14-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ യൂറോപ്യൻ [[നവോത്ഥാന കാലം|നവോത്ഥാനത്തിന്റെ]] തുടക്കം, ഇറ്റാലിയൻ കവി [[പെട്രാർക്ക്]] സിസറോയുടെ നഷ്ടലിഖിതങ്ങളുടെ ഒരു ശേഖരം കണ്ടെത്തിയതോടെ ആണെന്നു കരുതപ്പെടുന്നു. [[നവോത്ഥാന കാലം|നവോത്ഥാനം]] തന്നെ, മറ്റെല്ലാത്തിലുമുപരി സിസറോയുടെ പുനരുജ്ജീവനവും പുനരവതരണവും ആയിരുന്നുവെന്നും സിസറോയ്ക്കുസിസറോയെ ശേഷവുംപിന്തുടർന്നും അദ്ദേഹം മുഖേനയും മാത്രമാണ് ക്ലാസിക്കൽ പൗരണികതയുടെ മറ്റു ഘടകങ്ങൾ പുനരുജ്ജീവിക്കപ്പെട്ടതെന്നുംപുനർജ്ജനിച്ചതെന്നും പോളണ്ടിലെ ചരിത്രകാരൻ തദേവൂസ് സീലിൻസ്കി അഭിപ്രായപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ആധുനികയുഗത്തിൽ സിസറോയുടെ പ്രാമാണികതയുടേയും അദ്ദേഹത്തിനു കല്പിക്കപ്പെട്ട മതിപ്പിന്റേയും ഔന്നത്യം പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെ [[ജ്ഞാനോദയകാലം|ജ്ഞാനോദയത്തിലായിരുന്നു]]. [[ജോൺ ലോക്ക്]], [[ഡേവിഡ് ഹ്യൂം]], മൊണ്ടെസ്ക്യൂ തുടങ്ങിയ [[ജ്ഞാനോദയകാലം|ജ്ഞാനോദയചിന്തകന്മാരെ]] സിസറോ ആഴത്തിൽ സ്വാധീനിച്ചു. യൂറോപ്യൻ സംസ്കാരികപൈതൃകത്തിന്റെ വലിയൊരു ഭാഗമാണ് സിസറോയുടെ കൃതികൾ. റോമൻ ചരിത്രത്തിന്റെ പഠനത്തിലും വിലയിരുത്തലിലും മൗലികകരേഖകളായി ഇന്നും ആ കൃതികൾ കരുതപ്പെടുന്നു. [[ഗണതന്ത്രം|ഗണതന്ത്രറോമിന്റെ]] അവസാനഘട്ടത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പഠനത്തിൽ സിസറോയുടെ രചനാസമുച്ചയത്തോളം ഉപകാരപ്രദമായ രേഖകൾ വേറെയില്ല.
