ജേക്കബ് വാൻ ഹോഡിസ്
ജേക്കബ് വാൻ ഹോഡിസ് (16 മേയ് 1687 - മേയ് / ജൂൺ 1942) എന്ന തൂലികാനാമത്തിലറിയപ്പെടുന്ന ജർമ്മൻ-യഹൂദ എക്സ്പ്ലോനീഷ്യസ്റ്റ് കവിയായ ഹാൻസ് ഡേവിസോണിന്റെ ചുരുക്ക പേരാണ് "വാൻ ഹോഡിസ്" എന്ന നാമം. 1911 ജനുവരി 11 ൽ ഡേർ ഡെമോക്രാറ്റ് മാഗസിനിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച വെൽടെൻഡെ (ലോകാവസാനം) അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഏറ്റവും പ്രസിദ്ധമായ പ്രാരംഭ എക്സ്പ്രഷനിസ്റ്റ് കവിതയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.[1] ഇത് സമാനമായ വിചിത്രമായ ശൈലിയിൽ എഴുതാൻ മറ്റനേകം കവികളെ പ്രചോദിപ്പിച്ചു. സറിയലിസത്തിന്റെ ജർമ്മൻ മുൻഗാമിയായും അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടിരുന്നു.
ജീവിതം
തിരുത്തുകഡോക്ടറും പൊതുജനാരോഗ്യ ഉദ്യോഗസ്ഥനും ആയ ഹെർമൻ ഡേവിഡ്സോൺ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യ ഡോറിസ്, née കെപ്നർ എന്നിവരുടെ മൂത്ത മകനായി ബെർലിനിൽ ജനിച്ചു. മിസ്സിസ് ഡേവിഡ്സോൺ ഇരട്ടക്കുട്ടികൾക്ക് ജന്മം നൽകി. പക്ഷേ, ഒരു കുഞ്ഞ് ജനിച്ചപ്പോൾത്തന്നെ മരിച്ചിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മറ്റ് നാലുമക്കളായ മേരി, അന്നാ, ലുഡ്വിഗ്, ഏണസ്റ്റ് എന്നിവർ സഹോദരങ്ങളായിരുന്നു. കവി ഫ്രീഡ്രിക്കെ കെമ്പ്നെർ (1836-1904) അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുത്തശ്ശിയായിരുന്നു. അറിയപ്പെടുന്ന ഫ്രീഡ്രിക്ക് വിൽഹെം ജിംനേഷ്യം ആയിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ കോപം കാരണം (അദ്ദേഹം വളരെ ബുദ്ധിപരമായിരുന്നെങ്കിലും) അദ്ദേഹം വിജയിച്ച ഒരു വിദ്യാർഥിയായില്ല. 1905- ൽ അദ്ദേഹം സ്കൂൾ ഉപേക്ഷിച്ചു. എന്നാൽ കഠിനപ്രയത്നം കൊണ്ട് അടുത്ത വർഷം അബിത്തർ ബിരുദം "ബാഹ്യ" വിദ്യാർത്ഥിയായിരുന്നു നേടി.
യുവാവായപ്പോൾ ചാൾട്ടൻബർഗ്ഗിലെ ടെക്നിക്കൽ കോളേജിൽ നിന്ന് വാസ്തുവിദ്യ പഠിക്കാൻ തുടങ്ങി. ക്ലാസിക്കൽ ഭാഷാശാസ്ത്ര പഠനത്തിനായി ജെന സർവകലാശാലയിൽ ചേർന്നു. പിന്നീട് അദ്ദേഹം ബെർലിനിലേക്ക് മടങ്ങി ഫ്രെഡറിക് വില്യം സർവകലാശാലയിൽ തുടർന്നു. അവിടെ അദ്ദേഹം നിയമബിരുദധാരിയായ കുർറ്റ് ഹില്ലറുമായി ചേർന്ന് തന്റെ സാഹിത്യ കഴിവുകളെ വികസിപ്പിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.
ഹാൻസ് ഡേവിഡ്‌സൺ ഇതിനകം തന്നെ സ്കൂൾ കാലത്ത് കവിതകൾ രചിച്ചിരുന്നു. 1909-ൽ അദ്ദേഹവും സുഹൃത്ത് കുർട്ട് ഹില്ലറും ഹാക്കെഷെ ഹോഫ് മുറ്റങ്ങളിൽ എക്സ്പ്രഷനിസ്റ്റ് ഡെർ ന്യൂ ക്ലബ് (ദി ന്യൂ ക്ലബ്) ആർട്ടിസ്റ്റ് സൊസൈറ്റി സൃഷ്ടിച്ചു; അടുത്ത വർഷം മാർച്ചിൽ, സാഹിത്യ സായാഹ്നങ്ങളിൽ അവർ നിയോ-പതിറ്റിസ് കാബററ്റ് (Neo-pathetic Cabaret) എന്ന പേരിൽ അവരുടെ ആശയങ്ങൾ അവതരിപ്പിച്ചു. ജോർജ്ജ് ഹെയ്ം, ഏണസ്റ്റ് ബ്ലാസ്, എറിക് അൻ‌ഗെർ എന്നിവരും അവരോടൊപ്പം ചേർന്നു. ലാസ്കർ-ഷൊലറും പങ്കെടുത്തിരുന്നു (വാൻ ഹോഡിസെ രചനകളെക്കുറിച്ച് അവൾ പറഞ്ഞു. "അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്യങ്ങൾ വളരെ തീവ്രമാണ്. അവ മോഷ്ടിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു"[2]) 1912 ലെ വസന്തകാലത്താണ് കാബററ്റിന്റെ അവസാന, ഒമ്പതാം, വൈകുന്നേരം നടന്നത്; ദാരുണമായി മരിച്ച ജോർജ്ജ് ഹെയ്‌മിനുള്ള ആദരാഞ്ജലിയായിരുന്നു അത്. കാബറേറ്റ് വളരെ ജനപ്രിയമായിരുന്നു, പലപ്പോഴും നൂറുകണക്കിന് കാണികളെ ആകർഷിച്ചിരുന്നു. ഈ സായാഹ്നങ്ങളിലൊന്നിൽ വെൽടെൻഡെ പാരായണം ചെയ്യുകയും പ്രേക്ഷകരെ പൂർണ്ണമായും രോമാഞ്ചമുണ്ടാക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. അന്ന് അവതരിപ്പിച്ച എട്ട് വരികൾ ചെലുത്തിയ സ്വാധീനം പല കലാകാരന്മാരും പിന്നീട് ഓർമ്മിച്ചു.