വിജയബാഹു ഒന്നാമൻ
ശ്രീലങ്കയിലെ ഒരു മധ്യകാല രാജാവായിരുന്നു വിജയബാഹു ഒന്നാമൻ (ജനനം കീർത്തി രാജകുമാരൻ) (ഭരിച്ചത് 1055–1110). രാജകുടുംബത്തിൽ ജനിച്ച വിജയബാഹു ചോള അധിനിവേശത്തിലാണ് വളർന്നത്. 1055-ൽ അദ്ദേഹം രാജ്യത്തിന്റെ തെക്കൻ ഭാഗങ്ങളിൽ റുഹൂണ പ്രിൻസിപ്പാലിറ്റിയുടെ ഭരണം ഏറ്റെടുത്തു. പതിനേഴു വർഷത്തെ നീണ്ട പ്രചാരണത്തെത്തുടർന്ന്, 1070-ൽ അദ്ദേഹം ചോളരെ ദ്വീപിൽ നിന്ന് വിജയകരമായി പുറത്താക്ക[1][2][3][4]ഒരു നൂറ്റാണ്ടിനിപ്പുറം ആദ്യമായി രാജ്യം വീണ്ടും ഒന്നിച്ചു.[5][6]അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണകാലത്ത് അദ്ദേഹം ശ്രീലങ്കയിൽ ബുദ്ധമതം പുനഃസ്ഥാപിക്കുകയും യുദ്ധസമയത്ത് അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങൾക്കുണ്ടായ കേടുപാടുകൾ പരിഹരിക്കുകയും ചെയ്തു. അദ്ദേഹം തിഹോഷിൻ പഗോഡ (ശ്രീലങ്കയുടെ പ്രഭു ബുദ്ധന്റെ ചിത്രം) ബർമ്മ രാജാവായ അലൗങ്‌സിതുവിന് സമർപ്പിച്ചു, അത് ഇപ്പോഴും പക്കോക്കുവിലാണ്.
| Vijayabahu I | |
|---|---|
| King of Polonnaruwa
| |
| |
| Polonnaruwa Velakkara inscription of Vijayabahu I | |
| ഭരണകാലം | 1055–1110 |
| കിരീടധാരണം | 1072/1073 |
| മുൻഗാമി | Kassapa VII |
| പിൻഗാമി | Jayabâhu I |
| പിതാവ് | Moggallana of Ruhuna |
| മാതാവ് | Lokitha |
| മതം | Buddhism |
മുൻകാലജീവിതം
തിരുത്തുക1039-ൽ ചോള അധിനിവേശത്തിൻ കീഴിലുള്ള റുഹൂണ പ്രിൻസിപ്പാലിറ്റിയിൽ കിറ്റി (കീതി) എന്ന പേരിലാണ് വിജയബാഹു ജനിച്ചത്. [7] തൽഫലമായി, അദ്ദേഹത്തിന് പതിനഞ്ച് വയസ്സുള്ളപ്പോൾ, റുഹൂണയിലെ രാജാവാകുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ കിറ്റി അത്തരം ഭരണാധികാരികളിൽ അവസാനത്തെ ലോകിസ്സരയെ പരാജയപ്പെടുത്തി. തുടർന്ന്, 1055-ൽ അദ്ദേഹം റുഹുണയിലെ രാജാവാകുകയും വിജയബാഹു എന്ന പേര് നേടുകയും ചെയ്തു.
"പാണകടുവ തമ്പ സന്നാസ" പ്രകാരം (വിജയബാഹു ഒന്നാമൻ രാജാവ് തന്റെ ഉന്നത സൈനിക ഉദ്യോഗസ്ഥന് നൽകിയ സമ്മാനങ്ങളെയും വഴിപാടുകളെയും കുറിച്ച് ചെമ്പ് ഷീറ്റിൽ എഴുതിയിരിക്കുന്ന പാണകടുവ ലിഖിതം) കിത്തി രാജകുമാരന്റെയും മൊഗല്ലാന രാജാവിന്റെയും മുഴുവൻ കുടുംബവും റുഹുനു ദണ്ഡനായക സിത്നാരു-ബിം ബുദാൽനവന്റെ സംരക്ഷണത്തിലായിരുന്നു. രാജ്യത്തെ ഒരേ പതാകയ്ക്ക് കീഴിലാക്കാൻ അദ്ദേഹം രാജാവിന് വലിയ പിന്തുണ നൽകി.[8]
ചോളസൈന്യം റുഹുണയിൽ വിജയബാഹുവിന്റെ സൈന്യത്തെ നിരന്തരം ആക്രമിച്ചു. എന്നിരുന്നാലും, 1058-ഓടെ ചോളരിൽ നിന്ന് റുഹുണയെ മോചിപ്പിക്കാനും അത് തന്റെ പൂർണ്ണ നിയന്ത്രണത്തിലാക്കാനും അദ്ദേഹത്തിന് കഴിഞ്ഞു.
പോളോൺനാരുവയെ പിടിച്ചെടുക്കാനുള്ള ആദ്യ ശ്രമം
തിരുത്തുകറുരുണയെ നേടിയ ശേഷം, രാജ്യത്തിന്റെ തലസ്ഥാനമായ പോളൂൺനരുവയെ പിടിച്ചെടുക്കുക എന്നതായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം. 1066 ൽ അദ്ദേഹം പോളോൺനാരുവയ്ക്കെതിരെ ആദ്യത്തെ ആക്രമണം ആരംഭിച്ചു. [9] നഗരത്തെ ചുരുക്കസമയം കൊണ്ടു പിടിച്ചെടുത്തു. എന്നിരുന്നാലും, ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ നിന്ന് സൈന്യബലം ലഭിച്ച ശേഷം, വിജയബാഹുവിനെ ഓടിക്കാൻ ചോള സൈന്യം വീണ്ടും ആക്രമിച്ചു. [10][11]
ഇതിനുശേഷം അദ്ദേഹം വകിരിയഗലയിൽ സ്വയം സ്ഥാപിക്കുകയും പോളോണരുവായെ പിടിക്കാൻ പുതിയ ശ്രമത്തിനായി തന്റെ സൈന്യത്തെ സംഘടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. ഈ സമയത്ത്, സിംഹാസനത്തിനുവേണ്ടിയുള്ള മത്സര നേതാക്കളിൽ നിന്നുള്ള കലാപങ്ങളും അദ്ദേഹത്തിന് ലഭിക്കേണ്ടിവന്നു. തലസ്ഥാനം തിരിച്ചുപിടിക്കാൻ ഈ കലാപങ്ങളെ മറികടന്ന് വിജയബാഹു തന്റെ സൈന്യങ്ങൾ ശേഖരിച്ചു. പക്ഷേ ചോള സൈന്യത്തിനെതിരെ മറ്റൊരു ആക്രമണത്തിന് ശക്തമായിരുന്നില്ല. അദ്ദേഹം റുത്തൂനയിൽ കത്തരാഗമയെ തന്റെ തലസ്ഥാനമാക്കി, ചോളന്മാരെ പരാജയപ്പെടുത്താൻ ഒരു സൈന്യം സംഘടിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങി.
പോളോൺനാരുവയിലെ രണ്ടാമത്തെ ആക്രമണം
തിരുത്തുക
1069-1070 ൽ, തമിഴ്നാട്ടിലെ ചോള സാമ്രാജ്യത്തിൽ ആഭ്യന്തരയുദ്ധം പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ടു. രാജ്യം പ്രക്ഷുബ്ധമായി. [9] ചോള സാമ്രാജ്യത്തിനുള്ളിലുള്ള ആശങ്കകൾ ശ്രീലങ്കയിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് വിജയനവാഹുവിനെ തടഞ്ഞു. ഇത് വിജയനവാഹുവിനെ വീണ്ടും ആക്രമിക്കാൻ അവസരം നൽകി. ബർമ, പാണ്ഡ്യ തുടങ്ങിയ ചോളന്മാരെ തോൽപ്പിക്കാൻ അദ്ദേഹം പല രാജ്യങ്ങളുടെയും പിന്തുണ നേടിയിട്ടുണ്ട്.
വലയേ നദിയുടെ തെക്ക് ഭാഗത്തുള്ള മഹാനഗകുലയിൽ നിന്ന് ആരംഭിച്ച് വിജയബാഹു മൂന്ന് മുന്നണികളിൽ നിന്ന് പോളോൺനാരുവയെ ആക്രമിക്കാൻ മൂന്ന് സൈന്യങ്ങളെ അയച്ചു. ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ നിന്ന് എത്തുന്ന ഏതെങ്കിലും സേനയെ നേരിടാൻ രാജ്യത്തിന്റെ പടിഞ്ഞാറൻ തീരത്ത് മഹാതിത്ത തുറമുഖത്തേക്ക് ഒരു സൈന്യത്തെ അയച്ചു. അതിനുശേഷം, ഈ സൈന്യത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം പോളോൺനാരുവയിലേക്ക് മാറി വടക്ക് പടിഞ്ഞാറ് ഭാഗത്ത് നിന്ന് ആക്രമിച്ചു. മറ്റ് ഭാഗങ്ങളിൽ സൈന്യബലം വരുന്നത് തുറമുഖങ്ങൾ തടഞ്ഞു. ഒരു രണ്ടാമത്തെ സൈന്യം കിഴക്ക് നിന്ന് മാഗാമയിലുടനീളം അയച്ചു. മൂന്നാമത്തേതും പ്രധാനവുമായ ശക്തി രാജ്യമെമ്പാടും രാജാവിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ മുന്നേറി. ഈ മൂന്ന് സൈന്യങ്ങളാൽ ചുറ്റപ്പെട്ടപ്പോൾ വിജയനബാഹുവിന്റെ സൈന്യം നഗരത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് പോളൺനരുവ ഉപരോധിച്ചു. 1070-ൽ വിജയബാഹു പോളോൺനാരുവയുടെ ഭരണാധികാരിയായി. [9][12] അക്കാലത്ത് ശ്രീലങ്ക തംബപാണി എന്നറിയപ്പെട്ടു.
അവലംബം
തിരുത്തുക- ↑ K. M. De Silva (1981). A History of Sri Lanka. University of California Press. pp. 61–. ISBN 978-0-520-04320-6. Retrieved 19 April 2012. "In their expulsion from the island"
- ↑ Bangalore Suryanarain Row (1905). A History of Vijayanagar: The Never to be Forgotten Empire. Asian Educational Services. pp. 40–. ISBN 978-81-206-0860-3.
- ↑ Akira Hirakawa; Paul Groner (1993). A History of Indian Buddhism: From Śākyamuni to Early Mahāyāna. Motilal Banarsidass. pp. 126–. ISBN 978-81-208-0955-0.
- ↑ Spencer, George W. (May 1976). "The Politics of Plunder: The Cholas in Eleventh-Century Ceylon". The Journal of Asian Studies. 35 (3): 405–419. doi:10.2307/2053272. JSTOR 2053272.
When the Cholas were finally driven out of the Island. page 412
- ↑ Codrington, H.W (1926). A Short History of Ceylon. London: Macmillan & Co. ISBN 9780836955965. OCLC 2154168.
- ↑ "A BRIEF HISTORY OF SRI LANKA". Tim Lambert. localhistories.org. Retrieved 2008-09-12.
- ↑ Indian History with Objective Questions and Historical Maps Twenty-Sixth Edition 2010, South India page 59
- ↑ "Panakaduwa Copper Plate Grant". Lanka Pradeepa. 26 March 2018. Retrieved 1 January 2021.
- ↑ 9.0 9.1 9.2 "THE POLONNARUWA KINGS". Rhajiv Ratnatunga. lakdiva.org. Retrieved 2008-09-12.
- ↑ Prince Kurukulattaraiyan, Vijayabahu the Great's commander: The Karava of Ceylon, M.D.Raghavan, p.9-10
- ↑ Kurukulattaraiyan. "The prince with the golden anklet". Epigraphica Indica. 21, part 5 (38): 220–50.
- ↑ "Polonnaruwa, Sri Lanka".