വിക്കിപീഡിയ

സെഡിഖെഹ് ഡൗലറ്റബാഡി

ഇറാനിയൻ ഫെമിനിസ്റ്റ് ആക്ടിവിസ്റ്റും പത്രപ്രവർത്തകയും പേർഷ്യൻ വനിതാ പ്രസ്ഥാനത്തിലെ മുൻ‌നിര വ്യക്തികളിൽ ഒരാളുമായിരുന്നു സെഡിഖെഹ് ഡൗലറ്റബാഡി (പേർഷ്യൻ: صدیقه 1882 ഇസ്ഫഹാനിൽ - ജൂലൈ 30, 1961 ടെഹ്‌റാനിൽ).

fa

സെഡിഖെഹ് ഡൗലറ്റബാഡി
صدیقه دولت‌آبادی
ജനനം1882
ഇസ്ഫഹാൻ, ഇറാൻ
മരണം30 July 1961
ടെഹ്റാൻ, ഇറാൻ

ആദ്യകാലജീവിതം തിരുത്തുക

1882 ൽ ഇസ്ഫഹാനിലാണ് ഡൗലറ്റബാഡി ജനിച്ചത്. [1] അവരുടെ പിതാവ് ഹാദി ഡൗലറ്റബാഡിയും അമ്മ ഖതാമെ ബീഗവും ആയിരുന്നു.[2] പുരോഗമന മതവിദഗ്ദ്ധനായിരുന്ന അവരുടെ പിതാവ് പേർഷ്യൻ, അറബി ഭാഷകളിൽ ടെഹ്‌റാനിൽ വിദ്യാഭ്യാസം ആരംഭിക്കാൻ ഡൗലറ്റബാഡിയെ അനുവദിച്ചു. [1] തുടർന്ന് ഡാർ-ഒൽ-ഫോണൗൺ അക്കാദമിയിൽ സെക്കണ്ടറി വിദ്യാഭ്യാസം തുടർന്നു.[1] 15 വയസ്സുള്ള അവർ എറ്റെസാദ് അൽ ഹക്മയെ വിവാഹം കഴിച്ചു. പക്ഷേ ഡൗലറ്റബാഡിക്ക് വന്ധ്യതയുള്ളതിനാൽ അവർ വിവാഹമോചനം നേടി.[3]

കരിയർ തിരുത്തുക

 
Sediqeh Dowlatabadi

സ്ത്രീകളുടെ പുരോഗതിക്കുള്ള ഏക മാർഗം അവരുടെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിലൂടെ മാത്രമാണെന്ന് ദൗലതാബാദി വിശ്വസിച്ചു. [4]1917-ൽ, ഉമ്മുൽ-മദാരിസ് (വിദ്യാലയങ്ങളുടെ മാതാവ്) എന്ന പേരിൽ ആദ്യത്തെ പെൺകുട്ടികളുടെ പ്രാഥമിക വിദ്യാലയങ്ങളിലൊന്ന് അവർ സ്ഥാപിച്ചു.[3] മതയാഥാസ്ഥിതികരുടെ എതിർപ്പിനെത്തുടർന്ന് സ്കൂൾ അടച്ചുപൂട്ടുകയും ദൗലതാബാദിയെ മർദ്ദിക്കുകയും മൂന്ന് മാസത്തോളം തടവിലിടുകയും ചെയ്തു.[5]

വിദ്യാഭ്യാസം നേടുന്നതിന്, സ്ത്രീകൾക്ക് അവരുടെ പ്രശ്നങ്ങളും ആശങ്കകളും അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്ന വാർത്തകളും ലേഖനങ്ങളും ആവശ്യമാണെന്ന് അവർ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. 1919-ൽ ഇസ്ഫഹാനിൽ സബാൻ-ഇ സനാൻ എന്ന പേരിൽ ആദ്യത്തെ വനിതാ ഗസറ്റ് സ്ഥാപിക്കുന്നതിലേക്ക് ഇത് അവളെ നയിച്ചു.[6] ഇറാനിൽ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന മൂന്നാമത്തെ വനിതാ പത്രമായിരുന്നു ഇത്. 1921 വരെ 57 ലക്കങ്ങൾ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു.[6] പുരോഗമനപരമായ നിലപാടുകളാലും സ്ത്രീകളുടെ അവകാശങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ലേഖനങ്ങളുടെ തുറന്ന സ്വഭാവത്താലും ഇത് ശ്രദ്ധേയമായിരുന്നു.[6] നഗരത്തിലെ സ്ത്രീകളുടെ അവകാശങ്ങളുടെ "പിന്നോക്കാവസ്ഥയെയും ദുർബലമായ ചിന്താഗതിയെയും" വെല്ലുവിളിക്കാൻ പത്രം ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെന്ന് അവളുടെ ആദ്യ എഡിറ്റോറിയലിൽ അവർ പറഞ്ഞു.[7] ഈ സമയത്ത് ഇസ്ഫഹാനിലെ വിമൻസ് അസോസിയേഷനും അവർ സ്ഥാപിച്ചു.[8] 1932-ൽ രണ്ടാം കിഴക്കൻ വനിതാ കോൺഗ്രസ് ടെഹ്‌റാനിൽ സംഘടിപ്പിച്ചപ്പോൾ, ഷംസ് പഹ്‌ലവി അതിന്റെ പ്രസിഡന്റായും ദൗലതാബാദി അതിന്റെ സെക്രട്ടറിയായും സേവനമനുഷ്ഠിച്ചു.[9] ഇറാനിലെ ബ്രിട്ടീഷ് ഇടപെടലിന്റെ എതിരാളിയായിരുന്നു ദൗലതാബാദി.[10]സമാന ചിന്താഗതിക്കാരായ മറ്റ് സ്ത്രീകളോടൊപ്പം, ഇറക്കുമതി ചെയ്ത സാധനങ്ങൾ ബഹിഷ്കരിച്ചും കോഫി ഷോപ്പുകളിൽ പോയും വിദേശ പഞ്ചസാര ഉപയോഗിക്കരുതെന്ന് പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചും അവർ കരാറിനോടുള്ള എതിർപ്പ് പ്രകടിപ്പിച്ചു.[10]

1925 മുതൽ, ഇറാനിലെ ബൗദ്ധിക സമൂഹത്തിലും പത്രങ്ങളിലും വനിതാ മാസികകളിലും സ്ത്രീകളുടെ അനാച്ഛാദനത്തെക്കുറിച്ചും അത് രാജ്യത്തെ നവീകരിക്കുന്ന ശക്തിയായി പ്രവർത്തിക്കാനും സമൂഹത്തിൽ സ്ത്രീകളുടെ പങ്കാളിത്തം വർധിപ്പിക്കാനും കഴിയുമോ എന്നതിനെ കുറിച്ചും ചർച്ചകൾ നടന്നിരുന്നു.[11]1920-കളുടെ അവസാനത്തിലും 1930-കളിലും സർക്കാർ നിർബന്ധിത അനാച്ഛാദന നയം കൊണ്ടുവരാൻ പദ്ധതിയിട്ടിരുന്നതായി കിംവദന്തികൾ ഉണ്ടായിരുന്നു (കഷ്ഫ്-ഇ ഹിജാബ് എന്നറിയപ്പെടുന്ന പരിഷ്കാരം 1936-ൽ പ്രചരിപ്പിച്ചു).[12] സ്ത്രീകളുടെ അനാച്ഛാദനത്തിനുവേണ്ടി പരസ്യമായി വാദിച്ച വ്യക്തിയായിരുന്നു ദൗലതാബാദി.[13] എന്നിരുന്നാലും ഇത് അവളുടെ ജീവനെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നതിലേക്ക് നയിച്ചു.[9]

1926-ൽ പാരീസിൽ നടന്ന ഇന്റർനാഷണൽ അലയൻസ് ഓഫ് വിമൻസ് കോൺഫറൻസിൽ പങ്കെടുക്കുകയും തിരികെ വരുമ്പോൾ യൂറോപ്യൻ വസ്ത്രങ്ങൾ ധരിക്കുകയും പർദ്ദ ധരിക്കാൻ വിസമ്മതിക്കുകയും ചെയ്തു.[14]1928-ൽ പൂർണ്ണമായി അനാച്ഛാദനം ചെയ്യപ്പെട്ട് പൊതുവേദികളിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട[9], അങ്ങനെ ചെയ്ത ആദ്യത്തെ സ്ത്രീയാണ് അവർ എന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.[15]അനാച്ഛാദനത്തിനായി വാദിച്ച മറ്റൊരു അഭിഭാഷകൻ ഖാദിജെ അഫ്സൽ വസീരിയാണ്, അദ്ദേഹം ദൗലതാബാദിക്കൊപ്പം ഫാഷനിലെ മാറ്റത്തിനായി പ്രചാരണം നടത്തി.[16]1936-ൽ ഷാ മൂടുപടം നിരോധിച്ചപ്പോൾ, ദൗലതാബാദി പരിഷ്‌കരണത്തിന്റെ സജീവ പിന്തുണക്കാരനായിരുന്നു, കൂടാതെ സർക്കാർ രൂപീകരിച്ച കനുൻ-ഇ ബനുവൻ (ലേഡീസ് സൊസൈറ്റി) എന്ന പുതിയ വനിതാ കമ്മിറ്റിയിൽ ഏർപ്പെടുകയും ചെയ്തു.[17] ഷായുടെ മകൾ ഷാംസ് രാജകുമാരിയുടെ നേതൃത്വത്തിലാണ് വനിതാ സംഘടനകളെ ഏകോപിപ്പിക്കാനും സ്ത്രീകളെ അനാച്ഛാദനത്തിന് സജ്ജമാക്കാനും സമിതിയെ നിയോഗിച്ചത്.[12]

അവലംബം തിരുത്തുക

  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 "Iranian Personalities: Sediqeh Dowlatabadi". www.iranchamber.com. Retrieved 2020-12-14.
  2. ↑ "شبکه بین المللی همبستگی با مبارزات زنان ايران". www.iran-women-solidarity.net. Retrieved 2020-12-14.
  3. ↑ 3.0 3.1 "THE UNIQUE SEDIQEH DOWLATABADI". SUBSTANCE MAGAZINE (in അമേരിക്കൻ ഇംഗ്ലീഷ്). 2020-09-07. Retrieved 2020-12-14.[പ്രവർത്തിക്കാത്ത കണ്ണി]
  4. ↑ Monshipouri, Mahmood (2006). "Review of Religion and Politics in Modern Iran: A Reader". Middle East Studies Association Bulletin. 40 (2): 271–273. doi:10.1017/S002631840005015X. ISSN 0026-3184. JSTOR 23062905. S2CID 164551411.
  5. ↑ Moghissi, Haideh (2008-04-01). "Islamic Cultural Nationalism and Gender Politics in Iran". Third World Quarterly. 29 (3): 541–554. doi:10.1080/01436590801931504. ISSN 0143-6597. S2CID 145128290.
  6. ↑ 6.0 6.1 "ZABĀN-E ZANĀN – Encyclopaedia Iranica". www.iranicaonline.org. Retrieved 2020-12-14.
  7. ↑ Childress, Diana (2011-01-01). Equal Rights Is Our Minimum Demand: The Women's Rights Movement in Iran 25 (in ഇംഗ്ലീഷ്). Twenty-First Century Books. p. 33. ISBN 978-0-7613-5770-4.
  8. ↑ Afary, Janet (2009-04-09). Sexual Politics in Modern Iran (in ഇംഗ്ലീഷ്). Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-39435-3.
  9. ↑ 9.0 9.1 Childress, Diana (2011-01-01). Equal Rights Is Our Minimum Demand: The Women's Rights Movement in Iran 25 (in ഇംഗ്ലീഷ്). Twenty-First Century Books. p. 33. ISBN 978-0-7613-5770-4.
  10. ↑ 10.0 10.1 "شبکه بین المللی همبستگی با مبارزات زنان ايران". www.iran-women-solidarity.net. Retrieved 2020-12-14.
  11. ↑ Chehabi, Houchang E. (1993). "Staging the emperor's new clothes: dress codes and nation‐building under Reza Shah". Iranian Studies (in ഇംഗ്ലീഷ്). 26 (3–4): 209–233. doi:10.1080/00210869308701800. ISSN 0021-0862.
  12. ↑ 12.0 12.1 Beck, Lois; Nashat, Guity (2004). Women in Iran from 1800 to the Islamic Republic (in ഇംഗ്ലീഷ്). University of Illinois Press. ISBN 978-0-252-07189-8.
  13. ↑ "Iranian Personalities: Sediqeh Dowlatabadi". www.iranchamber.com. Retrieved 2020-12-14.
  14. ↑ "Women's Center | Foundation for Iranian Studies". fis-iran.org. Retrieved 2020-12-15.
  15. ↑ Zargarian, Tannaz (2020-08-11). "Iranian Women's Quest for Self-Liberation through the Internet and Social Media: An Emancipatory Pedagogy" (in ഇംഗ്ലീഷ്). {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  16. ↑ Moghissi, Haideh (2005). Women and Islam: Women's movements in Muslim societies (in ഇംഗ്ലീഷ്). Taylor & Francis. p. 231. ISBN 978-0-415-32421-2.
  17. ↑ Afary, Janet (2009-04-09). Sexual Politics in Modern Iran (in ഇംഗ്ലീഷ്). Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-39435-3.

കൂടുതൽ വായനയ്ക്ക് തിരുത്തുക

  • Sediqeh Dowlatabadi: Letters, writings and memories, ed. by Afsaneh Najmabadi & Mahdokht Sanati, 3 vols. (Midland, Chicago 1998). [in Persian]
  • Jasmin Khosravie, Zabān-i Zanān – The Voice of Women. Life and Work of Ṣadīqa Daulatābādī (1882-1961) (EB-Publishers, Berlin 2012). [in German]
  • Mohammad Hossein Khosroupanah, The aims and the fight of Iranian women from the Constitutional Revolution until the Pahlavi dynasty (Payam-e Emruz, Tehran 2002). [in Persian]
  • Afsaneh Najmabadi, Women with mustaches and men without beards: Gender and sexual anxieties of Iranian modernity (Univ. of California Press, Berkeley 2005).
  • Eliz Sanasarian, The women’s movement in Iran: Mutinity, appeasement, and repression from 1900 to Khomeini (Praeger, New York 1982).

പുറംകണ്ണികൾ തിരുത്തുക

"https://ml.wikipedia.org/w/index.php?title=സെഡിഖെഹ്_ഡൗലറ്റബാഡി&oldid=3899866" എന്ന താളിൽനിന്ന് ശേഖരിച്ചത്