Babuappat

എനിക്ക് മീൻ ഇഷ്ടമാണ്. എനിക്ക് കോഴികളെ, പൂവനെയും, പിടയെയും ഇഷ്ടമാണ്. ആടിനെയും എനിക്കിഷ്ടമാണ്. പോത്ത്, പൂച്ച, നായ, അരയന്നത്തെ, (ഞാനിതുവരെ ഒന്നിനെ ശരിക്കു നേരിൽ കണ്ടിട്ടില്ല),  സിംഹത്തെ, നരിയെ, പുള്ളിപ്പുലിയെ, കടുവയെ, കരടിയെ, മുയലിനെ, എലിയെ, വവ്വാലിനെ, പല്ലിയെ, പഴുതാരയെ, പാമ്പിനെ, കൂറയെ, കുരുടിയെ, കുതിരയെ, അണ്ണാറക്കണ്ണനെ, ചിതലിനെ, ചിലന്തിയെ, തേനീച്ചയെ...ഹാഹഹ എല്ലാത്തിനെയും എനിക്ക്  എന്തൊരിഷ്ടമാണെന്നോ?  എനിക്ക് നിങ്ങളെയും ഇഷ്ടമാണ്. ഇവയോടൊപ്പമുള്ള ഒരു ജീവിതം എനിക്കിഷ്ടമാണ്. രസമല്ലേ, അത് ശരിക്കും?

രാത്രിയിലും, പകലുകളിലൂടെയും ഇത് തുടർന്ന് കൊണ്ടേയിരിക്കും.  ക്രിത്യമായകൃത്യമായ ഒരു കാരണവും ഉള്ളതായി മനസ്സിലാവുകയുമില്ല. ഇങ്ങനെ ഒരു ഭാവം സ്ഥായിയായി വരുമ്പോൾ നമ്മൾ ഒരു തിരിച്ചു പോക്കിൻ തീർത്ഥാടനം തുടങ്ങണം; ഒരു തിരഞ്ഞു നോക്കൽ, തിരിഞ്ഞു നോക്കൽ തീർത്ഥാടനം. തീർത്തും അന്തർമുഖനായിട്ടു വേണം ഈ തീർത്ഥാടനത്തിൽ ഏർപ്പെടാൻ. ഈ കനം തൂങ്ങലിന്റെ ഹേതുവെന്തെന്നു തിരഞ്ഞൊരു തിരിക്കൽ. കണ്ടെത്തിയെന്നോ, ഇല്ലെന്നോ അല്ല കാര്യം. മനസ്സൊന്നു, ശക്തമാവാൻ ഇത് മതി. ഇതിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കൊരു വഴിയെങ്ങനെ എന്നുള്ളതിലേക്കത്  താനെ തിരിയും. ഇതിനെയാണ് സർഗാത്മക നിസ്സംഗത എന്ന് പറയുന്നത്, അല്ലെങ്കിൽ പറയാവുന്നത്. ഇതിങ്ങനെ എല്ലയ്പോഴും ഏതിനും തുടരാവുന്നതാണ്, അങ്ങിനെ നിങ്ങൾ ഒരു കച്ചിതുരുമ്പ് കണ്ടെത്തിപ്പിടിച്ച് ഇതിൽ നിന്ന് പുറത്തു കടക്കും.

ഇത് ഒരു നൈസർഗ്ഗീക പ്രവണതയാണ്. മിനക്കേടൊന്നും അധികം വേണ്ടാത്തതാണ്. എപ്പോഴൊക്കെ ഈ തരം മേഘം വന്നു മനം കറുക്കുന്നുവോ അപ്പോഴൊക്കെ ഇത് തുടരാം. അങ്ങനെ ഒരു സന്ദർഭത്തിൽ ഈ കാർമേഘത്തിന്റെ ഉരുണ്ടു കൂടൽ മുഴുവനായും നിന്ന് കിട്ടുന്നു. പിന്നെ അത് ഉണ്ടാവുകയേയില്ല.  രസകരമായ ഒരനുഭൂതി മനസ്സിൽ തളം കെട്ടി നിൽക്കുന്നതായി അനുഭവപ്പെടും. ഇത് സ്ഥായിയായി നിൽക്കുമ്പോൾ അതിനെ ആനന്ദം എന്ന് പറയുന്നു. ഒരു തരം നിശബ്ദ രസം, വന്നു മനസ്സ് നിറഞ്ഞു കവിയുന്ന അനുഭവം.

എല്ലവർക്കും ഇതുണ്ടാവട്ടെ, സകല ലോകത്തിലുള്ള സകലർക്കും. ഇത് സത്യവും സ്ഥിരമായതും ആണ്.  ഓം ശാന്തി, ശാന്തി, ശാന്തിഹി:

[[:en:User:Babuappat|ഇത് ഇംഗ്ലീഷിൽ വായിക്കാൻ ഇവിടെ തൊടുക.]]