സൈക്സ് - പികോ കരാർ
ഓട്ടോമൻ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഭാഗമായിരുന്ന പ്രദേശങ്ങളെ കീഴടക്കിയ ശേഷം വീതിച്ചെടുക്കാൻ Britain, France, Russia,Italy എന്നിവർ ചേർന്നു ഒന്നാം ലോകയുദ്ധവേളയിൽ ഉണ്ടാക്കിയ ഒരു രഹസ്യ കരാർ ആയിരുന്നു സൈക്സ് - പികോ കരാർ[2]. ഏഷ്യ മൈനർ എഗ്രിമെന്റ് എന്നായിരുന്നു കരാറിന്റെ ഔദ്യോഗിക നാമം. 1916 മെയ് 10 നാണ് കരാർ ഒപ്പുവച്ചത്. ഫ്രഞ്ചു നയതന്ത്ര പ്രതിനിധി ഫ്രാൻസ്വാ ജോർഷസ് പികോയും ബ്രിട്ടീഷ് പ്രതിനിധി സർ മാർക് സൈക്‌സുമായതിനാൽ കരാർ പിന്നീട് സൈക്സ്-പികോ കരാർ എന്നറിയപ്പെട്ടു. അറേബ്യൻ ഉപദ്വീപൊഴിച്ചു ബാക്കി അറബ് പ്രദേശങ്ങൾ ജോർദാൻ നദിക്കും മധ്യധരണ്യാഴിക്കുമിടയിലുള്ള പ്രദേശങ്ങളും ദക്ഷിണ ഇറാഖും ബ്രിട്ടനും വടക്കൻ ഇറാഖ്, സിറിയ, ലബ്‌നാൻ എന്നിവ ഫ്രാൻസും കൈവശപ്പെടുത്തും എന്നായിരുന്നു കരാർ. റഷ്യ ഇസ്താംബുൾ നഗരവും ബോസ്ഫറസ് കടലിടുക്കും ആർമീനിയയും കൈവശപ്പെടുത്തും. ഫലസ്തീനിൽ ജൂതന്മാർക്ക് ഒരു രാഷ്ട്രം സ്ഥാപിക്കുക എന്നതും കരാറിന്റെ ലക്ഷ്യമായിരുന്നു. എന്നാൽ റഷ്യയിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് വിപ്ലവത്തെ തുടർന്ന് അധികാരത്തിലെത്തിയ സ്റ്റാലിൻ ഈ രഹസ്യ കരാർ പരസ്യപ്പെടുത്തുകയുണ്ടായി. ഈ കരാർ അറബികളോട് ചെയ്ത വലിയ ചതിയായി അറബ് ചരിത്രകാരന്മാർ കണക്കാക്കുന്നു.
| സൈക്സ് - പികോ കരാർ Sykes–Picot Agreement | |
|---|---|
 സൈക്സ് - പികോ കരാറനുസരിച്ചുള്ള ഭൂപടം. | |
| Created | മേയ് 1916 |
| Author(s) | മാർക്ക് സൈക്സും ഫ്രാൻസ്വാ ജോർജ്-പികോയും |
| Signatories | എഡ്വാർഡ് ഗ്രേയും പോൾ കാംബോണും |
| Purpose | ഓട്ടൊമൻ സാമ്രാജ്യത്തെ കീഴടുക്കന്നിതിൽ ത്രിശക്തികൾ വിജയിച്ചാൽ മദ്ധ്യപൂർവേഷ്യയിലെ സ്വാധീനപ്രദേശങ്ങളുടെ വീതംവയ്പ് തീരുമാനിക്കുക |
പ്രചോദനവും ചർച്ചകളും
തിരുത്തുകറഷ്യയുമായും ഇറ്റലിയുമായും മുമ്പുള്ള കരാറുകൾ (മാർച്ച് - ഏപ്രിൽ 1915)
തിരുത്തുക1915 മാർച്ച് 18 ലെ കോൺസ്റ്റാന്റിനോപ്പിൾ കരാറിൽ, ഗല്ലിപ്പോളി പ്രചാരണത്തിനു മുന്നോടിയായി നാവിക പ്രവർത്തനങ്ങൾ ആരംഭിച്ചതിനുശേഷം റഷ്യൻ വിദേശകാര്യമന്ത്രി സെർജി സസോനോവ്, കോൺസ്റ്റാന്റിനോപ്പിളിനും ഡാർഡനെല്ലസിനും അവകാശവാദം ഉന്നയിച്ചു കൊണ്ട് ഫ്രഞ്ച്, യുകെ അംബാസഡർമാർക്ക് കത്തെഴുതി . അഞ്ച് ആഴ്ചയിലധികം നീണ്ട നയതന്ത്ര ചർച്ചകളിൽ, യുകെയും ഫ്രാൻസും തങ്ങളുടെ അവകാശവാദങ്ങൾ മുന്നോട്ട് വെച്ചപ്പോൾ, യുകെയ്ക്ക് ഇറാനിൽ സ്വാധീനം വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിനും സിറിയ (പലസ്തീൻ ഉൾപ്പെടെ), സിലീഷ്യ എന്നിവ പിടിച്ചെടുക്കുന്നതിനായി ഫ്രാൻസിനും അനുമതി നൽകി. യുകെ, ഫ്രഞ്ച് അവകാശവാദങ്ങൾ രണ്ടും അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടു, വിശുദ്ധ സ്ഥലങ്ങളുടെ കൃത്യമായ ഭരണം പിന്നീടുള്ള ഒത്തുതീർപ്പിനായി അവശേഷിപ്പിക്കുമെന്ന് തീരുമാനിക്കുകയും ചെയ്തു. ലുവ പിഴവ് ഘടകം:Footnotes-ൽ 80 വരിയിൽ : bad argument #1 to 'ipairs' (table expected, got nil) 1917 ലെ റഷ്യൻ വിപ്ലവങ്ങൾ ഇല്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ, കോൺസ്റ്റാന്റിനോപ്പിളും കടലിടുക്കും സഖ്യകക്ഷിയുടെ വിജയത്തിന് ശേഷം റഷ്യയ്ക്ക് നൽകുമായിരുന്നു. പശ്ചിമേഷ്യയുടെ വിഭജനത്തിന് അന്തിമരൂപം നൽകുന്നതിന് ഫ്രാൻസും ബ്രിട്ടനും ആദ്യം റഷ്യയെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തേണ്ടതിനാൽ ഈ കരാറും സൈക്ക്സ്-പിക്കോട്ട് കരാറും പരസ്പര പൂരകമായിരുന്നു. [3]
1915 ഏപ്രിൽ 26 ലെ ലണ്ടൻ ഉടമ്പടിയിൽ, ഒട്ടോമാൻ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഏതെങ്കിലും വിഭജനത്തിൽ ഇറ്റാലിയൻ പങ്കാളിത്തം സംബന്ധിച്ച കാര്യങ്ങൾ ആർട്ടിക്കിൾ 9 ൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ലേഖനത്തിൽ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “യുദ്ധസമയത്ത് ഫ്രാൻസ്, ഗ്രേറ്റ് ബ്രിട്ടൻ, റഷ്യ എന്നിവ തുർക്കിയിലെ ഏതെങ്കിലും പ്രദേശങ്ങൾ കൈവശപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ, മുകളിൽ സൂചിപ്പിച്ച പരിധിക്കുള്ളിൽ അഡാലിയ പ്രവിശ്യയുടെ അതിർത്തിയിലുള്ള മെഡിറ്ററേനിയൻ പ്രദേശം ഇറ്റലിക്കായി കരുതിവയ്ക്കും, അത് കൈവശപ്പെടുത്താൻ അവർക്ക് അർഹതയുണ്ട്.
അറബികളുമായുള്ള മുൻ ഉടമ്പടി (ജൂലൈ 1915 - മാർച്ച് 1916)
തിരുത്തുകസൈക്സും പിക്കോട്ടും ചർച്ചകൾക്കിടെ, മക്കയിലെ ഷെരീഫ് ഹുസൈൻ ബിൻ അലി, ഈജിപ്തിലെ ബ്രിട്ടീഷ് ഹൈക്കമ്മീഷണർ ലെഫ്റ്റനന്റ് കേണൽ സർ ഹെൻറി മക്മഹോൺ (മക്മോഹൻ-ഹുസൈൻ കറസ്പോണ്ടൻസ്) എന്നിവ തമ്മിൽ സമാന്തരമായി ചർച്ചകൾ നടന്നിരുന്നു. 1915 ജൂലൈ മുതൽ 1916 മാർച്ച് വരെ ഈ വിഷയം ഉൾപ്പെടുന്ന പത്തു കത്തുകൾ കൈമാറിയിരുന്നു. ലുവ പിഴവ് ഘടകം:Footnotes-ൽ 80 വരിയിൽ : bad argument #1 to 'ipairs' (table expected, got nil) ഇതിൽ ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാർ, യുദ്ധാനന്തരം അറബ് രാജ്യങ്ങൾക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യം നൽകാൻ സമ്മതിച്ചു. പകരമായി മക്കയിൽ അറബ് സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനായി ഓട്ടോമൻ സാമ്രാജ്യത്തിനെതിരെലുവ പിഴവ് ഘടകം:Footnotes-ൽ 80 വരിയിൽ : bad argument #1 to 'ipairs' (table expected, got nil) കലാപം നയിക്കാനും തീരുമാനമായി.
ആംഗ്ലോ-ഫ്രഞ്ച് ചർച്ചകൾ (ഒക്ടോബർ 1915 - മാർച്ച് 1916)
തിരുത്തുക1915 ഒക്ടോബർ 21 ന് ഗ്രേ കംബോണിനെ കണ്ടു, സ്വതന്ത്ര അറബ് രാഷ്ട്രം സൃഷ്ടിക്കുന്നതിനെ പിന്തുണയ്ക്കാൻ ബ്രിട്ടൻ ആഗ്രഹിച്ചതിനാൽ സിറിയയുടെ ഭാവി അതിർത്തികളെക്കുറിച്ച് ചർച്ച ചെയ്യാൻ ഫ്രാൻസിനായി ഒരു പ്രതിനിധിയെ നിയമിക്കാൻ നിർദ്ദേശിച്ചു. [4]
സർ ആർതർ നികോൾസൺന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ബ്രിട്ടീഷ് ഇൻറർഡിപ്പാർട്ട്മെന്റൽ കമ്മിറ്റിയുടെ കീഴിൽ ജോർജസ്-പൈക്കോയുടെ ആദ്യ യോഗം 1915 നവംബർ23 ന് നടന്നു. ഈ യോഗത്തിൽ Picot, ഫ്രാൻസ്, ടോറസ് പർവതനിര മുതൽ സിലീഷ്യൻ സമുദ്രം വരെയുള്ള ഭാഗങ്ങൾ കൈവശം വെച്ചതായി അറിയിച്ചു. ടയറസ് പർവതനിരകളും കിഴക്ക് പർവതങ്ങളും, ഡിയാർബെക്കിർ, മൊസൂൾ, എർബിൽ എന്നിവയും അതിൽ ഉൾപ്പെടുത്തി, തുടർന്ന് യൂഫ്രട്ടീസിലെ ഡീർ ഇസ്-സോറിലേക്കും അവിടെ നിന്ന് തെക്ക് മരുഭൂമിയിലേക്കും അതിർത്തി വ്യിപിപ്പിച്ചു. ഒടുവിൽ ഈജിപ്ഷ്യൻ അതിർത്തിയിൽ ഫ്രാൻസിന്റെ കൈവശഭൂമി അവസാനിക്കുന്നു. ബാഗ്ദാദിനെയും മൊസൂളിനെയും, തങ്ങൾക്ക് ആവശ്യമില്ലെന്നും അതിനെ അറബ് കുളത്തിലേക്ക് വലിച്ചെറിയാൻ ഫ്രഞ്ച് സർക്കാരിനോട് നിർദ്ദേശിക്കാൻ തയാറാണെന്ന് പിക്കോട്ട് കൂട്ടിച്ചേർത്തു. ലുവ പിഴവ് ഘടകം:Footnotes-ൽ 80 വരിയിൽ : bad argument #1 to 'ipairs' (table expected, got nil)
പിക്കോട്ടുമായി നിക്കോൾസൺ കമ്മിറ്റിയുടെ രണ്ടാമത്തെ കൂടിക്കാഴ്ച 1915 ഡിസംബർ 21 ന് നടന്നു. അറബികളുടെ ഭരണം നടത്തുന്നതിനായി അറേബ്യൻ ആധിപത്യത്തിൽ ഉൾപ്പെടുന്ന അലപ്പോ, ഹമാ, ഹോംസ്, ഡമാസ്കസ് എന്നീ പട്ടണങ്ങളെ അംഗീകരിക്കാൻ താൻ അനുമതി വാങ്ങിയതായി പിക്കോട്ട് പറഞ്ഞു. ഫ്രഞ്ചുകാർ അവരുടെ ആവശ്യങ്ങൾ ഒരു പരിധിവരെ കുറച്ചുകഴിഞ്ഞിരുന്നുവെങ്കിലും ഭാവിയിലെ അറബ് രാജ്യത്ത് ലെബനാനെ ഉൾപ്പെടുത്തണമെന്ന് ബ്രിട്ടീഷുകാർ അവകാശപ്പെട്ടു, ഈ കൂടിക്കാഴ്ചയും ഒരു പ്രതിസന്ധിയിൽ അവസാനിച്ചു. ലുവ പിഴവ് ഘടകം:Footnotes-ൽ 80 വരിയിൽ : bad argument #1 to 'ipairs' (table expected, got nil) [5]
അവലംബം
തിരുത്തുക- ↑ A Line in the Sand, James Barr, p.12
- ↑ "A century on: Why Arabs resent Sykes-Picot". അൽ ജസീറ. Retrieved 2016-05-17.
- ↑
{{cite encyclopedia}}: Empty citation (help) - ↑ A Line in the Sand, James Barr, Simon and Schuster, 2011 Ch.2
- ↑ Official outcome of the negotiations of 21 December 1915; Minutes of the second negotiation meeting on 21 December 1915
കൂടുതൽ വായനയ്ക്ക്
തിരുത്തുക
- The Sykes–Picot Agreement.
{{cite book}}: External link in|title= - Sykes–Picot agreement – text at UNISPAL.
{{cite book}}: External link in|title= - Sykes-Picot from Yale.
{{cite book}}: External link in|title= - Mid East Author.
{{cite book}}: External link in|title= - Erik Jan Zürcher (2004). Turkey: A Modern History. I.B.Tauris. pp. 143–145. ISBN 1-86064-958-0.
- Isaiah Friedman (1992). The Question of Palestine. Transaction Publishers. pp. 97–118. ISBN 0-88738-214-2.
- James Barr (2012). A Line in the Sand: Britain, France and the Struggle That Shaped the Middle East. Simon & Schuster. ISBN 1-84739-457-4.