ്രചരിപ്പിക്കാൻ അന്ന് പ്രചാരത്തിൽ വന്ന ഒരു നാടൻ ഈരടിയിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞതാണ്. അക്രമാസക്തമായ ദേശീയ മഹത്ത്വകാംക്ഷയും അപരരോടുള്ള പുച്ഛവുമാണ് ഈ വികാരത്തിന്റെ അന്തർധാര.

സെനോഫോബിയ (Xenophobia)

അന്യൻ അഥവാ അപരിചിതൻ എന്നും വിദേശി എന്നും വിവർത്തനം ചെയ്യാവുന്ന സെനോൻ (xenon) എന്ന ഗ്രീക് പദത്തിൽ നിന്നാണ് ഈ പ്രയോഗത്തിന്റെ നിഷ്പത്തി. ഫോബിയ (phobia) എന്നാൽ ഭീതി എന്നും വെറുപ്പ് എന്നും അർത്ഥം. അപരിചിതരോടും വിദേശികളായി തെറ്റോ ശരിയോ ആയി പരിഗണിക്കുന്നവരോടും ഉള്ള വിദ്വേഷകലുഷിതമായ മനോഭാവമാണ് സെനോഫോബിയ.

റിലിജിയസ് ഫണ്ടമെന്റലിസം (Relegious)

പുണ്യഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ ആന്തരാർഥങ്ങൾ അവഗണിക്കുകയും അക്ഷരാർഥത്തെ മുറുകെ പിടിച്ച് പണ്ടത്തെ മിത്തുകളെയും മുൻവിധികളെയും ആധാരമാക്കി വിജ്ഞാനവിതരണവും വിദ്യാഭ്യാസവും എല്ലാം അതനുസരിച്ചാകണം എന്നു വാദിക്കുകയും ചെയ്ത അമേരിക്കൻ ഐക്യനാടുകളിലെ ചില പ്രോട്ടസ്റ്റന്റ് മതാധികാരികൾ 20-ം ശതകത്തിന്റെ ആദ്യം ആരംഭിച്ച ഫണ്ടമെന്റലിസ്റ്റ് പ്രവണത ഇപ്പോൾ മിക്കമതങ്ങളിലേക്കും വ്യാപിച്ചിട്ടുണ്ട്. അൽ-ഖയ്ദ തുടങ്ങിയ മുസ്ളിങ്ങൾ ഭീകര പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ പ്രത്യയശാസ്ത്രാടിത്തറ ഈ പ്രവണതയാണ്. ഇന്ത്യൻ ഭൂരിപക്ഷ മതവിഭാഗമായ ഹിന്ദുക്കളിലെ ഫണ്ടമെന്റലിസ്റ്റുകൾ മുസ്ലീം തുടങ്ങിയ ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾക്കെതിരെ ഫണ്ടമെന്റലിസത്തെ ആശ്രയിച്ചാണ് കലഹവും കലാപവും നടത്തുന്നത്. അഫ്ഘാനിസ്താനിലെ താലിബാൻ, ഫണ്ടമെന്റലിസ്റ്റ് രാഷ്ട്രീയ പ്രവണതയുടെ മാതൃകയാണ്. പലസ്തീനിൽ അറബികൾക്ക് എതിരെ യഹൂദ ഫണ്ടമെന്റലിസം (സിയോണിസം Zionism) അതിക്രമം പ്രവർത്തിക്കുമ്പോൾ അതിനുള്ള പ്രതികരണം എന്ന നിലയിൽ മുസ്ളിം ഫണ്ടമെന്റലിസ്റ്റുകൾ ഹമാസ്, ഇസ്ളാമിക് ജിഹാദ് തുടങ്ങിയവയെ അക്രമോപാധികളായി ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്നു.

ആന്റി സെമിറ്റിസം (Anti Semitism).

പടിഞ്ഞാറൻ നാടുകളിൽ യാഥാസ്ഥിതിക ക്രിസ്തുമത ഭ്രാന്തന്മാർ സഹസ്രാബ്ദങ്ങളായി യഹൂദരാണ് ക്രിസ്തുവിനെ കുരിശിൽ തറച്ചവർ എന്ന് വിശ്വസിച്ച്, അവരോട് ശത്രുതയോടുകൂടി പെരുമാറിയിരുന്ന മനോഭാവമാണ് ആന്റി-സെമിറ്റിസം. അറബികളെയും യഹൂദരെയും അവരുടെ ഭാഷകളെയും സെമിറ്റിക് എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ച് വരുന്നു. 1920-കളിൽ ജർമനിയിൽ നാസിസവും ഇറ്റലിയിൽ ഫാസിസവും വളർന്ന് വന്നതോടെയാണ് യൂറോപ്പിലെ പരമ്പരാഗതമായ ആന്റി സെമിറ്റിക് വിദ്വേഷം ഉച്ചകോടിയിലെത്തിയതും യഹൂദർ വൻതോതിൽ പീഡനത്തിനും കൂട്ടക്കൊലയ്ക്കും ഇരകളാവുകയും ചെയ്തത്. ഇവിടെ റേസിസം അഥവാ വംശീയ വാദവും അക്രമാസക്ത ദേശീയവാദവും സമന്വയിക്കുന്നു. യഥാർഥ ജർമൻകാർ ഉന്നത വംശജരായ ആര്യന്മാർ ആണെന്നും യഹൂദർ ആര്യവിരുദ്ധരായ കീഴാളർ ആണെന്നും നാസി അഥവാ നാഷണൽ സോഷ്യലിസ്റ്റ് നേതാവ് അഡോൾഫ് ഹിറ്റ്ലറും മറ്റും സിദ്ധാന്തിച്ചു.

സമകാലികം

മേൽ വിവരിച്ച പ്രകാരം അക്രമാസക്ത ദേശീയതയ്ക്ക് ഒരു നീണ്ട ചരിത്രം ഉണ്ടെങ്കിലും 21-ം ശതകത്തിൽ അതിന്റെ മുഖ്യ സൈദ്ധാന്തികരും പ്രയോക്താക്കളും നവ നാസികളും നവഫാസിസ്റ്റുകളും മതമൌലികതാവാദികളും വിവിധ വിഭാഗങ്ങളിൽപ്പെട്ട ഭീകരവാദി സംഘങ്ങളുമാണ്. 2002-ൽ ഇറാഖിനെതിരെ യുദ്ധം പ്രഖ്യാപിച്ച സന്ദർഭത്തിൽ ഇതൊരു പുതിയ ക്രൂസേഡ് (കുരിശുയുദ്ധം) ആണെന്ന യു.എസ്. പ്രസിഡന്റ് ജോർജ് ഡബ്ള്യു ബുഷിന്റെ പ്രസ്താവന പിന്നീട് തിരുത്തിയെങ്കിലും അതിൽ നിഴലിക്കുന്നതും, 2001 സെപ്. 11-ന് അമേരിക്കയ്ക്ക് എതിരെ ഭീകരാക്രമണം നടത്തിയ ഉസാമാ ബിൻ ലാദന്റെ അൽ-ഖായ്ദ പ്രഖ്യാപനങ്ങളിൽ മാറ്റൊലി കൊള്ളുന്നതും അക്രമാസക്ത ദേശീയത തന്നെയാണ്. ഇന്ത്യയിൽ 1992 ഡി. 6-ലെ അയോധ്യ ബാബറി മസ്ജിദ് ധ്വംസനത്തിലേക്ക് വഴിവച്ച പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനമായി ഹിന്ദുത്വവാദികൾ മുന്നോട്ടു വയ്ക്കുന്ന കൾച്ചറൽ നാഷണലിസം അഥവാ സാംസ്കാരിക ദേശീയതയും അക്രമാസക്ത ദേശീയതയുടെ രൂപം തന്നെയാണ്.

വിഘടനവാദം

പ്രധാന ലേഖനം: വിഘടനവാദം

അക്രമാസക്ത ദേശീയതയുടെ മറ്റൊരു രൂപം, സുഘടിതമായ രാഷ്ട്രങ്ങളിലെ പ്രാദേശിക വിഘടന വാദ പ്രസ്ഥാനങ്ങളാണ്. ഈ വിഘടനവാദ പ്രസ്ഥാനങ്ങൾക്ക് പ്രചോദനം നല്കുന്ന ന്യായമായ സാംസ്കാരിക ന്യൂനപക്ഷ താത്പര്യങ്ങളും സാമ്പത്തിക വികസനകാര്യത്തിൽ കേന്ദ്രീകൃത സർക്കാരുകൾ കൈക്കൊള്ളുന്ന അവഗണനയും അസമമായ വികസനം മൂലമുള്ള അസംതൃപ്തിയും മറ്റും ഉണ്ടെന്ന കാര്യം വിസ്മരിക്കരുത്. അതുകൊണ്ട് അത്തരം ന്യൂനപക്ഷ പ്രാദേശിക വിഭാഗങ്ങൾക്ക് (ഭാഷ, എത്നിസിറ്റി, ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായി മുഖ്യധാരയിൽ നിന്നകന്നുള്ള സ്ഥാനം മുതലായവ മൂലമുള്ള പ്രത്യേകതകൾ) കഴിയുന്നത്ര സ്വയം ഭരണാവകാശങ്ങൾ നൽകുകയും വികസന സൗകര്യങ്ങൾ നൽകുകയും വേണം എന്നത് നിഷേധിക്കത്തക്കതല്ല. ഇപ്രകാരം അവഗണിക്കപ്പെടുന്നവരിൽ വിവിധ രാജ്യങ്ങളിലെ ആദിവാസികളും പെടുന്നു. ഇന്ത്യയിലെ ആദിവാസികളും ലാറ്റിൻ അമേരിക്കയിലെ റെഡ് ഇന്ത്യൻ വംശജരും പാകിസ്താനിലെ ബലൂച്ചികളും മറ്റും ഇതിൽപ്പെടുന്നു. ശ്രീലങ്കയിലെ തമിഴർ മറ്റൊരു ഉദാഹരണമാണ്.

ഇപ്രകാരം ന്യായമായ അവകാശങ്ങളേയും മറ്റും മുൻനിർത്തി അധികാര മോഹികളായ രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കൾ കുത്തിപ്പൊക്കുന്ന പ്രസ്ഥാനങ്ങൾ പലയിടത്തും അക്രമാസക്ത ദേശീയതയായി തലയുയർത്തുന്നുണ്ട്. ശ്രീലങ്കയിലെ തമിഴ് പ്രശ്നം, സ്പെയിനിലെ ബാസ് തർക്കം, റഷ്യയിലെ ചെച്നിയ, മ്യാന്മാറിലെ കരേൻ തുടങ്ങിയവ അക്രമത്തിലേക്ക് നീങ്ങിക്കഴിഞ്ഞ ദേശീയതയുടെ ഉദാഹരണങ്ങളാണെങ്കിൽ ഇനിയും അക്രമത്തിൽ എത്തിക്കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത ഉപദേശീയതയുടെ ഉദാഹരണങ്ങളാണ് ബ്രിട്ടണിലെ വെയിൽസിലും സ്കോട്ട്ലൻഡിലും തല ഉയർത്തുന്ന ദേശീയ വികാരങ്ങൾ. ആഫ്രിക്കയിൽ ഗോത്രവർഗനിലയിൽ നിന്നും വളരെ ഉയർന്നിട്ടില്ലാത്ത പല രാഷ്ട്രങ്ങളിലും ഈ പ്രവണത അക്രമാസക്തമായി തീർന്നിരിക്കുന്നു. എത്യോപ്യയിൽ നിന്ന് എറിട്രിയ വിട്ടുപോയതും റുവാണ്ടയും ബറൂണ്ടിയും രണ്ടായി പിരിഞ്ഞതും, തത്ക്കാലത്തേക്ക് കെട്ടടങ്ങിയ നൈജീരിയയിലെ ബയാഫ്രാ കലാപവും ചെക്കസ്ലോവാക്കിയയുടെ പിളർപ്പും, ബാൾക്കൻ പ്രദേശത്തെ പഴയ യുഗോസ്ലോവ്യയുടെ തകർച്ചയെ തുടർന്ന് ഇപ്പോഴും തുടരുന്ന സംഘർഷങ്ങളും മറ്റും ഉദാഹരണം. പശ്ചിമേഷ്യയിൽ ഇറാഖിലും തുർക്കിയിലും മറ്റുമായി ചിതറിക്കിടക്കുന്ന ഖുർദുകളുടെ രാഷ്ട്രത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള സമരവും അഫ്ഘാനിസ്താനിലെ ഉസ്ബെക്ക്, പുഷ്തു തർക്കങ്ങളും എല്ലാം ഈ പ്രവണതയുടെ ബഹിർസ്ഫുരണങ്ങളാണ്.

ഇന്ത്യയിൽ 20-ം ശതകത്തിന്റെ ആദ്യ ദശകമാരംഭിക്കുമ്പോഴേക്കും കുറെയൊക്കെ മന്ദീഭവിച്ചു എങ്കിലും ഇന്ത്യയും അക്രമാസക്തദേശീയതയുടെ വിഘടനവാദ രൂപങ്ങളിൽ നിന്ന് തികച്ചും വിമുക്തമല്ല. ജമ്മുകാശ്മീരിലും നാഗാലൻഡിലും തമിഴ്നാട്ടിലുമാണ് സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തര കാലത്തെ ആദ്യദശകത്തിൽ തന്നെ വിഘടനവാദം പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ടത്. ദ്രാവിഡസ്ഥാനുവേണ്ടി ഇന്നത്തെ വിവിധ ദ്രാവിഡകക്ഷികളുടെ (ദ്രാവിഡ കഴകം, ദ്രാവിഡ മുന്നേറ്റകഴകം, അഖിലേന്ത്യാ അണ്ണാ ദ്രാവിഡ കഴകം, ദ്രാവിഡ മറുമലർച്ചി കഴകം എന്നിങ്ങനെ) മാതൃസംഘടനയായിരുന്ന ഇ.വി. രാമസ്വാമി നായ്ക്കരുടെ ദ്രാവിഡകഴകം 1960-കൾ വരെ വാദിച്ചിരുന്നു എങ്കിലും ഇപ്പോൾ ആ പ്രസ്ഥാനം കെട്ടടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഇപ്പോൾ ഹിന്ദി രാഷ്ട്രഭാഷയായി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നതിനോടുള്ള എതിർപ്പിൽ അത് ഒതുങ്ങിനിൽക്കുന്നു. ജമ്മുകാശ്മീരിൽ വിഘടനവാദം ഇപ്പോഴും കുറെയൊക്കെ നിലനിൽക്കുന്നു. നാഗാലൻഡ് വിഘടനവാദം നാഗാലാൻഡ് സംസ്ഥാന രൂപീകരണത്തോടെ ദുർബലപ്പെട്ടെങ്കിലും ബോഡോ തുടങ്ങിയ ചില ഗോത്രവർഗക്കാർ വിഘടനവാദ പ്രവർത്തനങ്ങൾ ശക്തിപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. മണിപ്പൂരിലും വിഘടനവാദികൾ സജീവമാണ്.

സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തിന്റെ അന്ത്യനാളുകളിൽ മുസ്ലീംലീഗ് ദ്വിരാഷ്ട്ര സിദ്ധാന്തം ഉന്നയിക്കുകയും പാകിസ്താൻ പ്രശ്നം സജീവമാക്കുകയും ചെയ്തപ്പോൾ പഞ്ചാബ് കേന്ദ്രമായി പ്രവർത്തിച്ചിരുന്ന അകാലിദൾ തുടങ്ങിയ സിക്ക് സംഘടനകൾ ഒരു സ്വതന്ത്ര സിക്ക് രാഷ്ട്രത്തിനുവേണ്ടി ശബ്ദമുയർത്തി. പഞ്ചാബ് സുബ എന്നാണ് അവരുടെ സ്വതന്ത്രരാഷ്ട്രസങ്കല്പം അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്. ഇന്ത്യാവിഭജനത്തിന്റെ ഭാഗമായി പഞ്ചാബ് കിഴക്കും പടിഞ്ഞാറുമായി വിഭജിക്കപ്പെടുകയും ഭീകരമായ കൂട്ടക്കൊലയും രക്തച്ചൊരിച്ചിലും അഭയാർഥി പ്രവാഹവും നടക്കുകയും ചെയ്തതോടെ സിക്ക് സ്വതന്ത്രരാഷ്ട്രവാദം മങ്ങിപ്പോയി. എന്നാൽ അടിയന്തരാവസ്ഥക്ക് ശേഷം ഉണ്ടായ അവ്യവസ്ഥിത സാഹചര്യത്തിൽ ഭിന്ദ്രൻവാലയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ സിക്ക് തീവ്രവാദം രൂക്ഷമാവുകയും അമൃതസരസ്സിലെ സുവർണക്ഷേത്രം ഭിന്ദ്രൻവാലയുടെ ആസ്ഥാനവും ആയുധപ്പുരയുമാവുകയും ചെയ്തതോടെ വീണ്ടും അക്രമാസക്ത ദേശീയത സജീവമായി. പ്രധാനമന്ത്രി ഇന്ദിരാഗാന്ധിയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ നടന്ന ബ്ളൂസ്റ്റാർ ഓപ്പറേഷനിൽ ഭിന്ദ്രൻവാല കൊല്ലപ്പെടുകയും ക്ഷേത്രം വിമോചിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തെങ്കിലും പഞ്ചാബിലാകെ സ്വതന്ത്ര സിക്ക് രാഷ്ട്രത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള ഭീകരവാദ ഗ്രൂപ്പുകൾ വ്യാപിച്ചു. 1990-കളോടെ അത് കെട്ടടങ്ങി.എങ്കിലും ഇന്ത്യയുടെ വടക്കു പടിഞ്ഞാറൻ മേഖലയും വടക്കു കിഴക്കൻ മേഖലയും ഈ അനാരോഗ്യ പ്രവണതയിൽ നിന്ന് പൂർണമായി വിമുക്തമെന്നു പറയാറായിട്ടില്ല.

പുറംകണ്ണികൾ

• [1] imagined political community
• [2] Aggressive Nationalism
• http://www.ghi-dc.org/publications/ghipubs/op/op09.pdf Archived 2010-06-15 at the Wayback Machine.
• http://blog.friendsofindia.net/2007/07/rise-of-indian-nationalism.html Archived 2010-07-12 at the Wayback Machine.
• http://www.internationalist.org/indiapakistanrfi0302.html

കടപ്പാട്: കേരള സർക്കാർ ഗ്നൂ സ്വതന്ത്ര പ്രസിദ്ധീകരണാനുമതി പ്രകാരം ഓൺലൈനിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച മലയാളം സർ‌വ്വവിജ്ഞാനകോശത്തിലെ അക്രമാസക്ത ദേശീയത എന്ന ലേഖനത്തിന്റെ ഉള്ളടക്കം ഈ ലേഖനത്തിൽ ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ട്. വിക്കിപീഡിയയിലേക്ക് പകർത്തിയതിന് ശേഷം പ്രസ്തുത ഉള്ളടക്കത്തിന് സാരമായ മാറ്റങ്ങൾ വന്നിട്ടുണ്ടാകാം.