വിക്കിപീഡിയ

ചൈനയിലെ ഇസ്ലാം മതം

1,400 വർഷത്തോളമായി ചൈനയിൽ ഇസ്ലാം മതം ആചരിച്ചുവരുന്നു. [1] ചൈനയിലെ ഒരു ന്യൂനപക്ഷ വിഭാഗമാണ് മുസ്‌ലിംകൾ, പ്രാദേശിക സർക്കാരിന്റെ കണക്കനുസരിച്ച് മൊത്തം ജനസംഖ്യയുടെ 0.45% മുതൽ 2.85% വരെ (6 ദശലക്ഷം മുതൽ 39 ദശലക്ഷം വരെ)യാണ് ചൈനയിൽ ഇസ്ലാമ മത വിശ്വാസികളായുള്ളത്. [2] മറ്റ് സ്വതന്ത്ര സ്രോതസ്സുകളുടെ റിപ്പോർട്ട് പ്രകാരം 60-80 മില്യൺ ഇസ്ലാം മത വിശ്വാസികളുണ്ടെന്നും കണക്കുകൾ കാണിക്കുന്നു. ഇതിൽ കൂടുതൽ പേരും [3] ഹുയി മുസ്‌ലിംകളാണ് . [4] [5] സിൻജിയാങ്ങിലാണ് ഏറ്റവും കൂടുതൽ മുസ്ലീങ്ങളുള്ളതെങ്കിലും ഗണ്യമായ എണ്ണം മുസ്ലിങ്ങൾ ഉയ്ഘർ മേഖലയിലുമുണ്ട്. കൂടാതെ നിങ്‌സിയ, ഗാൻസു, ക്വിങ്‌ഹായ് എന്നീ പ്രദേശങ്ങളിൽ കുറഞ്ഞ തോതിലും മുസ്ലിങ്ങൾ അധിവസിക്കുന്നു. ചൈനയിലെ 55 ദ്യോഗികമായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ട 55 ന്യൂനപക്ഷ ജനങ്ങളിൽ പത്ത് ഗ്രൂപ്പുകൾ സുന്നി മുസ്ലീങ്ങളാണ് .

ചരിത്രം

തിരുത്തുക
 
ചൈനയിലെ ഏറ്റവും പഴയ പള്ളികളിലൊന്നായ സിയാനിലെ ഗ്രേറ്റ് മോസ്കിന്റെ ചൈനീസ് ശൈലിയിലുള്ള മിനാർ .

മെഡിറ്ററേനിയൻ മുതൽ കിഴക്കൻ ഏഷ്യ വരെ വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്ന ഉൾനാടൻ വ്യാപാര പാതകളുടെ ഒരു പരമ്പരയായിരുന്നു സിൽക്ക് റോഡ്, ബിസി 1000 മുതൽ ഉപയോഗിക്കുകയും സഹസ്രാബ്ദങ്ങളായി ഇത് തുടരുകയും ചെയ്തു. ഈ വലിയ കാലഘട്ടത്തിലെ, വ്യാപാരികളിൽ ഭൂരിഭാഗവും മുസ്ലീങ്ങളായിരുന്നു, അവർ കിഴക്കോട്ട് നീങ്ങി. ഈ വ്യാപാരികളിലൂടെയാണ് ഇസ്ലാംമത സംസ്കാരവും വിശ്വാസങ്ങളും കിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലും എത്തിയത്. [6] "ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിനും പത്താം നൂറ്റാണ്ടിനും ഇടയിൽ യുദ്ധം, വ്യാപാരം, നയതന്ത്ര കൈമാറ്റം എന്നിവയിലൂടെ സിൽക്ക് റോഡിൽ ക്രമേണ വ്യാപിക്കാൻ തുടങ്ങി. സ്വാഭാവികമായും നിരവധി മത പ്രചാരവും ഇതോടൊപ്പം നടന്നു. [7]

ടാങ് രാജവംശം

തിരുത്തുക
 
മുഹമ്മദ്‌ നബിയുടെ രണ്ടാമത്തെ കസിൻ സഅദ് ഇബ്നു അബി വഖാസ് ആണ് ഹുവൈഷെംഗ് പള്ളിയുടെ നിർമ്മാണത്തിന് കാരണം.

ചൈനീസ് മുസ്‌ലിംകളുടെ പരമ്പരാഗത വിവരണമനുസരിച്ച്, ഇസ്ലാമിക പ്രവാചകൻ മുഹമ്മദ് നബിയുടെ സ്വഹാബാക്കളാണ് (കൂട്ടാളികൾ) എ.ഡി 616–18 ലാണ് ഇസ്ലാം ആദ്യമായി ചൈനയിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നത്: സഅദ് ഇബ്നു അബി വഖാസ്, സയ്യിദ്, വഹാബ് ഇബ്നു അബു കബ്ചയും പിന്നെ മറ്റൊരു സഹാബയുടെയും നേതൃത്വത്തിലാണ് ഇവിടെ മതപ്രബോധനം നടത്തിയത്. . [8] [9] ക്രി.വ. 629-ൽ വഹാബ് അബു കബ്ച കടൽ വഴി കാന്റണിലെത്തിയതായി ചില വിവരണങ്ങളിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. [10] പ്രധാനമായും രണ്ട് റൂട്ടുകളിലൂടെയാ ണ്ഇസ്‌ലാമിന്റെ ചൈനയിലെ തുടക്കം : ഒന്ന് തെക്കുകിഴക്ക് നിന്ന് കാന്റനിലേക്കുള്ള പാത പിന്തുടർന്നും രണ്ടാമതായി വടക്കുപടിഞ്ഞാറ് നിന്ന് സിൽക്ക് റോഡ് വഴിയുമായിട്ടായിരുന്നു അത്. [11] സഅദ് ഇബ്നു അബി വഖാസ്, മൂന്ന് സഹാബകൾ, അതായത് സുഹൈല അബുവാർജ, ഉവൈസ് അൽ ഖരാനി, ഹസ്സൻ ഇബ്നു സാബിറ്റ്, 637 ൽ യുനാൻ-മണിപ്പൂർ-ചിറ്റഗോംഗ് വഴി അറേബ്യയിൽ നിന്ന് ചൈനയിലേക്ക് മടങ്ങി, തുടർന്ന് കടൽ വഴി അറേബ്യയിലെത്തി. [12] ചില സ്രോതസ്സുകൾ ചൈനയിൽ ഇസ്ലാം നിലവിൽ വന്നത് എ.ഡി 650 ആണെന്നും പറയുന്നു, സഅദ് ഇബ്നു അബി വഖാസിന്റെ മൂന്നാമത്തെ പരദേശി, ഖലീഫ ഉഥ്മാന്റെ ഭരണകാലത്ത് ഗാവോസോംഗ് ചക്രവർത്തിയുടെ ഔദ്യോഗിക ദൂതനായി അയച്ചാണ് മതപ്രബോധനം നടന്നതെന്നാണ് ഈ വാദം.. [13] ദൂതനെ സ്വീകരിച്ചതായി പറയപ്പെടുന്ന ടാങ് ചക്രവർത്തിയായ ഗാവോസോംഗ് ചക്രവർത്തി മുഹമ്മദ് നബിയുടെ സ്മരണയ്ക്കായി രാജ്യത്തെ ആദ്യത്തെ പള്ളിയായ കാന്റണിൽ മെമ്മോറിയൽ പള്ളി നിർമ്മിക്കാൻ ഉത്തരവിട്ടു. ആധുനിക മതേതര ചരിത്രകാരന്മാർ വഖുകൾ തന്നെ ചൈനയിലേക്ക് വന്നതിന് തെളിവുകളൊന്നുമില്ലെന്ന് പറയുമ്പോൾ, മുസ്ലീം യുഗത്തിന്റെ തുടക്കം മുതൽ ഏതാനും പതിറ്റാണ്ടുകൾക്കുള്ളിൽ മുസ്ലീം നയതന്ത്രജ്ഞരും വ്യാപാരികളും ടാങ് ചൈനയിലേക്ക് വന്നതായി അവർ വിശ്വസിക്കുന്നു.

 
ഗുവാങ് ടാ മിനാരറ്റ്, ഹുവൈഷെംഗ് മോസ്ക്, ഗ്വാങ്‌ഷ ou, ചൈന. പാരമ്പര്യമനുസരിച്ച് , 627 ലാണ് പള്ളി സ്ഥാപിതമായത്. പത്താം നൂറ്റാണ്ടിലാണ് മിനാരറ്റ് നിർമ്മിച്ചത്.  ഫെലിസ് ബീറ്റോയുടെ ഫോട്ടോ, ഏപ്രിൽ 1860.

ആദ്യകാല ടാങ് രാജവംശത്തിന് ഒരു കോസ്മോപൊളിറ്റൻ സംസ്കാരം ഉണ്ടായിരുന്നു, മധ്യേഷ്യയുമായും തീവ്രമായ സമ്പർക്കങ്ങളുമായും (യഥാർത്ഥത്തിൽ അമുസ്ലിം) ചൈനീസ് നഗരങ്ങളിൽ താമസിക്കുന്ന മധ്യ, പടിഞ്ഞാറൻ ഏഷ്യൻ വ്യാപാരികളുമായും ഇസ്‌ലാം അവതരിപ്പിക്കാൻ സഹായിച്ചു. ആദ്യ മുസ്ലിം വാസക്കാരിൽ അറബികലും പേർഷ്യൻ വ്യാപാരികളുമായിരുന്നു ഉണ്ടായിരുന്നത്.ൾ, താരതമ്യേന നല്ല ബന്ധമായിരുന്നു ചൈനയിലെ ആളുകൾക്കുണ്ടായിരുന്നത്. 760-ൽ യാങ്‌ഷുവിൽ സൈന്യം അറബ്, പേർഷ്യൻ വ്യാപാരികളെ അവരുടെ സമ്പത്ത് ലക്ഷ്യമാക്കി കൊന്നു. . [14] [15] അതൊരു കൂട്ടക്കൊലയുടെ തുടക്കമായിരുന്നു. 879 ഓടെ ഗ്വാങ്‌ഷോ കൂട്ടക്കൊലയിൽ വിമതർ 120,000–200,000 പേർ അറബ്, പേർഷ്യൻ വിദേശികളെ കൊന്നു. [16] [17] [18] 751-ൽ, അബ്ബാസിഡ് സാമ്രാജ്യം താലസ് യുദ്ധത്തിൽ ടാങ് രാജവംശത്തെ പരാജയപ്പെടുത്തി, ടാങ് പടിഞ്ഞാറോട്ട് വികസിച്ചതിന്റെ അവസാനത്തെ അടയാളപ്പെടുത്തി, അടുത്ത 400 വർഷത്തേക്ക് ട്രാൻസോക്സിയാനയുടെ മുസ്ലീം നിയന്ത്രണത്തിന് കാരണമായി.

References

തിരുത്തുക
  1. ↑ B. L. K. Pillsbury (1981), "Muslim History in China: A 1300‐year Chronology", Journal of Muslim Minority Affairs, vol. 3, no. 2, pp. 10–29, doi:10.1080/02666958108715833.
  2. ↑ "The World Factbook". cia.gov. Retrieved 2007-05-30.
  3. ↑ Islam, Peace and Social Justice: A Christian Perspective
  4. ↑ August 12, Hannah Beech; Edt, 2014 5:30 Am. "If China Is Anti-Islam, Why Are These Chinese Muslims Enjoying a Faith Revival?". Time (in ഇംഗ്ലീഷ്). Retrieved 2021-05-07.{{cite web}}: CS1 maint: numeric names: authors list (link)
  5. ↑ "China halts mosque demolition due to protest". Archived from the original on 2018-08-11. Retrieved 2018-08-10.
  6. ↑ Houissa, Ali. "LibGuides: Exhibition: Islam in Asia: Diversity in Past and Present: The Silk Road & Islam Spread". guides.library.cornell.edu (in ഇംഗ്ലീഷ്). Archived from the original on 2019-11-10. Retrieved 2019-11-09.
  7. ↑ Dru C. Gladney wrote ISBN 1850653240
  8. ↑ Dru C. Gladney, Muslim Tombs & Ethnic Folklore-Hui Identity, in The Journal of Asian Studies, California, vol.16, No.3, Aug. 1987, p. 498, p. 498 nt.8.
  9. ↑ Safi-ur Rahman Al-Mubarakpuri, 2009, Ar-Raheeq al-Makhtum: The Sealed Nectar: Biography of the Noble Prophet, Madinah: Islamic University of Al-Madinah al-Munawwarah, page 72: The Prophet was entrusted to Halimah...Her husband was Al-Harith bin Abdul Uzza called Abi Kabshah, from the same tribe
  10. ↑ Claude Philibert Dabry de Thiersant (1878). Le mahométisme en Chine et dans le Turkestan oriental (in ഫ്രഞ്ച്). Leroux.
  11. ↑ Houissa, Ali. "LibGuides: Exhibition: Islam in Asia: Diversity in Past and Present: Islam in China". guides.library.cornell.edu (in ഇംഗ്ലീഷ്). Archived from the original on 2019-11-10. Retrieved 2019-11-10.
  12. ↑ Maazars in China-www.aulia-e-hind.com/dargah/Intl/Chin
  13. ↑ Abul-Fazl Ezzati, 1994, The Spread of Islam, Tehran: Ahlul Bayt World Assembly Publications, pp. 300,303, 333.
  14. ↑ Wan, Lei (2017). The earliest Muslim communities in China. Qiraat. Vol. 8. Riyadh: King Faisal Center for research and Islamic Studies. p. 11. ISBN 978-603-8206-39-3.
  15. ↑ Qi, Dongfang (2010). "Gold and Silver Wares on the Belitung Shipwreck". In Krahl, Regina; Guy, John; Wilson, J. Keith; Raby, Julian (eds.). Shipwrecked: Tang Treasures and Monsoon Winds. Washington, DC: Arthur M. Sackler Gallery, Smithsonian Institution. pp. 221–227. ISBN 978-1-58834-305-5. Archived from the original (PDF) on 2021-05-04. Retrieved 2021-05-08.
  16. ↑ Herbert Allen Giles (1926). Confucianism and its rivals. Forgotten Books. p. 139. ISBN 978-1-60680-248-9. Archived from the original on 2013-06-03. Retrieved 2011-12-14.
  17. ↑ Frank Brinkley (1902). China: its history, arts and literature, Volume 2. Vol. Volumes 9–12 of Trübner's oriental series. BOSTON AND TOKYO: J.B.Millet company. pp. 149, 150, 151, 152. Retrieved 2011-12-14. {{cite book}}: |volume= has extra text (help)Original from the University of California
  18. ↑ Frank Brinkley (1904). Japan [and China]: China; its history, arts and literature. Vol. Volume 10 of Japan [and China]: Its History, Arts and Literature. LONDON 34 HENRIETTA STREET, W. C. AND EDINBURGH: Jack. pp. 149, 150, 151, 152. Retrieved 2011-12-14. {{cite book}}: |volume= has extra text (help)CS1 maint: location (link)Original from Princeton University
"https://ml.wikipedia.org/w/index.php?title=ചൈനയിലെ_ഇസ്ലാം_മതം&oldid=3924756" എന്ന താളിൽനിന്ന് ശേഖരിച്ചത്