മനോവികാരം

ചിന്തകൾ, വികാരങ്ങൾ, പെരുമാറ്റ പ്രതികരണങ്ങൾ, ഒരു പരിധിവരെ ആനന്ദം അല്ലെങ്കിൽ അനിഷ്ടം എന്നിവയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ന്യൂറോ ഫിസിയോളജിക്കൽ മാറ്റങ്ങളാൽ ഉണ്ടാകുന്ന ശാരീരികവും മാനസികവുമായ അവസ്ഥകളാണ് വികാരങ്ങൾ.[1][2][3][4]  വികാരങ്ങൾ പലപ്പോഴും മാനസികാവസ്ഥ, സ്വഭാവം, വ്യക്തിത്വം, സ്വഭാവം അല്ലെങ്കിൽ സർഗ്ഗാത്മകത എന്നിവയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.[7]

മനഃശാസ്ത്രം, വൈദ്യശാസ്ത്രം, ചരിത്രം, വികാരങ്ങളുടെ സാമൂഹ്യശാസ്ത്രം, കമ്പ്യൂട്ടർ സയൻസ് എന്നിവയുൾപ്പെടെ നിരവധി മേഖലകൾ സംഭാവന ചെയ്യുന്നതിനാൽ കഴിഞ്ഞ രണ്ട് ദശാബ്ദങ്ങളായി വികാരത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഗവേഷണം വർദ്ധിച്ചു. വികാരങ്ങളുടെ ഉത്ഭവം, പ്രവർത്തനം, മറ്റ് വശങ്ങൾ എന്നിവ വിശദീകരിക്കാനുള്ള നിരവധി ശ്രമങ്ങൾ ഈ വിഷയത്തിൽ തീവ്രമായ ഗവേഷണം വളർത്തിയെടുത്തു. വികാരത്തിൻ്റെ പരിണാമ ഉത്ഭവത്തെക്കുറിച്ചും സാധ്യമായ ലക്ഷ്യത്തെക്കുറിച്ചും സിദ്ധാന്തം പറയുന്നത് ചാൾസ് ഡാർവിൻ്റെ കാലത്താണ്. നിലവിലെ ഗവേഷണ മേഖലകളിൽ വികാരത്തിൻ്റെ ന്യൂറോ സയൻസ് ഉൾപ്പെടുന്നു, പിഇടി, എഫ്എംആർഐ സ്കാനുകൾ പോലുള്ള ഉപകരണങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് തലച്ചോറിലെ ചിത്ര പ്രക്രിയകൾ പഠിക്കുന്നു.

ഒരു യാന്ത്രിക വീക്ഷണകോണിൽ നിന്ന്, വികാരങ്ങളെ "ഒരു പ്രത്യേക ശാരീരിക പ്രവർത്തനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു പോസിറ്റീവ് അല്ലെങ്കിൽ നെഗറ്റീവ് അനുഭവം" എന്ന് നിർവചിക്കാം. , സൈക്കോഫിസിയോളജിക്കൽ മാറ്റങ്ങൾ, ഉപകരണ സ്വഭാവം.[9][10] ഒരു കാലത്ത്, അക്കാദമിക് വിദഗ്ധർ ഒരു ഘടകം ഉപയോഗിച്ച് വികാരത്തെ തിരിച്ചറിയാൻ ശ്രമിച്ചു: ആത്മനിഷ്ഠ അനുഭവമുള്ള വില്യം ജെയിംസ്, ഉപകരണ സ്വഭാവമുള്ള പെരുമാറ്റ വിദഗ്ധർ, ശാരീരിക മാറ്റങ്ങളുള്ള സൈക്കോഫിസിയോളജിസ്റ്റുകൾ തുടങ്ങിയവ. അടുത്തിടെ, വികാരം എല്ലാ ഘടകങ്ങളും ഉൾക്കൊള്ളുന്നുവെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. വികാരത്തിൻ്റെ വിവിധ ഘടകങ്ങളെ അക്കാദമിക് അച്ചടക്കത്തെ ആശ്രയിച്ച് കുറച്ച് വ്യത്യസ്തമായി തരം തിരിച്ചിരിക്കുന്നു. മനഃശാസ്ത്രത്തിലും തത്ത്വചിന്തയിലും, വികാരം സാധാരണയായി ഒരു ആത്മനിഷ്ഠവും ബോധപൂർവവുമായ അനുഭവം ഉൾക്കൊള്ളുന്നു, ഇത് പ്രാഥമികമായി സൈക്കോഫിസിയോളജിക്കൽ പ്രകടനങ്ങൾ, ജീവശാസ്ത്രപരമായ പ്രതികരണങ്ങൾ, മാനസികാവസ്ഥകൾ എന്നിവയാൽ സവിശേഷതയാണ്. വികാരത്തിൻ്റെ സമാനമായ ബഹുഘടക വിവരണം സാമൂഹ്യശാസ്ത്രത്തിൽ കാണപ്പെടുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, പെഗ്ഗി തോയിറ്റ്സ് വികാരങ്ങളെ ഫിസിയോളജിക്കൽ ഘടകങ്ങൾ, സാംസ്കാരികമോ വൈകാരികമോ ആയ ലേബലുകൾ (കോപം, ആശ്ചര്യം മുതലായവ), പ്രകടമായ ശരീര പ്രവർത്തനങ്ങൾ, സാഹചര്യങ്ങളുടെയും സന്ദർഭങ്ങളുടെയും വിലയിരുത്തൽ എന്നിവ ഉൾപ്പെടുന്നതായി വിവരിക്കുന്നു.[11] യുക്തിചിന്തയും തീരുമാനങ്ങളെടുക്കലും പോലെയുള്ള വൈജ്ഞാനിക പ്രക്രിയകൾ പലപ്പോഴും വൈകാരിക പ്രക്രിയകളിൽ നിന്ന് വേറിട്ടുനിൽക്കുന്നു, ഇത് "ചിന്തയും" "വികാരവും" തമ്മിൽ ഒരു വിഭജനം ഉണ്ടാക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, എല്ലാ വികാര സിദ്ധാന്തങ്ങളും ഈ വേർപിരിയലിനെ സാധുതയുള്ളതായി കണക്കാക്കുന്നില്ല.

ഇക്കാലത്ത്, ക്ലിനിക്കൽ, ക്ഷേമത്തിൻ്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ വികാരങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള മിക്ക ഗവേഷണങ്ങളും ദൈനംദിന ജീവിതത്തിലെ വൈകാരിക ചലനാത്മകതയിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നു, പ്രധാനമായും നിർദ്ദിഷ്ട വികാരങ്ങളുടെ തീവ്രത, അവയുടെ വ്യതിയാനം, അസ്ഥിരത, നിഷ്ക്രിയത്വം, വ്യത്യാസം, അതുപോലെ വികാരങ്ങൾ ഓരോന്നും എങ്ങനെ വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നു അല്ലെങ്കിൽ മങ്ങിക്കുന്നു. മറ്റ് കാലക്രമേണ, ആളുകൾ തമ്മിലുള്ള ഈ ചലനാത്മകതയിലെ വ്യത്യാസങ്ങളും ജീവിതകാലം മുഴുവൻ