"ഷാക്ക് ലകാൻ" എന്ന താളിന്റെ പതിപ്പുകൾ തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം

 

=ലക്കാനിയ൯ വിമ൪ശനം=

അവബോധത്തിന്റെ കേന്ദ്രസ്ഥത [[(centrality)]], ചിഹ്നിതത്തിന്റെ ഒഴിഞ്ഞുമാറൽ മുതലായ അംശങ്ങൾക്ക് അവർ ഊന്നൽ നല്കും. ലകാനിയൻ സിദ്ധാന്തങ്ങളുടെ പ്രധാനലക്ഷ്യം സമകാലിക സാഹചര്യത്തിൽ പരമാവധി സമഗ്രമായ ഒരു കർതൃ സങ്കല്പചിത്രം വരക്കുകഎന്നതായിരുന്നു. ഒരു വിഷയo എങ്ങനെ രൂപികരിക്കപ്പെടുന്നുവെന്നും അതിനെ നിർണ്ണയിക്കുന്ന ഘടകങ്ങൾ എന്തെല്ലാമാണെന്നും ആണ് ലകാ൯ പ്രധാനമായും അന്വേഷിച്ചത്. ഇച്ഛയും അധികാരവും സംസ്കാരവും തമ്മിലുള്ള സങ്കീർണ്ണബന്ധം വിവരിക്കപ്പെട്ടതോടെ അതിൽനിന്ന് ഒരു സംസ്കാരപഠനസിദ്ധാന്തം മെനഞ്ഞെടുക്കനായി.

എഴുത്തുകാരൻ എഴുതിയത് അയാൾ വിവക്ഷിക്കുന്നുവെന്നുള്ള ധാരണയെ ലക്കാനിയൻ വീക്ഷണം അംഗീകരിക്കുകയില്ല. ഭാഷ എഴുത്തുകാരനിലൂടെ സംസാരിക്കുകയാണ്. വായനയെയും ഭാഷതന്നെയാണു നിയന്ത്രിക്കുന്നത്. കണ്ണാടിയിലെ പ്രതിബിംബവും ശിശുവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം പാഠവും വായനക്കാരനും തമ്മിലുണ്ടെന്ന് പറയാം. പാഠത്തെ വായനക്കാരൻ തന്റെതായ സാമൂഹികതയിൽ പുനഃസൃഷ്ടിക്കുകയാണു ചെയ്യുന്നത്. അയാളുടെ അബോധം പാഠവുമായി സംബന്ധം സ്ഥാപിച്ചെടുക്കുന്നു. ലാകാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് 'മനുഷ്യൻ' എന്ന വ്യക്തി ഭാഷ സംസാരിക്കുന്നതിനോടൊപ്പം 'സൂചക'ങ്ങളുടെ, മുമ്പു തന്നെ നിലവിൽ വന്ന, സിദ്ധാന്തങ്ങളിൽ പ്രവേശിക്കുകയാണ് എന്ന്. മനുഷ്യൻ എന്നാ വ്യക്തി അതിൽ ലയിക്കുമ്പോഴാണ് അത് സാർത്ഥകമാവുന്നത്. മനുഷ്യൻ ഭാവിയിൽ പ്രവേശിച്ചതിനുശേം മാത്രമേ ബന്ധങ്ങളുടെ തന്ത്രത്തിൽ തന്റെ പങ്ക് തിരിച്ചറിയാനുള്ള യോഗ്യത കൈവരിക്കുകയുള്ളൂ. (അതായത് പുരുഷന/സ്ത്രീ, പിതാവ്/മാതാവ്, പുത്രി/പുത്രൻ, സഹോദരൻ/സഹോദരി തുടങ്ങിയവ) ഈ പ്രക്രിയയും അതിന് മുമ്പിലുള്ള മുഴുവൻ അവസ്ഥയും അബോധമനസ്സിന്റെ നിരീക്ഷണത്തിൽ തന്നെയാണ് നിശ്ചയിക്കപ്പെടുന്നത്.

ഒരു കുറ്റാന്വേഷകനെപ്പോലെ പതിയിരുന്ന് കൃതിയുടെ ലൈംഗീകരഹസ്യങ്ങൾ കണ്ടെത്തുന്നതിലപ്പുറം ഈ വിമർശനം മുന്നോട്ടുപോവുക അസാദ്ധ്യമായിരുന്നു. എന്നാൽ ലകാനിയൻ മനോവിശ്ലേഷണത്തിൽനിന്ന് പ്രചോദനം സിദ്ധിച്ച സാഹിത്യ സിദ്ധാന്തം പ്രാദമികമായും ചില കാര്യങ്ങളിൽ വിയോജിപ്പു രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. ഒന്നാമതായി കൃതിയുടെ അർത്ഥത്തെ സംബന്ധിച്ച നിശ്ചിതത്വമാണ്. കൃതിയുടെ അർഥം അതിന്റെ നിഗൂഢസ്ഥലങ്ങളിൽ ഒളിഞ്ഞും പതുങ്ങിയും ഇരിക്കുന്ന ഒന്നല്ലെന്നും അത് പാഠത്തിലെ തന്നെ മറ്റ് ഒട്ടേറെ ഘടകങ്ങളുമായും, പാഠം നിർമ്മിക്കുന്ന അതിന്റെതായ ഒരു ആർത്ഥികക്ഷേത്രത്തിന്റെ രീതികൾക്കനുസൃതമായും ആണ് രൂപീകരിക്കപ്പെടുന്നത് എന്നും അത് ഒരിക്കലും ഏക പക്ഷീയമോ കേന്ദ്രിതമോ ആയിരിക്കുകയില്ലെന്നും ഈ സൈദ്ധാന്തിക൪ വാദിക്കുന്നു. പാഠത്തിന്റെ ഇച്ഛ എന്ന സങ്കല്പമാണ് മറ്റൊന്ന്. ഇച്ഛയുടെ വിന്യാസമായാണല്ലോ സംസ്കാരത്തെയും മനുഷൃജീവിതത്തെയും ലാകാ൯ വിവരിക്കുന്നത്. ഇച്ഛയാകട്ടെ അഭാവത്താൽ നിർണയിക്കപ്പെടുന്നതും, അവതന്നെയും സാങ്കല്പീക-ഭ്രമാത്മക പ്രതിവിധികളുടെ പ്രതീതി സൃഷ്ട്ടിക്കുന്നതുമാണ്. ഇത് കലാസൃഷ്ടികളിൽ ആരോപിക്കുവാൻ എളുപ്പമാണ്. കലാസൃഷ്ടിതന്നെയും ഈയൊരു സാങ്കല്പിക പ്രതിവിധിയായി കാണാമെന്നതാണ് ഒന്നാമത്തെ കാര്യം. രണ്ടാമതായി കലാസൃഷ്ടിക്കകത്തെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ. നോട്ടം, തുന്നിച്ചേർക്കൽ, മായക്കാഴ്ച, നിസ്സാരവസ്ത്വപരം, അപജ്ഞാനം, അനൃം, ലിംഗം, ഷണ്ഡീകരണം തുടങ്ങിയ ഒട്ടുമിക്ക ലാകാനിയൻ പരികല്പനകളും ഇത്തരമൊരു സൗന്ദര്യശാസ്ത്ര നിർമ്മിതിക്കു നേരിട്ടുതന്നെ പ്രയോഗയോഗ്യമാണ്.

മനോവിശ്ലേഷണം പ്രധാനമായും ഒരു പാഠവിമർശന സമ്പ്രദായമായി സ്വീകരിക്കുമ്പോൾ ആദ്യമേതന്നെ ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട ഒരു വസതുത അവിടെ വിശ്ലേഷക-വിശ്ലേഷിത ബന്ധം എങ്ങനെയുള്ളതാണെന്നാണ്. കൃതിയുടെ ഭാഷണം രോഗിയുടെ വിവരണമാകുന്നു. ആസ്വാദകനും നിരൂപകനും വിശ്ലേഷകസേരയിൽ ചാഞ്ഞിരിക്കുന്നു. പാഠത്തിലെ സൂചനകാളോരോന്നും രോഗലക്ഷ്ണങ്ങളാകുന്നു.രൂപകങ്ങളും ഉപാദാനങ്ങളും പ്രത്യക്ഷപെടുന്നു. സാദൃശ്യ-സമ്പർക്കതലങ്ങൾ ഉണർന്നുതുടങ്ങുകയായ്.