"ദേശീയത" എന്ന താളിന്റെ പതിപ്പുകൾ തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം

No edit summary
വരി 9:
 
=== യൂറോപ്യൻ ദേശീയത ===
ആധുനിക രീതിയിലുള്ള ദേശീയബോധം യൂറോപ്പിൽ വളർന്നുതുടങ്ങിയത് 15-ആം ശ. മുതൽ ആണെന്നു പറയാം. ദേശീയബോധത്തിന്റെ അഭാവമായിരുന്നു 5-ആം ശ.-ത്തിൽ പശ്ചിമ റോമാസാമ്രാജ്യത്തിന്റെ അധഃപതനത്തിനു കാരണം. മധ്യകാലഘട്ടത്തിൽ നിലനിന്ന ഫ്യൂഡൽ സംവിധാനത്തിലും ദേശീയബോധം വളരെ ദുർബലമായിരുന്നു. ഇക്കാലത്ത് [[മാർപ്പാപ്പ|മാർപാപ്പയ്ക്ക്]] [[യൂറോപ്|യൂറോപ്യൻ]] രംഗത്ത് അമിതമായ സ്വാധീനം ലഭിച്ചു. സ്വന്തം രാജ്യത്തോടുള്ളതിനെക്കാൾ കൂടുതൽ സ്നേഹം ഇക്കാലത്ത് ജനങ്ങൾ മാർപാപ്പയോടു കാണിച്ചിരുന്നു. ഇക്കാലത്ത് കിഴക്കൻ യൂറോപ്പിൽ പ്രബലമായിരുന്ന പരിശുദ്ധ റോമാസാമ്രാജ്യം (പൗരസ്ത്യ റോമാസാമ്രാജ്യം) തങ്ങളുടെ കീഴിലുള്ള സാമന്തരാജാക്കന്മാരെ ഭിന്നിപ്പിച്ചു ഭരിക്കുക എന്ന നയം സ്വീകരിച്ചു. അങ്ങനെ ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കന്മാരുടെയും മാർപാപ്പയുടെയും പരിശുദ്ധ റോമാചക്രവർത്തിമാരുടെയും സ്വാധീനം കാരണം 15-ആം ശ. വരെയുള്ള യൂറോപ്യൻ ദേശീയത വളരെ ശുഷ്കമായിരുന്നു. 15-ആം ശ.-ത്തിൽ യൂറോപ്പിൽ സാമൂഹിക, സാമ്പത്തിക, രാഷ്ട്രീയ രംഗങ്ങളിലുണ്ടായ വ്യതിയാനങ്ങളുടെ ഫലമായി അവിടെ ആധുനിക രീതിയിലുള്ള ദേശീയബോധം വളർന്നു. ശക്തരായ രാജാക്കന്മാരുടെ കീഴിൽ ദേശീയ രാഷ്ട്രങ്ങൾ ഉടലെടുത്തത് ഇക്കാലത്തായിരുന്നു. ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കന്മാരെ തകർത്തുകൊണ്ട് രംഗപ്രവേശം ചെയ്ത ഇത്തരം രാജാക്കന്മാരുടെ പിന്നിൽ ജനങ്ങൾ അണിനിരന്നു. ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായി വേർതിരിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന ഇംഗ്ലണ്ട് തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളിലായിരുന്നു ഈ പ്രവണത ഏറ്റവും കൂടുതലായി കണ്ടത്. ഇംഗ്ലണ്ടിലെ ട്യൂഡർ വംശജരായ രാജാക്കന്മാർ കത്തോലിക്കാ സഭയ്ക്കും പൗരസ്ത്യ റോമാസാമ്രാജ്യത്തിനും വെല്ലുവിളിയായി മാറി. [[ഫ്രാൻസ്]], [[സ്പെയിൻ]], [[പോർച്ചുഗൽ]], [[റഷ്യ]], [[പോളണ്ട്]] തുടങ്ങിയ രാഷ്ട്രങ്ങളും കാലക്രമത്തിൽ ദേശീയ രാഷ്ട്രങ്ങളായി. 15-ആം ശ.-ത്തിലാരംഭിച്ച നവോത്ഥാന പ്രസ്ഥാനവും പരോക്ഷമാംവിധം ദേശീയബോധത്തിന്റെ വളർച്ചയെ സഹായിച്ചു.
 
മതത്തിന്റെ ബന്ധനങ്ങളിൽനിന്നു മോചനം നേടിക്കൊണ്ട് വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു മുൻഗണന നല്കാം എന്ന ചിന്താഗതി നവോത്ഥാനകാലത്ത് യൂറോപ്യന്മാരുടെ ഇടയിലുണ്ടായി. മതത്തിന്റെ സ്വാധീനത്തിൽനിന്ന് മോചനം നേടുന്നതിനുള്ള എളുപ്പവഴി കൂടുതൽ ദേശഭക്തരായി മാറുക എന്നതാണ് എന്ന് അവർ അനുഭവത്തിൽനിന്നു പഠിച്ചു. 16-ാംആം ശ.-ത്തിലുണ്ടായ [[പ്രൊട്ടസ്റ്റന്റ് നവീകരണം|പ്രൊട്ടസ്റ്റന്റ് മതനവീകരണത്തിന്റെ]] ഫലമായി ഇംഗ്ലണ്ട്, സ്വിറ്റ്സർലൻഡ്, ജർമനി തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളിൽ ദേശീയതലത്തിലുള്ള ക്രൈസ്തവ സഭകൾ ആരംഭിച്ചു. ഇംഗ്ലണ്ടിൽ ആംഗ്ലിക്കൻ സഭയും സ്കോട്ട്ലൻഡിൽ പ്രിസ്ബിറ്റീരിയൻ സഭയും ജർമനിയിൽ [[മാർട്ടിൻ ലൂഥർ|ലൂഥറൻ]] സഭയും അവിടത്തെ ജനങ്ങളുടെ ദേശീയബോധം വളരാൻ സഹായിച്ചു.
 
16-ഉം 17-ഉം ശ.-ങ്ങളിൽ ഉണ്ടായ പുതിയ ഭൂവിഭാഗങ്ങളുടെ കണ്ടുപിടിത്തവും ദേശീയതയുടെ വളർച്ചയ്ക്കു സഹായകരമായിത്തീർന്നു. കൂടുതൽ കോളനികൾ സ്ഥാപിക്കുന്തോറും രാജ്യത്തിന്റെ പ്രശസ്തിയും വർധിക്കുമെന്നതായിരുന്നു ഇക്കാലത്തെ ധാരണ. ഇതിന്റെ ഫലമായി യൂറോപ്പിലെ വൻശക്തികൾ തമ്മിലുള്ള സംഘട്ടനങ്ങളും സർവസാധാരണമായിത്തീർന്നു. പ്രശസ്തിയുടെയും ദുരഭിമാനത്തിന്റെയും പേരിലുണ്ടായ ഇത്തരം സംഘട്ടനങ്ങളിൽ ഓരോ രാജ്യത്തിലെയും ജനങ്ങൾ തങ്ങളുടെ ഭരണാധികാരികൾക്ക് നിർലോഭമായ സഹായ സഹകരണങ്ങൾ നല്കി. അധിനിവേശരംഗത്ത് ഇംഗ്ലീഷുകാർ മേൽക്കോയ്മ നേടിയതിനുള്ള പ്രധാന കാരണം ഇംഗ്ലീഷ് ജനതയുടെ ഒറ്റക്കെട്ടായുള്ള ഉറച്ച നിലപാടായിരുന്നു. യൂറോപ്പിലെ പ്രാദേശിക ഭാഷകളുടെ വളർച്ചയും യൂറോപ്യൻ ദേശീയതയെ സഹായിച്ചു. മധ്യകാലഘട്ടങ്ങളിൽ ലാറ്റിൻ ആയിരുന്നു യൂറോപ്പിലെ പണ്ഡിതഭാഷ. എന്നാൽ ഇംഗ്ലീഷ്, ഫ്രഞ്ച്, ജർമൻ തുടങ്ങിയ പ്രാദേശിക ഭാഷകളും നവോത്ഥാനകാലത്ത് അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിച്ചു. അതോടുകൂടി ഭാഷയുടെ പേരിലുള്ള ദേശീയ ചിന്താഗതിയും ദേശീയബോധത്തിന്റെ വളർച്ചയെ സഹായിച്ചു.
 
യൂറോപ്യൻ ദേശീയബോധത്തിന്റെ വളർച്ചയെ സഹായിച്ച ഏറ്റവും പ്രധാന സംഭവമായിരുന്നു [[ഫ്രഞ്ച് വിപ്ലവം]]. ആധുനിക ദേശീയബോധത്തിന്റെ ആരംഭം ഫ്രഞ്ച് വിപ്ലവം മുതലാണെന്നു വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. ഒരു പൗരന്റെ ഏറ്റവും പ്രധാന ഗുണങ്ങളാണ് പിതൃരാജ്യത്തോടുള്ള സ്നേഹവും ഐകമത്യബോധവും എന്ന് റൂസ്സോ പ്രഖ്യാപിച്ചു. ദേശീയബോധത്തെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന പല നടപടികളും ഫ്രഞ്ച് വിപ്ലവനേതാക്കൾ കൈക്കൊണ്ടു. സ്വന്തം രാജ്യത്തോടും ദേശീയ പതാകയോടും ആദരവ് പ്രകടിപ്പിക്കണമെന്ന് വിപ്ലവനേതാക്കൾ പഠിപ്പിച്ചു. ദേശഭക്തി ജ്വലിപ്പിക്കത്തക്ക വിധത്തിലുള്ള ദേശീയഗാനവും അവർ രചിച്ചു. ദേശീയതയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങളെ പുനർനിർണയിക്കണമെന്ന വാദഗതി യൂറോപ്പിൽ വളർന്നത് ഫ്രഞ്ച് വിപ്ലവത്തിന്റെ ഫലമായിട്ടായിരുന്നു. നെപ്പോളിയൻ ഫ്രാൻസിലെ അധികാരം പിടിച്ചെടുത്തതോടുകൂടി യൂറോപ്യൻ ദേശീയതയുടെ പുരോഗതി ഒരു പുതിയ ഘട്ടത്തിലേക്കു പ്രവേശിച്ചു. ഫ്രഞ്ച് ജനതയിൽ ആവേശകരമായ ദേശീയബോധം ഉണർത്തുന്ന കാര്യത്തിൽ പരിപൂർണ വിജയമാണ് നെപ്പോളിയൻ കൈവരിച്ചത്. നെപ്പോളിയൻ നേടിയ സൈനിക വിജയങ്ങളുടെ പ്രധാന കാരണം ഫ്രഞ്ച് ജനതയുടെ ദേശീയബോധം ആയിരുന്നുവെന്നതിൽ സംശയമില്ല. നെപ്പോളിയന്റെ സ്വേച്ഛാധിപത്യം മറ്റു യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങളിലും ദേശീയത വളരുവാൻ കാരണമായിത്തീർന്നു. 18-ാം ശ.- ത്തിന്റെ അവസാനമായപ്പോഴേക്കും യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായി ഫ്രഞ്ചുകാരുടെ മേൽക്കോയ്മ സ്വീകരിക്കുവാൻ നിർബന്ധിതരായിത്തീർന്നു. തങ്ങളുടെ മേൽ അടിച്ചേല്പിക്കപ്പെട്ട ഈ വിദേശീയാധിപത്യം അവർക്ക് ദുസ്സഹമായ ഒരു അപമാനമായിത്തീർന്നു. ഈ അപമാനബോധം നെപ്പോളിയനാൽ കീഴടക്കപ്പെട്ട രാജ്യങ്ങളിലെ ജനങ്ങളിൽ കടുത്ത ദേശീയബോധം ഉളവാക്കി. അതിന്റെ ഒരു ബഹിർഗമനമായിരുന്നു 1815-ലെ വാട്ടർലൂ യുദ്ധത്തിലും അതിനെത്തുടർന്നുണ്ടായ വിയന്നാ സമ്മേളനത്തിലും ദൃശ്യമായത്.
 
19-ാം ശ.-ത്തിൽ യൂറോപ്യൻ ദേശീയബോധം അനന്യസാധാരണമായ പുരോഗതി കൈവരിച്ചു. യൂറോപ്യൻ രാഷ്ട്രങ്ങളിൽ വൻകിട വ്യവസായങ്ങൾ അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിച്ച കാലമായിരുന്നു അത്. ഈ ഘട്ടത്തിൽ ഉദാര ആശയങ്ങളും (liberalism)ജനാധിപത്യ സിദ്ധാന്തങ്ങളും ഇവിടെ പ്രചരിച്ചു. ഏഷ്യയിലും ആഫ്രിക്കയിലും യൂറോപ്യൻ രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ സാമ്രാജ്യ വികസനവും ഇക്കാലത്ത് ത്വരിതമായിത്തീർന്നു. 19-ാം ശ.-ത്തിൽ പ്രബലമായിത്തീർന്ന ഉദാരദേശീയബോധത്തിന്റെ (liberal nationalism) പ്രത്യേകതകൾ ദേശസ്നേഹവും സ്വന്തം രാജ്യത്തോടുള്ള വിധേയത്വവും ആയിരുന്നു. അതോടൊപ്പംതന്നെ ഭരണാധികാരികൾ ജനങ്ങളുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെയും അവകാശങ്ങളെയും അങ്ങേയറ്റം ബഹുമാനിക്കണമെന്നും ഉദാര ദേശീയബോധം ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നു. ഇംഗ്ലണ്ടിലെ ജെറമി ബെന്താം, ഗ്ലാ‌ഡ്സ്റ്റൺ, ഇറ്റലിയിലെ ഗാരിബാൾഡി, മസ്സീനി,കവൂർ പ്രഭു, ഫ്രാൻസിലെ വിക്റ്റർ യൂഗോ തുടങ്ങിയവർ പ്രചരിപ്പിച്ച സിദ്ധാന്തങ്ങൾ അനുസരിച്ച് ജനങ്ങൾക്ക് പരമാവധി സുഖസന്തോഷങ്ങൾ പ്രദാനം ചെയ്യുകയാണ് ഗവണ്മെന്റിന്റെ ലക്ഷ്യം എന്നു വന്നു. 19-ാം ശ.-ത്തിൽ യൂറോപ്പിൽ പ്രചരിച്ച കാല്പനിക പ്രസ്ഥാനവും (Romanticism) ദേശീയതയുടെ വളർച്ചയെ സഹായിച്ചു. തങ്ങളുടെ രാജ്യത്തിന്റെ മാഹാത്മ്യങ്ങൾ വർണിച്ചുകൊണ്ട് രാജ്യത്തിന്റെ പ്രശസ്തിയെ വർധിപ്പിക്കുകയെന്നതായിരുന്നു കാല്പനിക സാഹിത്യകാരന്മാരുടെ ശ്രമം. സ്വന്തം രാജ്യത്തിന്റെ മഹത്ത്വം മനസ്സിലാക്കിയതോടെ ജനങ്ങൾ കൂടുതൽ ദേശഭക്തരായിത്തീർന്നു. കടുത്ത സ്വേച്ഛാധിപത്യ പ്രവണതകളെ കാല്പനിക പ്രസ്ഥാനം എതിർത്തു. ദേശീയബോധത്താൽ പ്രേരിതമായ അനേകം സംഭവങ്ങൾ 19-ാം ശ.-ത്തിൽ യൂറോപ്പിലുണ്ടായി.
"https://ml.wikipedia.org/wiki/ദേശീയത" എന്ന താളിൽനിന്ന് ശേഖരിച്ചത്