റീമർ-ടീമാൻ രാസപ്രവർത്തനം
കാൾ റെയ്മർ
ഓർത്തോ - ഫിനോളുകളുടെ ഉൽപ്പാദനത്തിന് ഉപയോഗിക്കുന്ന ഒരു രാസപ്രവർത്തനമാണ് റീമർ-ടീമാൻ രാസപ്രവർത്തനം ; [1] [2] [3] [4] [5] ഏറ്റവും ലളിതമായ ഉദാഹരണം ഫിനോൾ സാലിസിലാൾഡിഹൈഡിലേക്ക് പരിവർത്തനം ചെയ്യുക എന്നതാണ്. കാൾ റീമൻ, ഫേർഡിനെന്റ് ടീമാൻ എന്നിവരാണ് ഈ രാസപ്രവർത്തനം കണ്ടെത്തിയത് [6] [7]
രാസപ്രവർത്തനത്തിന്റെ ക്രിയാവിധി തിരുത്തുക
ക്ലോറോഫോം ( 1 ) ഒരു ശക്തമായ ക്ഷാരം (സാധാരണയായി ഹൈഡ്രോക്സൈഡ് ) ഉപയോഗിച്ച് ഡിപ്രോടോണേറ്റ് ചെയ്ത് ക്ലോറോഫോം കാർബാനയോൺ ( 2 ) രൂപപ്പെടുത്തുന്നു. ഇത് ഡൈക്ലോറോകാർബീൻ ( 3 ) നൽകുന്നതിന് ആൽഫ-വിലോപനത്തിന് വിധേയമാകുന്നു; ഇതാണ് പ്രധാന റിയാക്ടീവ് സ്പീഷീസ്. നെഗറ്റീവ് ചാർജ്ജിതമായ ഫിനോക്സൈഡ് ( 5 ) നൽകുന്നതിന് ഹൈഡ്രോക്സൈഡ് ഫിനോൾ ( 4 ) ഡിപ്രൊട്ടോണേറ്റ് ചെയ്യും. അതിനുശേഷം നെഗറ്റീവ് ചാർജ് ആരോമാറ്റിക് റിംഗിലേക്ക് ഡീലോക്കലൈസ് ചെയ്യപ്പെടുന്നു, ഇത് അതിനെ കൂടുതൽ ന്യൂക്ലിയോഫിലിക് (ന്യൂക്ലിയസ് സ്നേഹി) ആക്കുന്നു. ഡിക്ലോറോകാർബീനിലെ ന്യൂക്ലിയോഫിലിക് ആക്രമണം ഒരു ഇന്റർമീഡിയറ്റ് ഡിക്ലോറോമീഥൈലിനാൽ പുനഃസ്ഥാപിതമായ ഫിനോൾ നൽകുന്നു ( 7 ). ക്ഷാര സാന്നിദ്ധ്യത്തിലുള്ള ജലവിശ്ലേഷണത്തിനുശേഷം, ആവശ്യമുള്ള ഉൽപ്പന്നമായ സാലിസിലാൽഡിഹൈഡ് ( 9 ) രൂപം കൊള്ളുന്നു. [8]
വരണാത്മകത തിരുത്തുക
അതിന്റെ 2 ഇലക്ട്രോൺ പിൻവലിക്കുന്ന ക്ലോറിൻ ഗ്രൂപ്പുകൾ കാരണം, കാർബീൻ ( 3 ) വളരെ ഇലക്ട്രോൺ കുറഞ്ഞ സംയുക്തമാണ്. അതിനാൽ ഇത് ഇലക്ട്രോൺ സമ്പന്നമായ ഫിനോക്സൈഡിലേക്ക് ( 5 ) ആകർഷിക്കപ്പെടുന്നു. ഈ ഇടപെടൽ തിരഞ്ഞെടുത്ത ഓർത്തോ-ഫോർമിലേഷനെ അനുകൂലിക്കുന്നു.
രാസപ്രവർത്തനത്തിനായുള്ള വ്യവസ്ഥകൾ തിരുത്തുക
ഹൈഡ്രോക്സൈഡുകൾ സാധാരണയായി ക്ലോറോഫോമിൽ ലയിക്കുന്നില്ല, അതിനാൽ പ്രതിപ്രവർത്തനം സാധാരണയായി ഒരു രണ്ട് ഫേസ് ലായക (ബൈഫേസ് സോൾവെന്റ്) സംവിധാനത്തിലാണ് നടത്തുന്നത്. ലളിതമായ അർത്ഥത്തിൽ ഇതിൽ ജലീയ ഹൈഡ്രോക്സൈഡ് ലായനിയും ക്ലോറോഫോം അടങ്ങിയ ഓർഗാനിക് ഫേസും അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അതിനാൽ രണ്ട് അഭികർമ്മകങ്ങളും വേർതിരിക്കപ്പെടുന്നു. പ്രതിപ്രവർത്തനം നടക്കുന്നതിന് അവ ഒരുമിച്ച് കൊണ്ടുവരണം. ദ്രുതഗതിയിലുള്ള മിശ്രണം, ഫേസ് ട്രാൻസ്ഫർ ഉൽപ്രേരകങ്ങൾ , അല്ലെങ്കിൽ എമൽസിഫയിംഗ് ഏജന്റ് എന്നിവയാൽ ഇത് നേടാനാകും ( 1,4-ഡയോക്സൈൻ ഒരു ലായകമായി ഉപയോഗിക്കുന്നത് ഒരു ഉദാഹരണമാണ്).
പ്രക്രിയ ആരംഭിക്കുന്നതിന് അഭികാരകങ്ങളെ (രാസപ്രവ‍ർത്തനത്തെ) സാധാരണഗതിയിൽ ചൂടാക്കേണ്ടതുണ്ട്, എന്നിരുന്നാലും ഒരിക്കൽ ആരംഭിച്ച റീമർ-ടീമാൻ പ്രവർത്തനം വളരെയധികം താപമോചകമാകാം. ഈ സമ്മിശ്രണം തെർമൽ റൺവേയ്ക്ക് സാധ്യത നൽകുന്നു.
ഭാവി ഗുണങ്ങൾ തിരുത്തുക
നാഫ്‍ത്തോളുകൾ പോലുള്ള ഹൈഡ്രോക്സി-ആരോമാറ്റിക് സംയുക്തങ്ങൾക്ക് റീമർ-ടീമാൻ രാസപ്രവർത്തനം വളരെ ഫലപ്രദമാണ്. [9] ഇലക്ട്രോൺ സമ്പന്നമായ ഹെറ്ററോസൈക്കിളുകളായ പൈറോളുകൾ, ഇൻഡോളുകൾ എന്നിവയും പ്രതീക്ഷിക്കാം.
ഡൈസൈക്ലോകാർബീനുകൾക്ക് ആൽക്കീനുമായും, അമീനുമായും പ്രവർത്തിച്ച് യഥാക്രമം ഡൈക്ലോറോസൈക്ലോപ്രൊപ്പെയ്നും, ഐസോസയനൈഡും രൂപീകരിക്കാൻ സാധിക്കുന്നു. അതിനാൽ, ഈ ഫംഗ്ഷണൽ ഗ്രൂപ്പുകൾ വഹിക്കുന്ന സബ്‌സ്‌ട്രേറ്റുകൾക്ക് റീമർ-ടീമാൻ പ്രവർത്തനം അനുയോജ്യമല്ലായിരിക്കാം. കൂടാതെ, പല സംയുക്തങ്ങൾക്കും ഹൈഡ്രോക്സൈഡിന്റെ സാന്നിധ്യത്തിൽ ചൂടാക്കുന്നത് നേരിടാൻ കഴിയില്ല.
മറ്റ് രീതികളുമായി താരതമ്യം ചെയ്യൽ തിരുത്തുക
ഗട്ടർമാൻ പ്രവർത്തനം, ഗട്ടർമാൻ-കോക്ക് രാസപ്രവർത്തനം, വിൽസ്മിയർ-ഹാക്ക് പ്രവർത്തനം അല്ലെങ്കിൽ ഡഫ് രാസപ്രവർത്തനം എന്നിങ്ങനെ വിവിധ രീതികളിലൂടെ ആരോമാറ്റിക് സംയുക്തങ്ങളുടെ നേരിട്ടുള്ള ഉൽപ്പാദനം സാധ്യമാകും. എന്നിരുന്നാലും, പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ എളുപ്പവും സുരക്ഷയും കണക്കിലെടുക്കുമ്പോൾ, രാസസംയോജനത്തിനായി തിരഞ്ഞെടുത്ത ഏറ്റവും പ്രയോജനകരമായ റൂട്ടാണ് റീമർ-ടീമാൻ പ്രവർത്തനം. മുമ്പ് സൂചിപ്പിച്ച രാസപ്രവർത്തനങ്ങളിൽ, അമ്ലസ്വഭാവം അല്ലെങ്കിൽ ജലീയ സ്വഭാവം ആവശ്യമില്ലാത്ത ഒരേയൊരു സംശ്ലേഷണ പാതയാണ് ഇത്. [3] കൂടാതെ ഗട്ടർമാൻ-കോക്ക്, വിൽസ്മിയർ-ഹാക്ക് പ്രതികരണങ്ങൾ ഫിനോൾ സബ്സ്റ്റേറ്റുകൾക്ക് ബാധകമല്ല.
വ്യതിയാനങ്ങൾ തിരുത്തുക
ക്ലോറോഫോമിന് പകരമായി കാർബൺ ടെട്രാക്ലോറൈഡ് ഉപയോഗിച്ച് ഫിനോളിക് ആസിഡുകൾ ലഭിക്കുന്നതിന് റീമർ-ടീമാൻ രാസപ്രവർത്തനം ഉപയോഗിക്കാം. [10] ഉദാഹരണത്തിന്, ഫിനോളുമായുള്ള ഇപ്രകാരം മാറ്റം വരുത്തിയ പ്രതികരണം പ്രതീക്ഷിച്ച ഉൽപ്പന്നമായ സാലിസിലാൾഡിഹൈഡിനേക്കാൾ സാലിസിലിക് ആസിഡ് നൽകും.
അവലംബം തിരുത്തുക
- ↑ Reimer, K.; Tiemann, Ferd. (1876). "Ueber die Einwirkung von Chloroform auf Phenole und besonders aromatische Oxysäuren in alkalischer Lösung" [On the effect of chloroform on phenols and particularly aromatic oxyacids in alkaline solution]. Berichte der Deutschen Chemischen Gesellschaft. 9 (2): 1268–1278. doi:10.1002/cber.18760090270.
- ↑ Wynberg, Hans (1960). "The Reimer-Tiemann Reaction". Chemical Reviews. 60 (2): 169–184. doi:10.1021/cr60204a003.
- ↑ 3.0 3.1 Wynberg and Meijer, Egbert, Hans; Meijer, Egbert W. (2005). The Reimer–Tiemann Reaction. p. 14. doi:10.1002/0471264180.or028.01. ISBN 9780471264187.
- ↑ Dauben, William G. (1982). "The Reimer-Tiemann Reaction". Organic Reactions, Volume 28. Hoboken, NJ: Wiley-Interscience. pp. 1–36. doi:10.1002/0471264180.or028.01. ISBN 978-0471861416.
- ↑ Wynberg, Hans (1991). "The Reimer–Tiemann Reaction". Vol. 2. pp. 769–775. doi:10.1016/B978-0-08-052349-1.00048-2. ISBN 978-0-08-052349-1.
{{cite book}}:|work=ignored (help); Missing or empty|title=(help) - ↑ Reimer, K. (1876). "Ueber eine neue Bildungsweise aromatischer Aldehyde" [On a new way of forming aromatic aldehydes]. Berichte der Deutschen Chemischen Gesellschaft (in German). 9: 423–424. doi:10.1002/cber.187600901134.
{{cite journal}}: CS1 maint: unrecognized language (link) - ↑ Reimer, Karl (1883) "Sitzung vom 22. Januar 1883". Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft. 16, p. 101.
- ↑ Hine, Jack; Van Der Veen, James M. (December 1959). "The Mechanism of the Reimer-Tiemann Reaction". Journal of the American Chemical Society. 81 (24): 6446–6449. doi:10.1021/ja01533a028.
- ↑ Russell, Alfred; Lockhart, Luther B. (1942). "2-HYDROXY-1-NAPHTHALDEHYDE". Organic Syntheses. 22: 63. doi:10.15227/orgsyn.022.0063.
- ↑ Gaonkar, A.V.; Kirtany, J.K. (2010). "ChemInform Abstract: Reimer-Tiemann Reaction Using Carbon Tetrachloride". ChemInform. 22 (41): 1991. doi:10.1002/chin.199141092.