ഇന്ത്യൻ കാലിഗ്രാഫി
ഇന്ത്യൻ പാരമ്പര്യ കാലിഗ്രാഫി അല്ലെങ്കിൽ കലാപരമായ എഴുത്ത് ആണ് ഇന്ത്യൻ കാലിഗ്രാഫി. ക്രി.മു. രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൻറെ പ്രാരംഭകാലം മുതൽ ഈ കലാരൂപം വിവിധ ആവശ്യങ്ങൾക്കായി ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്. മത ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ തനിപ്പകർപ്പും അടിസ്ഥാന ആശയവിനിമയത്തിന്റെ ഒരു രൂപവും ഇതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു.
ചരിത്രം
തിരുത്തുകആദ്യകാല കാലിഗ്രാഫി (ക്രി.മു. രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ട് - ക്രി.വ. 6-ആം നൂറ്റാണ്ട്)
തിരുത്തുകബിർച്ച് പുറംതൊലിയുടെ ഉപരിതലത്തിൽ ഇൻഡിക് ഭാഷയെ മാറ്റിയെഴുതാൻ ക്രി.വ. 2-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ തന്നെ തുടങ്ങിയിയിരുന്നു. ഇന്ത്യയിൽ പ്രാദേശികമായി ബിർച്ച് പുറംതൊലിയെ ഭോജ്പത്ര എന്ന് വിളിക്കുന്നു. സംസ്കൃതത്തിൽ പത്രയുടെ അർത്ഥം ഷീറ്റ്/ ഇല / പുറംതൊലി എന്നിവയാണ്. ഇൻഡിക് കൈയെഴുത്തുപ്രതികൾക്ക് പേപ്പർ ലഭ്യമാകുന്നതുവരെയും പനയോലകൾ പേപ്പറിന് പകരം ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു, കൈയെഴുത്തുപ്രതിയ്ക്ക് പേന എഴുത്തിന് ഒരു നല്ല ഉപരിതലം ആയിരുന്നതിനാൽ ഇല സാധാരണയായി സുന്ദരവും അലങ്കാര കൈയക്ഷരവും സൃഷ്ടിക്കാൻ ഉപയോഗിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു അത് ഇന്ന് കാലിഗ്രാഫി എന്നാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്. ഈ ഇലയുടെ ഇരുവശത്തും എഴുതാൻ ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു. അവ പരസ്പരം ഒന്നിനൊന്നു മുകളിൽ അടുക്കിവച്ചു. തുടർന്ന് ആളുകൾ ഇലകളിൽ ദ്വാരങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കി, അവയെ സ്ട്രിംഗ് ഉപയോഗിച്ച് ഒന്നിച്ചു ചേർത്ത്, അന്നത്തെ തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ സാധാരണ ഇന്ത്യൻ കൈയെഴുത്തുപ്രതികൾ സൃഷ്ടിച്ചു.[1]
മധ്യകാലഘട്ടങ്ങൾ (6 ആം നൂറ്റാണ്ട് -16 നൂറ്റാണ്ട്)
തിരുത്തുക
എ.ഡി 500 ൽ ഇന്ത്യൻ വ്യാപാരികൾ, കോളനി, സൈനിക സാഹസികർ, ബുദ്ധ സന്യാസിമാർ, മിഷനറിമാർ എന്നിവർ ഭാരതീയ ലിപികൾ ദക്ഷിണ ഏഷ്യയിൽ നിന്നും മദ്ധ്യ ഏഷ്യയിൽ എത്തിച്ചു. 400-നും 1400-നും ഇടയ്ക്ക് 1000 വർഷത്തെ കാലയളവിൽ വിവിധ ആശയങ്ങളും സങ്കല്പങ്ങളും സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു .ഗിൽഗിറ്റ് ലിപികൾ, 5 മുതൽ ആറാം നൂറ്റാണ്ടുകൾ വരെ പഴക്കമുള്ള ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട കാലിഗ്രാഫിയായിരുന്നു. ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിനും ഒൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിനും ഇടയിൽ ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ള കൈയെഴുത്തുപ്രതികൾ നിർമ്മിക്കപ്പെട്ടെങ്കിലും അത് പത്താം നൂറ്റാണ്ടുവരെ ദക്ഷിണേഷ്യയയിലെ ആദ്യകാല ഇല്ലസ്ട്രേറ്റഡ് കൈയ്യെഴുത്തു പ്രതികളാക്കപ്പെട്ടിരുന്നില്ല.[2]
ഇന്ത്യൻ ഭാഷയും സംസ്കാരവും തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ ഭാഷകളെ സ്വാധീനിച്ചു. അടിസ്ഥാന ആന്തരിക ഘടന, സിലബിക് യൂണിറ്റുകളുടെ ക്രമീകരണം, നിർമ്മാണം, അക്ഷരങ്ങളുടെ പ്രാതിനിധ്യ രീതി, എഴുത്തിന്റെ ദിശ (ഇടത്ത് നിന്ന് വലത്) എന്നിവയുടെ രൂപത്തിലാണ് ഇവ രൂപപ്പെടുത്തിയത്. ലംബമായി എഴുതിയിരിക്കുന്ന ഒരു പുസ്തകത്തിന്റെ ഫോർമാറ്റിൽ ഇടത്തു നിന്ന് വലത്തോട്ട് വായിക്കുന്നതിനു മുമ്പ് പോത്തിയുടെ സാങ്കേതികത ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു. ഈ ആദ്യകാല കൈയെഴുത്തുപ്രതികളിലെ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളിൽ ഇത് ഉപയോഗപ്രദമായിരുന്നു. ഇന്ത്യൻ കാലിഗ്രാഫിയിലെ പേർഷ്യൻ സ്വാധീനം ഇന്ത്യൻ കാലിഗ്രാഫിയിൽ സവിശേഷതയും സ്വാധീനവും സൃഷ്ടിച്ചു. പല കാലിഗ്രാഫിക് പാരമ്പര്യങ്ങളും ഇന്ത്യയിൽ നിലവിലുണ്ടെങ്കിലും അറബിയിലും പേർഷ്യൻ പാരമ്പര്യത്തിലും ഉള്ള ലിപിയിൽ നിന്ന് ഇൻഡിക് സ്ക്രിപ്റ്റുകൾ വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു. മുഗളരുടെ ശ്രദ്ധേയമായ നേട്ടങ്ങളിൽ ചിലത് അവരുടെ നല്ല കൈയെഴുത്തുപ്രതികളാണ്. സാധാരണയായി അവ ഉന്നതകുലജാതരുടെ ആത്മകഥകളും നാടകങ്ങളും ആയിരുന്നു. പേർഷ്യൻ സ്ക്രിപ്റ്റ് ആദ്യകാല ആശയ വിനിമയങ്ങളിൽ ഒന്നായിരുന്നു. ഇതിലെ ഇൻഡിക് കാലിഗ്രാഫുകളിൽ വൈവിധ്യമാർന്ന ദിശാബോധവും പരസ്പരത്വ സ്വാധീനവും പ്രദർശിപ്പിച്ചു.
പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടുമുതൽ ഇന്ത്യൻ കൈയെഴുത്തുചരിത്രത്തിൽ സിഖിസം ഒരു സുപ്രധാന പങ്കു വഹിച്ചു. സിഖുകാർ പരമ്പരാഗതമായി അവരുടെ വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥമായ ഗുരു ഗ്രന്ഥ് സാഹിബിന്റെ കൈയ്യെഴുത്തുപ്രതിയും പ്രകാശം കൊണ്ട് അലങ്കരിച്ചിരുന്നു. സിഖ് തത്ത്വചിന്തകനായ പ്രതാപ് സിംഗ് ഗിയാനി (1855-1920) സിഖ് തിരുവെഴുത്തുകളെ ഇംഗ്ലീഷിലേക്കു പരിഭാഷപ്പെടുത്തി.
ആധുനിക കാലഘട്ടം (16-ആം നൂറ്റാണ്ട്-ഇന്നു)
തിരുത്തുകപരസ്പരം ആശയവിനിമയം നടത്തുന്നതിനേക്കാൾ ഭാഷയുടെ ശൈലിക്ക് വലിയ ലക്ഷ്യം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇതിന് മുമ്പുള്ള ആശയവിനിമയത്തിന്റെ ശരിയായ രൂപമൊന്നും ഉണ്ടായില്ല. സമൂഹത്തിലെ അംഗങ്ങൾ ഒന്നിലധികം ജീവിതരീതികളിൽ ബന്ധിപ്പിക്കുന്നതിന് ഇത് സഹായിച്ചു. അത് കേവലം ഭാഷയായിരുന്നില്ല. കാലിഗ്രാഫി സമ്പന്നമായ ഒരു പൈതൃകത്തെ സൃഷ്ടിച്ചു. അച്ചടി സാങ്കേതികവിദ്യ ഇന്ത്യൻ താലൂക്കുകളിൽ ലഭ്യമാകുന്നതിന് തൊട്ടുമുമ്പുള്ള കാലമായിരുന്നു അത്. ജനങ്ങൾ ഒരേ ആശയവിനിമയം നടത്താൻ തുടങ്ങിയതോടെ ഇത് ആളുകളെ ഒന്നിച്ചു കൂട്ടിയിരുന്നു. ഇന്ന് അത് ഒരു കലാരൂപമായി ഉപയോഗിക്കാമെങ്കിലും പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടിനു മുമ്പുതന്നെ ആശയവിനിമയത്തിന് അത് അനിവാര്യമായിരുന്നു.
ഇന്ത്യൻ കാലിഗ്രാഫിയിലെ സവിശേഷതകൾ
തിരുത്തുകഇന്ത്യൻ കാലിഗ്രാഫിയുടെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ വാസയോഗ്യമായ മാധ്യമം മതഗ്രന്ഥങ്ങളാണ്. സന്യാസി ബുദ്ധസഭകളിൽ പരിശീലനം നേടിയവർക്ക് വിശുദ്ധ തിരുവെഴുത്തുകൾ പകർന്നുകൊടുക്കാനുള്ള ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളുമുണ്ടായിരുന്നു. [3] ജൈന വ്യാപാരികൾ ജൈന വിശുദ്ധന്മാരുമായി ആഘോഷങ്ങൾ പങ്കെടുക്കുന്ന രേഖാചിത്രഗ്രന്ഥങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചു. ഈ കൈയെഴുത്തുപ്രതികൾ, പാം ഇലകൾ, ബിർച്ച് എന്നിവപോലുള്ള വിലകുറഞ്ഞ സാമഗ്രികൾ ഉപയോഗിച്ച് നിർമ്മിച്ചിരുന്നു.[4]
ഇതും കാണുക
തിരുത്തുകഅവലംബം
തിരുത്തുക- ↑ Anderson, D.M. (2008). Indic Calligraphy. Encyclopedia Britannica.
- ↑ Stevens, John (1995). Sacred Calligraphy of the East. Boston, Massachusetts. ISBN 0877734585.
{{cite book}}: CS1 maint: location missing publisher (link) - ↑ Salomon, Richard (1998). Indian Epigraphy: A Guide to the Study of Inscriptions in Sanskrit, Prakrit, and the Other Indo-Aryan Languages. Oxford, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0195099843.
- ↑ Mitter, Partha (2001). Indian Art. Oxford, New York: Oxford University Press. pp. 100.
ബാഹ്യ ലിങ്കുകൾ
തിരുത്തുക- Devanagari script on Omniglot. This site also has information on a range of Indian scripts.
- Scripts and Languages of India