സംസ്കൃതവൽക്കരണം
സംസ്കൃതവൽക്കരണം (അല്ലെങ്കിൽ സംസ്കൃതവൽക്കരണം) എന്നത് സാമൂഹ്യശാസ്ത്രത്തിലെ ഒരു പദമാണ്, ഇത് ജാതി ശ്രേണിയിൽ താഴെയുള്ള ജാതികളോ ഗോത്രങ്ങളോ പ്രബല ജാതികളുടെയോ ഉയർന്ന ജാതികളുടെയോ ആചാരങ്ങളും അനുഷ്ഠാനങ്ങളും അനുകരിച്ച് 'മുകളിലേക്കുള്ള' ചലനാത്മകത തേടുന്ന പ്രക്രിയയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. സാമൂഹ്യശാസ്ത്രപരമായി "പാസിംഗ്" എന്നതിന് സമാനമായ ഒരു പ്രക്രിയയാണിത്. 1950-കളിൽ ഇന്ത്യൻ സാമൂഹ്യശാസ്ത്രജ്ഞനായ എം.എൻ. ശ്രീനിവാസ് ഈ പദം ജനപ്രിയമാക്കി. [1] [2]
വിശാലമായ അർത്ഥത്തിൽ, ബ്രാഹ്മണവൽക്കരണം എന്നും വിളിക്കപ്പെടുന്നു, ഇത് "പ്രാദേശിക" ഇന്ത്യൻ മതപാരമ്പര്യങ്ങൾ സ്വീകരിക്കുകയോ ബ്രാഹ്മണമതവുമായി യോജിപ്പിക്കുകയും ലയിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു ചരിത്ര പ്രക്രിയയാണ്, അതിന്റെ ഫലമായി ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ പാൻ-ഇന്ത്യൻ മതം രൂപപ്പെട്ടു. [2] [3]
നിർവ്വചനം തിരുത്തുക
സംസ്കൃതവൽക്കരണം ഒരു പ്രക്രിയയായി ശ്രീനിവാസ് നിർവചിച്ചു
ഈ പ്രക്രിയയിൽ, പ്രാദേശിക പാരമ്പര്യങ്ങൾ ("ചെറിയ പാരമ്പര്യങ്ങൾ") ബ്രാഹ്മണ മതത്തിന്റെ "മഹത്തായ പാരമ്പര്യ"ത്തിലേക്ക് സമന്വയിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു, [3] ഇന്ത്യയിലും വിദേശത്തും സംസ്കൃത ഗ്രന്ഥങ്ങളും ബ്രാഹ്മണ ആശയങ്ങളും പ്രചരിപ്പിക്കുന്നു. [2] ഇത് ഹിന്ദു സമന്വയത്തിന്റെ വികാസത്തിന് സഹായകമായി, [4] [2] [3] ഇതിൽ ബ്രാഹ്മണ പാരമ്പര്യം "ആചാരത്തിന്റെയും പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിന്റെയും പ്രാദേശിക ജനകീയ പാരമ്പര്യങ്ങൾ" ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. [4]
- ↑ Srinivas et al. 1996.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 Editors of Encyclopaedia Britannica [b].
- ↑ 3.0 3.1 3.2 Turner 2008.
- ↑ 4.0 4.1 Flood 2013, പുറം. 148.