സുധ റോയ്
ഒരു ഇന്ത്യൻ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ട്രേഡ് യൂണിയനിസ്റ്റും രാഷ്ട്രീയക്കാരിയുമായിരുന്നു സുധ റോയ് (1914-1987). ബംഗാൾ ലേബർ പാർട്ടി, ബോൾഷെവിക് പാർട്ടി ഓഫ് ഇന്ത്യ എന്നിവയുടെ നേതാവായിരുന്ന അവർ പിന്നീട് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ഓഫ് ഇന്ത്യയിൽ ചേർന്നു.[1] ബംഗാളി ഇടതുപക്ഷത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രമുഖ വനിതാ നേതാക്കളിൽ ഒരാളായിരുന്നു അവർ.[2]
യുവത്വം തിരുത്തുക
1914-ൽ ഫരീദ്പൂരിലെ ഒരു കായസ്ഥ ഭൂവുടമ കുടുംബത്തിലാണ് സുധ റോയ് ജനിച്ചത്.[3] 1930 കളിൽ അവർ തൊഴിലാളി പ്രസ്ഥാനത്തിൽ ചേർന്നു. വിദ്യാർത്ഥി കാലഘട്ടത്തിൽ സഹോദരൻ സിസിർ റോയ് ആണ് അവരെ തൊഴിലാളി രാഷ്ട്രീയത്തിലേക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തിയത്.[3][4][5][6] 1933[7] ൽ ബംഗാൾ ലേബർ പാർട്ടി സ്ഥാപിതമായപ്പോൾ സഹോദരനോടൊപ്പം അവർ അതിന്റെ പ്രധാന നേതാവായി.
ബോൾഷെവിക് പാർട്ടി സിപിഐയിൽ ചേരുന്നു തിരുത്തുക
ബോൾഷെവിക് പാർട്ടി 1936-ന്റെ തുടക്കത്തിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയിൽ ചേർന്നപ്പോൾ സുധ റോയിയും സിപിഐയിൽ ചേർന്നു. ബംഗാളിൽ അക്കാലത്ത് നിയമവിരുദ്ധമായിരുന്ന സി.പി.ഐ.യിൽ ചേരുന്ന രണ്ടാമത്തെ വനിതയായിരുന്നു അവർ. ആദ്യത്തേത് ലതിക സെൻ ആയിരുന്നു. 1949 ഏപ്രിൽ 27ന് പോലീസ് വെടിവെപ്പിൽ ലതിക രക്തസാക്ഷിയായി.
ബോൾഷെവിക് പാർട്ടി വീണ്ടും പുനഃസംഘടിപ്പിക്കപ്പെടുകയും ഒരു പാർട്ടിയായി വീണ്ടും ഉയർന്നുവരുകയും ചെയ്തു. ബോൾഷെവിക് പാർട്ടിയുടെ നേതാക്കളായ നിഹാരേന്ദു ദത്ത്, ബിശ്വനാഥ് ദുബെ, സിസിർ റോയ്, തുടങ്ങിയവർ ഫോർവേഡ് ബ്ലോക്ക് രൂപീകരണത്തിൽ ബോസിനെ പിന്തുണയ്ക്കേണ്ടതായിരുന്നുവെന്ന് കരുതി. ദേശീയ ഐക്യമുന്നണിയുടെ പേരിൽ വർഗസഹകരണ നയമാണ് സിപിഐ പിന്തുടരുന്നതെന്നും അവർ കരുതുന്നു. സുധാ റോയ് ത്രിപുരി കോൺഗ്രസിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രതിനിധിയായി പങ്കെടുക്കുകയും പ്രധാനപ്പെട്ട സിപിഐ യോഗങ്ങളിൽ പങ്കെടുക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അവരും സിപിഐ വിട്ട് മറ്റുള്ളവർക്കൊപ്പം ബോൾഷെവിക് പാർട്ടിയിൽ ചേർന്നു.
1941-ൽ, BLP-യിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നതിനായി അവർ ജോലി ഉപേക്ഷിച്ചു.
ലേബർ ഓർഗനൈസർ തിരുത്തുക
1932 നും 1958 നും ഇടയിൽ സുധ ദക്ഷിണ കൽക്കട്ടയിലെ കമല ഗേൾസ് സ്കൂളിൽ ഗണിതശാസ്ത്ര അധ്യാപികയായി ജോലി ചെയ്തു.[8][9][3] അക്കാലത്ത് അവർ അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു തൊഴിലാളി നേതാവായിരുന്നു.[9] ഡോക്ക് തൊഴിലാളികൾക്കിടയിൽ ബഹിൻജി ('ബഹുമാനപ്പെട്ട സഹോദരി') എന്ന് വിളിപ്പേരുള്ള സുധ റോയ്, യൂണിയൻ ജോലികൾക്കായി ദിവസവും ഉച്ചകഴിഞ്ഞ് കിഡർപോർ ഡോക്ക് കടന്നുപോകും.[4][9][8]
സ്ത്രീ പ്രസ്ഥാനം തിരുത്തുക
1943-ൽ വനിതാ പ്രസ്ഥാനത്തിൽ ചേർന്ന സുധ ഓൾ ഇന്ത്യ വിമൻസ് കോൺഫറൻസിൽ സജീവമായിരുന്നു.[3][1] 1954-നും 1982-നും ഇടയിൽ നാഷണൽ ഫെഡറേഷൻ ഓഫ് ഇന്ത്യൻ വുമണിന്റെ വൈസ് ചെയർമാനായിരുന്നു അവർ.[3][10][11]
തിരഞ്ഞെടുപ്പ് രാഷ്ട്രീയം തിരുത്തുക
1951-1952 ലെ പാർലമെന്റ് തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ബിപിഐയുടെ ഏക സ്ഥാനാർത്ഥിയായിരുന്നു സുധ റോയ്.[12] ബരാക്പൂർ നിയോജക മണ്ഡലത്തിൽ നിന്ന അവർ 25,792 വോട്ടുകൾ നേടി (16.2% വോട്ട്).[12]
1954-ൽ അവർ ജയിലിലായി.[3]
1957 ലെ പശ്ചിമ ബംഗാൾ നിയമസഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ഫോർട്ട് മണ്ഡലത്തിലാണ് റോയ് മത്സരിച്ചത്.[13] 9.75% വോട്ടുകൾ നേടിയ അവർ നാലാം സ്ഥാനത്തെത്തി.[13]
യു.ടി.യു.സി.യിൽ തിരുത്തുക
1958-ൽ സുധ റോയിയുടെ യൂണിയനായ ഡോക്ക് മസ്ദൂർ യൂണിയൻ പിളർന്നു. സിസിർ റോയ്, സുധ റോയ്, ബുത്നാഥ് ഡെ എന്നിവരാണ് ബിശ്വനാഥ് ദുബെയ്ക്കെതിരായി വന്നത്.[14] റോയിയുടെ ഗ്രൂപ്പ് ഭൂരിപക്ഷ വിഭാഗമായി മാറിയപ്പോൾ, പിളർപ്പ് യൂണിയനെ ഗണ്യമായി ദുർബലപ്പെടുത്തി.[14]
1960-ൽ സിസിർ റോയ് അന്തരിച്ചു, അദ്ദേഹത്തിന് ശേഷം സുധ റോയ് യുണൈറ്റഡ് ട്രേഡ് യൂണിയൻ കോൺഗ്രസിന്റെ ജനറൽ സെക്രട്ടറിയായി.[15][16][17][18]
സിപിഐയിലേക്ക് തിരുത്തുക
1965-ലെ ബിപിഐ പാർട്ടി സമ്മേളനത്തിൽ ബിപിഐയും സിപിഐയും ലയിക്കണമെന്ന് സുധ റോയ് ആഹ്വാനം ചെയ്തു.[5] സമ്മേളനം ലയനം നിരസിക്കുകയും സുധ റോയിയും അനുയായികളും ബിപിഐ വിട്ട് സിപിഐയിൽ ചേരുകയും ചെയ്തു.[5] സിപിഐയിലേക്ക് മാറിയ ശേഷം അവർ ഓൾ ഇന്ത്യ ട്രേഡ് യൂണിയൻ കോൺഗ്രസിൽ ചേർന്നു.[19]
1970-കളിൽ ബംഗ്ലാദേശ് വിമോചന സമരത്തിന് അവർ ഉറച്ചതും സജീവവുമായ പിന്തുണ നൽകി.
1969 നും 1973 നും ഇടയിൽ സംസ്ഥാന സാമൂഹ്യക്ഷേമ ബോർഡിന്റെ അധ്യക്ഷയായിരുന്നു സുധ റോയ്.[3][20] സുധ റോയ് ആണ് മഹിളാ സാംസ്കാരിക് സായിമേലൻ ('വനിതാ സാംസ്കാരിക സമ്മേളനം') സ്ഥാപിച്ചത്.[3]
ദീർഘനാളത്തെ അസുഖത്തെ തുടർന്ന് 1987 ജൂൺ 7-ന് സുധ റോയ് അന്തരിച്ചു.[21]
അവലംബം തിരുത്തുക
- ↑ 1.0 1.1 Maṇikuntalā Sena (1 April 2001). In search of freedom: an unfinished journey. Stree. p. 57. ISBN 978-81-85604-25-1.
- ↑ Sampa Guha (1996). Political Participation of Women in a Changing Society. Inter-India Publications. p. 105. ISBN 978-81-210-0344-5.
- ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 3.4 3.5 3.6 3.7 Sunil Kumar Sen (1985). The working women and popular movements in Bengal: from the Gandhi era to the present day. K.P. Bagchi. p. 96.
- ↑ 4.0 4.1 Samita Sen (6 May 1999). Women and Labour in Late Colonial India: The Bengal Jute Industry. Cambridge University Press. pp. 229–230. ISBN 978-0-521-45363-9.
- ↑ 5.0 5.1 5.2 S. N. Sadasivan (1977). Party and democracy in India. Tata McGraw-Hill. pp. 90–92.
- ↑ Amitabha Mukherjee (1 January 1996). Women in Indian Life and Society. Punthi Pustak and Institute of Historical Studies. p. 240. ISBN 978-81-85094-97-7.
- ↑ Socialist Perspective. Vol. 17. Council for Political Studies. 1989. p. 276.
- ↑ 8.0 8.1 Labour File: A Bimonthly Journal of Labour and Economic Affairs. Vol. 5. Information and Feature Trust. 2007. p. 116.
- ↑ 9.0 9.1 9.2 Leela Gulati; Jasodhara Bagchi (7 April 2005). A Space of Her Own: Personal Narratives of Twelve Women. SAGE Publications. p. 232. ISBN 978-81-321-0341-7.
- ↑ Link: Indian Newsmagazine. Vol. 16. 1974. p. 34.
- ↑ National Federation of Indian Women. Congress (1981). Tenth Congress, National Federation of Indian Women, Trivandrum, December 27–30, 1980. The Federation. p. 102.
- ↑ 12.0 12.1 Election Commission of India. STATISTICAL REPORT ON GENERAL ELECTIONS, 1951 TO THE FIRST LOK SABHA VOLUME I (NATIONAL AND STATE ABSTRACTS & DETAILED RESULTS)
- ↑ 13.0 13.1 Election Commission of India. STATISTICAL REPORT ON GENERAL ELECTION, 1957 TO THE LEGISLATIVE ASSEMBLY OF WEST BENGAL
- ↑ 14.0 14.1 Michael v. d Bogaert (1970). Trade Unionism in Indian Ports: A Case Study at Calcutta and Bombay. Shri Ram Centre for Industrial Relations. p. 26.
- ↑ Harold A. Crouch (1966). Trade Unions and Politics in India. Manaktalas. p. 233.
- ↑ United Trades Union Congress (1964). Report. UTUC. p. 7.
- ↑ The Times of India Directory and Year Book Including Who's who. Bennett, Coleman & Company. 1967. p. 528.
- ↑ The Call. Vol. 16. S. Bhattacharya. 1964. p. 87.
- ↑ Paul Francis Magnelia (1967). The International Union of Students. Peninsula Lithograph Company. p. 185.
- ↑ National Council of Women in India Bulletin. National Council of Women in India. 1971. p. 45.
- ↑ Trade Union Record. Vol. 45. All-India Trade Union Congress. 1987. p. 116.