യംഗ്-ഹെൽംഹോൾട്സ് സിദ്ധാന്തം
മനുഷ്യ നേത്രം, റെറ്റിനയിലെ മൂന്ന് തരത്തിലുള്ള കോൺകോശങ്ങളുടെ സഹായത്താൽ നിറങ്ങൾ തിരിച്ചറിയുന്ന ട്രൈക്രോമാറ്റിക് വർണ്ണ ദർശനം വിശദീകരിക്കുന്ന സിദ്ധാന്തമാണ് യംഗ്-ഹെൽംഹോൾട്സ് സിദ്ധാന്തം. പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ശാസ്ത്രഞജ്ഞരായിരുന്ന തോമസ് യംഗിന്റെയും, ഹെർമൻ വോൺ ഹെൽംഹോൾട്ട്സിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങളെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തിയ ഈ സിദ്ധാന്തം ട്രൈക്രോമാറ്റിക് സിദ്ധാന്തം എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു. 1802-ൽ, യംഗ് കണ്ണിൽ മൂന്ന് തരം ഫോട്ടോറിസെപ്റ്ററുകൾ (ഇപ്പോൾ കോൺ കോശങ്ങൾ എന്നറിയപ്പെടുന്നു) ഉണ്ടെന്നും, അവ ഓരോന്നും ദൃശ്യപ്രകാശത്തിന്റെ ഒരു പ്രത്യേക ശ്രേണിയോട് കൂടുതൽ സംവേദനക്ഷമമാണ് എന്നും രേഖപ്പെടുത്തി.[1]
1850-ൽ ഹെർമൻ വോൺ ഹെൽംഹോൾട്ട്സ് ഈ സിദ്ധാന്തം കൂടുതൽ വികസിപ്പിച്ചെടുത്തു.[2] ഏത് തരംഗദൈഘ്യത്തോടാണോ കോൺ കോശങ്ങൾ സംവേദനക്ഷമമായിരിക്കുന്നത് എന്നതിനെ അനുസരിച്ച്, കോൺ കോശങ്ങളെ ഹ്രസ്വ- (വയലറ്റ്), മധ്യ- (പച്ച , ദീർഘ (ചുവപ്പ്) എന്നിങ്ങനെ തരംതിരിക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞു. മൂന്ന് തരം കോണുകൾ കണ്ടെത്തിയ സിഗ്നലുകളുടെ ആപേക്ഷിക ശക്തി മസ്തിഷ്കം നിറമായി വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നു. വർണ്ണ ദർശനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ ഗ്രാഹ്യത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനം ഇന്നും യംഗ്-ഹെൽംഹോൾട്സ് ട്രൈക്രോമാറ്റിക് സിദ്ധാന്തമാണ്.
ഉദാഹരണത്തിന്, മഞ്ഞ വെളിച്ചം ചുവപ്പ്, പച്ച എന്നിവയുടെ വ്യത്യസ്ത അനുപാതങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കുന്നു, എന്നാൽ നീല വളരെ കുറച്ച് മാത്രമേ വരൂ. അതിനാൽ ഏത് നിറവും മൂന്ന് കോണുകളുടെയും മിശ്രിതത്തെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു; ഉദാഹരണത്തിന്, ശക്തമായ ചുവന്ന-സെൻസിറ്റീവ്, ഇടത്തരം പച്ച-സെൻസിറ്റീവ്, കുറഞ്ഞ നീല-സെൻസിറ്റീവ്. മാത്രമല്ല, തീവ്രത തലച്ചോറിലേക്കുള്ള ഡിസ്ചാർജിന്റെ ആവൃത്തിയെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നതിനാൽ നിറങ്ങളുടെ തീവ്രത, അവയുടെ നിറങ്ങൾ മാറ്റാതെ തന്നെ മാറ്റാൻ കഴിയും. ചുവപ്പ്-പച്ച മിശ്രിതത്തിൽ നിന്ന് മഞ്ഞയെ വേർതിരിക്കാത്തതിനാൽ സിസ്റ്റം തികഞ്ഞതല്ല, പക്ഷേ ഇവയ്ക്ക് സൂക്ഷ്മമായ പാരിസ്ഥിതിക മാറ്റങ്ങൾ ശക്തമായി കണ്ടെത്താനാകും. 1857-ൽ ജെയിംസ് മാക്സ്വെൽ യംഗ്-ഹെൽംഹോൾട്ട്സിന്റെ സിദ്ധാന്തം തെളിയിക്കാൻ ലീനിയർ ആൾജിബ്ര ഉപയോഗിച്ചു.[3]
ചുവപ്പ്, പച്ച, നീല സെൻസിറ്റീവ് എന്നിങ്ങനെയല്ലാതെ മൂന്ന് വ്യത്യസ്ത തരംഗദൈർഘ്യ ശ്രേണികളോട് അതായയത് മഞ്ഞനിറത്തിലുള്ള പച്ച, സയാനിഷ്-പച്ച, നീല എന്നിങ്ങനെയുള്ള സെല്ലുകളുടെ സംവേദനക്ഷമതയുടെ അസ്തിത്വം ആദ്യമായി കാണിച്ചത് 1956 ൽ ഗുന്നാർ സ്വൈറ്റിചിൻ ആണ്.[4] 1983-ൽ ഡാർട്ട്നാൽ, ബൌമേക്കർ, മോളൻ എന്നിവരുടെ പരീക്ഷണത്തിൽ, സിംഗിൾ ഐ കോൺ കോശങ്ങളുടെ മൈക്രോസ്പെക്ട്രോഫോട്ടോപിക് റീഡിംഗുകൾ വഴി മനുഷ്യ റെറ്റിനകളിൽ ഇത് സാധൂകരിക്കപ്പെട്ടു.[5] ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന മനുഷ്യരുടെ റെറ്റിനകളിൽ നിന്ന് പ്രതിഫലിക്കുന്ന പ്രകാശം കൊണ്ടും, ശവശരീരങ്ങളിൽ നിന്ന് നീക്കം ചെയ്ത റെറ്റിന കോശങ്ങളുടെ പ്രകാശം ആഗിരണം വഴിയും ഈ സിദ്ധാന്തത്തിന്റെ മുമ്പത്തെ തെളിവുകൾ ലഭിച്ചിരുന്നു.[6]
പരാമർശങ്ങൾ
തിരുത്തുക- ↑ Young, T., 1802. Bakerian Lecture: On the Theory of Light and Colours. Phil. Trans. R. Soc. Lond. 92:12–48. doi: 10.1098/rstl. 1802.0004
- ↑ Stanley Finger (2001). Origins of Neuroscience: A History of Explorations into Brain Function. p. 100. ISBN 9780195146943.
- ↑ Maxwell, James Clerk (1857). "XVIII.—Experiments on Colour, as perceived by the Eye, with Remarks on Colour-Blindness". Transactions of the Royal Society of Edinburgh. 21 (2). Royal Society of Edinburgh: 275–298. doi:10.1017/S0080456800032117. Archived from the original on 22 December 2015.
- ↑ Svaetichin,G. (1956). Spectral response curves from single cones, Actaphysiol. scand. 39, Suppl. 134, 17–46.
- ↑ Eysenck, M. W.; Keane, M. T. (2005). Cognitive Psychology: A Student's Handbook (Fifth ed.). East Sussex: Psychology Press.
- ↑ "Human eye – anatomy". Britannica online.
The direct proof that the eye does contain three types of cone has been secured, but only relatively recently. This was done by examining the light emerging from the eye after reflection off the retina; in the dark-adapted eye the light emerging was deficient in blue light because this had been preferentially absorbed by the rhodopsin. In the light-adapted eye, when only cone pigments are absorbing light, the emerging light can be shown to be deficient in red and green light because of the absorption by pigments called erythrolabe and chlorolabe. Again, the light passing through individual cones of the excised human retina can be examined by a microscope device, and it was shown by such examination that cones were of three different kinds according to their preference for red, green, and blue lights.